Stommiteiten van Rombaut: aflevering 9
* Stommiteiten van Rombaut #41
Laat de scouts uw garage gebruiken als bakpost voor de jaarlijkse wafelbak. Zie hoe ze alles in orde zetten, de hele vloer en de tafel afplakken met dikke plastiek. Merk hoe uw hele huis al vanaf 5 (vijf!) uur ’s morgens heerlijk naar wafels ruikt.
Bied de vier bakkers in uw garage aan om ’s middags frietjes te bakken, want zelf gebruikt ge al behoorlijk lang enkel nog de Airfryer en er zitten nog frituurfrieten in uw diepvries. Ook al behoorlijk lang dus. Ga meteen ook zelf van die frieten gebruiken voor bij uw eigen stoverij, uw huis ruikt toch al volledig naar etenswaren.
Zet de frietketel in een hoek van de garage op een stoel. Warm het frietvet. Doe de zak frieten open, giet een standaard hoeveelheid frieten in de bakmand. Merk dat daar toch wel wat ijs bij zat en dat het frietvet schuimt, maar verder netjes de frieten bakt. Geniet van de frieten bij uw eigen stoverij.
Ga een tweede portie frieten bakken. Vergeet eventjes dat er in de bovenste frieten blijkbaar al wat ijs zat. Giet zonder nadenken de frieten in de bakmand. Merk dat daar precies toch wat meer ijs bij zat. Zie hoe de hele frietketel als een gek begint te broebelen en te schuimen. Sta erop te kijken wanneer het frietvet nog net geen fonteinallures aanneemt. Wees blij dat er zo’n dikke laag plastiek op de grond ligt, want merk hoe het frietvet zeer enthousiast over de rand van de frietketel schuimt, over de stoel, over de grond, over de elektrische kabels – gelukkig geen stekkers – die daar liggen. Stel vast dat uw frieten zelf wel degelijk goed bakken. Haal de frieten uit de frietketel, zie hoe het niveau van frituurolie toch met een derde is gezakt. Negeer even dat dat derde nu op uw stoel, grond en kabels ligt. Geniet van uw frieten.
Dank de hemel op uw knietjes – maar dus niet in de garage – dat ge fantastische kinders hebt die, terwijl gij zelf de tafel afruimt en de was doet, voor u in die garage aan de slag gaan met keukenpapier en afwasmiddel.
Wees blij dat ge een airfryer hebt.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #42
Heb het druk. Heb vooral heel veel dingen tegelijk aan uw hoofd. Sta daarom op om 7.00 uur, ook al moet ge maar om 10.10 uur lesgeven. Zit om acht uur al netjes gewassen, gekleed en gevoed aan uw computer.
Schrijf een blogpost voor school, beantwoord enkele mails, vul uw agenda aan, doe administratie, dat soort onzin. Stel een toets op voor straks. Neem u voor wat vroeger te vertrekken, zodat ge die nog vlotjes kunt kopiëren.
Hoor om half tien uw telefoon rinkelen. Zie dat het de personeelsdienst van de school is. Neem verbaasd op. Hoor hoe de dame aan de andere kant vraagt of ze iets over het hoofd heeft gezien. Antwoord daar nog verbaasder op dat dat niet het geval is. Vraag zelf of gij dan iets over het hoofd hebt gezien. Voel de bui al hangen. Hoor haar verklaren dat ge precies vergeten zijt dat ge om 9.20 uur permanentie hebt en dat ge ingeschakeld zijt om bij te zitten bij een stagiair, en dat die jongen niet alleen les mag geven en dat hij half in paniek is.
Zegt dat ge daar binnen het kwartier gaat zijn. Prijs de goden dat ge niet meer in uw slaapkleed zit, maar voor een keer al helemaal klaar zijt. Spring in uw schoenen, grabbel uw tas, smijt de toets waar ge aan bezig waart op een USB-stick, duik in uw auto, rij naar school.
Zie tot uw opluchting dat de jongen goed les aan het geven is, en dat een collega van het secretariaat uw honneurs aan het waarnemen is. Verontschuldig u en bedank haar. Ga zitten. Krijg van hem zijn aantekenboekje. Maak verslag. Zie dat het een prima les is.
Ga na afloop bij de secretaresse langs om u te verontschuldigen. Hoor hoe zij dat zo hard niet gewoon is dat ge zo iets vergeet, dat ze eerst haar eigen agenda heeft nagekeken én haar mails heeft gecheckt, voordat ze u gebeld heeft.
