De fiets op

Dat het lopen niet zo goed ging, is een understatement. Fietsen daarentegen, daar heb ik weinig moeite mee. Nee, ik haal geen gigantische snelheden, maar ik rijd dan ook op een doodgewone damesfiets, met een jeans en gewone schoenen aan, en zelfs een echt mamamandje vooraan op de fiets om mijn spullen in te steken.

In september moet ik nooit voor 9.20u beginnen werken, en dus kan ik alle dagen de jongens per fiets naar school brengen. Tenminste, als het niet regent, want ik heb echt geen zin om uitgeregend op mijn werk toe te komen. Vrijdag ben ik ook per fiets naar mijn school gegaan, een kleine tien kilometer heen en terug. Zalig gewoon.

Ik ben ook al een paar ’s avonds op mijn eentje een fietstochtje gaan maken. Gewoon, zomaar, voor de lol.

Maar gisterej wilde ik meer. Ik ga naar de Weight Watchers in Doornzele, en dat ligt op een acht kilometer van mijn deur. De eerste paar kilometer zijn zelfs heel vervelend, omdat ik langs de R4 moet, maar aan de andere kant heb ik nu ontdekt dat de gracht langs de rechterkant van de R4 vol staat met prachtig riet en lisdodden. En veel waterbeestjes allerhande. Wie had dat gedacht?

Want ja, ik ben per fiets gegaan. Het was mooi weer, Bart was op tijd thuis, en dus sprong ik de fiets op. Ik was trouwens op de cursus 600 gr af, wat zich deze morgen op de weegschaal vertaalde in 400 gr af. Terug gehydrateerd, zeker? Niet dat ik echt gezweet had, maar toch.
Op de terugweg begon het al serieus te schemeren, en kon ik het vestje dat ik meegenomen had, toch wel goed gebruiken. Ik heb echter nog een paar kilometer rond gereden, want ik wilde niet langs die R4 terug, en ben dus alweer de Evergemse woonwijken gaan verkennen.

Mja. Ik krijg voortdurend complimentjes over hoe goed ik er wel uitzie. Ik moet dus zien dat ik dat blijf volhouden. Voor de rest van mijn leven. Dat wel. Zucht.

Eerste schooldag

Jawel, we zijn alweer zover.

Wolf gaat naar het tweede studiejaar, om te leren rekenen tot honderd (wat hij eigenlijk feitelijk grotendeels al kan) en vlotter te leren lezen, en Kobe gaat naar het tweede kleuterklasje. Ze worden groot, meneer.

1september

Alleen kan Kobe het nog steeds niet laten bekken te trekken op foto’s. Nu ja… En Wolf was al zijn boekentas vergeten. Dat kind is een pak erger dan ik, die vergeet nog veel meer. Ik ben nog mogen terugrijden om zijn rugzak.

Ze keken er allebei wel naar uit: Kobe liep onmiddellijk zijn klasje binnen, Wolf ging nog wat stoer doen met zijn klasgenootjes.

1september4

Maar het hele verslag vind je hier op Gentblogt. Met extra foto’s.

Paddenstoel

(Ik vind het woord absoluut niet kloppen met die tussen -n, maar dit terzijde)

Dat er geen zomer is geweest, weten we allemaal. Dat het nu herfst is, heeft mijn tuin net bevestigd. Er staan al langer van die kleine schattige bruine paddenstoeltjes in met die bolle hoedjes, maar deze morgen zag ik ook deze staan:

paddenstoel

Ik kan me niet herinneren dat ik al ooit zo eentje gezien heb. Zo’n tiental centimeter hoog, rank en slank.Geen idee welke soort het is.

Mooi.

Maar wel herfstig, verdomme!

Aanvulling op de vorige post – lopen

Nog even erbij zeggen: het is enkel lopen waar ik een enorm probleem mee heb.

Ik ben vorige week een paar keer gaan fietsen, op een doodgewone damesfiets in doodgewone kleren, en volgens Runkeeper hield ik er een mooi tempo op na, gemiddeld 22 km. Ik zweette niet eens.

Toen ik destijds bij de dokter een cardiovasculaire proef moest afleggen, was dat op een fiets, en mijn hartslag deed heel normaal, net zoals mijn ademhaling en dergelijke, en mijn conditie bleek nog mee te vallen. Moesten ze me diezelfde test afgenomen hebben op een loopband, ze hadden me ter plekke richting ziekenhuis gestuurd, vermoed ik.

