Waimes, dag twee
En of we chance hebben met het weer! We sliepen lang (enfin, ik toch) en ontbeten rond een uur of tien buiten in de zon. Fantastisch!
Tegen dat iedereen klaar was, het logboek ingevuld en de hints opgezocht, was het elf uur. Ik wilde een wandeling maken, hier niet ver vandaag, van een goeie vijf kilometer, langs vijf verschillende caches. Ik dacht, mja, anderhalf uur, met het zoeken erbij misschien twee. Gelukkig had ik een voorraadje koekjes bij en een flesje water, want dat anderhalf uur, dat werd er drie. Het flesje water konden we gelukkig halverwege laten opvullen aan een boerderij.
We hebben wel alle vijf de caches gevonden, en hebben er een prachtige wandeling op zitten. De kinderen klaagden niet, zelfs Merel niet, en Wolf zorgde fantastisch voor zijn zusje. Heerlijk, die kinderen van me!
We vertrokken aan de Warche, aan ons afdamplekje, met meteen een bezoek aan een kapelletje, en liepen dan verder steil naar boven, tot we de RaVel kruisten, het prachtige fietsnetwerk doorheen de Ardennen, waar we tegelijk met een andere familie naar een cache zochten.
We liepen verder, en doken de netels in voor een volgende cache.
Intussen was het, tot onze grote verbazing, al één uur. We zaten ongeveer halverwege onze toer, en moesten sowieso verder om terug aan de auto te geraken.
We liepen doorheen een wolk van pluisjes van wilgenroosjes, en zochten en vonden de Hexsenbaum, een prachtige loofboom te midden van een naaldbos.
Nog wat verder zochten we redelijk lang naar cache nummer vijf, en liepen daarna het laatste stukje terug richting brugje over de Warche. We passeerden daarbij een oude steengroeve, die echt de indruk van een ravijn gaf, ongelofelijk steil en diep, en prachtig blauw water.
Al bij al was het twee uur voor we terug in het huisje waren. Ik had gelukkig lasagne gekocht die maar in de microgolf moest, en dus zaten we iets later gelukkig aan tafel. Oef. De kinderen waren nu echt wel moe, zodat ik hen rustig tv laten kijken heb. Rond vier uur heb ik hen dan wat koekjes gevoederd bij wijze van vieruurtje, en hen in de auto gelokt. Ik had geen zin om naar de Delhaize in Waimes te rijden, en ging er van uit dat er in het iets grotere dorpje Weywertz – Champagne, waar we zitten, is echt maar een gehucht – een bakker zou te vinden zijn. En jawel, twee kilometer later stonden we aan de kerk van Weywertz en zagen we een bakkerij. Die ook toch wel schepijs verkocht zeker! Toeme toch!
Enfin, we zijn dan met de auto nog wat caches gaan zoeken, maar hadden niet echt veel geluk. Aan de “Eisen Vennbahnbrücke” hebben we met zijn drieën -Merel voederde intussen de schapen – een half uur gezocht, maar niks gevonden, en dat is wel frustrerend. De cache iets verderop hadden we in minder dan een minuut, maar de volgende was weer pech. Merel en Kobe hadden geen zin in de klim en bleven in de auto zitten, maar Wolf en ik gingen op onderzoek uit in een doornenhaag vol brandnetels. Na tien minuten, en ettelijk getengel, hebben we het opgegeven: zonder lange mouwen, lange broek en handschoenen had dit eigenlijk geen zin. Maar op de weg naar huis zat er nog een poepsimpele, en die hebben we dan nog maar meegenomen.
Om zeven uur zaten we, alweer buiten, genoeglijk aan tafel, en konden terug kijken op een prachtige dag.
