Stad in Beeld
Al voor de derde keer ga ik in de GWP (Geïntegreerde WerkPeriode, ofte projectweek) mee met de vijfdejaars op fotografieweek. Ik moet zeggen: het project ligt me echt wel, de vijfdes is een fijne leeftijd om mee te gaan (16-17 jaar) en ook met de collega’s schiet ik goed op.
Dit keer is overigens de eerste keer dat ik ook echt een dag te organiseren heb: het project is op zich wel volledig uitgewerkt, maar de studenten-fotografen konden zich dit jaar niet vrijmaken voor de workshops op maandag. Ik heb toen maar een oproep op mijn Facebook gezet, en binnen het uur had ik drie professionele fotografen vast, en die konden me ook nog een vierde persoon aanraden. Allemaal mensen, overigens, die al vaker workshops hebben gegeven, en die het klappen van de zweep kennen.
Gisteren heb ik – eindelijk – met hen samengezeten. Enfin, met twee van de vier, want eentje was ziek, en nummer vier kon zich ondanks alles toch niet vrijmaken. Ik wilde met hen de foto-opdrachten doorheen de week overlopen, want met die van de vorige jaren was ik toch niet helemaal gelukkig, en zij bleken dezelfde mening toegedaan.
Na veel gepalaver – niet over de workshops op zich, want dat sprak eigenlijk zowat voor zichzelf – hebben we een evenwichtige opdracht uitgewerkt, denk ik, met portretten, straatfotografie, promofoto, groepsfoto en ‘selfie’.
Ik hoop maar dat de leerlingen het ook goed zullen vinden. Enfin, er zijn er altijd die er tegen hun zin bij lopen en dus maar wat rondhangen, maar ik hoop dat de rest er echt wel iets aan zal hebben. Ik weet dat het mij alvast geholpen heeft, twee jaar geleden.
365 – 29 maart 2014 – vergadering
Eigenlijk naar aanvoelen nog gisterenavond, maar strikt genomen wel vandaag, ja. Laat ons zeggen dat we lang vergaderd hebben.
Zeeklassen – einde
Om zes uur stond ik met Merel paraat aan het station: ze wilde per se mee, want ze had haar grote broer gigantisch hard gemist, zei ze. Nochtans vond ik dat het allemaal best wel meeviel, en dat zij ongelofelijk mooi kan samenspelen met Kobe. Het was in elk geval een pak stiller in huis zonder Wolf, en hij is nochtans de stilste van de drie.
Enfin, de trein kwam eraan, en toen Wolf zich door de massa kinderen en ouders kon wurmen, klampte Merel zich aan hem vast, een stralende glimlach op haar gezicht. En Wolf, die was mooi bruin in zijn gezicht, en precies toch ook wel een beetje blij ons terug te zien.
De kilo’s zand die uit zijn bagage kwamen, wil ik u onthouden. Bij nader inzien had ik ze beter in de zandbak uitgekieperd. Maar bon, hij is terug, en hij heeft er duidelijk van genoten.
Hieronder een paar van de foto’s die door de leraars zijn gemaakt.
365 – 28 maart 2014 – dunkende zwabbelvis
Punten voor wie weet waar dit beest op slaat…
Koffiestop
Ik ging erover schrijven op Gentblogt, maar helaas, dat staat op een bijzonder laag pitje tegenwoordig: ik heb gewoon veel te veel andere dingen aan mijn hoofd, niet in het minst de verbouwing die maar blijft aanslepen.
Ik heb het dus over de koffiestop in de lagere school, keer op keer een fijn initiatief. Blijkbaar zijn het de zesdejaars die ervoor instaan: er is koffie en chocomelk, ze lopen rond met collectebussen, en vooral: de ouders (of sommige kinderen zelf) hebben van alles gebakken om erbij te eten, met heel veel keus als gevolg. Je kiest zelf wat je geeft als bijdrage, het gaat naar Broederlijk Delen.
Zo had ik een koffie en een fantastisch stuk chocoladetaart, en de kinderen elk een chocomelk en zelfs twee knabbels de man, voor een euro ’t stuk. Veel, vonden de ‘verkopertjes’, maar hey, ’t is voor een goed doel, en ze steken er bijzonder veel werk en enthousiasme in.
Lang leve de koffiestop!
365 – 27 maart 2014 – koffiestop
Een ezel verslijt eerst aan zijn poten, zeggen ze
En ik ben duidelijk een ezel. Enfin, ezelin.
Ik heb zondagmorgen namelijk mijn rechtervoet verstuikt. Na twee dagen als ne zot rondcrossen in de bossen, stap ik gewoon een drempel af, op een boomworteltje, en klak – voet omgeslagen. Zucht. Ik ben even blijven zitten, in de ijdele hoop dat het wel ging overgaan, die pijn. Maar om eerlijk te zijn ken ik mijn eigen lijf zo onderhand wel een beetje, en dan vooral mijn poten.
