restaurant – Pagina 16

15/02/201720/02/2017

Valentijnsdiner

Ook al proef ik niks, Bart had een paar dagen geleden toch een restaurant geboekt voor gisterenavond. Hoop doet leven, nietwaar? Maar helaas, het mocht niet zijn. Gelukkig waren presentatie en texturen ook succulent, net zoals het gezelschap, dus ja, ik had een fijne avond.

In de loop van de dag postte Bart het volgende:

Wist ik veel dat hij daarmee eigenlijk de menu van de Koe-vert bedoelde.

Het aperitief was dus de “Temptation apero”, maar toen ze zonder iets te vragen met alcohol kwam aanzetten, heb ik die toch beleefd geweigerd. In de plaats kreeg ik een aperitief op basis van pompelmoessap, iets wat je me in andere omstandigheden absoluut niet kan doen drinken. Maar aangezien ik toch niks proefde, gaf het voor deze ene keer eigenlijk niet.

Een eerste hapje was de “Amuse Hot-thai”, ofte een nobashi met gele curry en kokos.

De “Ménage à trois” bestond uit een open lasagne – love fish – zeegroenten – grijze garnaal, en was echt bijzonder lekker. Enfin ja, ge snapt wat ik bedoel.

Van de “quickie” heb ik geen foto’s: dat was een bolletje sorbet van bloedsinaasappel overgoten met wodka.

Het hoofdgerecht daarentegen, dat was ook weer fotowaardig: rundstournedos, gamba’s à la plancha, zwammen en pommes pont neuf, onder de naam “you and me”.

En het dessert, het “orgasm”, was eigenlijk ook wel de moeite, ja: papaverijs, frambozencoulis, chocolademousse, Baileyscrème, en verbena.

De “Sweet dreams”, onder de vorm van een latte macchiato met vanille en kaneel hebben we afgeslagen: ik slaap er niet van, en ik smaakte het toch niet.

Maar ja, het was wél de moeite, en dat had ik niet verwacht van de Koe-vert, hier in Wondelgem.

Een aanrader dus.

12/11/201628/11/2016

Familiedagje in eigen stad

Wolf moest naar de Poel vandaag, maar om een of andere reden had ik hoegenaamd geen zin om rond te lopen vandaag. Enfin, nu toch nog niet. Ik snuisterde wat rond in de Avalon, kocht me een knap paar zilveren oorbellen, en ging koffie drinken en lezen in de Labath. Alwaar mijn oudste zoon me iets over elven vervoegde voor een stevige warme chocomelk, en waar zelfs de kaart af en toe een knipoog bevat.

Meteen daarna zetten we er stevig de pas in: de Sint-Michielsbrug over, langs het Sint-Baafsplein, verder langs het conservatorium, en dan naar de Reep. Om er te eindigen bij de Scaldissluis aan de Reep om daar een geocache weg te steken. Altijd een leuke bezigheid!

Zodra de missie volbracht was, repten we ons terug: we hadden namelijk om twaalf uur afgesproken met Bart en de kleintjes in het Lepelblad. Amper vijf minuten te laat konden we aanschuiven en genieten van een stevige maaltijd. Heerlijk, zo met het ganse gezin, en het voelt daar nog steeds als een beetje thuiskomen.

Daarna gingen we zelfs met het hele gezin op wandel, wat zelden gebeurt: Bart wou bijzonder graag eens naar de Cru, de delicatessenzaak van de Colruytgroep aan de Kouter. Man man, wat zag die er gelukkig uit zeg! Hij stond te glunderen en te keuren, en zou bijna de hele winkel hebben leeggekocht, mochten de prijzen niet navenant zijn. Omdat we hem in alle rust wouden laten genieten zonder op zijn zenuwen te werken, gingen wij alvast weer naar buiten, rustig op een bankje.

Bon, Bart en de kleintjes gingen huiswaarts, Wolf en ik wilden nog een andere cache wegsteken, onderhoud doen aan cache aan de Sint-Jorissluis, eindelijk dat scoutshemd voor Kobe halen, en een verse cache steken op de Gaardeniersbrug, want die was blijkbaar verdwenen.

