Geplaatst op

Poel

Wolf heeft sinds dit jaar ook AMC, ofte de opvolger van de notenleer, de algemene muziekcultuur. De uren hier in Evergem lukten aan geen kanten, en dus volgt hij nu les op zaterdag tussen tien en elf aan de Poel, in Gent centrum dus. Ik ben voor de eerste keer nog meegegaan, kwestie van het lokaal te vinden. En daarna, toen ben ik gewoon een uurtje gaan rondlopen in ’t stad. Eerst naar de Avalon, waar ik een prachtig subtiel paar witzilveren oorringetjes heb gekocht. Daarna heb ik een ganse wandeling gemaakt, van pokéstop naar pokéstop om Wolf van het nodige materiaal te voorzien. Winkelen is toch niet zo mijn ding. Wel heb ik nog een tijdje staan luisteren naar een cellist die Shostakovitch aan het spelen was, prachtig.

img_6302

Ik keek er ook echt van op hoe druk Gent al is op een zaterdagvoormiddag na tienen. Serieus zeg! Iets voor elven stond ik tegenover de Poel bij café Labath, waar ze gelukkig ook meeneemkoffie’s hebben. 3,20 euro voor een latte is niet van de poes, maar man, dat is lichtelijk fantastische koffie! Zelf Wolf was er helemaal lyrisch over, en hij drinkt normaal gezien niet graag koffie. Eat this, Starbucks!

Ik weet dus wat ik vanaf nu elke zaterdagmorgen ga doen als het niet regent: een fijn wandelingetje doorheen Gent, en dan een koffie.

Enfin, we ‘stoven’ weg richting Melle, want Wolf had zijn eerste rugbymatch van het seizoen in het College van Melle. Hij moest er eigenlijk om elf uur zijn, maar dat werd half twaalf. we hoefden ons echter geen zorgen te maken, want blijkbaar is het geen evident terrein om te vinden, en we waren dus nog bij de eersten…

En toen ik thuis kwam, stond het eten netjes op tafel. Ik heb toch wel een fantastische vent…

Geplaatst op

Vrijdag

Man man, wat een dag! Mijn eerste echte volledige vrijdag, en ik zal het geweten hebben!

Les van 8.30u tot 11.00u, van 11.10u tot 12.55u, en dan een kwartiertje om snelsnel een bord stoverij met frieten binnen te stampen. Tegen 13.15u stond ik aan de fietsenpoort om toezicht te houden en pasjes te controleren. En ook wel links en rechts een foto te nemen, dat ook.

Om 13.45u stond ik alweer voor de klas, tot 15.25u, en dan heb ik nog twintig minuten gewacht op een leerlinge met wie ik een afspraak had, maar die dat blijkbaar compleet vergeten is. Hmpf.

Ik ben dan nog boodschappen gaan doen, en tegen kwart na vier was ik thuis. Ik overliep met Kobe wat hij nodig had om een nachtje in een tent te slapen, en dan Ankoria te spelen, maar gelukkig is hij groot genoeg om zelf zijn valies te maken. Thomas die hem kwam halen, liet weten dat hij later ging zijn, en ik moest me nog haasten om met Wolf naar het samenspel te rijden om vijf uur. Gelukkig was Bart intussen thuis gekomen, en ging Merel bij hem thuis blijven. Geen gedoe dus om nog een picknick in elkaar te flansen: gewoon Wolf ophalen tegen zessen, en dan naar de Blaarmeersen voor de rugby, terwijl hij zich in de auto omkleedde. Aangezien ik alleen was, was dit een prima gelegenheid om alle werkdruk van me af te wandelen door een rondje rond de Blaarmeersen. Ik ben zelfs even tot de top van de toren geklommen, gewoon voor het uitzicht.

Aangezien we nu Merel niet mee hadden en dus niet haastig waren, konden Wolf en ik nog een geocache oppikken aan de Europabrug. Maat, ik heb tranen gelachen! De cache zit verstopt in zo’n houten staketsel, en het is eigenlijk de bedoeling om er met een kajak naartoe te varen. Op foto’s bij de cache heb ik al ladders zien passeren ook. Maar iemand met een beetje lef kan er ook naartoe springen. Ik ben boven op de brug blijven kijken, en Wolf, met een ei in zijn broek, sprong naar de cache. Het doosje was zeer snel gevonden, en met één gezwinde beweging liet Wolf het deksel openspringen, waarop het deksel met een sierlijke bocht… in het water belandde! En zo’n staketsel is behoorlijk hoog, om eerlijk te zijn. Wolf is op zijn buik gaan liggen, heeft vanalles geprobeerd, en uiteindelijk met zijn voet een tik tegen het ding gegeven, waardoor het naar het midden dreef en hij er wel aan kon. Maar ik heb dus staan gieren, daar boven op die brug! En terugspringen was ook nog een onderneming op zich, zo bleek. Enfin, cache gelogd, weer eentje bij.

