Oef. Vrijdag.
Ik weet niet waarom, maar ik vond het een lastige week deze week. Moe. Bleh.
Wellicht door dat weer, zeker? Als het niet snel zomer wordt, spring ik uit mijn schijtwitte vel. Beloofd.
Koffie
Wie me kent, weet dat ik lyrisch kan worden over goeie koffie. Thuis hebben we intussen een espressomachine dat de bonen zelf maalt, en waarmee ik heerlijke caffè latte kan zetten. Mmm.
Het vocht dat op school voor koffie doorgaat, drink ik uit gewoonte en om iets warms binnen te hebben. Meer dan drie koppen per dag drink ik sowieso niet.
En nu heb ik al drie maanden geen koffie meer gedronken. Ik had het moeten weten, nog meer dan door de misselijkheid. Bij de vorige twee was dat ook zo: zwanger, en absoluut geen zin meer in koffie. Totaal niet. Zelfs de geur kan me nu al tegenstaan.
Bizar, he?
Garage
Een teer punt in dit huis, waar ik verder doodgraag woon, is wat gebrek aan opbergruimte. En dan bedoel ik niet kastruimte, maar wel voor grote spullen zoals fietsen en zo. Onze garage is niet echt groot: één auto, de wasmachine en droogkast, en nog een rek aan elke kant voor zwembadjes, klusspullen, oud papier, hondeneten en dergelijke. Eén fiets kan er ook nog net in. De tuinstoelen, barbecue en grasmachine staan in het tuinhuis, maar echt royaal is dat ook niet.
De andere fietsen staan voorlopig in het houthok, maar echt comfortabel is dat niet. Daarom zijn wij sinds vandaag de trotse huurders van een garagebox bij de buren. 50 euro per maand, dat wel, maar in de winter kan Barts auto er in, de moto kan binnen staan, en de fietsen en dergelijke ook. Eindelijk wat meer ruimte.
Alleen nu onszelf nog zover krijgen dat we er effectief dingen in gaan zetten. De intentie is er al.
Veranda
Moh! Daarnet een telefoontje gehad van de verandaspecialist: of volgende week dinsdag ok is?
Even uitleggen: mijn bureau situeert zich in een aangebouwde kleine veranda bij de woonkamer. Vroeger zat daar een groot schuifraam tussen, maar in de verbouwing hebben we dat raam laten weghalen, en zowel parket als muren laten doorlopen. Daardoor is het nu echt een geïntegreerd stuk van de woonkamer geworden, met heel veel licht. Het zit aan de noordkant, de zon zit er dus eigenlijk nooit binnen, tenzij in de zomer ’s avonds laat. Het is mijn kleine domein en ik geniet ervan.
Alleen… Deze winter was het een paar dagen na elkaar hevig aan het regenen, en plots voelde ik nattigheid. Letterlijk. Het gootje was beginnen lekken, en ook blijkbaar een van de naden van het dak. Umpf. En dat op een nieuwe parketvloer. Ik ben aan de slag gegaan met tubes silicone (thank ye gods dat ik dat standaard in huis heb), dweilen en emmers, en heb het na een paar uur onder controle gekregen. Oef.
En ik heb onmiddellijk de verandamannen gebeld: een bedrijf uit Ertvelde dat gespecialiseerd is in het opzoeken en dichten van waterlekken in veranda’s. De baas kwam, zag, en oordeelde dat de rubbers verstorven waren en dat hij maar garantie kon geven als al het glas eruit werd gehaald, en hij alles kon vervangen en kuisen. Tsja, dat moest dan maar zeker? En als hij dan toch bezig was, kon het glas maar beter vervangen worden door superisolerend hoogrendementsglas, want dat was nu niet meteen de meerkost.
Hij is een paar weken geleden concreet komen opmeten. En blijkbaar komen ze dus volgende week. Heh.
