Acta Diurna de muliere ludenti
Vandaag hebben de werkmannen het stukje nieuwe gevel in oude steen opgevoegd (de voegkleur verschilt voorlopig nog, maar dat komt wel goed met wat tijd) en een klein stukje van de nieuwe zwarte gevel in het zwart opgevoegd, gewoon om te testen of het wel onze smaak is.
Ik vind het schitterend! Ik ben benieuwd wat Bart er morgenvroeg van zal vinden – het zal donker zijn wanneer hij thuis komt – maar eigenlijk ben ik er vrij zeker van dat we voor zwart gaan. Mooi contrast met de rest!
Thuiskomen en rechtstreeks de zandbak binnen: ik vind het zalig! En totaal geen vraag naar tv.
Kobe heeft nu dus al een week meegedraaid in het tweede leerjaar. Waar zijn juf in het begin eigenlijk een beetje bang was of het zou lukken, heeft ze er intussen het volste vertrouwen in.
Qua lezen zit hij voor, qua rekenen zit hij netjes op zijn plaats. Ze moet hem soms nog wel wat symbolen, zoals > of < uitleggen, of werkwijzen bij een oefening, maar dat lukt wel. De cijfers schrijft ze netjes bovenaan zijn blad, want hij kan op zich wel rekenen en de cijfers lezen, maar ze schrijven wil niet altijd vlotten.
En daar blijft zijn grootste probleem: dat schrijven. Hij krijgt bijles, soms zelfs over de middag, en krijgt aangepaste oefeningen, en mettertijd zal dat echt wel lukken. Nu is het echter soms behelpen.
Wat zijn welbevinden betreft, ik heb het gevoel dat ook dat wel oké zit. Hij heeft vriendjes in de klas, en daarbuiten speelt hij met zijn vriendjes van vorig jaar. Hij gaat in elk geval nog steeds graag naar school, zelfs liever dan in die eerste twee weken, heb ik zo de indruk. Alleen dat huiswerk maken, dat vindt hij lastig. Ha ja, want de geleidelijke opbouw uit het eerste leerjaar heeft hij ook overgeslagen natuurlijk. Maar ik help hem, stuur hem, begeleid hem, en moedig hem vooral ook aan.
We komen er wel, die zoon van me en ik.
Het perfécte kleur nagellak gevonden voor dit weekend. In ’t echt is het trouwens veel paarser, en veel minder roze. Krek hetzelfde kleur als de details in mijn ridderkostuum.
Ik was vast van plan om vandaag naar de Havendag te gaan, en anders eens tot in ’t stad te fietsen, want zo’n autoloze zondag, dat is nu ook weer niet zó frequent.
Maar toen bleek Merel zich bij het opstaan niet zo lekker te voelen. Niet zo lekker als in: zich de ziel en de net gedronken melk uit het vege lijfje te kotsen, zo’n tien minuten later. Bon, de lege maag deed wonderen, want in de douche was ze zelfs aan het zingen. Tot ze een half uurtje later in de zetel weer compleet weg trok, en een tweede keer haar maagje leegde, gelukkig in een emmertje deze keer.
En toen bleek ook Wolf serieus last te hebben van zijn verkoudheid: snotteren, hoesten, duizelig, enfin, algemene malaise.
En toen bleek ons ma eigenlijk ook moe te lopen, en geen zin te hebben om mee te gaan.
En toen bleek ook nog eens de zon niet te schijnen, maar het gewoon een grijs grauw weer te zijn. Warm, dat wel, maar grauw.
En dus bleef ik thuis. Want toen had ik ook al geen goesting meer. Neh.
(Ik heb dan maar de garage opnieuw opgeruimd, zodat de auto eindelijk weer binnen kon, en heb ik ook nog in de tuin zitten prutsen. Zo had ik tenminste nog een goed gevoel aan mijn dag. Oef.)
Toen verscheen dit op de klasblog van ons Mereltje ^^
Gelukkig waren we snel van de drup af, want er werd lustig verdergebouwd. Er verschenen nog dezelfde dag (dinsdag dus) muren en muurtjes, een aarzelend begin.
Tegen woensdagavond werden de contouren een pak duidelijker, net zoals de plaats van de ramen.
Intussen was er een tweede team van twee man bijgekomen, dat lustig de geleverde gevelstenen begon uit te pakken, en vrolijk aan de slag ging. Tegen woensdagavond zagen we al het kleine stukje bijgebouwd in de originele stenen (gerecupereerd uit de afgebroken stukken) en een gans stuk in zwarte steen. Knap!
Noem het gerust kitsch, maar ik kan er ùren naar kijken, naar die wisselende lichtjes.
Zo’n dubbele boeking op één avond, met dingen die ge echt alletwee wil zien/meemaken, met kinderen, da’s niet zo vanzelfsprekend.
Er was namelijk clubdag in de rugby, en toneel in de scouts, als begin van de scoutstweedaagse. Ik heb gewikt, gewogen, mensen geëngageerd, gepland, afgesproken, en het lukte zowaar!
Om zes uur stond ik met de drie kinderen (Bart zat ergens in Nederland) aan de Blaarmeersen, voor de clubdag van de rugby. Omdat ik daar in het clubhuisteam zit en foto’s wilde nemen, wist ik op voorhand dat het druk ging zijn. Ik had een leerling uit het zesde mee als nieuwe speler, en zijn vriendin (die trouwens bij mij in het vijfde zit) was mee als babysit voor Merel. Geen overbodige luxe, want ik heb nogal wat rondgelopen. Intussen zat Merel dus bij Phebe, at boterhammetjes, liet een ballon vliegen, en dat soort dingen.
Tegen kwart na zeven, toen de eigenlijke training begon (en ik het doodjammer vond dat ik de ‘oudertraining’ met de jongens moest missen) laadde ik iedereen weer in de auto, en reed naar huis. Wolf had al in de auto gegeten, moest gelukkig niet meer douchen, en kon zich gewoon snel omkleden. Gelukkig stond oma al paraat, en kon zij hem tegen kwart voor acht naar de scouts voeren (waar hij eigenlijk om zeven uur verwacht werd, maar ik had verwittigd). Intussen stak ik een doodmoeë Merel in bed, was Kobe ook omgekleed, en kon ik samen met hem naar het scoutstoneel gaan kijken.
Dat was overigens even knudde als altijd: een natuurgroep wil de scouts weg omdat die zogezegd de natuur vernielen, kidnappen daarom professor Zonnebloem, gebruiken diens raket om naar het verleden te vliegen en daar Baden Powell uit te schakelen, zodat de scouts nooit bestaan. De scouts steken daar, samen met Kuifje en co, een stokje voor.
Wolf en de welpen (LOL, ideale groepsnaam ooit!) waren de tweede scène, en hij zit als natuurgroeplid achter een krant te spioneren.
Ik heb goed gelachen, ons ma is voor het tweede deel ook nog afgekomen (intussen was Bart dus thuis), de kinderen hebben nog een bakje frieten gekregen, we hebben even aan het verschroeiende kampvuur gezeten voor een klein stukje van de zangstonde, en om tien uur zijn we huiswaarts gegaan. Jammer dat we de clubavond niet verder hebben meegemaakt, maar soit, we hebben allebei kunnen doen op een redelijke manier.
Goed gelachen ook: iemand bij de rugby vroeg waarom we al voort gingen, en ik zei ‘Scoutsweekend’. Reactie: “Ja zeg, ze moeten kiezen hé!” Droog antwoord: “Yup, ze kiezen de scouts”.