Pompen, iets wat een pure krachtinspanning is, is ook geen probleem: ik kan zonder veel moeite (voor zover mijn polsen het uithouden, dat wel) 30 keer pompen. En dan echt pompen, niet met de knietjes op de grond uiteraard.

Maar niet lopen. Of springen. Of iets anders waar mijn ademhaling volledig mee in de knoop slaat.

Eind deze week ga ik kijken naar een manège, om eventueel weer te beginnen paardrijden. Want dat lukt dan wel weer probleemloos, ondanks de stijve spieren.

Lopen – of toch niet

Nu ik al behoorlijk wat gewicht kwijt ben, is het tijd om ook te sporten. Ik ben al een paar keer gaan fietsen, en ik heb al een hele tijd de Start to Run op mijn iPhone staan. Ilse heeft vorige week mijn geleende sportschoenen teruggebracht, en dus had ik niet veel excuses meer.

Bart is vorige week een keer of drie gaan lopen. Telkens amper tien minuten, maar je moet ergens beginnen, nietwaar? Toen we het er gisterenavond over hadden, besloot ik mee te gaan. Deze morgen heeft hij me dus om half zeven wakker gemaakt, en stond ik tien minuten later buiten in Tshirt, legging en loopschoenen. Maar nog zonder Start to Run, eerst eens kijken wat het gaf.

We zijn samen gestart, maar ik liep vééls te traag voor hem. En zelfs dan nog. Ik ben een meter of 200 ver geraakt, en toen moest ik al stappen. Zucht. Zweten deed ik niet, ik had alleen geen adem meer. Het voelde alsof mijn longen amper halverwege mijn ribben kwamen, en mijn luchtpijp en longen brandden. Fijn.
Ik ben verder gewandeld, en heb nog een keer of drie geprobeerd om opnieuw te lopen. Langer dan een halve minuut (kan ook korter geweest zijn) hield ik het nooit uit.

Bon, ik heb dus toch een ochtendwandeling gemaakt.

En ik voelde me weer zestien en een complete mislukkeling. Toen moesten we ook lopen: twaalf minuten lang, en zien hoe ver je geraakte, de fameuze Coopertest. Ik weet dat ik in het laatste jaar drie weken lang elke morgen om zeven uur ben opgestaan om rondjes te lopen rond de binnentuin (ik zat op internaat). Zonder resultaat. Nu ja, na drie weken raakte ik op twaalf minuten ongeveer honderd meter verder dan in het begin. Mijn lerares wist dat ik elke morgen ging lopen, en gaf me vol medelijden toch nog een vijf, waar ik eigenlijk een drie verdiende.

Vanmorgen heb ik dus mijn tranen verbeten, en was ik blij dat ik nog niks gegeten had, want ik had het vast en zeker uitgekotst.

Lopen, het is niks voor mij. Helaas.

Oostende – dag twee

Of strikt genomen dag drie, maar zo nauw steekt het niet.

De twee aparte bedden waren duidelijk beter dan het zetelbed: ik heb een stuk beter geslapen. Nog een chance, want gisterenavond was Merel te moe om veel te eten, en dus zette ze om 02.02u haar keel open, en heb ik ze nét genoeg kunnen sussen om ze de borst te kunnen geven. Is me dat een koleirig klein ding zeg!
Om twintig na vijf was ze er weer, en heb ik ze gewoon een stevige fles van 270 ml gegeven, die ze zonder pardon en zonder omkijken heeft leeggesabberd, om daarna netjes te slapen tot kwart voor acht. Oef. De jongens waren intussen wakker geworden en lagen tv te kijken. Ook oef.

Na het ontbijt is Bart dan met de jongens naar het strand getrokken: het waaide, het was koud, maar het regende even niet, en de zon is er zelfs eventjes doorgekomen. Ze hebben een diepe put gegraven – heb ik het strandgerief toch niet voor niets meegezeuld – en hebben gevliegerd.

zee1

zee1bis

zee2

De foto’s zijn vanop ons balkon getrokken, terwijl Merel sliep en ik alles weer aan het inpakken was.

Tegen elf uur moesten we het appartement verlaten, wat we dan ook gedaan hebben. We hebben beneden in de bar nog een koffie gedronken en Merel eten gegeven, en zijn daarna naar huis gereden. Want, jawel, het was inmiddels weer aan het regenen. Thuis is Bart om McDonalds gereden, en hebben we thuis in de keuken gegeten, en daarna de haard aangestoken. In het laatste weekend van augustus.

