Voor haar onderzoekscompetentie maakte deze leerlinge een fresco. Dus effectief geschilderd, met zelfgemaakte verven, op een ondergrond van kalk op hout. Chapeau…
365 – 14 mei
Pythagoras’ kosmologie
Toezicht
Zoals alle leraren heb ook ik ongeveer een uur toezicht per week.
Op dinsdagmiddag sta ik van kwart over een tot kwart voor twee aan de poort achteraan: pasjescontrole, toezicht op de fietsenstalling, en toezicht op de binnentuin van de school, waar vijf en zes mag zitten tijdens de pauzes.
In de winter sta ik echt aan het hek: dan wordt de binnentuin toch niet gebruikt, en zijn er ook weinig die over de middag met de fiets weg gaan. Als het zomert, stel ik me op een strategische plaats, waar ik alle drie de plaatsen in de gaten kan houden.
Omdat een kwartiertje om te eten écht wel weinig is, zeker als je dan nog een leerling hebt met een vraag, moet ik dan soms gewoon buiten eten. Meestal heb ik eten mee van thuis, en vaak is dat dan een schotel die ik enkel met een vork moet eten, zodat ik het al staande kan eten. Vandaag had ik echter gekozen voor de heerlijke koude schotel van de week, met veel rauwe groenten, twee geitenkaasjes met spek en honing, en een broodje. Wat je dus niet al staande kan eten. En dus is een mens al eens creatief.
Gelukkig kwamen er iets later een paar fijne vijfdejaars toe, die ook nog een slaatje bij hadden, en even een tafel en een paar stoelen van onder het afdak haalden, zodat we gewoon rustig konden eten. Zalig in de zon, genietend van het mooie weer, en ondertussen een oogje houdend op de binnentuin, de fietsen, en alle pasjes van de leerlingen die naar binnen wilden.
Ik moet zeggen: er zijn ergere manieren om te werken.
365 – 7 mei
De binnentuin van onze school. De aanwezige leerlingen hadden op dat moment geen les.
KAM op zijn kop
Een echte opendeurdag hebben we niet, in het Koninklijk Atheneum Mariakerke. Eigenlijk hebben we die ook niet nodig: onze school zit nu al stampvol. En voor de nieuwe leerlingen die nu nog in het zesde studiejaar zitten, is er uiteraard een aparte infoavond, waarbij ze alle informatie krijgen die ze nodig hebben, en waar ze nog extra vragen kunnen stellen en een rondleiding krijgen.
Maar er is dus wel KAM op zijn kop. Die dag zijn er niet alleen de algemene infosessies over de verschillende studierichtingen in de hogere graden, je kan er ook lekker blijven eten (schitterende stoverij van varkenswangetjes, met frieten, rauwe groenten, en een niet te versmaden zelfgemaakte tartaarsaus).
Mét muzikale omlijsting, zelfs.
En vooral: het gaat om ons uitwisselingsproject met Kiruhura in Rwanda. Er is een stand van de OxKam, ofte de fairtradewinkel ism. Oxfam. Je kan info krijgen over het project in Rwanda, uiteraard, en er zijn workshops. Was het niet dat ik samen met een collega de workshop Handwerklol (of zoiets) gaf, ik was gaan line dansen, echtig waar. Maar ik heb een leerlinge geleerd hoe ze een klein tasje moest haken, een ander heb ik de granny square aangeleerd, en een aantal andere leerlingen heeft van een paar sokken een aapje gemaakt, onder leiding van mijn onvolprezen collega.
Ik heb een fijne dag gehad, en ik denk de aanwezigen ook. Bent u er volgende keer ook?
Onderzoekscompetenties
Onderzoekscompetenties, het is iets waar het ministerie ons een aantal jaar geleden mee heeft opgescheept, maar waar nog altijd niemand honderd procent van weet wat nu precies de bedoeling is.
We hebben er al ettelijke uren over vergaderd, en zijn tot een consensus gekomen. Van die klasprojecten doe ik nu dus niet meer, eerder individuele werkjes. Dat kan vanalles zijn, van een ingediende paper, tot een presentatie, iets zelfgemaakts, of een les.