Het cachegedeelte lukte wonderwel, maar de Hopper (scoutswinkel) was nog maar eens gesloten. Ha ja, wie maakt de brug nu niet, zeg? Zucht… Ook de cache in het Coyendanspark liet zich niet vinden, maar ik had wél een bijzonder fijne middag. Het voelde echt als vakantie!

30/09/201613/10/2016

Emotionele rollercoaster

Wat een dag. Serieus.

Ik zag het volledig zitten om nog twee uur te gaan lesgeven: van half negen tot tien over tien, en dan rechtstreeks met Wolf naar Zomergem. Bart zou om tien uur de twee andere kinderen oppikken op school, en dan met hen naar de kerk in Zomergem rijden voor de begrafenis van mijn oma. Zij is overleden vorige zondag, op een prachtige leeftijd van 104. Mijn broer heeft haar levensverhaal opgeschreven en voorgelezen in de kerk, ik zet het hieronder. Wat. Een. Vrouw.

Maar bon, terug naar iets voor tienen. Ik ben volop aan het uitleggen, wanneer mijn telefoon gaat: Bart, die weet te melden dat Meulestee brug gesloten is, en dat hij muurvast zit in het verkeer. Juist. Ik heb meteen het secretariaat gebeld, die hebben een vervanger gestuurd voor die laatste tien minuten, ik ben Wolf uit de klas gaan vissen, en ben richting Wondelgem gereden. Daar stonden de twee kleintjes al een kwartier te wachten, en konden dus meteen mee. Tegen half elf waren we in de kerk, en om elf uur begon de mooie, maar oerklassieke katholieke dienst. Chapeau voor mijn broer die alles zo grondig geregeld had.

Aansluitend ging het in rouwstoet naar het kerkhof, een tweetal straten verderop. We namen afscheid, keken toe hoe oma’s kist in de grafkelder werd geschoven, en wandelden terug. Ik ben nog wat achter gebleven omdat ook mijn vader nog was blijven staan, en heb op hem gewacht. Dat zorgde ervoor dat Bart al vertrokken was – zijn agenda zat propvol, en ik was al blij dat hij naar de begrafenis was gekomen.

En toen was er de oerklassieke, degelijke rouwmaaltijd. Omdat mijn vader expliciet gevraagd had dat ik naast hem kwam zitten, heb ik ook het zeldzame weerzien met mijn kozijns en nichten gemist, eigenlijk feitelijk. Tsja. Aan de andere kant heb ik dan wel weer een goeie babbel gehad met de zus van mijn oma: tante Angèle, 102, bijzonder bij de pinken, woont nog steeds in haar eigen huis, en kan zelfs alle achterkleinkinderen uit elkaar halen. Faut le faire.

Tegen vijf uur zijn we naar huis gereden, trokken de jongens hun rugbykledij aan, en stond de babysit hier om met hen en met mijn auto naar de Blaarmeersen te rijden. Merel is met haar gaan picknicken – tradities zijn er om in ere te houden.

Een en ander zorgde ervoor dat ik een uurtje kon slapen. Ik weet niet waarom, maar ik voelde me niet zo lekker. Mijn maag lag overhoop, ik was wat misselijk, en vooral ook doodmoe. Tegen half acht kwam Bart me dan oppikken om samen met hem, zijn zus en diens wederhelft, schoonma en vrienden die voor haar gezorgd hebben tijdens en na haar heupoperatie, te gaan eten in de Vrijmoed. Fantastisch restaurant, maar niet als je het liefst van al enkel een yoghurtje zou eten en onder een dekentje opgekruld wil liggen in de zetel.

De anderen namen dan ook allemaal de zevengangenmenu, ik hield het op vier, en moest dan nog moeite doen. Maar lekker was het wel!

En ja, dat laatste met die tomaten, dat is een dessert.

En het ergste was, dat de ober gezien had hoe ik even proefde van Barts tweede dessert. Ik mocht het van Bart gerust gans opeten, maar zag dat niet zitten, hoe lekker het ook was. En dus kwam die mens ietsje later af met een apart dessertje voor mij, op basis van paprika. Lekker, maar ik heb het gewoon niet opgegeten, dat ging niet.

Was ik blij dat ik tegen half een in mijn bedje lag? Reken maar..