Voel u desondanks een kieken. Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #43
Wees op een zonnige zaterdagmiddag alleen thuis. Geniet van de rust. Kijk vooral ook uit naar de dansvoorstelling van uw metekind ’s avonds. Doe de was, schrijf een cursus, wees op uw gemak. Stuur tegen half zeven een bericht naar uw schoonzus met de vraag hoe ge precies gaat afspreken die avond. Bel naar uw zoon die in de scouts zit dat hij naar huis moet komen eten. Bel ietsje later naar uw schoonzus, want die heeft waarschijnlijk uw berichtje niet gezien. Vraag haar hoe ge gaat afspreken. Hoor haar zeggen dat zij er al zijn. Vraag verwonderd waarom ze daar zo vroeg zijn, het is toch maar om acht uur. Hoor haar verklaren dat het om zeven uur is. Realiseer u dat gij nog thuis staat op uw sokken, dat ge nog niet gegeten hebt en dat het een half uur rijden is. Cross naar uw badkamer, wrijf wat schmink op uw toot, haal een kam door uw haar, pak een gilet. Wees bijzonder blij met het feit dat uw zoon intussen is thuisgekomen en snel wat boterhammen smeert voor u en een fles water vult. Spring in uw schoenen, grabbel uw handtas, gooi daar de boterhamdoos en de fles in, spring in uw auto, rij naar Aalter.
Kom daar twintig minuten te laat toe. Sluip binnen in de voorstelling, ga naar uw plaats tussen twee stukjes door. Verontschuldig u bij iedereen die ge moet ambeteren.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #44
Rij ’s avonds laat in gedachten verzonken op de Gentse binnenring. Sta voor de lichten aan de bocht van de Vlaamse Kaai. Zet aan wanneer het licht op groen springt. Hoor hoe uw auto plots rechtsachter een zeer vreemd geluid maakt. Verschiet u dood. Hoor hoe het geratel precies zelfs luider wordt. Stel vast dat ge daar langs de ring nergens kunt stoppen om te kijken. Rij verschrikt verder. Wees er absoluut niet gerust in.
Merk dan uit uw ooghoek beweging op, ook aan de rechterkant. Stel vast dat daar op de talud een goederentrein rijdt, aan exact dezelfde snelheid als gij. Realiseer u dat die trein een vreemdsoortig ratelend geluid maakt. Sla uzelf nog net niet voor de kop.
Zucht opgelucht.
* Stommiteiten van Rombaut #45
Lig rustig in uw bed wakker te worden, heerlijk warm onder uw donsdekentje, op een dag dat ge toch niet ’s morgens moet werken. Bedenk dat het eigenlijk wel heel stil is in huis. Kijk op uw wekker. Stel vast dat het 08.10 uur. Denk dat ge op uw vrije dag toch nog relatief vroeg wakker zijt.
Realiseer u dan met een schok dat uw jongste zoon, dat ADHD-kind met een bijzonder gebrekkig tijdsbesef, examen heeft om half negen en dat het toch wel érg stil is in uw huis. Voel naast u, want normaal gezien is uw echtgenoot wakker ergens rond zes uur. Voel hem wakker schieten, op zijn wekker kijken en hoor hem luid ‘Ow fuck!’ zeggen. Spring tegelijk uit uw bed. Allez ja, zie hem uit uw bed springen en de trap afstormen, terwijl gijzelf voorzichtig ruggewijs uit uw bed komt.
Hoor de deur van de kamer van de zoon opengaan. Hoor opnieuw een luide “Fuck!”. Hoor de zoon defaitistisch verklaren: “Godverdomme, ja, dat is tweede zit hé, want dat haal ik niet.” Hoor dan hoe ze, als ze binnen het half uur nog binnen zijn, toch mogen beginnen aan het examen maar geen extra tijd krijgen. Weet dat de Henri Dunantlaan ongeveer een kwartier rijden is. Leg u niet bij de feiten neer. Zie uw zoon in zijn kleren springen, zie bij uw echtgenoot hetzelfde. Giet wat droge cornflakes in een doosje, steek er een lepel bij, vul een fles water, zet een meeneemkoffie, steek alles in de poten van uw paniekerige zoon en zie de heren om twintig over acht in de auto springen.
Neem even de tijd om uw adrenalinepeil en uw hartslag naar beneden te laten gaan en ga dan dat dringende ochtendplasje doen want uw blaas staat op springen.
Hoor wat later hoe zoonlief om 08.36 uur afgezet is aan de uniefgebouwen.
Krijg rond tien uur al bericht van de zoon dat hij al klaar is, want dat het een kort examen was en dat het eigenlijk best wel goed ging en dat hij denkt er vlot door te zijn en of ge hem wilt komen halen want ja, hij is niet met de fiets en er rijden bijna geen bussen vandaag.
