Deze morgen had ik alles netjes gepland: de boekentasjes stonden al klaar (inclusief de mijne), de kleren lagen klaar, en de tafel was al gedekt
Ha ja, want Bart zit in New York en doet anders altijd dat deel van de ochtendshift, de kinderen moesten op tijd op school zijn, en vooral: ik had mondeling examen af te nemen.
Alles verliep – tot mijn eigen grote verbazing – vlekkeloos, en dus was ik netjes om half negen stressvrij mondeling examen aan het afnemen.
Tot rond een uur of tien mijn telefoon ging, en het de kleuterschool bleek te zijn. Ik verontschuldigde me bij mijn examinerende leerling, en nam de telefoon op, wetende dat zij niet voor een peulschil bellen. En effectief: Merel had de hele klas ondergekotst. Wellicht lag gewoon haar maagje overhoop van alle rommel die ze gisteren op de babyborrel gegeten had – ik had eigenlijk vannacht al problemen verwacht.
Zucht. Even paniek.
Ik kon niet weg, Bart was er niet, en mijn moeder, die altijd de extra hulplijn is in dit soort gevallen, zit in Griekenland. DE mensen van het secretariaat reageerden heel begrijpend, en zeiden dat ze Merel wel wat bij zich gingen houden, tot ik er rond twaalf uur kon omkomen.
Tot zover mijn stressvrij examen afnemen. Soit, we lieten het niet aan ons professionele hart komen, stelden vrolijk verder vragen, en reden daarna gezwind naar de kleuterschool. Daar lag een lijkbleek Mereltje rustig te slapen. Ik heb haar voorzichtig wakker gemaakt, en thuis opnieuw in haar bedje gelegd, met een dikke knuffel en haar koetje bij de hand. Ik denk dat ze al sliep voor ik de kamer uit was.
Enfin, twee uur later was ze alweer wakker, bijzonder vrolijk, vol leven en vol kleur. Ze speelde een yoghurtje of twee naar binnen, en het leed was duidelijk geleden. Oef.
Want ik zag al rampscenario’s voor me voor de volgende dag, aangezien ik opnieuw mondeling moet afnemen. Maar haar maagje was leeg, dus het probleem was opgelost. Nog een chance voor haar ook, want morgen gaat ze op schoolreis naar de kinderboerderij, en ze kijkt er enorm naar uit.