365 – 11 augustus 2015 – weids
Waimes, dag één
Jawel, we zijn weer weg voor een aantal dagen, maar dit is zo ondertussen een beetje een vaste stek, in het weekendhuis van mijn nicht. We waren hier vorig jaar ook, twee dagen met Bart en twee dagen met mijn ouders, en het jaar voordien ook, toen ook met een paar dagen Bart. Dit jaar is het echter compleet zonder Bart: we zijn nog maar net terug van Kreta en dus heeft hij werk in te halen. Daarbij, wat doe je vooral in de Ardennen? Wandelen. En wat kan Bart niet met zijn kapotte knie? Juist.
We joegen ons deze morgen niet op, maakten rustig de valiezen, en zaten rond elf uur in de auto. Iets over twaalf belden we aan in Heverlee bij een thuiswerkende Jan, die ons de sleutels overhandigde. Hun huisje kan je het best vergelijken met een cottage van Center Parcs: een living met een driezit en twee eenzits, en daarnaast de eettafel die eigenlijk al in de gerieflijke kleine keuken staat. Er is een grote schuifdeur naar een gezellig terras in de tuin, die uitkijkt over de koeien. Er is een slaapkamer met een tweepersoonsbed, en een tweede slaapkamer met een tweepersoonsbed en daarboven een eenpersoonsbed, en nog plaats voor een babybed. Toilet is apart, en er is een kleine badkamer met ligbad. Daarboven is nog een grote, voorlopig niet ingerichte zolder waar ze nog twee – zij het vrij lage – kamers kunnen maken.
Enfin, we reden eerst nog naar de Abdij van Park, een prachtig plekje waar je ook nog lekker kan eten. Het duurde wel even voor we ons eten kregen, en ‘zonder komkommer’ was blijkbaar niet echt ‘zonder komkommer’, maar bon. Daarna liepen we nog even rond, maar ze zijn grondig aan het restaureren, en je kon dus eigenlijk niet zoveel van de abdij zien.
We zijn dan maar doorgereden om een paar straten verder een geocache te doen, en dan richting Waimes. Rond een uur of vijf liepen we in de plaatselijke Delhaize, en nog een tiental minuten later waren we dus bedden aan het opmaken, en het voelde echt aan als een beetje thuiskomen. Het is dan ook niet het ‘cleane’ en vooral lege van een gehuurd huisje, nee, hier staat er koffie in de kast, ligt er kinderspeelgoed, is er perfecte WiFi en sateliettv, en kennen we het intussen door en door. Heerlijk.
We gingen nog snel de geocache een paar meter verderop in de straat zoeken, aten boterhammen, en ik stak de kinderen in bed. En genoot van de stilte, de avondlucht, en het kunnen uitlezen van de laatste van de 893 bladzijden van ‘The First Man in Rome’ van Colleen McCullough. Vakantie, dus.
365 – 10 augustus 2015 – beetje thuis
Variaties op hetzelfde thema
Zo van die rustige tussendagen in de vakantie, ook die kunnen heerlijk zijn.
Gisteren lummelden we ook maar wat rond, kuisten in de voormiddag de benedenverdieping, gingen in de namiddag een pakje posten, Vics boompje ontdoen van onkruid, en een nieuwe tuinslanghaspel ophalen. Ik ontdekte er meteen een paar nieuwe plekjes in Vinderhoute.
Vandaag begon al even rustig. Zodra ik de nieuwe tuinslangsproeier – de oude is gepikt uit de voortuin terwijl wij in Kreta zaten – aangesloten had, wilden de kinderen er meteen mee spelen. Het is dan ook wel een amusant ding :-p Kobe mocht echter in de namiddag gaan spelen bij Sebastiaan, en had zijn kleren al aan, waar Wolf zijn pyjama had uitgetrokken en in zijn onderbroek rondcrosste. Maar kijk maar naar Kobes gezicht, hoe plezant het precies wel was.
