Ouddorp, en zwembad en zo.
Rustig opstaan, ontbijten, de zon zien opkomen uit je zetel… Er zijn erger dagen om te beginnen.
Omdat ik dus duidelijk het ondergoed van de kinderen was vergeten, ben ik deze voormiddag naar het dichtstbijzijnde dorp gereden, zo’n tien kilometer verderop. Ouddorp dus. Denk aan een kruising van Zomergem (of een andere gemiddelde landelijke gemeente) met Damme (klein en vooral toeristisch dorpje, met een paar schilderachtige zichten, en verder vooral wat boetiekjes voor de toeristen en veel restaurantjes).
Na wat gezoek vond ik de plaatselijke Albert Heyn (waar ik dan maar meteen boodschappen heb gedaan) en een Kruidvat, maar ondergoed was er helaas niet te koop. Gelukkig was er ook een Hemaatje, zodat ik kakelvers ondergoed voor de kinderen kon kopen aan een deftige prijs. Ik heb er dan nog wat rondgelopen, een Tshirt gekocht, en vooral veel zwarte laarsjes gepast, maar niks naar mijn goesting gevonden, helaas.
Intussen hadden de jongens alweer op het strand gezeten, en was Merel rustig aan het spelen. Ze zaten nochtans in hun pyama toen ik terug thuis kwam, gewoon omdat hun kleren kleddernat en grondig gezand waren, en ze dus al in bad waren geweest.
Er werd gekookt, Merel werd in bed gestoken, en ik gooide de jongens af in de Kids Club, waar er die dag werd ‘gepiraat’.
Tegen half vier waren we terug in het huisje voor een vieruurtje, en daarna werd er – hoe kan het ook anders? – gezwommen.
En ik, ik moest ’s avonds vechten tegen de vaak, hoewel mijn boek zó spannend was, dat ik het toch maar heb uitgelezen. Heerlijk, zo’n vakantie!
Nieuwjaarsdag
Ik wens u een prachtig 2013, dat alleen maar beter moge zijn dan 2012!
Voor ons begon het jaar eigenlijk heel gewoon, enfin, voor zover op vakantie zijn ‘gewoon’ is. We gingen verkennen, liepen wat rond, zaten rustig in ons huisje, aten de restjes van de avond voordien op (nog een ruime maaltijd) en genoten van het nietsdoen. Ik stak Merel in bed, en daarna meteen ook de jongens: die waren al doodop, en waren dus in slaap gevallen. Rond half vier kregen ze een vieruurtje, en ik ging met de jongens de volle tweehonderd meter verderop naar het strand. Nu ja, echt strand mag je het misschien niet noemen omdat het niet aan zee was (die lag een kilometertje verder) maar wel zand aan het Grevelingenmeer. Geen golven dus, maar wel wind en water. Er werd gevliegerd, en er werden putten gegraven. Zo moet dat ook, natuurlijk.
Om watertechnische redenen keerde ik met Kobe vrij snel terug naar het huisje, terwijl Wolf nog vrolijk verder bleef graven. En ik moest vaststellen dat ik blijkbaar voor de jongens geen ondergoed had ingepakt. Geen hemdjes, onderbroeken of kousen – ik WIST dat ik iets vergeten was! Tsja. Een snelle trip naar het winkeltje van Center Parcs leverde niks op: zij verkopen geen ondergoed. Gelukkig had ik een sponsen shortje voor Merel bij, dat perfect als onderbroek kon dienen voor Kobe. Want uiteraard zijn er op nieuwjaarsdag nu niet bepaald winkels open.
Bon ja, Merel werd wakker gemaakt, Wolf keerde terug van het strand met een paar kilo zand, en we togen richting zwembad. Een fijn zwembad overigens, maar daarover meer morgen.
En toen was het avond, lagen de kinderen in bed, brandden er kaarsjes, flakkerde het haardvuur, en lag ik languit in de zetel met een goed boek. Met mijn lief naast me. Beter kan een jaar toch niet beginnen, medunkt.
