Geplaatst op

Dordrecht

Om redenen die ik in de post van morgen uit de doeken zal doen, reed ik vandaag, samen met vriendin Els uit Brugge, naar Dordrecht, zo’n anderhalf uur rijden van Gent, een beetje voorbij Breda. Daar bleven we slapen bij vriendin Hanneke, en er was ook nog die andere Dordrechtse zotte doos, Sabrina.

Dordrecht, dat was voor mij totaal onbekend terrein. De Staten-Generaal, ja, maar dat was het wel zo’n beetje. Wel, ik moet toegeven, ik was meer dan aangenaam verrast door het stadje. Meer water dan Gent, en ik vermoed zelfs meer dan Brugge; zeer charmante huizen, en prachtige waterkanten langs de Maas en de andere twee grote rivieren die de stad begrenzen. Ze noemen zichzelf een eiland, en ik geloof het grif.

En dan was er nog het Big Rivers Festival. Denk Gentse Feesten, maar dan in het klein, en vooral ook met inspiratie uit New Orleans: de hele stad is gehuld in de kleuren groen, paars en goud, en de organisatie deelt kettingen uit, waarvan je er zoveel mogelijk moet zien te bemachtigen, als je daar zin in hebt. Overal zijn er podia met heel uiteenlopende muziek, en de sfeer is bijzonder gemoedelijk.

Wij trokken tegen vijf uur de stad in omdat de band van Hannekes neefje speelde om zes uur. Ik was overigens aangenaam verbaasd door het niveau van die bende jonge gasten; vooral de zanger had het in zich, met een stem die naar Eddie Vedder neigde.

Dordrecht01

We liepen rond en ik maakte foto’s,

Dordrecht02

Dordrecht03

Dordrecht04

Dordrecht05

Dordrecht06

we aten een smakelijke pizza bij een Italiaantje, voegden er iets later nog een ijsje aan toe, luisterden naar diverse optredens, liepen door de regen, genoten van de droge momenten, verzamelden kettingen,

Dordrecht07

en deden daarna nog een rondje Dordrecht door de schemering.

Dordrecht08

Dordrecht09

Rond elf uur was ik pompaf, deden mijn voeten lastig, en had ik het wel gehad met de regen, al was dat laatste best nog meegevallen, wonder boven wonder.

Maar Dordrecht: het is een aanrader voor een daguitstap. Op zich niet zoveel te beleven, maar wel heel erg mooi. En op een kwartiertje met de waterbus van Rotterdam. U weet alvast waar naartoe.

(Disclaimer voor de foto’s: ik had geen zin om met mijn grote toestel te zeulen, en heb dus maar foto’s getrokken met mijn kleine Coolpixje, dat zeker in het donker niet echt schitterend is, maar bon. U moet zelf maar ter plekke gaan kijken.)

Geplaatst op

Kορυθαίολος

Maanden, wat zeg ik, jàren zijn we ermee bezig geweest, een maat en ik. Die maat doet aan re-enactment, het historisch naspelen of evoceren van bepaalde tijdsperiodes. Hij doet mee met middeleeuwers (in harnas, als dat moet), met Romeinen, met Kelten, en ook met oude Grieken. Spartanen, meer bepaald. Daar is hij helemaal bezeten van, zijn bijnaam is niet voor niets Sparta.

We hadden zitten rondkijken op het internet naar uitrusting. En hij had een prachtige, maar dan ook prachtige helm gevonden bij een groep re-enacters uit New York. Eentje met een prachtige helmbos, die te koop bleek te zijn. Ik heb toen gemaild naar George van de Greek Warriors, maar hij had de helm intussen al aan een ander verkocht.

Hmpf.

Flash forward een hele tijd. Sparta had zitten rondkijken, al die tussenliggende maanden, naar andere helmen met imposante helmbos, maar had nergens meer zijn goesting gezien. Want die ene helmbos, dat was echt buiten vergelijking. Ik heb dan maar naar George gemaild, en na veel vijven en zessen (en zevens en achten, geloof me) ging George er ene maken voor Sparta. We hebben een helm besteld in januari, en die naar George laten opsturen. Hij ging er dan de bijhorende helmbos bij maken, in de gewenste kleuren.