Meh.

Oostende

Zoals elk jaar zijn we door mijn schoonouders uitgenodigd op familieweekend: Ravelingen bij Oostende, deze keer. Het wordt namelijk een beetje moeilijker: een gewoon hotel met twee babies van negen maanden is niet meer eenvoudig, en dan zijn er ook nog onze jongens. Daarom hadden ze deze keer geopteerd voor twee studio’s: een living met een zetelbed, een keukentje met koelkast, microgolf, kookplaatjes en dergelijke, en dan nog (naast badkamer en WC uiteraard) een aparte kamer met twee bedden. In de ene studio verblijven mijn schoonouders en schoonbroer en -zus met baby Liv, in de andere studio zitten wij.

De jongens hadden er moed op, zo’n weekendje aan zee (en dat mag je letterlijk nemen: enkel de dijkweg lag tussen ons en het strand), maar helaas, zelfs het laatste weekend heeft onze zomer geen toegevingen willen doen.

Gisteren moest ik herexamen afnemen en zaten de kinderen bij Koning Kevin, en aangezien het hier weer vrolijk aan het regenen was, heb ik ze er maar gelaten tot vier uur, en ben pas dan vertrokken, in plaats van rond een uur of twee. Wat zouden we anders op dat appartement maar zitten doen, in de regen? Bart had teamdag bij Netlash, en kwam pas ’s avonds laat aan. Ik heb dus alle valiezen gemaakt en ingeladen, heb drie kinderen ingeladen, een CD van het Geluidshuis opgezet, en ben naar Oostende gereden. Gelukkig stonden Koen en Else stand-by om uit te laden, want voor Merel was het intussen welletjes in de auto – ze wil er immers niet slapen – en die was haar keel beginnen openzetten. En ja, die van ons kan nogal brullen.

Het avondmaal in het bijhorende restaurant was niet schitterend (het dessert heb ik zelfs laten staan, allemaal goed voor de WW), en de kinderen waren doodop. Merel heb ik tegen acht uur in bed gestoken, tussen hoofdmaaltijd en dessert, en tegen dat ik terug was, hadden de jongens hun dessert binnen, heb ik zelf even in dat van mij zitten defelen, en heb ik ze dan ook maar in bed gestoken. Allemaal samen in de tweede kamer. Zelf ben ik dan in de andere studio gaan zitten, met mijn GSM als babyfoon. Ah ja, want Wolf is groot genoeg om te kunnen bellen als er iets scheelt, en als er ook maar eentje zijn keel openzet, is Wolf ook wakker. En ja, rond tien uur belde hij: Kobe en hij konden niet slapen, maar konden ook niet liggen kletsen omwille van Merel. Ik heb ze dan uit bed gehaald, beetje te drinken gegeven, spelletje Wie is het? gespeeld, en terug in bed geduveld.

Bij de anderen op de kamer was het best gezellig: Nelly had een fles champagne en pralines mee, en we hebben oeverloos zitten kletsen. Het leek wel een kamer op schoolreis! Maar de bar vier verdiepingen lager was geen optie, wegens geen bereik van de babyfoons (de echte).

Bart kwam toe rond half elf, en een uurtje later lagen we in bed. Amai. Zo’n zetelbed, da’s niet bevorderlijk voor de nachtrust: het zakte door, en ik heb amper een oog dichtgedaan. En tien voor zes was Merel er al om te drinken. Ik heb ze daarna nog wel eventjes terug in haar bedje kunnen leggen, maar tegen zeven uur zaten alledrie de kinderen toch vrolijk wakker bij ons. En hadden ze honger, alledrie. Tegen acht uur zaten we dus aan het ontbijt.

Buiten was het aan het regenen, dus staken we Merel terug in bed, ging Bart met Wolf en Kobe naar de speelzaal beneden, en ging ik daarna zwemmen met de jongens. Een groot zwembad (waarbij we tussen de aquarobics voor de oudjes zijn verzeild, tot grote hilariteit van de kinderen), een klein leuk kleuterzwembad, twee grote jacuzzi’s, en een sauna. Maar in die laatste zijn we niet geraakt.