Dit jaar zijn ze vandaag binnengekomen, en ik ben serieus benieuwd naar sommige ervan. Zeg nu zelf:
– Intoxicerende middelen in de Romeinse Oudheid
– Nova Roma: de stichting van Constantinopel
– Veenlijken in Tacitus’ Germania
– Wat zijn de gelijkenissen en verschillen tussen het gedicht Marsua van de vijftiger Hugo Claus, en de klassieke tekst van Ovidius?
En dat zijn er maar een paar. Er is een leerlinge die een fresco heeft gemaakt, en iemand gaat les geven over de allegorie van de grot van Plato. Eigenlijk maakt het niet veel uit, zolang ze maar zelf onderzoek hebben gedaan.
Wijs, he?
Nood
Soms tref je een leerling in alle staten aan. Vaak merk je snel dat het een storm in een glas water is, doe je ze gewoon binnenkomen in de klas, en weet je dat het wel zal overgaan.Dat je ze gewoon even tijd moet geven, en met rust laten.
Soms merk je echter ook dat het menens is. Zie je de paniek in hun ogen. Dan stuur je je leerlingen naar binnen, neem je de leerling in kwestie even apart, en luister je. Meestal helpt dat al een beetje. Soms kan je hen ook goede raad bieden. Maar soms weet je ook onmiddellijk dat dit boven je hoofd gaat. Dat je maar een pedagoog bent, en geen psycholoog. En dat die paniek gerechtvaardigd is.
Gelukkig heb je dan een meer dan begrijpende directie, met dezelfde prioriteiten. Die, als je hen tegenhoudt wanneer ze eigenlijk al te laat zijn voor een vergadering, toch nog even luistert naar wat je hen snel te zeggen hebt. En dan ook diezelfde paniek detecteert, en toch even terug in het bureau gaat om eventuele eerste maatregelen en beslissingen te nemen. En dan later, midden in diezelfde belangrijke vergadering, besluit om toch even naar buiten te gaan, naar jou aan de telefoon te luisteren omdat het belangrijk is en eigenlijk niet kan wachten, en het nodige doet. En vooral er in slaagt om de betrokken partijen te doen luisteren en te kalmeren.
En dan, dan weet je, zowel als leraar als als leerling, dat je in goede handen bent.
Gelukkig.
Stressdagje
Het had zijn leuke en minder leuke momenten, dit dagje. Al een chance, of het was er helemaal eentje om te vergeten.
Ik werd zonder reden bijzonder slecht gezind wakker. Gewoon niet goed geslapen, vermoed ik. De gesprekken met mijn kuisvrouw klaarden mijn humeur wat op, en zeker toen ik een verloren gewaand patroon van een vest die ik aan het haken ben, terugvond (als dit cryptisch is: er komt nog wel een post over).
Tegen tien over twaalf stond ik aan het rectoraat, om te gaan eten met een van mijn leerlingen van het eerste uur, een bijzonder fijne dame intussen. Ze had een tafeltje gereserveerd in het onvolprezen Trattoria della Mama, en het smaakte.
Ik haastte me terug naar huis, alwaar ik om 13.55u arriveerde, en de stabiliteitsingenieur, met wie ik een afspraak had om twee uur, al foto’s zag nemen van daklijsten en dergelijke. Ik had gedacht dat het amper een kwartiertje of zo ging duren, zodat ik nog op tijd om 14.30u in de Weight Watchers ging zijn, maar helaas, de bespreking heeft een vol uur geduurd, met de projectplanner erbij. Enfin, ik heb me tegen beter weten in toch nog naar de WW gehaast, waar Marianne me wel even berispend van boven haar brillenglazen aankeek, maar me toch nog wilde wegen. Negenhonderd gram eraf, en dat met al dat gevreet deze week, ik denk dat ik nogal wat rondgelopen heb. Enfin, toch nog content.
