Acta Diurna de muliere ludenti
Eigenlijk blijven de Blaarmeersen gigantisch dankbaar om er te spelen, te picknicken en foto’s te nemen. Dat laatste begint ook Merel te intrigeren, en ze neemt steeds vaker zelf foto’s. Ik moet haar dus een beetje leren zoomen, kadreren en dat soort dingen. En dus moest ik ook voor model spelen voor haar. En eigenlijk feitelijk heeft ze dat nog zo slecht niet gedaan, vind ik.
Omdat ne mens niet alle dagen zeventig wordt, en dat een dergelijke gelegenheid toch echt iets speciaals vraagt, hebben Bart en ik vandaag ons ma en pa meegenomen naar het Hof van Cleve in Kruishoutem. Zij waren er nog nooit geweest, en wij vonden dat ze een dergelijke ervaring toch wel eens mochten meemaken.
We gingen hen oppikken, reden onder enig gediscussieer over de route naar Kruishoutem, en schoven aan tafel in een perfect gekoelde ruimte. De handtassen kregen netjes hun eigen bankje, en wij een menukaart. We opteerden voor het vijf-gangenmenu, “frisheid van de natuur”: meer dan dat zag ons ma niet zitten. De heren kozen er de wijnen bij, ma en ik hielden het bij water.
Ik heb – nog eens – een poging gedaan om foto’s te nemen, maar die doen de gerechten echt geen eer aan, ik geef dat eerlijk toe. Maar op deze manier heb je er min of meer een ideetje van. De omschrijvingen zijn die zoals ze op de menukaart staan, aan tafel geven ze echt veel meer uitleg. En vooral alle extraatjes, die zijn niet te beschrijven. De messen met elk een eigen uitleg, de warme vochtige handdoeken als je binnenkomt, de verse servetten na het hoofdgerecht, de vier verschillende soorten brood waar ze voortdurend mee rond komen, de uiterst correcte, maar toch guitige bediening…
Kennismaking:
* Wijnperzik met limoen en verbena om het smaakpalet te openen. Het leek wel een kleine milkshake, maar dan van de betere soort.
* Tandoori met garnaal of ansjovis: heerlijk!
* Hollands maatje met kropsla en “Ratte” aardappel
* Kippenlever met rode biet en hazelnoot: mooi, heel speciaal, en heel lekker!
* Zeekat met rouille en groene linzen ‘Puy’
En toen gingen we over naar het eigenlijke vijfgangenmenu. Jawel, dit waren gewoon de hapjes vooraf.
Frisheid van de natuur: innovatie en traditie:
* Langoustine ‘Guilvinec’ met radijs, ponzu en koriander
En toen kwam er nog een verrassingshapje tussen, ook iets met langoustine. Bij de andere zat daar iets met komkommer bij, ik kreeg een eigen, ander sausje.
* Zeebaars met de lijn gevangen, met dashi, broccoli en champignon
* Jonge duif Anjou, met salie, bloemkool en gebrande ui. Lekker. Maar lékker!
En dan kwamen we bij de desserts. Ons ma en ik hadden intussen ook al even buiten gelopen, en de warmte op het terras viel precies nog wel mee.
* Aardbei met citroen, yoghurt en basilicum
* Chocolade ‘Madirofolo’ 2014 bio, met vanille, abrikoos en amandel. Vooral het witte bolletje, een panna cotta met amandel, was om bij te kruipen…
Tegen dan kwamen we bij de koffie, en werd ons aangeboden om naar buiten te verhuizen, wat we met plezier aannamen, maar wat ons wel op een paar bedenkelijke blikken van Bart kwam te staan, want die vond het nog veel en veel te warm buiten.
We dronken er koffie, en we kregen er een bordje met een selectie van de “chariot” bij. Ik ben die vergeten fotograferen, maar man, ook dat was lekker! Eigenlijk had ik al veel te veel gegeten, maar die macaron, die zelfgemaakte negerzoen, die… Mmmm!
We rolden nog net niet naar buiten, en aan de twinkelende ogen van zowel ma als pa te zien, hadden ze er gigantisch van genoten. En wij? Voor ons was het een excuus als een ander om daar nog eens naar toe te gaan!