04/09/201612/09/2016

75

Ons pa is vandaag 75 geworden, en dat wilde hij toch een beetje vieren. Omdat beide broers niet konden, en hij elke zondag hier mag komen eten, had hij ons gezin uitgenodigd om samen op restaurant te gaan. En meteen had hij Nelly, mijn schoonma, ook uitgenodigd vorige week. Het is toch enkel met ons gezin, Nelly is ook alleen, en hij kan haar goed verdragen, en dat heeft de notoire misantroop met niet veel mensen… Enfin, iets over twaalf laadden Bart en ik elk een hoop mensen in onze auto, en we reden naar ’t centrum. Bart had het restaurant mogen kiezen, en het werd Restaurant Belfort, onder de stadshal. Betere brasseriekeuken, en gezellig zitten, en de perfecte locatie voor de jongens om rond te lopen en pokémon te vangen.

We nestelden ons buiten, ondanks de dreigende wolken en de windstoten bij moment, en zagen dat het goed was. En het eten? Magnifiek. Ons pa was helemaal in zijn nopjes en vond dat we dat vaker moesten doen. Tsja…

Tegen half vier reden we naar huis, en tegen vier uur kwam Roeland langs met zijn gezin en mét taart. Met veel slagroom, zoals de jarige verzocht had :-p Er werd gezongen, rond de tafel gestapt, en een kaarsje uitgeblazen. Zoals het hoort.

En daarna moest er duidelijk heel dringend knuffelrugby gespeeld worden in de tuin. Da’s een variant zonder tackelen, maar met knuffelen, bijzonder populair bij de neefjes en nichtjes.

Ik vond het een bijzonder fijne dag, en ons pa heeft een aantal keer herhaald dat hij zich bijzonder goed voelde en het zeer leuk vond, dus: missie geslaagd!

30/08/201603/09/2016

Werkendag!

Kobe en Merel waren gisteren al bij hun vriendinnetjes Kaat en Lieze gaan logeren, want vandaag moest ik de hele dag op school zijn: deliberaties, GON-leerlingen, en dan in de namiddag algemene personeelsvergadering. Wolf ging al rond een uur of acht met zijn papa mee naar kantoor, en hij zag dat precies goed zitten.

Eigenlijk had ik in de voormiddag niet echt iets te doen: geen van mijn leerlingen had herexamens, en blijkbaar heb ik ook geen GONners in mijn klassen. Maar vorige week was ik op het idee gekomen om eindelijk de lokalen van een nieuwe nummering te voorzien. In al die jaren dat ik er lesgeef – 23, om precies te zijn – is er bijgebouwd, zijn er klassen gewijzigd, klasjes bijgekomen, en de nummering was een onoverzichtelijk kluwen geworden. Ik kreeg het grondplan, en heb me aan het nummeren gezet. Vorige week op school heb ik het met collega’s overlopen, en hebben we het nog grondig gewijzigd, maar bon, de nieuwe nummering was er. Sam, de werkman, was al overal houdertjes aan het ophangen, en ik heb dan maar papiertjes met de nummers uitgeprint en overal opgehangen, een werkje van een paar uur toch.

Maar rond de middag was het me beu: Bart liet weten dat hij met Wolf onder de Stadshal ging eten, en ik zag dat volledig zitten. Ha ja, want met de moto lukt het dan ook om op anderhalf uur netjes terug te zijn. Met de auto moet je daar zelfs niet aan denken.

Soit, ik at een heerlijk stukje zalm met frieten en genoot van de vrijheid van mijn moto. Ik heb dat ding toch gemist…

Ik was hopeloos oververhit na de vergadering en het ophangen van de resterende kadertjes en was pas om half zes thuis, maar eigenlijk zie ik het lesgeven alweer helemaal zitten. Oef!