We hebben er ’s middags ook ter plaatse gegeten (een tonijnsla om écht niet over naar huis te schrijven), en toen moest Merel alweer slapen. Ik was echt jaloers op Koen en Else: die zijn naar Oostende gaan rondlopen en winkelen, want Liv slaapt toch in de buggy. Merel zet gewoon de boel op stelten en krijst het kot bij elkaar als ze moe wordt en geen bedje heeft, zucht. De jongens hebben ook wat rustig tv gekeken, en daarna hebben we een wandeling op de dijk gemaakt – het was even gestopt met regenen – en zijn boodschappen gaan doen in de Delhaize. En toen goot het alweer, zodat er ook van vliegeren geen sprake was. Hmpf.

Merel moest alwéér in bed, maar toen zijn ook Bart en Kobe in slaap gevallen. Bovenop elkaar.

slapenoostende

Uiteindelijk zijn Bart en Wolf dan maar naar beneden gegaan, aperitieven met de rest, en heb ik de andere twee nog laten slapen tot kwart voor zeven. Kobe huilde toen ik hem wakker maakte: hij wilde vooral slapen, en had op dat moment geen zin in eten. Het ventje…

Soit, tijdens de – overigens een pak betere – maaltijd zijn afwisselend Bart en ik wat kinderen in bed gaan steken, voederen, sussen, en hebben we ze uiteindelijk in het grote bed gelegd. De twee aparte bedjes in de aparte kamers zijn een stuk beter, en op die manier kunnen de jongens ’s morgens ook tv kijken als ze wakker worden, en kan Merel hen niet meer wakker maken. Ik ben benieuwd.

Weight Watchers

Twee weken geleden had ik een schitterend resultaat: -1,6 kilo op de cursus. Nu, ik relativeer dat gewicht altijd wat, omdat dat nogal afhankelijk is van wat ik net gegeten/gedronken heb en van de kleren die ik aanheb. De volgende morgen (in altijd exact dezelfde omstandigheden, zijnde mijn ondergoed, voor het ontbijt) was er toch ook nog 1 kilo af, dus het was wel ok.

De week daarna begon met een zwaar weekend, en de rest van de week had ik het er moeilijk mee. Niet dat ik vreetbuien had, maar ik schreef ook niet op, en dat wreekte zich: + 800 gr op de cursus, en ook thuis was het 500+ Helaas.

Deze week heb ik dan wel nauwgezet alles opgeschreven, me netjes aan de regels gehouden, lekker gegeten, en zelfs een aantal keer gefietst. Ik ging dan ook met een groot hart naar de cursus, zeker van een goed resultaat. Ik voelde me goed, en had ook wel het gevoel dat ik er goed uitzag. Ik had wel mijn nieuwe jeans aan, en ja, jeans dat weegt, maar dan nog.

Bleek er geen gram af te zijn. Hmpf. Nochtans had ik in de week de weegschaal netjes naar beneden zien gaan, ik was er dus zeker van dat het wel ok was. Ik heb het niet aan mijn hart laten komen. Julie was helaas een klein beetje aangekomen, en dus waren we met twee die toch niks mochten gaan drinken.

Deze morgen heb ik me dan thuis gewogen, in standaard omstandigheden, en jawel, een kilo eraf. Oef. Ik dacht het wel.

Als ik me echt netjes aan het programma houd, dan werkt het, zo simpel als dat. Ik heb nog een tiental kilo te gaan om op een BMI van 25 terecht te komen, maar we werken eraan.

Volgende week gaan Julie en ik weer voor de halve kilo om iets te kunnen/mogen gaan drinken, en dit keer doet Stephanie ook mee. En hopelijk krijgen we zo beetje bij beetje nog andere cursisten mee. Het kan maar een extra motivatie zijn!

Hieronder, voor mezelf eigenlijk, nog eens mijn evolutie, thuis gewogen.

17-06: 84,7
24-06: 84,0
01-07: 83,2
08-07: 83,0
15-07: 82,2
22-07: 83,7
29-07: 83,0
05-08: 83,0
12-08: 82,1
19-08: 82,6
26-08: 81,6

Drie kilo op 9 weken, het valt een beetje tegen. Maar ik weet vooral waar het aan ligt, en dat is mezelf. Maar bon, het zijn toch drie kilo eraf :-p

Oh, en nog even ter vergelijking, de officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

17-06: 87,4
24-06: 86,8
01-07: 85,8
08-07: 85,2
15-07: 84,7
22-07: –
29-07: 84,8
05-08: 85,2
12-08: 83,6
19-08: 84,4
26-08: 84,4

Er komt helaas wel een zwaar weekend aan: het familieweekend met de schoonfamilie, gastronomisch en al. Aiaiai…