Les
Op maandagmorgen heb ik, zoals zoveel mensen, wel eens geen zin om weer aan de werkweek te beginnen. Dan zucht ik eens diep, grabbel mijn boekentas, en sleep me naar school.
En dan krijg ik 15 vijftienjarigen voor mijn neus met zowat hetzelfde gevoel, die binnenstrompelen en duidelijk nog niet goed wakker zijn. En dan vliegen er een paar sarcastische opmerkingen heen en weer, wat grote grijnzen, een stek links en rechts, en klaart mijn humeur zienderogen op.
Een kwartier later heb ik er weer volop zin in, ben ik weer onnozel aan het doen, en geniet ik er weer van. En zij? Ach, het duurt wat langer om wakker te worden, dat wel, maar echt tegen hun zin lijken ze er toch niet meer te zitten. Voor zover dat geldt op een maandagmorgen om kwart voor negen als je vijftien bent :-p
Eigen kweek twee.
Als we dan toch over bloemen bezig zijn… Ik heb altijd veel planten in huis. Ik ben daar gek van, en tot mijn grote verbazing doen de meeste dat ook nog vrij goed. In de winter, of als ze uitgebloeid zijn, vliegen de planten voor het venster in de onverwarmde gang. Ze staan daar allemaal samen lelijk te wezen, en krijgen af en toe eens water. Blijkbaar is dat voor orchideeën en amarylissen en zo wel de juiste werkwijze, want om de zoveel tijd gaat er weer eens iets bloeien. Heerlijk! Momenteel komt alles zowat te samen, zeker als je dan nog de prachtige bloemen in de tuin meerekent.
Deze staat op de piano prachtig te wezen, en Bart foetert erop omdat hij in de weg zou staan. Staat zo’n knappe bloem ooit in de weg??
Deze twee zijn nog volop aan het open komen, en staan voorlopig nog in de keuken. Ze komen nog wel naar de woonkamer 🙂
Dit vetplantje (sla me dood als ik de naam kan komen, ik zou het nochtans genoeg zeggen) staat al een paar weken op de kachel mooi te wezen.
En dit is dan weer het zicht uit het raam, tijdens de regenbuien door.
Eigen kweek
Ik ben geen grote tuinier, ik heb daar het geduld niet voor, en vooral ook achteraf nooit zin om de tuin water te geven en zo. Maar ik kan daar eigenlijk dus wel enorm van genieten. Zo heb ik een paar jaar geleden een hoop tulpenbollen in de grond gestoken, bijzonder donkere, Queen of the Night.
Ik vind ze prachtig, zeker in een mooi vaasje op de salontafel. Kijk maar.
Shoppen
Vandaag voelde ik me beduidend beter dan de voorgaande weken, en ik heb ervan geprofiteerd om in de namiddag in ’t stad te gaan. Die verbeteringen lagen daar nu al zo lang, ze konden nog wel wat langer wachten :-p
Ik moest namelijk al eeuwen teruggaan naar de winkel van Cora Kemperman, mijn favoriete merk. Vorig jaar in de grote vakantie had ik daar namelijk een prachtig paars vestje gekocht, een zeer speciaal model, waar ik compleet verzot op was. Volle prijs, dat spreekt voor zich :-p Helaas bleek na een keer of drie dragen, dat er een gat zat in de oksel: de naad was te nauw genomen, en het tricotwerk was beginnen uitlopen. Begin november was ik ermee teruggeweest, en ze gingen het naar de hoofdzetel terugsturen en zien wat die gingen zeggen. Het ging wel een hele tijd duren, dat wel. Soit, dat moest dan maar.
In februari belden ze me dat de hoofdzetel het aanvaard had, en dat ik ofwel een cadeaubon ging krijgen, ofwel een gelijkaardig vestje terug mocht nemen. Ik ben er helaas niet geraakt. De bedoeling was de paasvakantie, maar ik voelde me toen zodanig mottig, dat dat niet lukte.