We hebben foto’s gekregen van het proces: de kam met de hand uitzagen, bijvijlen, 120 gaten boren in 6 keer om het hout zeker niet te doen splijten, de zijkanten bewerken en schilderen, het paardenhaar kleuren en bijsnijden en bevestigen… Sparta kwijlde op de foto’s, zelfs ik was er enorm van onder de indruk.

En toen moesten we de helm nog naar hier krijgen. Mét pluim. Eerst was er de kwestie van de betaling, waarbij George de PayPal van zijn vrouw niet wilde gebruiken, en ik ten langen leste gewoon 25 euro extra aan bankkosten heb betaald, en het overgeschreven heb.

En toen kwam de helm toe. De helm, niet de pluim, want die zat in een aparte doos. Helaas was die tegengehouden door de douane, en is daar 122 euro taksen op gekomen. En was daardoor de hele helm niet meer op tijd voor Historia Mundi, het evenement waarop Sparta had willen pronken met zijn nieuwe helm.

Het geheel viel daardoor ook een pak duurder uit dan gewenst, maar Sparta had het ervoor over, want de helm is… schitterend. Gewoon schitterend. Kορυθαίολος in elk opzicht, het epitheton helmboswuivend van Hektoor. Zelfs ik ben laaiend enthousiast.

Dit was Sparta deze avond, compleet met helm, in het weinige zonlicht dat er ’s avonds plots wel was.

helm1

helm2

Geplaatst op

41

Het was al een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Gwen en ik, die samen aan ’t unief Klassieke hebben gestudeerd, we zijn nog steeds goeie vriendinnen, al zien we elkaar te weinig.

Toen we in zwangerschapsverlof waren, zagen we elkaar wekelijks, aangezien onze dochters amper tien dagen schelen. De laatste keer dat ik ginder was, was in november, en de foto’s van onze meisjes kan je hier bekijken.

Morgen is het haar verjaardag, en naar traditie spring ik dan even binnen om bloemen af te geven. Daarstraks heb ik dus de kinderen in de auto geladen, eenenveertig witte rozen meegenomen, en zijn we even langsgewaaid. Onze oudste kinderen waren snel verdwenen om samen te spelen. En onze meisjes, daar heb ik een paar foto’s van genomen. Gewoon om te zien hoe snel ze opgroeien.

Lena1

Lena4

Dat halve jaar tegenover de vorige foto’s maakt toch een enorm verschil!

Lena5

Kobe lag compleet onder de (mooie) sloef van Elly.

Lena6

Lena7

Lena8

Geplaatst op

Hardgekookte eieren in tomatensaus met quinoa

Vandaag was voor mij en de kinderen een vrije dag, papa moest werken.

Omdat een vriendin nog quasi ongebruikte schoentjes liggen had voor Merel, kwam ze die even brengen, en bleef ze meteen ook maar eten, samen met haar dochtertje. Ik had mijn eten al gepland, maar kon gerust wat meer maken, en het smaakte blijkbaar! Iedereen heeft stevig gegeten, vooral Merel zag het echt goed zitten.

quinoa

(De foto is maar genomen bij een tweede portie, ik was het eerst vergeten)

Die quinoa, ik kende dat niet, maar het houdt het midden tussen rijst, couscous en pasta. Ik vermoed dat het van de linzenfamilie is, maar het is echt een lekkere afwisseling. Gewoon gevonden in de Delhaize bij de rijst, trouwens. Het blijkt het basisvoedsel te zijn voor de volkeren in de Andes, althans dat zegt het kookboek. De tomatensaus bevat ui, knoflook, tomaat in stukjes (blik), tijm en rodewijnazijn, en een klein beetje suiker. Zelf heb ik er ook nog champignons bij gedaan. Recept op pagina 172 van ‘Gezond Gezin’ van de Weight Watchers, of wat dacht u?

Geplaatst op

Gemengde gevoelens

Het was een dag van uitschieters vandaag, van extremen.