24/08/201628/08/2016

Onverwachte uitstapjes

Gisteren had ik een oproep gedaan op Gift Gent of er niemand een charlestonkleedje had liggen in mijn maat (nodig voor een larp begin september), en ik mocht eentje ophalen in Sint-Amandsberg. Perfect! Ik bracht de jongens naar het rugbykamp, dronk rustig koffie thuis, en Merel en ik togen naar Sint-Amandsberg, om er het kleedje op te halen en meteen wat caches mee te pikken. We verzeilden eerst in een heel mooi, en eigenlijk ook groot park. De cache heb ik helaas niet gevonden: ik was gewaarschuwd dat het in een een woest en groen hoekje was, vol met tengels, en dat was niet gelogen. Ondanks de sandalen en de blote benen – ik had voor een keer een rok aan – heb ik me een weg kunnen banen naar het nulpunt, maar zonder handschoenen was er geen beginnen aan. Ik kom wel eens terug met Wolf in de herfst, met lange broeken en handschoenen :-p

We reden iets verder, naar een ander park, en wandelden toen voorbij een alleraardigst restaurant met een heel fijne tuin in de schaduw. Hmmm. We gingen de cache oppikken, en toen we opnieuw langs het restaurantje liepen, leek het me echt te leuk. “Merel, eten we thuis, of eten we hier?” Domme vraag, natuurlijk. Voor 12 euro had ik een voorgerecht van fetasalade en een pasta maison met scampi, en voor 7 euro kreeg Merel een pasta bolognaise.

Dik in orde! Rosalie, heet het, op de Antwerpsesteenweg, en naar ’t schijnt moet je ’s avonds best reserveren, zeiden ze. Ik kan het me voorstellen, want ook in deze hitte liep het aardig vol.

Enfin, Merel en ik wilden toch nog een cache gaan zoeken aan Dok Noord, en meteen ook eens het nieuwe winkelcentrum bekijken. Het was wel pokkeheet, maar bon. Samen liepen we de vroegere grintbakken in aan de Blauwe Kraan, waar nu een officieel grafittipunt is. Het is eraan te zien, en er zijn echt mooie dingen.

De cache vonden we opnieuw niet: ik had een vrij goed idee waar hij zat (en dat is me bevestigd door de legger) maar dat was in de volle, volle zon, van metaal, en ik zag het echt niet zitten om langer te zoeken. Ook hier kom ik wel eens terug met Wolf.

En dan gingen Merel en ik op tocht in het nieuwe Dok Noord: we hadden een paar dingen nodig uit de Delhaize, en daar is er een gloednieuwe, en vrij grote ook. De locatie zelf was eigenlijk ook best indrukwekkend: een groot open plein met een heel gezellig terras, en dan een behoorlijk aantal winkels met een wandelarcade. De foto’s zijn met de gsm getrokken, maar geven toch een beetje een idee. En warm, warm!

En dus reden Merel en ik dan toch maar naar huis om af te koelen. We waren eerst van plan geweest om vandaag naar de Blaarmeersen te gaan, maar man, ’t is echt veel te heet! Blijkbaar was het maar goed ook dat we thuis bleven, want de jongens wisten te vertellen dat de Blaarmeersen overvol waren, en dat de mensen zelfs op de stenen zaten.

Gelukkig kwam de ijskar voorbij, een ijsje was welkom ^^

En Wolf, die zag het in deze hitte nota bene nog zitten om, na een ganse dag sporten, ook ’s avonds nog op de rugbytraining te blijven. Amai, goed zot!

03/07/201614/07/2016

Nelly’s 75ste

Mijn schoonmoeder wordt morgen 75, voorwaar, en nodigde ons uit in de St-Hubert in Ronse, een schitterend kasteel waar we al vaker gegeten hebben, en waar het telkens weer dik in orde is. Jammer dat het weer wat tegen zat: in het begin was het aan het gieten, maar daarna begonnen de kinderen toch buiten te voetballen. En uit te glijden, duidelijk, want Kobe zat volledig onder de modder en was doornat. Ik heb gewoon zijn broek uitgestroopt en onder de kraan gestoken, natter kon ze toch niet worden. We hadden er ook aan gedacht om de kubb mee te nemen, en dat bleek een goed idee.

Ook de menu was weer bijzonder lekker, en ik heb af en toe een foto gemaakt, als ik het niet gewoon vergeten ben omdat het er zo lekker uitzag dat ik meteen begon te eten.