Na de middag ging Kobe spelen, en lieten we Merel achter bij papa: Wolf en ik gingen per fiets de stad in om een cadeautje voor Merel op te halen in de Hema, kabeltjes te halen in de Switch voor Bart, en een roze zwembril van Freecycle in de Steendam. Met andere woorden: we fietsen van in de Molenaarsstraat via de brandweer en de ziekenhuizen naar Sint-Jacobs en de Steendam, en dan via de Belfortstraat richting de Switch. Helaas moesten we daarbij ook de Cora Kemperman passeren, en ik heb er een prachtige rok in zebrastrepen en twee T-shirts met lange mouwen gekocht. Gewone prijs: 199 euro. Soldenprijs: 82 euro. Netjes dus.
Als beloning voor het geduldige wachten passeerden we langs de Australian Ice Cream, en liepen al likkend richting de Switch, tot we een bankje tegenkwamen.
Daarna ging het richting Hema, bonden we een groot pakket met een paar stevige fietsrekkers vast, en stapten we door de mensenmassa naar het Dreupelkot. Niet dat ik mijn elfjarige dreupels wou leren drinken, maar er zit daar een geocache, en daar zijn we een tijdje geleden op den bots mee begonnen. We zijn een paar keer door het steegje gelopen, samen met een koppel Hollandse geocachers, en dankzij de tip vonden we het kleine rolletje. Wolf glom van trots.
En toen zijn we maar de Burgstraat doorgefietst om in het Begijnhof nog twee caches te zoeken. De eerste hadden we vrij snel, en toen passeerden we een prachtig terrasje en stopten we even om iets te drinken. Heerlijk plekje, meteen ook aangeraden aan Bart.
De tweede cache vonden we niet meteen, tot iemand aan de overkant van de straat zijn raam opentrok en vroeg of we hulp wilden. Ja dus ^^ Meteen cache vier op onze naam kunnen schrijven.
Tegen dan was het al kwart over zes, en fietsten we langs het Gaardenierspad terug naar huis.
’s Avonds ben ik met Wolf en Kobe nog even tot aan het Houtjen gefietst omdat er daar blijkbaar een moeilijke cache zit, en inderdaad, we vonden hem ook niet echt. Jammer, maar ik denk dat we nu wel vertrokken zijn in het cachen. Leuke hobby!
Thuisdagje
De kinderen hadden duidelijk nog geen behoefte aan echte activiteiten, en ik eigenlijk ook nog niet. Oma en opa gingen vandaag naar zee, maar ze hadden geen zin om mee te gaan. In de plaats zijn we lekker thuis gebleven.
In de voormiddag hebben de jongens (en ik ook een beetje) met de nieuwe klei gespeeld.
Na het eten – op algemene vraag spaghetti, dus geen kookwerk voor mij – hebben ze naar een stuk film gekeken, en heb ik ze daarna de zandbak in gejaagd.
En intussen was het hier heerlijk stil. Maar echt heerlijk. We hadden gepland om nog te fietsen, maar het was al tegen half zes tegen dat ze weer binnen waren, en toen wilden ze liever wat tv kijken, wat mag vanaf vijf uur. Enfin, ik nog op ’t gemakje boodschappen gedaan, daarna gegeten, Merel in bed gestoken, gewacht tot ook Kobe in zijn bed lag, en toen nog een klein fietstochtje gemaakt met Wolf. Ik heb hem een stukje laten zien dat hij nog niet kende: de R4 oversteken, maar dan langs de ringvaart tot aan de haven, en dan terug langs het water tot aan Meulesteebrug. Het bleek nog 6,6 kilometer, tot mijn verbazing. En daarna heeft Wolf heerlijk geslapen, vertelde hij.