Eet nog rustig uw ontbijt verder op – wees blij dat ge al gedoucht zijt – en ga het gigantische kieken halen.
Hoor in de auto hoe quinoa blijkbaar geen grassoort is maar een pseudograan van een andere familie, en dat ge op het Sint-Pietersplein best, als ge dat zou willen, Engels raaigras en veldbeemdgras, allebei van de familie Poaceae, zoudt zaaien.
Zucht eens diep.
365 – 14 januari 2025 – toneelroos
Steamy windows
Toen ik deze voormiddag in de auto stapte om Kobe op te halen van zijn examen – dat goed ging, btw – keek ik naar rechts en verschoot. Mijn eerste gedachte was, vreemd genoeg: “Kookt daar nu iets? Spaghetti?”
Ter mijner verdediging: het was al een vreemde dag geweest.
Pas daarna realiseerde ik me dat mijn auto onder een dun laagje ijs zat, en dat op die rechterkant op dat moment de zon volop scheen. Wat dus een vreemd effect gaf:
365 – 13 januari 2025 – ijsbloemig
Rice Krispie plaktoestand
Op oudejaarsavond ging Kobe met een reeks vrienden van kaasplankje doen op de scouts. Gezellig, geen werk aan, lekker, en gemakkelijk. En als dessert ging iedereen iets meebrengen.
Op maandagavond om elf uur stond Rhune hier dus nog aan de deur voor een pakje boter – hij had eerst een berichtje gestuurd hoor – want hij was koekjes aan het bakken en had niet genoeg boter in huis. Juist ja.
Kobe had het nóg simpeler aangepakt: “Mama, zou jij iets willen maken? En we hebben toch nog een mega doos Rice Krispies die papa gekocht had voor het afwerken van een dessert voor kerstmis, en niemand hier eet dat graag, dus zou je soms van die Rice Krispie Treats willen maken, zo met die marshmallows?” Euhm. Ja dus, want hij moet studeren en ik heb vakantie.
Gelukkig dat Rhune die boter was komen lenen, want die mocht dus vandaag om een nieuw pakje voor mij – dat had ik nodig – en kon meteen dan extra marshmallows meebrengen. Awel, in één zo’n schaal zit dus een half pakje boter, bijna een heel pak Rice Krispies en twee en een half pak marshmallows. Van die grote. En dat is alles.
Op zich is dat nog niet zo erg, maar
1. ge moet daar geduld voor hebben. Die dingen smelten pokketraag
2. dat plakt als een mother*****. Maar echt!
3. Dat. Plakt. Zelfs aan uw vingers krijgt ge dat er niet af. Zelfs niet als ge daar stevig aan lekt, ge moet dat er eigenlijk af knabbelen.
Gelukkig had ik een paar tips gelezen: als ge dat in een schaal giet om af te koelen, vet die schaal dan eerst goed in. En als ge een spatel gebruikt om dat boeltje plat te duwen, vet die spatel eerst goed in met olie. En als ge dan nog uw vingers gebruikt om dat wat effen te krijgen, maakt uw vingers goed nat. Dat is zowat het enige dat helpt.
Bon, het was lekker en het was meer dan in orde. Maar of ik dat nog eens ga maken? Het zal toch moeten zijn op een dag dat ik me bijzonder geduldig voel. En wanneer dat dat zal zijn, die vraag stel ik me ook zelf.
Maar echt.
365 – 12 januari 2025 – aarzelend
tToneel: “Wat is de lievelingskleur van de stelling van Pythagoras?”
Net zoals de twee vorige jaren zat Merel ook nu in het schooltoneel: elke woensdag van 12.45 uur tot 15.00 uur en dan in de vakantie ook nog een hele week. Ze was doodop, maar ze vindt het de max, en daar draait het toch om. Het is wel zwaar nu ze ook nog elke woensdag van 18.00 uur tot 20.00 uur dramales heeft aan de academie, maar het tweede semester is nu dus wel wat lichter.
Waar ze vorig jaar amper iets moest zeggen, was dat dit jaar iets meer, maar dan nog: als je 44 leerlingen op een scène hebt staan, kunnen de meesten niet zo heel veel zeggen natuurlijk.
Ze speelde ‘publiek’ in een televisieopname van een quiz en was duidelijk een fan van Fenne, een van de deelnemers. Ja, alweer een bizar stuk, bij momenten grappig, bij momenten existentialistisch. Yup, met tieners kan alles.
