Toen ik om half vier de speelplaats van de lagere school opliep, kwam Kaat, een klasgenootje van Kobe, meteen op me toegelopen: “Kobe is aan het huilen, want hij heeft ruzie met Ella, want hij heeft gezegd tegen haar broer dat zij had gezegd dat zij hem stom vond.” Het kwam er in één gulp uit, en ik moest even nadenken wat ze nu precies bedoelde.
Veel tijd kreeg ik niet, want inderdaad, een huilende Kobe kwam me tegemoet. Geen luide uithalen, wel eerder een radeloze blik in zijn ogen, en een intens verdrietige lichaamstaal. Ik trok hem tegen me aan, en het kwam er op heel zachte en gelaten toon uit: “Mama, Ella heeft het uitgemaakt met mij…” Mijn hart brak in duizend stukjes.
Net op dat moment kwam er van de andere kant van de speelplaats een juf aan, met een huilende Ella aan de hand. “Mevrouw, ik heb hier een klein meisje dat heel erg verdrietig is, omdat Kobe haar vriendje niet meer wil zijn.” Bleek dat Kobe inderdaad aan Ella’s broer was gaan zeggen dat zij hem stom vond, en Ella was ongelofelijk boos geworden op Kobe. Tsja…
Ik heb hen samen op een bankje doen zitten om het uit te praten, terwijl ik Merel en Wolf ging ophalen.
Een dikke vijf minuten later was de bel al gegaan, en was de speelplaats leeggelopen. Kobe kwam opnieuw naar me toe toen ik buitenkwam met Merel, zichtbaar opgelucht. Ze waren weer vriendjes. Ella was nog even onder toezicht van die juf haar gezichtje gaan wassen, want dat was volledig rood en zat onder de strepen.
Kobe is de rest van de avond stil gebleven. Hij was duidelijk onder de indruk van wat er gebeurd was, en kroop meermaals op mijn schoot voor een knuffel, zomaar.
Mijn kleine lieve vent van zes jaar…
(En voor wie wil weten hoe menens het was/is tussen die twee: kijk gewoon nog even naar deze foto van de eerste schooldag.)