Heen en weer, heen en weer, nog een keer…
Kobe was al om half acht wakker, maar Merel en Wolf heb ik wakker gemaakt om kwart voor twaalf, zodat ze nog even op hun positieven konden komen voor we aan tafel gingen. Er hing intussen al een was te wapperen, en ik had al genoten van ons eigen huisje. Bart had er plezier in gevonden om voor het eerst in zeven weken nog eens zelf de boodschappen te kunnen doen en te koken, en ik kan niet zeggen dat ik daar rouwig om was :-p
Na het eten haalde Kobe de plasticine boven: hij wilde echt al eens proberen of hij die figuurtjes uit het museum in Heraklion kon namaken, maar plasticine is nu niet echt stevig… Maar een kommetje lukte gelukkig wel.
Tegen half vijf stak ik de kinderen in de auto, en reden we naar het veer van Langerbrugge:
om tien minuten later het veer van Terdonk terug te nemen, echt wel volop in havengebied.
Ik moest namelijk twee rugzakjes van Stad Gent en een paar rubberlaarzen maat 37 afhalen aan het Veer van Terdonk, en dan vond ik dat we meteen maar de veren konden nemen, da’s de helft van de leute.
We reden terug via Doornzele Dries naar de R4, en mijn euro viel dat het net Weight Watcherscursus was, die waar ik vroeger zo lang naartoe ben gegaan, tot de rugby een stokje in de wielen kwam steken. Ik parkeerde, liet de kinderen op de speeltuin spelen, en deed een klapke met mijn coach. Het deed toch wel deugd haar nog eens terug te zien, en ik heb eigenlijk echt de cursussen nodig.
We passeerden nog even langs de speelgoedwinkel om Pronto (van die luchtdrogende klei) op te halen, en Kobe zat te glunderen. Maar dat zal toch voor morgen zijn!
Na het eten zijn Wolf en ik nog naar de Blaarmeersen gereden om beide jongens in te schrijven voor een nieuw jaartje rugby. Ze kijken er allebei heel erg naar uit! Van Merel weet ik echt nog niet of het zal lukken: ze zegt van wel, maar we gaan het nog even afwachten. Voor mij zou het mooi zijn, want dan kan ikzelf intussen wandelen of skeeleren. Maar bon, we zien dat dan wel weer in september.
Kreta, dag acht (en slot)
Mooie liedjes duurden in dit geval lang genoeg: het was heerlijk in Kreta, maar ons eigen bedje klonk verrukkelijk, al ging daar nog een fijn dagje aan vooraf. We stonden zoals altijd op rond negen uur, gingen ontbijten, en ik begon de valiezen in te pakken. De kinderen gingen dan maar Big Pirate spelen op het terras (als je goed kijkt, in het midden. Getrokken vanuit ons kamer).
Na een tijdje ging Bart bij hen zitten, en toen alles netjes ingepakt was, ging ook ik met hen Uno spelen, tot we tegen 12.00u onze koffers aan de receptie gingen zetten. Na het middageten mocht er nog een beetje gelummeld worden in de lounge, en daarna gingen we een laatste keer zwemmen.
Er werd nog even lekker onnozel gedaan op de waterglijbanen, en Wolf gebruikte zijn ‘souvenirtje’, zijnde van die onderwaterspeeltjes waar je naar moet duiken, volop.
We bleven nog een tijdje in het grote zwembad, aten een ijsje, en tegen half zeven kregen we een ‘douchekamer’, een kamer waar blijkbaar alle gasten die al tegen de middag hun kamer hadden moeten leegmaken, nog even konden douchen. Aan de gigantische berg handdoeken te zien, waren we ongeveer laatste in de rij.
Er volgde nog een avondmaal, en kwart over acht werden we opgehaald, om vijf kilometer maar pas drie kwartier en zeven hotelstops later in de luchthaven aan te komen. Man, was me dat daar druk zeg! Door Barts krukken mochten we via de VIPlijn inchecken, en staken we ook vlotjes voor aan paspoortcontrole en douane. ’t Had voor een keertje nog voordelen :-p
En toen moest er drie kwartier gewacht worden. Ook aan het boarden mochten we voor, en dat was eigenlijk maar goed ook, want Bart begon toch wel last te krijgen van zijn heup en dij. Intussen was het bijna elf uur, en Merel was doodop. Ze is dan ook bij het taxiën in slaap gevallen, en heeft van gans het opstijgen niks gemerkt. Ze heeft zelfs niks geweten van het eten dat werd geserveerd, en werd een kwartier voor landen nogal verontwaardigd wakker dat ze nog niks te eten had gekregen!
