Laatste keer rugby… dacht ik toch.
Andere jaren stopte het rugbyseizoen eind mei voor de junioren, omdat de meeste trainers zelf ook examens hadden. Nu zijn de trainers doorgaans wat ouder, en gaan de trainingen blijkbaar toch door. Fijn!
Merel en ik hadden ons vandaag nochtans weer aan de Blaarmeersen geïnstalleerd. Ze wou even nog langs de petanquebaan en tennisvelden lopen – “die mensen doen dat zo wijs, mama!” – bleef even hangen op de speeltuin, en toen trokken we met ons dekentje naar het grasveld aan het strand.
En toen kletsten we nog even met een van de acrobates die we in de loop van het voorbije jaar hebben leren kennen, en aten we, heerlijk in de avondzon, rustig op een dekentje. Oh, en speelde Merel voor fotomodel.
We amuseerden ons zelf nog met wat acrobatische oefeningetjes, en genoten honderd procent.
En veel te vlug was het alweer tijd om de jongens op te halen en naar huis te rijden. “Ik ben echt nog niet moe hoor, mama! Ik wil nog niet naar huis!” En toen viel ze in de auto prompt in slaap, mijn prinses.
365 – 27 mei 2015 – avondzon
20.000 stappen!
Sinds begin april loop ik dus rond met een Fitbit, een bewegingssensor. Het ding telt mijn stappen, en ook de beweging in mijn slaap, zoals ik hier al uitlegde.
Op een luie zaterdag of zondag haal ik met moeite 3000 stappen, zo blijkt, en op een gemiddelde dag kom ik meestal rond de 8.000 uit, en regelmatig ook wel boven de 10.000. Maar op maandag elf mei, nochtans een gewone maandag zonder extra wandeling of zo, heb ik mijn record ruim gebroken: 20.492! Ja, ik heb veel rondgelopen, en ik heb vooral ook het verwilderde stuk grond voor de voordeur proberen kortwieken met de grasmachine. Ik vermoed dat het daaraan ligt, want ik zou het anders echt niet weten.
In elk geval zet dat ding me wel aan om meer te stappen: ik ben er wel gevoelig aan, aan die tracker, en ik ga dus bijvoorbeeld sneller eens heen en weer lopen, of mijn auto op de parking van de winkel wat verder zetten. Stomme dingen, maar het helpt wel.
Tsja.
Nu alleen nog minder eten, zeker?
365 – 26 mei 2015 – tweekoppig monster!
Melkschuim
Voor mijn moederdag had ik van mijn lieverds een melkopschuimer gekregen, merk Severin. Het zei me niks, maar het kreeg blijkbaar wel zeer goeie kritieken, en ik moet hen volledig gelijk geven: het is een lelijk ding, maar het maakt ongelofelijk stevig melkschuim. Ik geef het toe: ik ben er verzot op. Zo’n latte met dan vier cm melkschuim: zalig! Dus bij deze: dank je, schat!
365 – 25 mei 2015 – koekjesbakkentijd
Reorganisatie van de tuin
Door met de tuinarchitect te spreken, ben ik ook gaan nadenken over de tuin. En was het eigenlijk ook eens tijd om de schommel opnieuw te verzetten: we hadden bijna twee jaar geleden alles op een hoopje moeten zetten om zo veel mogelijk plaats te maken voor de verbouwingen. De schommel – waarvan het frame eigenlijk aan vervanging toe is – stond echt tegen de haag gepropt, en het zag er allemaal zo vol uit.
Ik heb vandaag met de drie mannen de schommel helemaal verzet en de rest wat proper gezet, en het ziet er al helemaal anders uit. Het doet me ook weer twijfelen over de locatie van het terras: op het lange eind aan het schuifvenster, of toch maar om de hoek, in de “bloementuin”, zodat de jongens meer plaats hebben om te spelen en niks omver kunnen gooien? Hmm. Eerst maar eens even wachten op het plan van de tuinarchitect, medunkt.
365 – 24 mei 2015 – tuinsauna
Filmpje van de rugby, ronduit prachtig!
De rugbyclub had voor elke afdeling een uitdaging gesteld: als alle uitdagingen zouden gelukt zijn, dan worden de wedstrijden van de World Cup uitgezonden in het clubhuis op groot scherm. (Het is gelukt, btw.)
U10 moest een aantal promotiefilmpjes maken, en onderstaand filmpje vind ik prachtig! Echt waar, ik krijg kiekevel elke keer dat ik het zie.
Dus kijk maar, en voel de ware geest van de sport die rugby heet…