Voor de schoolwebsite – soms schrijf ik nog eens iets, gewoon uit pure goesting – schreef ik het volgende:
Je moet het maar doen: al voor de tweeëntwintigste keer met een hele groep leerlingen tussen 12 en 18 zelf compleet een toneelstuk in elkaar boksen en dan drie voorstellingen geven!
Dit jaar waagden regisseurs Mira Bryssinck en Fred Libert zich aan die opgave: samen met 44 leerlingen repeteerden ze elke woensdagmiddag tussen 12.45 uur en 15.00 uur, en dan nog een hele week in de kerstvakantie. En het resultaat mocht er meer dan zijn, vonden ook duidelijk alle toeschouwers.
We kregen de set van een televisiequiz te zien, compleet met cameramannen, catering, make-upafdeling, applausmeesters, kostuumbeheerders en zelfs een zeer arrogante regisseur. Maar wat doe je als die quiz ofwel belachelijk gemakkelijk blijkt te zijn, ofwel levensvragen stelt waarop je, zeker als tiener, geen antwoord kan formuleren? Kan iemand eigenlijk ooit een antwoord vinden op alle vragen? Weet je eigenlijk zelf wel wat je wil? Wat je het liefst van al zou willen? Dat je gelukkig bent? Dat je wil dat je ouders trots zijn op jou? Dat je een taart in iemands gezicht mag gooien? En is dat dan eigenlijk wel jouw keuze? Want wie bepaalt de keuzes die jij kan en mag maken? En besef je wel welk impact die keuzes op jou en je omgeving hebben?
Het stuk werd tegelijkertijd zeer amusant en toch een diepe doordenker, waarbij de levensvragen werden verbroken door de reclames, net zoals in het echt. En wat die kip daar liep te doen, dat weten we zelf ook nog altijd niet, om eerlijk te zijn.
Iedereen bedanken die meegeholpen heeft om dit stuk op poten te zetten, zou ons hier te ver leiden, maar drie namen springen er compleet boven uit: Febe De Clercq, Karel Uyttenhove en Joke Van Bossche zijn de drie leerkrachten die hun schouders onder dit evenement hebben gezet, elke woensdag aanwezig waren, alles in goede banen hebben geleid en dan ook terecht meer dan trots op zichzelf, hun toneelspelers en het hele team mogen zijn.
Alle foto’s van het stuk kan u hier in ons archief terugvinden.
Oh, en we hebben het even voor u opgezocht: de correcte uitspraak van hummus verschilt van land tot land. Wij gaan alvast voor kikkererwtenpuree.
365 – 11 januari 2025 – Wat is de lievelingskleur van de stelling van Pythagoras?
Even bij de rugspecialist
Omdat de rug nu toch wel al héél lang ambetant doet – sinds eind oktober – en ik twee stevige episodes kort op elkaar had, besloot ik om alsnog langs te gaan bij de rugspecialist.
Zeven jaar geleden, toen het allemaal fout is gelopen, had hij gezegd dat hij me eigenlijk niet meer hoefde te zien als er niks echt veranderde: ik ging af en toe wel een opstoot krijgen, maar dan moest ik maar langsgaan bij de huisdokter en daar een week (of twee) rust vragen, maar meer niet. Hij kon er toch niks aan veranderen, verbeteren gaat het niet doen, en een nieuwe scan zou wellicht niks nieuws opleveren.
Bon, ik heb die mens dus inderdaad zeven jaar niet gezien. Tot vandaag. Ik legde hem uit dat ik op mijn tandvlees zat, dat de rug niet meer wilde meewerken zoals hij dat de vorige jaren wel deed, en dat er aan de rechterkant een extra zenuw of pees of godweetikwat lastig deed, en dat ik bij een episode minder bewegingsmogelijkheid had dan daarvoor.
Hij luisterde en kwam tot de conclusie die ik vooraf sowieso al wist maar waarvoor ik toch moest langsgaan: een MRI-scan (over drie weken op zaterdag), een SPECT-scan (zo eentje waarbij ze radioactieve stof inspuiten en dan na een paar uur kunnen zien waar die isotopen zich ophopen en er dus problemen zitten) op een donderdag en dan de eerste week van februari terug naar de specialist. Want ja, zonder scans kan die mens niks vaststellen, door een keertje te kijken naar die rug weet hij niks.
Enfin, ik ga dus wachten op de conclusies van die scans en van de specialist vooraleer ik verder ga met de aanvraag van een (beperkte) handicap en alles erop en eraan. Extra medische gegevens kunnen geen kwaad, want de vorige zijn al van, jawel, zeven jaar geleden.
Allez hup. Weer een stapje verder.