365 – 10 oktober 2019 – iets met appelblauwzeegroen…
myhandicap.com
Ik schreef het al eind mei: ik droom ervan om enige erkenning te krijgen van mijn rugprobleem.
Mijn gynaecoloog zei het al, totaal onthutst over mijn verklaring van wat ik in het dagelijkse leven kan en vooral niet kan: “Gij moet u laten opereren!” Maar laat dat nu net geen optie zijn, volgens mijn rugspecialist. Alleen als het echt niet anders kan, en dan nog… Het probleem is te zwaar, zit op de totaal verkeerde plaats waar nogal wat spieren, pezen en zenuwen passeren, het risico is te groot, de revalidatie te zwaar en de garantie op succes onbestaande. Mee leren leven dus.
Maar dat is geen sinecure, vooral omdat je standaard niet ziet dat er een probleem is. Wie me kent, weet dat en houdt daar gelukkig ook rekening mee. Behalve dan bijvoorbeeld mijn oudste broer, die vond dat ik “niet zo onnozel moest doen”. Juist ja.
En meestal valt het probleem inderdaad best mee: ik kan niet lang staan, ik kan niks tillen, maar ik kan nog grotendeels mijn huishouden doen, ik kan nog voltijds werken – dankzij de meegaandheid van mijn directie en vooral de roostermakers – en ik kan een goed deel van mijn hobby’s nog uitoefenen, zij het met hier en daar wat aanpassingen en heel veel goede wil van mijn vrienden.
Maar als het echt in mijn rug schiet, dan kan ik niks. Dan kan ik met moeite van mijn zetel tot aan de tafel, en dan nog alleen met een stok, krukken of een looprek. Dan kan ik me niet douchen, of toch niet deftig, want mijn benen en voeten kan ik niet wassen. Aankleden lukt ook niet zelfstandig, al is het wonderbaarlijk wat je met wat handigheid en de krul van een wandelstok wél allemaal kan. Maar kousen en schoenen zijn een no go. Dan kan ik niet voor mijn eigen eten zorgen, want ik kan me niet buitenshuis verplaatsen, maar ook niet eens een glas water nemen, want elk gewicht is te veel. Koken lukt niet, want potten en pannen zijn te zwaar en ik kan niet lang genoeg rechtstaan. Aan werken hoef ik zelfs niet te denken.
Bon, vandaag heb ik dan een overwinning op mezelf en mijn trots behaald: ik heb net een aanvraag tot erkenning ingediend bij Myhandicap. De tab stond vijf maand open, ik kon de stap niet zetten om zwart op wit toe te geven dat ik soms compleet hulpeloos ben. En nee, ik wil geen tegemoetkoming, geen parkeerkaart, geen extra hulp of voordelen. Enkel erkenning.
Want nee, mijn lijf is niet oké.
365 – 22 september 2019 – Nil novi sub sole
Mediacoach
Ik ben zo content als een katjen, en eigenlijk ook wel nog geen klein beetje “preus”.
Laat mij uitleggen. Ik doe dus al een paar jaar de website van de school en daarnaast ook de Facebook en de Instagrampagina. Ik schrijf de folders, de flyers en de boodschappen van algemeen nut. Externe communicatie, quoi.
Nu had onze directie wel iets speciaals te melden voor de STRAPdag (stappen en trappen, geen auto’s). We doen daar al elk jaar aan mee, maar nu ging onze nieuwe fietsenvloot ook voor het eerst gebruikt worden. Directie vroeg me dus om een persbericht op te stellen en dat door te sturen links en rechts.
Vorige zondag heb ik dat ook gedaan, heb ik ook AVS aangeschreven met de boodschap dat dit eigenlijk wel visueel attractief ging zijn – leerlingen van het middelbaar + 50 identieke fietsen + een park – en of ze niet kwamen filmen. Idem naar het VRT nieuws en het… Hé tiens, da’s waar ook, ik ken de hoofdredacteur van het VTM nieuws. Iets voor elven die avond stuurde ik Nicholas een messenger berichtje, en ik kreeg zowaar nog meteen antwoord ook. Hij ging niks beloven, alles hing van het nieuws van de dag af, maar hij zou het wel op de planning zetten. En jawel, toen ik donderdag tijdens Merels fluitles in ’t stad liep, werd ik gecontacteerd door een van de redactieleden: dat er de volgende morgen iets voor achten een journalist ging staan met een cameraman om te filmen voor het nieuws.
Effectief, Wim Naert stond bij ons rond achten, kwam filmen, luisterde naar het verhaal achter de fietsen, en stuurde de gegevens ook nog eens door naar een reporter van HLN, want die hebben daar een link mee. In de voormiddag stuurde ik ook nog een persbericht uit met foto’s, waarop ik prompt gebeld werd door HLN en er meteen een berichtje op de website stond.
Het leverde een hoop gegniffel in de leraarskamer op – “Mediacoach? LOL!” – maar dat is effectief mijn nieuwe titel én ik was nog geen beetje trots. Niet elke mediacoach haalt met succes het VTM nieuws naar school, toch? En haalt de krant? Missie geslaagd, zou ik zo zeggen.
Het filmpje van VTM:
En het hele “officiële” verslag van de Strapdag staat uiteraard op de schoolwebsite, en wel hier. Of wat had u gedacht?
Officiële foto’s
Op 18 mei zijn Roeland en Sarah getrouwd, dat kon u hier al uitgebreid lezen.
Er zijn toen ook officiële foto’s gemaakt door een heuse fotograaf. Van ons gezin heb ik er geen laten nemen, want Bart was er niet bij en dan is dat toch niet hetzelfde. Maar Sarah stuurde me een paar andere foto’s door, en die wou ik toch hier nog even kwijt.
Eerst de foto met alle Rombautjes.
Daarna de foto van ons pa met zijn kinderen.
Jeroen en zijn gezin staan er ook knap op, vond ik.
Tijdens de receptie, toen ze eigenlijk net naar huis gingen, was er nog een snelle foto van mezelf met de kinderen en Arwen. Ha ja.
En tot slot nog een foto van mezelf terwijl ik aan het speechen ben.
365 – 07 juni 2019 – ankh
365 – 01 juni 2019 – kampeerplek
Tekening
Door gisteren die tekeningen van op Montmartre te posten, moest ik denken aan de tekening die ik in 2009 van Jeroom heb gemaakt. Intussen staat die hier thuis, maar die heeft altijd bij hen op de kast gestaan.
Ik heb er destijds een scan van genomen maar vind hem nu niet terug, het is dus maar een fotootje geworden met het origineel erbij. Eigenlijk ben ik er nog altijd best tevreden van. ’t Is niet alsof ik eigenlijk ooit teken. Of sindsdien nog iets getekend heb.
Tekeningen
Je weet wel, als je in de meeste grote steden rondloopt, is er altijd wel ergens een plek waar je voor een paar euro’s je portret kan laten tekenen.
Destijds had mijn ma dat blijkbaar laten doen, in de winter van 1972.
Jaren later, toen ik in het vierde middelbaar zat en met school naar Parijs ging, liet ik hetzelfde doen. Dat moet dus lente 1987 geweest zijn.
Beide tekeningen hangen omhoog in mijn vaders huis, en hij vroeg me ze te fotograferen. En ja, ik vind na al die jaren nog steeds dat de tekenaar dat eigenlijk wel bijzonder goed gedaan heeft.