Het landen hebben we allemaal redelijk goed overleefd, ik was misselijk maar niet meer dan dat. Buiten was het gelukkig heerlijk fris, toen we als laatste uit het vliegtuig stapten en Bart assistentie kreeg in de vorm van een rolstoel en later zo’n karretje. Merel was intussen volledig wakker, en genoot ervan om op Barts schoot te kunnen zitten. Maar best ook, want het was echt een gigantisch eind stappen…
Doordat we als laatste waren uitgestapt, hoefden we ook niet te wachten op onze knalgele koffers, en stond ook het luchthavenvervoer netjes op ons te wachten. Oef. Een vlotte, zachte rit later stonden we thuis, lagen de kinderen binnen de drie minuten in bed, en lag ik zelf ook om drie uur in bed. En dat was dat.
Kreta, dag zeven
Verveling is misschien een groot woord, maar de kinderen wilden wel eens wat anders dan het zwemmen, hoe leuk dat ook is. En dus gingen we een kijkje nemen in de Kids’ Club, tussen half elf en half één. Ze gingen een strandactiviteit doen, zeiden ze. Het was wel allemaal eentalig Engels, en zij waren ook de enige niet-Britten, maar dat vonden ze niet erg, ze zagen het helemaal zitten.
Tot ik hen om half één ging ophalen, en ik drie beteuterde gezichtjes zag. De taal was geen probleem geweest, maar in die twee uur hadden ze een tekening ingekleurd, een papier vierkant gesneden, er een tekening op gezet en een touwtje aan gehangen, en dan tot aan het strand gewandeld en gehoopt dat die papiertjes gingen vliegen. Wolf dacht dat ze daar dan tenminste nog een spelletje gingen doen, maar nee hoor, ze zijn gewoon weer teruggewandeld. Tot zover dus de Kids Club…
Na het eten hebben we dan weer eerst wat op de kamer in alle rust en koelte gezeten, en dan opnieuw gaan zwemmen. Het hoofdzwembad blijft duidelijk de voorkeur wegdragen.
Tegen half acht moesten we dan in het restaurant zijn, niet het buffet, maar de à la carte Grill. Eén bezoekje per week zit in de all inclusive formule inbegrepen, maar je moet het wel boeken. Ons leek het wel leuk voor de laatste avond. De plek is niet spectaculair: waar overdag de snackbar zit. Maar het was wel eens een leuke afwisseling. Als voorgerecht is er voor iedereen hetzelfde, namelijk een variante op de meze. Crème van kikkererwten, auberginemousse, sla met tomaten en fèta, dolmadakia, worstjes, kleine gehaktballetjes, gegrilde groenten, een schotel met stukjes vlees, en ik vergeet wellicht nog wel iets. Als hoofdgerecht hadden de kinderen en ik een kipfilet gegrild in Kretenzische kruiden, en ik moet echt zeggen: het was de allerbeste kipfilet die ik ooit gegeten heb, gene zever. Bart had iets met een stoofpot, Merel had een kindermenu met hamburgertjes en frietjes.
Als dessert namen we allemaal hetzelfde: een kadaifi met een bolletje ijs, en vooral Wolf zou er bijna bijgekropen zijn. Dat weten we dan ook alweer, lang leve de Turkse bakkers hier.
Aansluitend heb ik een doodmoeë Merel in bed gestopt, en hebben we nog een paar spelletjes Uno gespeeld met de jongens. Die vinden dat gewoon zalig!