Geplaatst op

Zwemmen

Omdat ik Wolf niet kon ophalen van school op zijn laatste dagje (de school sloot om 12.00), is mijn ma ingesprongen, en is zij hem komen afhalen. Hij mocht dan meteen ook twee keer blijven slapen, wat ongelofelijk goed uitkwam met al dat geklop en gehamer hier in huis.

Ik moest hem dus wel donderdagnamiddag op gaan pikken in Zomergem, en toen bleek het zo warm dat de mussen van het dak vielen. En toen had ik het lumineuze idee om Kobe op te halen tegen een uur of vier, de zwembroeken mee te pakken, en te gaan zwemmen in de vijver waar ik als kind altijd ging zwemmen. Het is een pracht van een vijver, met een klein zandstrandje, een grasveld rondom, verschillende soorten waterlelies, een eilandje met een brugje ernaartoe, en een prachtige fauna van kikkers en libellen enzovoort. Als je deze site een paar keer ververst, zie je in één van de headers een zicht van die vijver. Wij hebben er destijds ons trouwfoto’s genomen 🙂

Enfin, we zijn dus gaan zwemmen. Wolf genoot ervan met volle teugen, ikzelf heb ook behoorlijk wat gezwommen, maar Kobe durfde niet. Toen ik hem meenam in het water, begon hij prompt te huilen. Hij wilde zelfs niet pootje baden, maar bleek perfect gelukkig met het strandje en een schopje. En dan mag ik de ezels niet vergeten. Achter een strategisch geplaatst bosje ligt namelijk nog een grote wei, en daar staan ezels op, al zolang ik me kan herinneren. Aan de hoeveelste versie van Margriet ze inmiddels zitten, ik zou het niet weten. Maar nu stonden er twee volwassen ezels en een veulentje. Ik denk dat Kobe toch wel een keer of tien is gaan kijken, afwisselend met oma, opa of mama. Hij vond het heerlijk…

En ik, ik heb ervan genoten.

Geef mij maar vakantie, yup.

Geplaatst op

Kasteelkuiswoede

Onlangs was ik boven met iets bezig, en Wolf was meegekomen naar boven. Op zijn kamer staat zo’n groot kasteel van Playmobil, en eigenlijk speelt hij daar weinig mee. Bij ons worden de kamers vrijwel uitsluitend gebruikt om te slapen, vandaar.

En hij ging dus met dat kasteel spelen.  Na een goeie vijf minuten kwam hij bij mij, en vroeg een stofvod en een borsteltje. En iets later een emmertje en een spons en zeemvel. Hmm.

Iets later ging ik toch even gaan kijken. En daar zat hij, netjes op zijn knieën, zijn kasteel te kuisen, en alle poppetjes met toebehoren te wassen. Hij had namelijk gemerkt dat er eigenlijk toch wel behoorlijk wat stof op lag, en vond dat dat niet kon zijn.

’t Is dat ik er hem zelf uitgeperst heb, want anders zou ik er nog aan twijfelen of hij wel van mij is.

Geplaatst op

Mijn jongens

Ja ik weet het, zoals elke moeder ben ik zot van mijn jongens. Maar zeg nu zelf, als ge die stoute snoetjes ziet, ge zoudt toch van minder?

stoutesnoetjes

Geplaatst op

Kaartje

Wolf had op voorhand al uitgebreid in zijn klas verteld dat hij naar Plopsaland mocht. Daarop had de juf een hele goeie suggestie: geef je kind een kaartje mee waarop niet alleen zijn naam staat (dat weet hij/zij doorgaans wel) maar ook de telefoonnummers van de ouders of degenen met wie hij mee is. Als hij dan verloren loopt, kan er gebeld worden, en moet er niet omgeroepen worden en zo. Op die manier bespaar je een hoop paniek en gezoek.

Wolf had dus in zijn binnenzak zo’n kaartje zitten, op zijn eigen uitdrukkelijke verzoek. Hij voelde zich meteen een pak geruster.

Die juf van Wolf, die is nog zo dom niet 🙂

Geplaatst op

Plopsaland

Deze morgen was Wolf, ondanks de schoolreis van de dag voordien (waarover ik trouwens een bijzonder onsamenhangende uitleg heb gekregen, iets met een ouwe geit en krokodillen en twee glijbanen waarvan er eentje gevaarlijk was en een heksenbos) toch weer vroeg wakker. Ook nu zal de anticipatie er wel voor iets tussen gezeten hebben: zijn peter en zijn tante kwamen hem rond negen uur halen voor een dagje Plopsaland, samen met Branko, het tienjarig neefje van tante Else.