Geplaatst op

Woensdagweer

Wat doet ne mens op een prachtige nazomerwoensdag, wanneer het echt nog lekker warm is, en je om zes uur op de Blaarmeersen moet zijn voor de rugby?

Juist, een uurtje vroeger vertrekken, en de kinderen laten zwemmen.

Tegen zessen waren de jongens afgedroogd en aangekleed en liepen ze richting rugbyveld, terwijl Merel en ik rustig op onze handdoeken bleven liggen, en een boterhammetje aten.

Tegen achten waren we thuis, en was Merel al in de auto in slaap gevallen. De eerste schoolweek, warm weer, en dan nog gaan zwemmen? Goed om blijkbaar plat te vallen ^^

Geplaatst op

Laatste vakantiedag

We wisten eigenlijk niet goed wat we vandaag nog gingen doen. Enerzijds wilden we eigenlijk gewoon een dagje rustig thuis, maar aan de andere kant was het wel nog prachtig weer, en mag je een laatste vakantiedag ook niet zomaar verloren laten gaan, nee? Gaan zwemmen, misschien? Neptunus, of de vijver? Of gaan cachen? Hmmmm…

Het werd in elk geval een rustige voormiddag, met boodschappen en dergelijke, en de vaststelling dat de fietsgraveurs van stad Gent aan den Delhaize stonden. Er volgde een lome start van de namiddag, en dan nog gespurt om net tegen half vier aan de Delhaize te staan met onze fietsen, nog net op tijd. Oef.

En toen besloten we om naar de kapper te gaan in de Wondelgemstraat, voor twee frisse korte kopjes voor de eerste schooldag. Vijftien minuten en vijftien euro later stonden we weer buiten, en aten we een vieruurtje van bij de bakker op een bankje aan de kerk. Geloof me: helemaal vakantiegevoel!

Omdat we nu toch op de baan waren, vond ik dat we evengoed een klein beetje konden omrijden en een cache gaan oppikken aan de ingang van de Westerbegraafplaats. Uiteraard hebben we toen maar een wandelingetje gemaakt in het park dat die begraafplaats eigenlijk gewoon is. Prachtige dingen gezien, trouwens, ik ga hier zeker nog eens komen rondlopen.

We moesten ons nog bijna haasten om op tijd op de rugbytraining te zijn. Enfin, enkel training voor Wolf, Kobe begint pas vrijdag. We leverden hem af, en Kobe, Merel en ik gingen voor de wandeling rond de petanquevelden tot aan de speeltuin aan de camping, om daar al een eerste paar boterhammetjes op te eten.

Daarna wandelden we verder tot aan het toch nog steeds vrij drukke strand, en installeerden ons aan het piertje. Ik stak er een cache weg, Merel bleef bij me, en Kobe ging al gauw terug naar het strand om er zijn sandalen uit te trekken en in het water te gaan staan. Twee minuten later was hij al terug: of hij ook zijn broek mocht uittrekken en in zijn onderbroek er staan? Nog drie minuten later kwam de vraag: “Mama, mag ik zwemmen in mijn onderbroek? Please?” Euh… Hij had toevallig een boxersshortje aan, met daarover een vrij lange bermuda, ik zag dus het probleem niet. Alleen had ik natuurlijk geen handdoek bij, maar dat vond hij niet erg, hij ging zo wel opdrogen. Kobe heeft dus drie kwartier in het water liggen spelen op zijn eentje. Tsja…

Om kwart voor acht konden we eindelijk Wolf oppikken, en ging het meteen naar huis: morgen school, dus Merel moest echt wel in haar bedje!

Maar die laatste vakantiedag zorgde toch ook wel voor het nodige laatste vakantiegevoel. Zalig!

Geplaatst op

Onverwachte barbecue

Zo soms he, soms zie ik helemaal iets over het hoofd, of heb ik iets compleet anders in mijn gedachten. Neem nu vandaag. Het is de laatste dag van het rugbykamp van de jongens, en voor dat van de GRFC, Kobe zijn kamp dus, was er een barbecue voorzien. Ik dacht om 18.00u, en had Kobe dan ook boterhammen meegegeven voor ’s middags, en ook Wolf ingeschreven. Bleek het nu toch wel ’s middags te zijn zeker? Best dat ik toevallig ’s morgens nog eens meeliep tot aan het clubhuis en het op die manier te weten kwam.

Bon, de voormiddag vloog voorbij, Merel en verzamelden wat strandgerief en zo, en tegen half één stonden we in het clubhuis. Het duurde nog tot half twee voor er ook maar aangeschoven kon worden, en tegen dan waren al Kobes boterhammen al lang in kleine hongerige maagjes van spelertjes verdwenen. Het moet wel gezegd zijn: de barbecue was dik in orde.