Port Zélande
Center Parcs, jawel, en dit keer dus in Zeeland. Het is eigenlijk amper anderhalf uur rijden, dat valt dus bijzonder goed mee.
De bedoeling was om te vertrekken rond tien uur, en om kwart over tien stonden we ook effectief klaar, alles in de auto geladen en al. Helaas moest er eerst nog iets geregeld worden voor Wijs, en dat liet ietsje langer op zich wachten dan we voorzien hadden, en dus was het kwart over elf voordat we effectief in de auto zaten. Geen nood, we stonden niet echt op uur, het was per slot van rekening vakantie!
We reden door de Westerscheldetunnel van meer dan zes kilometer, en stopten in Goes om te eten. Een alleraardigst klein stadje, niet veel anders dan pakweg Eeklo, had ik de indruk. We aten er bij een fijne Italiaan, en wandelden vrij prompt terug naar de auto, want Mereltje was moe, het was aan het miezeren, en zoveel was er nu ook weer niet te zien.
Kwart voor drie zaten we in ons huisje in Center Parcs, staken meteen Merel in bed, aten een kleinigheidje, en gingen op verkenning. Enfin, ik ging eigenlijk gewoon met de jongens gaan zwemmen ^^ En ja, het is een fijn zwembad daar!
Over eten hoefden we niet echt na te denken: we hadden, omdat het oudejaarsavond is, een steengrill besteld. Er is trouwens een hemelsbreed verschil met wat je dan krijgt in Center Parcs België en Center Parcs Nederland. In België valt dat nogal tegen, in Nederland is dat bijzonder uitgebreid. Ik had voor twee volwassenen en twee kinderen besteld, en kreeg vlees voor vier personen, en een even uitgebreide schotel met gesneden groenten. Er zat sla bij met twee sausjes, twee stokbroden, bakboter, kruidenboter, een kruidenmolentje, twee grote potten saus, aardappelsalade, en als dessert voor Bart en mij een frambozenpudding en een grote doos zeevruchtenpralines. De jongens hadden elk een doosje zoals bij de Happy Meal van McDonalds, met daarin een kleurboekje, kleurpotloden, bellenblaas, een kinderei, een Petit Gervais, een voorgerechtje onder de vorm van huzarensla, en een blikje sap. Als algemeen dessert zat er trouwens een bus pannenkoekenbeslag bij, compleet met half litertje melk, om poffertjes te maken op het grillding.
We hebben vrij vroeg gegeten omdat iedereen honger had, en de kinderen eigenlijk ook nogal moe waren. Tegen half negen zaten ze in bed, en konden Bart en ik rustig zitten lezen.
Nu ja, rustig… Hollanders zijn echt wel gék van vuurwerk. De hele avond (en eigenlijk ook al in de namiddag), maar vooral dus rond middernacht, werd er vuurwerk afgestoken en bleef het maar knallen. En niet zomaar wat fusées en fluiters, nee, het moet serieus wat geld gekost hebben, er zaten echt grote en mooie dingen bij.
Maar bon, het einde van het jaar dus. Het is een mooi jaar geweest.
366 – 28 december
Vakantie
’t Is vakantie. Eindelijk. Want deze keer was ik er écht aan toe: ik kon mijn leerlingen wel één voor één tegen de muur nagelen. Met van die kleine kleine spijkertjes. Bij voorkeur door het vel heen.
Echt.
Mijn stressbestendigheid is duidelijk niet meer wat ze geweest is.
Mijn eigen kleine Blaarmeersen
Nu ja, niet echt de mijne, maar toch… Laat het me uitleggen.
Goeie vrienden van mijn ouders hebben de meest fantastische tuin, een park op zich eigenlijk: een groot grasveld, prachtige bloemen en planten, een tennisveld, maar vooral eigenlijk een gigantische vijver, met strandje en eilandje met brug. Ik ging er als kind altijd zwemmen, en bleef er zelfs vaak logeren, al ligt hun huis op twee straten van mijn ouders. Onze trouwfoto’s zijn er destijds gemaakt, en ook Wolfs communiefoto’s. Ik ben er vroeger ook nog met de kinderen gaan zwemmen.