En toen was er ook nog een familiefoto:

Aangezien we daarna nog heel even bij Nelly thuis moesten zijn, reden de jongens en ik nog net wat verder om een geocache op te pikken, op een prachtige locatie. Oordeel zelf maar over het uitzicht:

Mooie streek, ginder. Alleen jammer dat het zo ver van Gent ligt…

22/09/201504/10/2015

Pizza’s en gezelligheid

Al maanden probeerden we af te spreken, de vriendinnen van het middelbaar en ik, maar eerst was de ene op vakantie, dan de andere, en ga zo maar door. Deze week leek perfect uit te komen: Kims man zit in India, en dus was het ideaal voor haar om met ons te gaan eten. Eindelijk.

Ik pikte de dames op rond half een, en we twijfelden nog even of we niet te voet zouden gaan. Het feit dat de hemel aan de ene kant hemelsblauw was, maar aan de andere kant donkergrijs, deed ons toch maar de auto nemen. Die stond toch voor de deur, dus waarom niet? Wij naar pizzeria da Toto, aan de Albertlaan, daar waar vroeger de cocktailbar Old Fashioned zat: Kim vond het een aanrader, en wij konden haar geen ongelijk geven. Voor het terras was het toch wel te koud, maar binnen was het gezellig, en de bediening vrolijk Italiaans. Nathalie en ik namen pizza, Kim ging voor de lasagne, en alles kwam eigenlijk behoorlijk snel op tafel. Alleen jammer, eigenlijk, dat pizza altijd zo snel koud wordt. Dat vind ik net zo handig aan afhaalpizza: je kan een stuk nemen en de rest in de isolerende doos laten zitten. Maar bon, afgezien daarvan was de pizza echt wel lekker: knapperig, vers, ruim bestrooid met groenten, niet te veel olie, en in het begin ook vingersbrandend heet.

We hadden met opzet geen voorgerecht genomen om ons toch maar een dessert te kunnen permitteren, en ook daar hadden we precies geen foute keuze gemaakt. Kims sabayon was overheerlijk, en de stukken tiramisu die Nathalie en ik kregen, waren er om u tegen te zeggen.

Koffie hebben we daar niet meer genomen, het was intussen welletjes voor Kim. En de rekening herinner ik me niet echt meer, maar ik geloof dat ik voor de pizza, het dessert en een half litertje water iets boven de twintig euro zat. Dik in orde.

Pizzeria da Toto
Handbalstraat 1A9000 Gent

10/07/201516/07/2015

Typisch vakantiedagje…

De dag begon gezapig met het afzetten van Merel op danskamp – ze was ongelofelijk vrolijk en enthousiast, was aan ’t huppelen op de parking, en toen ik weg wilde, plakte ze plots aan mij en begon te huilen – een koffietje, wat rondprutsen op de computer, en dan naar het dienstencentrum van Mariakerke, om eindelijk Barts identiteitskaart op te halen. Ik had er al gestaan, maar toen bleek ik een volmacht nodig te hebben. En de vorige keer realiseerde ik me pas bij het oprijden van de parking, dat ik de codes niet mee had. Derde keer goede keer: gewapend met vier documenten ging ik in de wachtzaal zitten, en yes, Bart is eindelijk weer legaal in ’t land.

Ik ging nog in ’t passeren even kijken bij de Bel&Bo en de Brantano voor respectievelijk regenjassen en rode sandalen, maar ik vond enkel een goeie groene jeans voor Wolf in de scouts voor tien euro. Ook nice, natuurlijk.

Daarna ging ik Bart ophalen, en reden we naar ’t Boneryck, voor een laatste kinderloze lunch. Want ja, dit weekend is mijn nest weer helemaal vol. Het is daar trouwens echt heerlijk zitten op het terras. En als je dan een vermoeide Bart voor je neus hebt, kan het zijn dat je de volgende reactie krijgt, als je er iets van zegt:

Maar door te eten, en zeker door het dessert klaarde zijn humeur helemaal op:

We gingen terug naar huis, ik genoot van de laatste rustige uren, en ging dan tegen vieren naar Danshuis de Ingang, want Merel had een dansje klaar voor ons. Het werd een tocht door de jungle, en een Bollywooddansje. Grappig!

En toen maakten we nog zelf bananenijs, en zagen we dat het goed was!

