Arduino
Ik had er al veel van gehoord, van een Arduino bord, en had eigenlijk al de kinderen willen inschrijven voor een cursus Coder Dojo, maar dat was eigenlijk nog nooit gelukt wegens teveel andere activiteiten. Maar nu richtte ArdLab – de vader van een van onze leerlingen – cursussen in voor onze leerlingen, en mocht er per groepje ook een leerkracht meedoen, gratis en voor niks. Ik was er als de kippen bij om me in te schrijven, want prutsen met techniek en hardware, ik vind dat eigenlijk de max.
Maar wat is nu in hemelsnaam een Arduino? Wel, eigenlijk is dat een microcontroller, een klein programmeerbaar stukje computer dat je vanalles kan laten doen. Als je het – met nog tussenstukjes, dat wel – aansluit op pakweg je kerstboomlichtjes, kan je die Stille Nacht in morse laten knipperen. Of je kan, met een lichtsensor en een motortje, het ding je gordijnen automatisch laten sluiten als het donker wordt, dat soort onzin. Je sluit het via USB aan op je computer, en kan het programmeren om dingen te laten doen.
En dat is wat ik nu aan het leren ben, acht maandagavonden van zes tot negen. Vandaag was het eigenlijk behoorlijk theoretisch: je moet uiteraard eerst de grondbeginselen van de programmatie in C++ aanleren, om pas daarna te leren spelen. Ik ben een absolute leek, maar was wel bijzonder gefascineerd door het bord dat voor mijn neus stond. Hans, de lesgever, had voor ons allemaal ideale beginnersbordjes gemaakt: een Arduino, met een schakelingenbordje ernaast (ik hoop dat ik de juiste term gebruik), een potentiometer en nog wel wat dingen.
Voor we het goed en wel beseften, deden we een lichtje knipperen. En daarna dimden we dat lichtje, snel en traag, en met onderbrekingen en al.
Wijs hoor, maar wel vermoeiend, en ingewikkeld. Ik hoop maar dat ik het volhoud, maar voorlopig vind ik het absoluut de max.
365 – 28 september 2015 – bosklassenvertrek
Plat
De bedoeling was om deze voormiddag netjes te helpen opruimen daar in Meeuwen-Gruitrode, dan naar huis te rijden, te douchen, en naar F.A.C.T.S. te vertrekken, om daar te helpen op de stand van Elanor, de Tolkienvereniging. Andere jaren heb ik er altijd mee staan haarvlechten, en dat was meestal geen overbodige luxe.
Maar ik was pas thuis tegen dik twee uur, moest toen nog eten en douchen, en dus was het na drieën tegen dat ik klaar was. Ik heb nog gebeld naar de mensen van Elanor of het wel de moeite was dat ik afkwam, want de beurs sluit om vijf uur. Het ging ervan afhangen hoe druk het er was, en hoeveel mankracht ze hadden om te helpen opruimen en afbreken. Dat bleek nog heel erg mee te vallen, en ze vonden het voor dat dik uur eigenlijk ook niet meer de moeite. Dus ben ik, opgelucht, gecrasht in de zetel en heb liggen slapen. Een larp in het begin van het schooljaar is blijkbaar niet ideaal, en de voorbije weken zijn eigenlijk behoorlijk druk geweest.
Geen F.A.C.T.S. voor mij dit jaar dus. Jammer, eigenlijk, maar niks aan te doen. Volgend jaar beter!
365 – 27 september 2015 – wel de klepel, maar de klok niet gevonden!
Vestigo
Een nieuwe larp, een nieuw concept.
Poort is er na een dikke twintig jaar mee gestopt, en dat betekende ook het einde van ons groepje amazones, de Vossen. Alleen hadden wij eigenlijk helemaal nog geen zin om te stoppen met ons groepje, en zochten we een nieuwe live. Toevallig werd er net een nieuw concept opgestart, low fantasy in een post-apocalyptische setting. We stelden ons kandidaat, maar trokken de groep ook open naar mannen, zijnde de echtgenoot van een van de Vossen, en haar neefje. Gaandeweg kregen we ook de vraag van een complete onbekende of hij kon aansluiten. Zijn premisse lag ons wel, en nu blijkt ook de persoon in kwestie: de klik kwam er onmiddellijk, hij past wel in de groep.
En dus zijn we nu met een groep van zes vrouwen – gemiddelde leeftijd 45, denk ik -, twee mannen van rond de veertig, en twee jonkskes van nog geen twintig een grote familie aan het spelen. De larp op zich had nog wel te lijden onder een hoop beginnersproblemen en scenariofouten, maar bon, we geven het in elk geval een tweede kans, ook al waren er behoorlijk wat momenten waarop alles nogal doods was.
Maar ik heb een fijne dag gehad, en dat telt.
(Foto Mandy Daems)
365 – 26 september 2015 – Vestigo
Sommige dagen…
Sommige dagen zijn het gewoon niet. Echt niet. Zoals vandaag. Stressen, lopen, vliegen, dingen laten vallen, niet echt geïnspireerd lesgeven, dat soort onzin.
