Geplaatst op

Van brillen en zonnebrillen

Er zijn zo van die dagen waarin je spontaan precies meer verzet krijgt dan op andere dagen. Waarom weet ik niet, maar vandaag was er wel zo eentje.

Ik sprong fluks op de fiets, bracht bibliotheekboeken binnen, ging bij de fietsenmaker langs, sprong binnen bij de kapper voor een afspraak in de namiddag, en deed boodschappen.

Ik kookte, en na de middag liet ik me een fris kort kopje aanmeten bij de onvolprezen Songul hier op ’t dorp, en sprong daarna binnen bij de brillenwinkel aan de overkant om eindelijk eens werk te maken van die nieuwe bril én die nieuwe zonnebril. Ik ben mijn zonnebril op sterkte namelijk kwijtgespeeld: ik heb hem voor het laatst gehad in Brugge, en wellicht heb ik hem daar ergens laten liggen. Zucht. En de meest recente, de zonnebril die ik had laten maken op ons ma haar fijne Theobrilletje, daarvan is een oor afgebroken. En aangezien het om een oud model gaat, is hij niet meer deftig te repareren. Meh.

Maar bon, na bijna twee maanden heb ik er toch werk van gemaakt. Ik ben nog steeds zeer tevreden van mijn gewone dagelijkse bril, en heb daar dan maar nieuwe glazen voor besteld. Ik merkte al een tijdje dat ik ’s avonds, als ik moe was, mijn tvscherm niet meer zo scherp zag, dat soort dingen. En dat ik al wel eens koppijn durfde krijgen ’s avonds.

En dan was er nog de kwestie van een nieuwe zonnebril. Ik had geen zin om daar vierhonderd euro aan te hangen voor de bril alleen al, maar heb een fijn modelletje van Fendi gevonden, voor 180 euro. Tsja, brillen zijn duur… Ik heb wat getwijfeld, maar dus toch geopteerd voor een toch wel specialer geval, een beetje Dame Edna, eigenlijk. Maar ik vind dat ik er goed mee zie, en het hoeft niet altijd braaf te zijn, toch?

Het gaat me wel geld kosten: speciale, vrij zware glazen, ontspiegeld en krasvrij, voor mijn gewone bril, en dan nog de zonnebril met diezelfde glazen erbij: 630 euro. Ugh. Ik weet weer waarvoor ik gewerkt heb deze maand.

Geplaatst op

Gaatjes!

Merel vroeg het al lang, al zeker een half jaar: gaatjes in haar oren. Haar vriendinnen hebben allemaal al oorbellen, en nu had ze haar moed verzameld om het ook te laten doen. Want ja, dat gaat pijn doen, en ze durfde eerst niet goed.

Ik had haar beloofd dat we er werk van gingen maken, maar we vergaten het beiden keer op keer. Elke dinsdag werden we er nochtans weer aan herinnerd doordat we bij de Avalon passeerden, en daar liggen van die vree wijze oorbelletjes. En elke dinsdag zeiden we: we gaan er werk van maken. Maar de vraag was: waar? Een tijdje geleden had Els, de mama van Lieze, me verteld dat zij dat bij de TicTac op Mariakerke had laten doen, en dat ze daar wreed content van was.

Ik belde, en ja, er was tijd. En ja, Merel zag het zitten. Wij dus naar ginder, en Merel mocht kiezen tussen verschillende soorten stekertjes, waaronder vooral bloemetjes in verschillende kleuren. Maar mijn dochter zou mijn dochter niet zijn als ze voor de standaard ging, en dus koos ze de schattige lieveheersbeestjes. Een beetje bleekjes mocht ze op de toonbank gaan zitten, kreeg eerst stiftstipjes om ervoor te zorgen dat de gaatjes mooi gelijk waren, en toen werd er tweemaal geschoten. Ze gaf geen kik.

En ja, het deed pijn, zei ze, maar dat moest dan maar. Nu moet ze die 6 weken inhouden, en de eerste twee weken moeten we het elke morgen en avond ontsmetten. En daarna? Tsja, dan gaat er een wereld van schattige oorbellen open, zeker? Ik zal mijn eigen collectie al maar inventariseren…

Geplaatst op

Kapperperikelen

Sinds mijn oude kapster, een vriendin van de ma van mijn toenmalige  beste vriendin, en dus ook al mijn vaste kapster sinds 1990 of zo, met pensioen is, ben ik een beetje op zoek. Iemand als Marie-Jeanne zal ik niet vinden: zij kende me door en door, en wist dat ik niet graag heb dat iemand anders mijn haar wast, en dat ik het na een knipbeurt altijd zelf wil borstelen en goedleggen. En dat brushen ook niet aan mij besteed is. Enfin, dacht ik toch.

Ik was al twee keer hier bij een kapster wat verderop geweest, en ja, het was prima geknipt, maar kostte me wel 40 euro voor een kwartiertje knippen. Ha ja, want ook al wilde ik geen wasbeurt en geen brushing, ik betaalde daar blijkbaar wel voor. Bleh.

Voor de jongens had ik al langer een deftige kapper gevonden: we gingen eigenlijk altijd naar de Wondelgemstraat, eerst bij Erkan, en daarna bij een van zijn medewerkers die zelf een zaak was begonnen. Alleen… het is daar altijd pokkedruk, zonder afspraak en je kan er in geen velden en wegen parkeren. Luxeproblemen dus.
Vorig jaar is er hier op ’t dorp een mannenkapper bijgekomen, Classmen, en sindsdien gaan onze mannen daar: vlakbij, dezelfde prijs, en als het te druk is, dan keer je toch gewoon nog eens terug? Bart heeft zich er vorige week ook laten scheren, en vond dat een luxegevoel. Enfin, een gemak dus.

Nu is er een tijdje geleden ook een nieuwe kapster opengegaan, nog dichterbij wegens nog op de Evergemsesteenweg, en ik dacht: laten we deze nu eens proberen. Merel haar haar moest ook dringend bijgeknipt worden omdat het echt aan het splitsen was, en dus gingen we deze middag samen gezellig op wandel. We hadden geluk: Songül was net klaar met de vorige klant, en haar volgende kwam maar een half uurtje later. Perfecte timing, dus! En niet alleen dat: ook een bijzonder sympathieke dame, die me effectief ook mijn goesting liet doen. Eerst knipte ze vakkundig Merels puntjes bij, zo’n tiental centimeter, en daarna nam ze mijn te lange haar onder handen. Wassen hoefde niet, aangezien het net gewassen was, en na het knippen mocht ik probleemloos zelf de haardroger nemen en het droog blazen in toch wel minder dan een minuut. Zalig!

Het leukste van al was, dat ik daarna maar 25 euro hoefde te betalen voor ons tweetjes! 10 euro voor Merel, 15 euro voor mezelf omdat het enkel knippen was.

Ik denk dat we onze nieuwe kapper gevonden hebben, se. Sympathiek, welbespraakt en deskundig: meer hoeft dat niet te zijn. Ik ga Marie-Jeanne wel missen, maar bon, ik ga nog wel eens langs ginder ^^