Toen ze binnenkwamen stond hij letterlijk te springen van opwinding en toertjes te crossen door de keuken. En geloof me, toertjes crossen in onze keuken met nog vijf man in, is niet eenvoudig, zelfs niet als je vijf bent.

Hij kreeg zijn regenjasje aan, stevige schoenen, en weg waren ze. Rond een uur of elf kwam er een fotootje in de inbox: Wolf die uitgebreid stond te grijnzen naast de figuur van Plop.

Ik had ze rond een uur of acht terugverwacht, maar het was net geen tien uur toen ze terug voor de deur stonden. Wolf zag er hondenmoe uit, maar met pretlichtjes in zijn ogen en blosjes op zijn wangen, en stoere verhalen natuurlijk. Ze hadden op alle mogelijke attracties gezeten (waar hij opmocht, tenminste) en ze waren zelfs natgespat, stel je voor! Om zes uur sloten de attracties, was er een receptie en broodjesmaaltijd en blijkbaar ook een buffet voor alle gasten van het interimkantoor (op wiens uitnodiging zij daar ook waren), en een uurtje later gingen een aantal attracties opnieuw open. Dat verklaarde meteen waarom ze zo laat waren.

Ze stonden daar allevier te glunderen, het was blijkbaar mooi geweest.

Nog geen drie minuten later viel Wolf met een diepe zucht in zijn bed. Ik vermoed dat hij al sliep tegen dat ik zijn kamer uit was. Maar hij glimlachte wel 🙂

Geplaatst op

Schoolreis

Wolf was deze morgen al vroeg wakker, de zenuwen, veronderstel ik. Want vandaag gaat hij voor het eerst echt op schoolreis.

Het eerste klasje heeft wel een ‘schoolreis’, maar dan blijven ze eigenlijk gewoon op school en is er een springkasteel en ijsjes en zo.

Dit jaar gaan ze echt op uitstap, compleet met lunchpakket, goeie stapschoenen en goed humeur.

Helaas… Het is al een paar dagen prachtig weer geweest, maar vandaag valt dat nogal hard tegen. De bedoeling is onder andere dat ze op een speeltuin spelen, maar in de gietende regen zal de lol daar snel af zijn. Wolf liet het aan zijn hart niet komen, ruilde de Crocs (juf had dat voorgesteld omdat ze daar makkelijk zelf het zand uit kunnen schudden) gezwind in voor gesloten schoenen, ritste zijn regenjasje dicht, en huppelde naar school.

Ik had me, na een blik door het venster, de moeite bespaard om mijn haar te drogen. Maar best ook: een verzopen kieken was er niks tegen.

Maar dan wel een kieken met een glimlach 🙂

Geplaatst op

Delen

Soms zijn mijn jongens echt fantastisch.

Elf uur, en dus tijd om iets te knabbelen. Wolf vroeg en kreeg een potje yoghurt, Kobe had liever een pannenkoekje (die als ontbijt waren bedoeld maar schromelijk over het hoofd gezien).
Wolf (5) ziet Kobe (nog geen 2) kijken naar zijn yoghurtje, en geeft hem spontaan een hapje. Waarop Kobe zegt dat hij het lekker vindt, en Wolf prompt zijn pannenkoek aanbiedt om ook een hapje te nemen. Dat herhaalt zich trouwens nog een keer of twee. En na afloop neemt Wolf netjes een nat doekje en veegt daarmee Kobes mond af.

Spontaan delende kleuters. Waar kom je dat tegen?

Ik stond erbij, keek ernaar, en zag dat het goed was.

En schopte hen daarna meteen naar buiten richting zandbak en emmers water :-p

Geplaatst op

Ziek

Vorige week was ik ziek, nu is het de beurt aan Wolf. Ik heb er alleen geen idee van wat hem mankeert.