Vandaag is dat dus wel gelukt. Helaas bestond het vestje niet meer in hetzelfde kleur (en het was nu net ook dat kleur dat ik zo fantastisch vond), maar in de stock hadden ze het wel nog liggen in een lichtgrijs. Ik heb dat dan maar meegenomen, het materiaal en het model blijven ook bijzonder knap en aangenaam. Ik kon het ook niet laten, en heb nog een mooi Tshirt in donkerpaars met korte mouwen meegenomen.
Hmm. Ik denk dat zo stilletjesaan mijn halve kleerkast van Cora Kemperman komt. Ze moet maar zo geen mooie dingen maken!
Weight Watchers, voorlopig de laatste
Jawel, tot mijn grote spijt moet ik voorlopig stoppen met de WW. Ze begeleiden namelijk geen zwangere vrouwen, en ik kan dat volkomen begrijpen. Als je zwanger bent, is het niet het moment om te gaan vermageren. Je moet op je voeding letten, zorgen dat je gezond eet, maar vooral ook dat het kleintje genoeg binnenkrijgt. En dan is punten tellen geen optie. Uiteraard willen ze ook geen enkele verantwoordelijkheid voor als er iets mis zou gaan, ze zijn per slot van rekening geen medici.Let wel, ik mag gerust nog naar de bijeenkomsten komen, alleen mag ik niet gewogen worden.
Deze avond ben ik dus nog een laatste keer geweest, de laatste beurt van mijn abonnement trouwens. Het was alweer drie weken geleden, maar er was toch weer 1,6 kilo af. Niet dat dat nu zo veel is, maar ik ben toch al drie maand ver, en deze week heb ik echt wel gesnoept :-p
In totaal ben ik dus op drie maanden (begonnen op 28/01, gestopt op 29/04) 11,4 kilo kwijt. Ik zie er goed uit, ik voel me er goed bij, en ik had eigenlijk gerust nog verder willen doen, zeker nog 10 kilo. Ik ben dus net niet onder de 90 geraakt, helaas. Maar als de trend van mijn vorige zwangerschappen zich verderzet (bij Wolf ben ik, tussen startgewicht en twee dagen na de bevalling, 17 kilo kwijtgeraakt, bij Kobe 14) komt dat nog wel. Ik maak me er niet druk in.
Ik weet wél dat ik deze keer na de bevalling daar onmiddellijk terug sta, in Doornzele op de WW cursus bij Marianne. Deze keer ben ik vastbesloten: die kilo’s blijven eraf!
Uitvaart
Vandaag hielden onze zesdes hun uitvaart, het equivalent van de 100 dagen in het katholieke onderwijs.
Veel collega’s houden hun hart vast, en doen dat eigenlijk niet graag. Ik vind dat wel leuk, en amuseer me altijd best. De shows variëren nogal sterk in kwaliteit: sommige jaren zijn ze schitterend en inventief, andere jaren is het eerder een mager beestje.
Dit jaar vond ik het een wisselvallig gegeven: hele leuke stukken werden afgewisseld door soms ronduit platte dingen, die voor mij echt niet hoefden. Soms waren de opdrachten voor de leraars ook ronduit saai en vervelend, zo weggeplukt uit een scoutsavond. Mja…
Ik had voorspeld dat ze me de Carmina Burana (O Fortuna dan toch, het bekendste) gingen doen zingen, maar gelukkig was dat niet solo: alle leerkrachten werden de zaal binnengeleid en op het podium gezet, enkelen kregen een micro in handen (waaronder ik), en de tekst werd geprojecteerd, terwijl de muziek door de boxen schalde. Erg vond ik dat uiteraard niet: ik zing nu eenmaal in een koor, en dat werk ken ik van buiten.
En verder? Ach ja… Standaard, zeker? Maar ik heb toch een paar keer zitten schateren, zeker met de imitatie die ze van mij ten beste gaven. Knap gedaan, en ook wel schaamtelijk :-p
Het ga jullie goed, zesdekes. Maar eerst nog deftig die examens afwerken, afgesproken?