Geplaatst op

Beetje koppig.

Koppig zijn, ’t is toch iets.

Ik heb het namelijk gehad met mijn voet, en alles wat erbij komt kijken. Ik heb intussen twee paar nieuwe schoenen gekocht: een paar volledig platte ballerina-achtige blauwe voor op de communie, en een paar blauwe stevige stapsandalen met voorgevormd voetbed, in de hoop dat dit beter lukt om te stappen.

Dinsdag had ik die laatste aan om twee uur les te geven, maar jawel, daarna heb ik er toch voor geopteerd om zelfs de laars weer aan te doen: pijn! Nochtans lukt het redelijk om in mijn stevige platte dichte schoenen een ganse dag rond te lopen. Maar wandelen, ja, dat is met de laars.

Zucht.

Vandaag was niet anders. Ik heb de hele dag lesgegeven met de gesloten schoenen, met haalbare pijn tot gevolg, en toen heb ik nog eens twee uur staan presenteren, alweer met diezelfde schoenen aan. Gewoon omdat ik het zo kotsbeu ben om dat ding weer aan te doen. En ja, mijn voet deed gemeen veel zeer tegen het einde van de dag.

Ik ga blij zijn als hij geopereerd is, serieus. In de hoop dan toch dat het daarna opgelost is.

Geplaatst op

Ugh

Ja, ik wil met plezier de presentatie doen van het Sidney Gale rugbygala, dat doe ik nu al een paar jaar. En nee, ik vind het niet erg dat ik de papieren met de basisteksten pas ter plekke in mijn handen krijg. De rest verzin ik er echt zelf wel rond.

Maar mij de avond voordien om zeven uur contacteren, en me alle losse fragmenten doormailen, terwijl ik een half uur later naar mijn koor moet, en mijn vrijdag volledig strak ingepland is, nee, dat vind ik niet oké. Het deed me prompt naar de maagzuurremmers grijpen, en mijn stresslevels piekten even, jawel.

Maar bon, ze gaan het oplossen, zodat ik morgen weer gewoon de nominaties in handen krijg, zoals gewoonlijk.

Ik hoop het. Ugh.

Geplaatst op

Buitendagje

De rug begon niet echt veelbelovend, maar ik vond hem goed genoeg om de gemaakte plannen uit te voeren: een fotoshoot voor Merels communie. Het begint stilaan tijd te worden, nog twee weken en het is zo ver…

Ik ben zeker geen professioneel fotograaf, maar de foto’s op zich zijn wel goed gelukt, denk ik. Mijn belichting kon soms wel wat beter, maar bon, ze zijn perfect bruikbaar, mede dankzij Michel die even de kleuren wat beter zette. Dikke merci!

We waren maar na de middag terug thuis, en dus werd het McDonalds als middageten. Ik hoorde totààl geen protest bij de kinderen :-p

Nog wat later gooide ik Kobe af bij de muziekles en ging ik zelf op tafel bij de kinesist liggen. De rug is er nog niet, maar eigenlijk heb ik weinig last gehad. Hij was in elk geval goed genoeg om ’s avonds Kobe op de rugby af te zetten, en met Wolf en Merel een fijne wandeling en picknick te maken.

Ongelofelijk hoeveel lol die twee samen kunnen maken, en welke slappe lach ze allebei kunnen krijgen…

Geplaatst op

Onverwachts vrije voormiddag

Ik stond erop om naar de rugby te rijden in Bosvoorde, het Brusselse dus. Gisterenavond had de teamverantwoordelijke nog een mailtje gestuurd dat er niet voldoende vervoer zou zijn, maar lo and behold, deze morgen was er zowaar vervoer te veel! Wolf kon perfect mee met iemand anders, en ik hoefde niet eens te rijden! Dik in orde! Dat rijden is niks voor mijn voet, maar dat lange staan vindt hij minder. En daarbij, een vrijgekomen voormiddag is altijd mooi meegenomen, ik heb nog stapels verbeterwerk! Gelukkig vindt Wolf het ook niet erg dat ik niet mee rijd om te supporteren, ik ben er regelmatig wel bij.

Ik ben dan maar een cache aan de Watersportbaan gaan zoeken, en ben dan thuis koffie gaan drinken en toetsen gaan verbeteren. Yay!

 

Geplaatst op

Blauw oog

Hoe zit het intussen met het blauw oog van Wolf? Hij had dat vorige vrijdag opgelopen op training, doordat een medespeler keihard tegen zijn kop was gelopen, vlak boven zijn oog. Het oog op zich had dus geen enkel probleem, alleen was de bloeduitstorting een beetje beginnen zakken en had hij dus een blauw oog. Tip: op het moment zelf ijs op leggen, maar achteraf, als het kwaad toch al is geschied, warme compressen. De zwelling trekt onmiddellijk weg dan. Weet ik van toen ik als studente ook ooit eens een blauw oog had dat compleet dicht zat.

Enfin, het oog is intussen al niet meer blauw, maar geel en paars. Wolf kan er gelukkig zelf wel om lachen, het ziet er ook wel stoer uit.

img_6715 img_6716

Geplaatst op

Eerste rugbytoernooi van het seizoen

Wolfs knie doet serieus lastig, en dus geen training gisteren en zeker geen match vandaag. Dat gaf me alle tijd om met Kobe mee te gaan naar Schilde, om daar het toernooi te bekijken en hem aan te moedigen.

Het was stralend weer, ik zat heerlijk in de zon en las tussen de matchen door. Die matchen, die heb ik op vraag van de trainer helpen analyseren, waar het in zowel aanval als verdediging fout loopt. En de laatste match heb ik gewoon gefilmd, da’s nog makkelijker. Het was trouwens de eerste keer dat ik Kobe zo intensief heb weten meespelen. Prima!

Na de rugby kreeg Kobe nog een hot dog van mij, en zijn we een paar caches gaan zoeken in de omgeving. Sommige waren heel eenvoudig, maar er was er eentje bij met een codeslot, diep weggestoken in een haag, en de andere… Man, was de eigenaar van de cache niet net bezig in haar tuin, ik had de oplossing nooit gevonden. De locatie hadden we snel, onder een bepaalde steen in zo’n afsluiting van ijzerdraad gevuld met keien. Maar toen stonden Kobe en ik er allebei op te kijken gelijk nen uil op ne kluit. Een diepe buis. Unk? Er stond bij de beschrijving dat er hulpmiddelen in de buurt lagen. Een stokje of zo? Maar toen wees de dame van de cache ons fijntjes op de titel: “Twee elementen”. Mijn euro viel, zeker toen ik de gieter een beetje verderop zag staan. We zijn dan maar ’t straat overgestoken en hebben de gieter gevuld aan het kanaal, en het buisje volgegoten. En toen stonden we opnieuw beteuterd te kijken. Niks? De cachelegger schoot in de lach. “Kijk wat verderop?” En jawel, een halve meter verder in dezelfde afsluiting was een buisje komen piepen in het andere uiteinde van de intussen volgelopen buis. Moh! Meteen een favorietpunt toegekend, zo wijs gedaan!

Tegen kwart voor drie waren we thuis, maar had ik er al een bijzonder fijne middag op zitten. En de rugby? Daar waren ze tweedes. Goed gedaan!