IMG_5947

Daarna verdween Kobe weer om te gaan zwemmen met de hele groep, en ook Merel en ik nestelden ons aan het strand. Het was echt wel heet, we smeerden de nodige zonnecréme, maar Merel wilde uiteindelijk toch niet in het water. Ze beperkte zich tot wat spelen in het zand, en langoureus te liggen zuchten op een handdoek naast mij. Die dochter van mij, die heeft nu soms al echte pubermanieren! En ik, ik las ^^

Tegen vier uur gingen we Wolf opvissen, en nog wat later ruimden we op om Kobe op te halen, die eigenlijk al klaar was, maar dat wisten we niet.

IMG_5950

Het was intussen al helemaal bewolkt geworden – wat ik op zich niet erg vond, de zon brandde nogal – maar net toen we naar de auto liepen, begon het te regenen. Eerst nog zachtjes, daarna van die dikke druppels. Ik heb de Blaarmeersen nog nooit zo snel zien leeglopen!

En de training ’s avonds? Die hebben we maar overgeslagen, want Wolf kon geen pap meer zeggen, die was doodop. Tsja.

Sowieso chapeau voor beide jongens: een rugbykamp bij deze temperaturen, faut le faire!

Geplaatst op

Rugbytoernooi Tourcoing

Ne mens heeft toch wat over voor zijn kinderen… Gisteren waren we rond negen uur al op pad, en pas tegen half tien weer thuis, vandaag stonden we om kwart over acht al volledig opgetuigd op de rugby. Het laatste toernooi van het jaar is er eentje buiten competitie, in Tourcoing, met een zeer aangename sfeer en vooral ook rugby op hoog niveau.

Ik installeerde me onder de luifel met de andere ouders, de jongens gingen zich opwarmen, en ik genoot van mijn boek, en de babbeltjes. Zelf had ik geen tijd meer gehad om iets te voorzien voor de picknick en had ik enkel sandwichen mee, maar er was echt gigantisch veel en lekker eten. En de jongens, die speelden intussen rugby en hadden precies wel een fijne dag.

Ik smeerde me stevig in – nog verbrand van gisteren – en genoot in mijn zeteltje, nam wat foto’s, ging supporteren, en werd vooral heerlijk zen.

Geplaatst op

Fantastische woensdag

Deze voormiddag waren er de laatste lessen van dit schooljaar, en deze namiddag genoten we volop van het heerlijke weer!

We moesten Kobe afzetten om drie uur voor zijn notenleer, en ik had Wolf en Merel meegenomen om eindelijk eens die multicache in Evergem dorp af te werken. De eerste stap hadden we al in januari gedaan, en toen hadden we ontdekt dat er naast de kerk van Evergem ook nog een grote kapel staat. Nog nooit gezien dus.

Enfin, wij dus geparkeerd aan het gemeentehuis, en het tweede tussenpunt gezocht. En er blijkt dus nu, schuin tegenover de zijkant van de kerk, tegenover het grote monument achter de kerk, een waterput te staan! Ook nog nooit gezien!

Het eindpunt van de zoektocht bevond zich een heel eind weg, langs de Christoffelweg aan het Grosseknetenparkje. Met de auto moet je gigantisch rond rijden, en ze raden dan ook aan om te voet te gaan, maar dat zag mijn voet toch niet zitten. We zijn dus eerst maar boodschappen gaan doen in de Aldi (sandwichen voor vanavond aan de Blaarmeersen) en dan toch rondgereden tot aan het parkje. Het was een beetje een weg zoeken doorheen de netels in het bos, maar de cache werd desaltniettemin netjes gevonden. En toen was het tijd, vonden we, voor een donut op het bankje.

We pikten Kobe weer op, reden naar huis en deden allemaal heel rustig even zo goed als niks, en reden daarna met een picknick in de aanslag naar de Blaarmeersen. Zoals verwacht kreeg Wolf beachrugbytraining, maar Kobe bleef netjes op het veld tot half acht: voorbereiding voor het toernooi zondag.

Merel begon netjes in het zand te spelen met haar kleren aan, maar switchte toch vrij snel naar bikini. Het water durfde ze niet aan zonder haar broers: niet dat het diep is, maar toch…

En toen kwam Kobe aangelopen, en was het duidelijk tijd om te zwemmen. En ook Wolfs U12 besloten met een stevige duik.

Merel lag maar in bed tegen kwart voor negen, maar ze had wel een zalige dag, zei ze. Ze gaf me nog een dikke knuffel, en een welgemeende “Dank je, mama!” en viel toen prompt in slaap.

Geplaatst op

Blaarmeersen

Eigenlijk blijven de Blaarmeersen gigantisch dankbaar om er te spelen, te picknicken en foto’s te nemen. Dat laatste begint ook Merel te intrigeren, en ze neemt steeds vaker zelf foto’s. Ik moet haar dus een beetje leren zoomen, kadreren en dat soort dingen. En dus moest ik ook voor model spelen voor haar. En eigenlijk feitelijk heeft ze dat nog zo slecht niet gedaan, vind ik.