Naar huis gespurt, snel nog iets van Gentblogt online gezet, een koffie naar binnen gegoten, en… Toen kwamen de kinderen niet thuis. Ze komen te voet, en dan zijn ze twintig voor vier thuis. Ideaal vandaag voor een snel vieruurtje, want om vier uur moest ik alweer weg, richting personeelsvergadering. Zij moesten mee, omdat de schoolopvang sluit om zes uur, en ik vermoedde dat de vergadering wel wat langer kon duren. Maar bon, geen kinderen. Ook niet tegen vijf voor vier, het uur waarop ik ongerust de telefoon nam en naar school belde. De opvang nam zijn telefoon niet op, en op het secretariaat konden ze me niet onmiddellijk helpen, maar ze gingen gaan kijken en me terugbellen. Stipt om vier uur kwamen ze alsnog thuis: ze waren op uitstap geweest en wat te laat thuis. Ik heb hun vieruurtje dan maar meegenomen, samen met de iPads, en ben dadelijk naar mijn school vertrokken. Intussen belde ook hun directeur: ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze te laat waren, had de jongens zelf de straat overgestoken, en belde om zeker te zijn dat ze wel thuis waren gekomen. Nice touch.
Enfin, kwart over vier vergadering tot iets na zessen, en dan nog een speciale klassenraad. Die helaas langer duurde dan ik had verwacht, zodat ik daar weggelopen ben (wat me een terechte boze blik van de directie opleverde) om toch nog vijf minuten te laat in de crèche te zijn, wat me alweer een boze blik opleverde.
Mja.
Kwart voor zeven waren we thuis, heb ik dadelijk de tafel gezet, hebben we gegeten, en tegen acht uur zaten de kinderen in bed, en kon ik neerploffen in de zetel.
Dus ja, stressdag. Poeh.
Opruimwoede
Nu ja, woede kan ik het niet noemen, eerder bittere noodzaak.
Mijn bureau was gisteren aan de beurt, en dat was ook dringend. Zelfs Zapnimf had opgemerkt, zo langs haar neus weg: “Zeg, kunt gij daaraan werken? Nee toch?”
Enfin, speciaal voor haar dus ten getuige:
Daarna zijn de jongens en ik ook in hun kamer in actie geschoten: zij hebben alle oude ‘kunstwerkjes’ uit hun schuiven gehaald, gefotografeerd wat ze leuk vonden, gehouden wat ze echt wilden, en de rest weggegooid. Alle schuiven zijn uitgemest, hun boekenrekken in orde gezet, de kasten en bedden van plaats veranderd omdat het vakantie is en ze naast elkaar wilden slapen, het bureau opgeruimd, en alles eens grondig gekuist.
Het resultaat mag er best zijn:
Daarna zijn ze nog met het speelplein gaan zwemmen, en ze waren compleet steendood toen ze terugkwamen. Daarom hebben we deze morgen verdergewerkt, nog voor we naar de Ikea zijn getrokken, en uiteindelijk in de namiddag alles afgewerkt.
Go us!
Oef.
De laatste week was dan misschien geen gewone lesgeefweek, maar het blijft lastig: continu gemiddeld vijftig leerlingen op sleeptouw nemen, zorgen dat ze overal met hun tengels afblijven, mee zijn, in de gaten houden, en vooral veel rondlopen, veel meer dan ik gewoon ben.
Ik heb ervan genoten, van die voorbije week. Van de foto’s, van de workshop, van de dieren in de dierentuin, van het resultaat van de leerlingen vandaag, van het kletsen met collega’s… En ik moet zeggen: met die leerlingen van ons, daar kunt ge al eens ergens mee komen. Ze waren beleefd, vriendelijk, stil, gehoorzaam…
Maar toch ben ik blij dat het vakantie is nu. Ik ben moe. Niet alleen fysiek, maar vooral ook mentaal. Ik heb het een beetje gehad, en om dan nog je enthousiasme moeten overbrengen op een klas als je eigen enthousiasme ver te zoeken is, is nogal moeilijk. Dus ja, blij dat het vakantie is. Batterijen opladen, en dan een stevige eindsprint. Yup.