07/07/201512/07/2015

’t Zilte

Ik weet het, ik weet het, we zijn luxebeesten. Vorige zaterdag naar ’t Hof van Cleve, nu naar ’t Zilte. Maar we zijn nu allebei eenmaal gigantische fan van lekker eten, en het is niet alsof ik met Bart momenteel lange tochten moet maken. Maar restaurants, da’s altijd haalbaar. En het budget was er, want onze vakantie in Talinn is in het water gevallen.

Om zeven uur stipt wandelden – rolden – we het restaurant van chef Viki Geunes binnen. We waren vrijwel de eersten, en kregen een prachtig plaatsje in de hoek toegewezen, waar je volop uitzicht hebt over de Schelde. Bart overhaalde me om toch maar voor het zevengangenmenu te gaan, ook al waren mijn darmen nog ietwat van slag, na een ganse dag krampen gisteren.

Ik moet toegeven: het was de moeite. Wat me vooral opviel, zeker in vergelijking met In de Wulf en het Hof van Cleve (ja sorry, dit klinkt bijzonder dikke nek, maar wij gaan dan ook amper op reis, we hangen liever hier ons geld aan) was dat het echt stuk voor stuk kleine kunstwerkjes waren. In de andere restaurants is de presentatie ook altijd belangrijk, maar hier staat het net toch nog een niveautje hoger. Vaak zat ik eerst gewoon een paar minuten te kijken in mijn bord, terwijl Bart het zijne al half leeg was :-p

En ik weet het, ik ben absoluut geen fotograaf, maar het geeft je wel een idee wat ik bedoel.

Smaakmakers

* Tuna snacks

* Wortel – scheermes – duindoornbes – vanille

* Maatjes – radijs – shiso – mierikswortel

* Oester – gerookte paling – prei – daslook

Het smaakte gelukkig ook zoals het eruit ziet. Maar ik begrijp intussen wel waar het verschil zit in die ene ster met Hof van Cleve: alles past bij elkaar, uiteraard, maar staat vaak naast elkaar, terwijl het Hof van Cleve alles veel subtieler in elkaar liet vloeien qua smaken, het vormt één geheel. Mja… (en nu klink ik wel héél erg snobistisch. Sorry, mijn blog, mijn goesting :-p )

Smaak Tendens

* Krab – snijbonen – ansjovis – komkommer – caillé de campagne (voor mij uiteraard zonder de komkommer)

* Kabeljauw – kokkel – avocado – groene jeneverbes – kaviaar

Normaal gezien neem ik altijd de foto voor er saus bij komt, maar dit was eigenlijk nog mooier mét saus

* Tarbot – artisjok – girolles – bosui – groene tomaat

Opvallend vond ik dat bij de warme bereidingen de presentatie misschien heel licht achteruit ging, maar dat dat de smaak alleen maar ten goede kwam. Of zoals Bart zei: “Het gaat hier echt wel in crescendo!”

En toen een verrassing, namelijk een tweede bereiding van dezelfde tarbot. Heerlijk!

* Kwartel – ganzenlever – knolselder – langoustine – appel

Dit rook zó lekker en zag er zó smakelijk uit, dat ik het vergeten fotograferen ben. Ach ja… Het zegt genoeg over de kwaliteit, zeker?

* Kalf uit Galicië – bloemkool – sesam – tuinbonen – zure sjalot

Ik vond het bijzonder lekker, maar heb de helft aan Bart gegeven: ik kon echt niet meer, eigenlijk. En toen kwamen er nog twee desserts…

* Rabarber – granaatappel – rooibos – broodpudding – spelt

Ook hier heb ik wat van de rabarber en de broodpudding laten liggen, tot grote verbazing van de dame die ons bediende. Ze vroeg me prompt bezorgd of ik het niet lekker vond. Dat wel, maar gewoon te veel.

En toen kwam er nog een dessert, dat zo speciaal was, maar zo lekker, dat ik het toch heb opgegeten. Tot de laatste kruimel

* Rijst – koji – shiso – lychee – sancho

Naar ’t schijnt is het assortiment dessertjes bij de koffie ook een aanrader, maar dat zag ik écht niet meer zitten.

We rekenden af, ik ging nog even naar het panorama voor het nachtelijke zicht op Antwerpen, pikte dankzij een sterrenkijker van Urania een mooi beeld van Venus mee, en we reden naar huis.

Heerlijk restaurant. Echt.