Ik ben na tien minuten rechtgekrabbeld, en heb me richting strijdtoneel begeven. Al mankend, maar het viel allemaal nog mee. Ik heb er dan ’s middags wat zalf op gesmeerd en een basis tape aangelegd, en toen ging het wel. Het stond dik, maar gelukkig niet blauw, de gewrichtsbanden zijn dus niet gescheurd.
Intussen is het wel meer pijn beginnen doen, en ging ik maandag naar school op mijn Allstars met mijn stevig enkelverband aan. Ja, ik heb dat, want – zie titel. En de wandelstok van mijn grootvader is ook goed van pas gekomen.
Enfin, ik hoop maar dat het snel geneest, want voorlopig ziet het er niet bijzonder goed uit: het verergert niet, maar het betert ook niet. En volgende week is er GWP, waarbij ik behoorlijk veel moet wandelen.
Ach ja, ik ben gelukkig een harde. En het is ook niet de eerste keer, want – zie titel. Juist ja.
365 – 26 maart 2014 – blinde winkelmuur
Van zoiets word ik vrolijk, ja.
Brussels Girl Geek Dinner 62
Niet alleen ben ik op de vorige Girl Geek Dinner geraakt, ik was er ook deze keer gewoon weer bij!
Samsung had ons uitgenodigd op zijn beurs in Paleis 3 van de Heizel, met alles erop en eraan. Er werd vanalles gelanceerd, en ik wilde de uitleg wel eens horen.
Maar eerst kreeg Murielle Scherre, gekend van (en eigenlijk ís ze) La Fille d’O, het woord. Met bijzonder veel overgave vertelde ze hoe ze de Apple producten beu was en ze buitengekegeld had, en hoe blij ze was met de dingen van Samsung. Promotiepraatje, zei u? Ik ben er zeker van dat Murielle een paar van haar spullen wel gesponsord gekregen heeft, maar zo uitgebreid demonstreren, met zoveel toepassingen die duidelijk écht in gebruik zijn, dat kan je maar als je zelf ook echt enthousiast bent. Ik had het hiervoor niet zo voor la Scherre, maar eigenlijk feitelijk is ze een serieus wijs wijf.
Helaas heb ik zelf het geld niet voor nieuwe hoogtechnologische snufjes, en ben ik met een Apple fanboy getrouwd (wiens spullen ik telkens krijg, dus mij hoor je niet klagen) en dus ging het eigenlijk allemaal een beetje aan mij voorbij. De ‘guided tour’ heb ik gevolgd tot bij het education program dat ik bijzonder frustrerend vond: prachtig allemaal, met ongelofelijk veel mogelijkheden, en ook ongelofelijk buiten budget. Zucht. Wij zijn op school (ASO-school van meer dan 600 leerlingen) al blij dat elk lokaal een eigen internetPC heeft met beamer, en er twee computerlokalen zijn met elk zo’n 25 PC’s. Oude, maar tegenwoordig wél al allemaal met een flatscreen, wat een hele verbetering is. Tot een jaar of twee geleden draaiden ze zelfs nog op win 95…
En toen was er dus die frustratie, en ook de lokroep van een heerlijke visburger. En haakte ik af. Ook al was de intelligente wasmachine, bestuurbaar met smartphone, best wel interessant, en zagen die gebogen tvschermen er echt wel super uit: ik heb al mijn toestellen al, en door de verbouwing is er niet echt budget voor vernieuwing.
Maar het mag gezegd worden: Samsung is blijkbaar écht wel goed bezig, als ik zo de vernieuwingen zie.
Waar ik eigenlijk wel jaloers op ben, zijn de tectiles: voorprogrammeerbare NFC tags die je ergens op kan kleven, en als je er dan je (Samsung)telefoon tegen houdt, neemt die automatisch die instellingen over. Of zoals Murielle zei: “Ik heb er ene in mijn auto plakken, en als ik mijn telefoon erop leg, schakelt die automatisch over op Spotify”. Nice!
Ik heb er in de goodiebag zelfs een setje gekregen, maar kan er dus helaas niks mee doen. Wie met andere woorden tot hier heeft gelezen, een Samsungtelefoon heeft die daarmee compatibel is, en ze wil: laat een commentaar achter, en ik verloot de tiles op 7 april.
Wat zat er nog in die goodie bag? Een leuke Rayban zonnebril, mini producten van Dove (altijd welkom!), gadgets van Cointreau en een grappige tanktop.
Dank je, Samsung! Dank je, Murielle, en vooral ook: dank je, Clo, voor de organisatie!