Ze zeiden altijd dat ik maar moest afkomen met de kinderen, en dus belde ik vrijdag of ik zondag mocht komen picknicken met een vriendin en onze kinderen. Dat bleek geen enkel probleem, hun eigen kleinkinderen gingen er ook zijn, en dan was dat dubbel zo leuk voor iedereen.
Mijn ouders gingen uiteindelijk ook mee, en het werd een prachtige dag in een prachtige omgeving. Geen overvolle Blaarmeersen dus, waar je je kinderen geen seconde uit het oog mag verliezen tussen het gewoel, en waar je altijd leerlingen tegen het redelijk ontblote lijf loopt… En geen files naar de kust, maar ons kleine paradijsje. Oordeel zelf maar.
En het vakantiegevoel gaat verder…
Het is toch ongelofelijk hoeveel het weer uitmaakt qua vakantiegevoel? Al hoefde het voor mij ook weer niet zó warm te zijn.
Ik heb vandaag weer geen ene poot uitgestoken. Ja, in de voormiddag nog snel boodschappen gedaan, en een heerlijke quiche met kip, dragon en champignons in elkaar geflanst. Want tegen de middag kwam Vallery met Bo, en hebben we heerlijk buiten gegeten, en daarna hebben de kinderen in de zwembadjes gespeeld, en een spelletje binnen toen het buiten te warm was, en daarna weer in de zwembadjes en de hangmatten en dergelijke.
En Vallery en ik? Wij zaten op het terras, al dan niet in de tuin, kletsten, genoten van het nietsdoen, en namen vakantie. Tot een uur of zes, toen is ze doorgegaan. Maar ik verzeker het je: zon, zwembadjes en vrienden, dat is het toch wel, ja.
Ik ben zelfs vergeten foto’s te nemen, behalve deze dan.
Strand
Nee, ik ben geen fan van de zee. Ik hou niet van al dat zand. Maar vooral hou ik niet van de tonnen mensen, de voortdurende wind die het zand in alle eten en drinken waait, de veel te dure ijsjes, het zoeken naar een parkeerplaats, en het ellenlange filerijden. Vooral dat laatste, eigenlijk. Nee, met de zee doe je me geen plezier.
Al een chance dat we dus tegenwoordig een strand hebben hier in Gent. En dan bedoel ik niet de Blaarmeersen, want al is de file daar een stuk minder, de rest blijft hetzelfde. Plus dan het feit dat ik er massa’s leerlingen tegenkom, en dat ik dat niet zo fijn vind als ik in een bikini rondloop. Er zijn grenzen, nietwaar?
Maar nu is er DOK strand. Een grote zandbak (iets kleiner dan vorig jaar) met een paar schelpen met water, strandstoelen, parasols, maar ook een speeltuin en een heel fijn terras met lekkere koffie. Toegegeven, de drank is er niet goedkoop, maar je betaalt dan ook geen inkom.
Ik heb vandaag Mereltje laten slapen tot dik drie uur, dan zijn we naar de kapper gereden, en daarna naar DOK Strand. Zij vond het zand in het begin wel geweldig, tot ze op een bepaald moment omver sloeg en haar hele mond vol zand kreeg. Toen was het plots een pak minder, en wilde ze vooral in de zetel of op mijn schoot zitten. En de jongens? Die groeven een put, speelden met water, en Wolf vliegerde. Dat ging niet bijzonder goed omdat de wind niet constant was, maar het lukte af en toe wel. Ik was negen euro kwijt aan twee ijsjes, een koffie en een stuk taart van Les Tartes De Françoise, een instituut in Gent. Maar ik was er wel een zeer fijne namiddag rijker, en drie moeë muizen. Zo moet vakantie zijn.
366 – 16 augustus