Zo voelt het echt, ja: Poort was een tijdperk op zich.
Vandaag werd er helaas niet meer gespeeld, enkel nog opgeruimd, herinneringen opgehaald, en foto’s getrokken met de vogels. Heel leuk was ook dat wij volgens sommige figuranten blijkbaar wel voor hét rollenspelmoment van het weekend hebben gezorgd. De tranen liepen op dat moment uit mijn ogen, en blijkbaar waren ook de figuranten op dat moment emotioneel. Altijd leuk als dat lukt, natuurlijk, dat betekent dat je goed bezig bent.
Man, ik ga het missen… Ik mis het eigenlijk nu al. Maar we hebben met de groep Vossen afgesproken dat we allemaal samen een nieuw evenement gaan zoeken, waar we als deze groep kunnen blijven spelen. We beginnen dan wel allemaal van level 1, maar we gaan elkaar wel kennen, op elkaar ingespeeld zijn, en dat soort dingen. Is ook fijn, natuurlijk. En vooral: ik zal ook de anderen nog wel eens tegen het lijf lopen, hoop ik.
Ach ja… We zien nog wel. Dit is in elk geval niet het einde van het larpen, daarvoor doe ik het veel te graag.
Eventjes wat stoefen op mezelf, dat moet ook eens kunnen. Ik had het hier al over een oudleerlinge die me contacteerde om me te bedanken, en blijkbaar zijn er meerdere van vorig jaar die, nu ’t unief begonnen is, zich realiseren wat ze eigenlijk missen. Ik had er namelijk twee die me deze week ook al bedankten via Facebook. De ene stuurde snel een berichtje:
Nu snel eventjes tussen door, bedankt voor de 3 geweldige jaren Latijn, ze helpen echt in de Rechten.
En een ander, die me ook nog iets anders moest vragen:
Eerst en vooral de mededeling dat Sarah en ik de lessen (en u vooral) mega missen!
Soms durf ik al eens twijfelen over het feit of ik goed lesgeef, zeker met alle doorlichtingsperikelen, en alle extra taken die we er nog eens bovenop krijgen, en het feit dat het in de media meermaals breed wordt uitgesmeerd dat alle leraars blijkbaar dom en lui zijn. Maar dan krijg ik dus dit soort berichtjes, en dan gloei ik helemaal vanbinnen.
Bij deze, dus, beste leerlingetjes: na drie jaar bij mij in de klas mis ik jullie ook, geloof me, en het is voor jullie dat ik het doe! En ook al kan ik wel eens lastig zijn, en zagen, en er grammatica doorduwen en lastige toetsen geven, ik zie jullie toch graag. Echtig waar.
Gisteren had ik dus een rotdag. Kan gebeuren. En toen kreeg ik ’s avonds plots, zomaar, een berichtje van een leerlinge van vorig jaar. Eentje die me altijd zeer ongeïnteresseerd was overgekomen, maar dat blijkbaar helemaal niet was.
Ik had maandag mijn eerste les Logica, ik doe wijsbegeerte, en daarin kwam het Syllogisme aan bod, en meer bepaald ook wel dat van Socrates en toen moest ik met een traan in mijn ooghoek toch even terugdenken aan mijn lessen Latijn bij u. Ook nog een bewijs dat ik wel degelijk het meeste van de tijd luisterde naar u, Mevrouw. Misschien een heel raar bericht om te krijgen, maar ik wou het toch even melden, dat ik nu in het hoger nog wel eens aan mijn middelbaar terug denk en ik denk er serieus over na om volgend jaar als minor Klassieke te kiezen. Mvg!
Ik werd helemaal warm van binnen, en stuurde het volgende terug:
Wel, Nina, you just made my day!
Dit is dus waarom ik het doe, waarom ik blijf opgaan in mijn Latijn en mijn lesgeven, en een berichtje als dit doet ongelofelijk deugd. Dank je!
Zij antwoordde prompt:
Haha, zeer graag gedaan!
En blijven lesgeven, geloof het of niet, maar je inspireert mensen!
LOL en nu ben ik het die een traantje wegpink, serieus!
Getrokken door Kobe