Hij was woensdag lusteloos toen ik hem van school afhaalde, en normaal gezien zou ik hem bij me gehouden hebben. Alleen moest ik die middag examen afnemen op school (een vooruitgeschoven versio) en kon dat voor een keertje niet. Ik heb hem bij een vriendinnetje afgezet, en samen zijn ze dan naar de turnles gegaan. Zonder problemen, eigenlijk.
Toen ik hem rond vier uur ging afhalen, had hij geen zin om nog langer te blijven spelen (wat me verwonderde) maar wilde hij mee naar huis. En ja hoor, hij had koorts.

Donderdag zijn we bij mijn ouders gaan eten en daarna even bij mijn oma langsgeweest, en ook daar lag hij gewoon lusteloos in de zetel. ’s Avonds had hij weer meer dan 39°.

Gisteren was niet veel beter, al merkte je wel duidelijk wanneer de Nurofensiroop begon te werken: dan was hij vrolijk en enthousiast buiten aan het spelen met zijn broertje, alsof er niks aan de hand was.

Deze morgen had hij weer koorts en mocht hij niet gaan zwemmen. Het feit dat hij daar niet eens tegen protesteerde, is al veelzeggend op zich. Intussen heeft hij een Perdolan suppo gekregen en voelt hij zich weer prima.

Ik weet dus niet wat ik moet doen: moet ik er nu de dokter bij halen of niet? Het is niet dat hij ergens pijn heeft: niet zijn keel, niet zijn oren… Alleen maar koorts dus.

Kinderen…

Geplaatst op

Zwemmen

Ondanks het feit dat hij door zijn operatie een paar zwemlessen moest missen, zit Wolf sinds vandaag toch in reeks drie. Normaal gesproken zou hij tegen de grote vakantie moeten kunnen zwemmen.

Ik ben wel trots, ja :-p

Nu nog leren fietsen…

Geplaatst op

Nog meer verwennerij

Da’s tenminste hoe Wolf het zelf noemt :-p

Gisteren moest mijn auto binnen in de garage, in Ledeberg. Omdat ik geen zin had om te zitten wachten met een vijfjarige, namen we de tram naar de Zuid. Wolf zag dat helemaal zitten: gaan winkelen met zijn mama! En jawel hoor, de buit was vrij snel binnen voor hem: twee nieuwe T-shirts (“Moh papa, die zijn wel mega cool hoor! Zo eentje van Star Wars met een lichtzwaard op, en dan nog enen van Spiderman! Wijs he!”), een lichtere zomerbroek die deze keer hopelijk niét afzakt, en een “vetcoole” zonnebril van Batman. Die laatste had hij al lang nodig: hij is blijkbaar ook behoorlijk lichtgevoelig, net zoals ik.

De liften en roltrappen waren op zich trouwens ook een attractie. Ik wilde in de Veritas voor de Tweiclub nog snel een paar haaknaalden halen, en toen overhaalde hij me om een bolletje feloranje wol te kopen, voor een paar vingerloze handschoentjes voor hem. “Die gaan zoooo mooi en zoooo warm zijn he mama, en dan kan ik mijn vingers zo nog helemaal gebruiken.” Hij kan het vooral niet uitleggen :-p

Een ‘Australisch’ ijsje later zaten we weer op de tram, en bleek er veel meer werk te zijn aan mijn auto dan gedacht. Gelukkig kregen we een vervangwagen, wat hij alweer een hele belevenis vond.

In de namiddag waren er dan hier een paar leerlingen van me, zodat hij zich de hele tijd bijzonder onzichtbaar en charmant heeft opgesteld, een echte gentleman.

Vandaag zijn we dan, ook al een vakantietraditie, MacDonalds gaan eten hier om de hoek, waar er een PlayPalace is. Hij eet dan altijd bijzonder snel, zodat hij kan gaan spelen. Het cadeautje van de Happy Meal vindt hij ook altijd fijn, hoe banaal het soms ook is. En dat we aansluitend een paar (broodnodige) zomerschoenen zijn gaan halen, en dat hij daar dan nog twee Spidermans heeft gekregen om op zijn Crocs te steken, vond hij al helemaal schitterend. Om over het feit dat hij er gratis draden voor een scoubidou heeft gekregen, nog maar te zwijgen: hij loopt al de hele middag te pronken met de armband die ik ermee gemaakt heb.

“Mama, ik ben toch een gelukzak hé. Ik denk dat ik de gelukkigste jongen ben van de hele wereld! En daarom krijg jij een mega grote knuffel!”

Je zou het er toch gewoon om doen, nee?