In de voormiddag stilgestaan bij de broosheid van het leven, en bij het intense verdriet dat het plotse verlies van iemand kan veroorzaken. Bij de sterfelijkheid van ons allemaal. En van het feit dat de dag dat ik mijn ouders zal verliezen, steeds dichterbij komt, en dat ik daar nog helemaal niet klaar voor ben.

In de namiddag heb ik genoten van mijn kinderen: samen gespeeld, onnozel gedaan, gevloekt op het rotslechte weer, tv gekeken en geknuffeld. Vooral ook dat laatste.

En ’s avonds hadden we afgesproken met vrienden van vroeger, met wie we minstens één keer per jaar bij een van ons samen eten. Het was een verbaal steekspel zoals altijd, zoals eigenlijk alleen maar kan als je elkaar al zolang kent en samen een verleden hebt. Wanneer je elkaars knopjes en zwakke plekken weet zitten, gevoeligheden en stokpaardjes. Bijzonder lekker gegeten, dat ook.

Het was een fijne avond, een mooie afsluiter van een rare dag.

Een dag vol vrienden, in goede en slechte tijden.

Geplaatst op

Zo van die zalige namiddagen

Dan geef je les tot vijf over twaalf, rij je in de stralende zon naar ’t stad, en spreek je af met een van je beste vriendinnen, die je alweer een tijd niet hebt gezien.

Dan ga je eten in het Lepelblad, altijd een voltreffer, kan je buiten op het terras zitten, en geniet je van een heerlijke salade. Ondertussen klets je bij, en geniet je van het gezelschap. Daarna ga je nog heel even de Veldstraat in, op zoek naar kousjes voor het meisje van je vriendin, even oud als je eigen dochter, en daarna trakteer je haar en jezelf op een ijsje, dat je opeet op een bankje aan de Ajuinlei.

En dan moet je allebei je kinderen afhalen, en is de middag weer veel te kort. En beloof je elkaar dat je dat snel opnieuw zal doen, zo afspreken, en weet je dat het toch weer een hele tijd zal duren voor het er effectief van komt.

Het leven, meneer, dat gaat zo vreselijk snel, meneer.

Geplaatst op

Fijne namiddag

Zo van die onverwacht fijne middagen, da’s altijd wijs 🙂

Deze morgen was het een beetje hectisch: snelsnel naar school voor die introductielesjes, dan op vijf minuten van Mariakerke naar het Jan Palfijn voor mijn logopedie. Die mens vond dat ik precies wat opgejaagd was. Tiens.

Naar huis gecrosst, snel eten gemaakt voor de jongens die zelf te voet naar huis kwamen, en dan heel even adem happen.

Tegen twee uur mocht Wolf bij een maatje gaan spelen, twee straten verderop. Ik ben te voet met hem tot daar gewandeld, samen met Kobe, en toen ben ik gewoon blijven plakken. Fien had gezegd dat ze eigenlijk in de zon wou zitten, maar dat niet kon omdat ze dan altijd ander werk zag liggen. Bezoek was een goed excuus om wél van dat lentezonnetje te genieten, en dat hebben we dan ook maar samen gedaan, met een kop koffie erbij.

De kinderen speelden intussen buiten en genoten al evenzeer.

Toen ze om half vier naar de turnles moesten, vond ik het eigenlijk zelfs jammer, maar aan de andere kant: ik had ook nog wel wat werk liggen. En daar kon ik nu plots ook wel weer tegen glimlachen.

Geplaatst op

Nieuwjaarswens

Een van de Dé mooiste nieuwjaarswens die we dit jaar gekregen hebben, kwam van de twee Sofies. Een kaartje met een hele mooie foto van op hun huwelijk, en dan achterop geschreven het volgende:

Veel liefde, geluk, een goede gezondheid, ondernemerszin, rust, lekker eten en dito wijn, straffe koffie en dito leerlingen, tsjoepkes, kindergelach & -knuffels.

Mooier, en vooral persoonlijker komen ze niet.

Bedankt, dames!