Ik moet vanavond nog vertrekken naar een larp in Limburg, twee uur rijden. Bart had me al laten weten dat hij in de namiddag in Amsterdam moest spreken, en dus vrij laat ging terug zijn. Alleen had ik blijkbaar gedacht dat dat rond zeven uur ging zijn, terwijl zijn trein pas om half negen toekwam in het Dampoortstation. Tsja.
Mijn larpspullen had ik deze voormiddag al klaar gezet, ik moest na het lesgeven enkel nog mijn gewone kleren en slaapspullen verzamelen. De jongens konden terug meekomen met Elke van de rugby, ik had dus nog ruim tijd om de jongens te brengen naar de Blaarmeersen, brood te halen met Merel, en mijn gerief samen te rapen. Merel was zó teleurgesteld dat we niet eerst nog een wandelingetje gingen maken in het prachtige weer, dat ik toestemde: tijd genoeg. Maar we waren amper op weg langs het strand, toen er een smsje binnenkwam: dat ze zich misrekend had in het aantal kinderen dat al meereed, en dat de jongens dus níet mee konden. Hmpf. Streep door mijn rekening. Intussen was het half zeven, en was het eigenlijk niet de moeite meer om nog een kwartier naar huis te rijden, en dan na twintig minuten alweer aan te zetten. Ah, idee! Niet ver van de Blaarmeersen is er ook een Delhaize. Ik zou met Merel boodschappen gaan doen, sandwichen en kaas en salami kopen, en dan alsnog picknicken. Zo gebeurde… tot ik aan de kassa vaststelde dat ik Wolf thuis naar de apotheker had gestuurd, en mijn portefeuille niet opnieuw in mijn handtas had gestoken. Geen geld bij. Zucht, diepe zucht.
Met het schaamrood op mijn wangen legde ik de spulletjes terug, en reed alsnog naar huis, om daar bijzonder haastig snelsnel een brood te halen bij de bakker, en in sneltempo te eten met Merel. We gingen de jongens ophalen, en daar moesten we dan nog staan wachten, want Kobes training liep net vandaag een kwartier uit. Al bij al was het na acht uur tegen dat we weer thuis waren, stak ik Merel in bed, en moest ik nog mijn gerief beginnen samenzoeken.
Enfin, zodra Bart thuis komt, zet ik aan richting Antwerpen om daar een vriendin op te pikken, en dan door te rijden naar Meeuwen-Gruitrode.
En dan maar hopen dat de dag morgen gewoon beter is. Het zal in elk geval al een nieuwe zijn.
365 – 25 september 2015 – heksjesdag
Rugby World Cup
Dat we hier thuis rugby hoog in het vaandel dragen, dat hoeven we u niet te vertellen.
Maar omgekeerd dan bij vele sportliefhebbers, is het hier een kwestie vooral van doen, en zelden van kijken. De jongens spelen hun toernooien, maar ze hebben nog nooit een volledige match in het echt gezien, of zelfs niet op tv. Zelf ben ik, toen ik nog speelde, ook eigenlijk nooit gaan kijken naar een topmatch. De mannen heb ik vaak zien spelen, gewoon omdat mijn broer meespeelde, maar – sorry heren – dat is in niks te vergelijken met toprugby.
Maar nu is er de Rugby World Cup. De Mundial, el Coppo, hoe je het ook wil noemen. Bijna nog populairder in de wereld dan voetbal, het zal in elk geval niet veel schelen. Alleen… Hier in Vlaanderen wordt de sport niet uitgezonden. Af en toe kan je een match meepikken op TF1, maar dat is het dan ook. BBC heeft namelijk de rechten niet verworven, die zitten bij ITV, hier alleen te bekijken via satelliet. In het clubhuis van Gent Rugby worden ze allemaal vertoond op groot scherm, kwestie van ambiance en een licentie :-p
Maar, gisteren heb ik zitten zoeken, en heb ik via via een online kanaal gevonden waarop je alles van ITV kan bekijken, inclusief de rugbymatchen dus. Gisteren hebben Wolf en ik naar Scotland tegen Japan zitten kijken, het kleine Japan dat rugbyreus Zuid-Afrika onder de mat veegde. Man, wat een match! Spannend – toch de eerste helft – en echt mooi rugby om naar te kijken. Heerlijk gewoon!
Vandaag stond de eerste helft – voor de tweede werd het echt te laat – van the All Blacks (Nieuw-Zeeland dus) tegen Namibië op het programma. Hoe leuk het ook is om de suprematie van de All Blacks te zien, en hoe prachtig die mannen ook spelen, het was een veel minder mooie match. Namibië was onder de indruk, en werd gewoon van de grasmat gespeeld. Jammer. Maar ik denk wel dat Wolf aan het bijleren is, en we genieten ervan. De kalender hangt in elk geval omhoog.
