Geplaatst op

Stevig, maar wel fijn dagje

Dat het weer zo’n extreem goed gevulde dag was vandaag. Zo eentje waarvan je echt moe bent, en dat heb ik gevoeld ook.

Het begon uiteraard gewoon met lesgeven tot twaalf uur. Enfin, gewoon: tussendoor heb ik nog de schoolbrochure bij de drukker besteld, iets waarover ik het later nog wel zal hebben.

Maar bon, om twaalf uur trok ik de deur van de school achter me dicht en reed naar Villa Ooievaar voor mijn vrijdagse zenmomentje. Het was, zoals gewoonlijk, zeer lekker en veel te veel: gehaktballetjes in tomatensaus met gefrituurde patattenpartjes en een avocadosalade, maar met daarnaast nog eens een potje zeer verse, zeer frisse salade. En omdat ik toch nog tijd over had en na tien stempels toch recht had op een dessertje, nam ik er nog een chocolademousseke bij. Enfin, zo noemden ze het toch; in mijn woordenboek mag dat met een hoofdletter en zonder de -ke erbij, zo ne pot zeg! En veel te lekker om te laten staan.

Helemaal winnie reed ik richting Latem, waar ik een afspraak had met Bart om een elektrische mercedes te gaan bekijken.  Ik had nog een dik half uur over en ging dan maar geocachen in een prachtig park dat eigenlijk net achter de huizenrij van de steenweg ligt. Het was een multi: twee tussenpunten en dan het eindpunt. Ik had me misrekend en dacht dat het eindpunt een heel eind weg was, waardoor ik dan maar eerst naar de auto terugkeerde om de cache dan daarna op te halen.

Van de elektrische auto was ik, goh, niet echt onder de indruk. Van het park des te meer: na nog wat gepruts zag ik mijn fout in, reed weer naar het beginpunt en haalde met enige moeite en een hoop modder de cache op. En ik weet dat ik, als ik ooit nog eens hier in de buurt moet zijn in de zomer, hier toch nog even ga komen wandelen.

Ik pikte in het naar huis rijden nog een extra cacheke op, ging thuis even in de zetel liggen, kleurde nog snel mijn haar opnieuw, douchte, kleedde me op en vertrok naar Watt voor het nieuwjaarsfeestje van Duke & Grace.

Maar vrijdagen zijn sowieso lastig voor mij: na een werkweek vindt de rug het meestal genoeg, zelfs al heb ik nog stevig kunnen wandelen. Na een tweetal uur zijn Bart – die al minstens even moe is als ik – en ik gewoon naar huis gegaan en in onze zetel gekropen voor nog een uurtje. Gewoon, in de stilte en de rust. Heerlijk.

Geplaatst op

Chambre Séparée, revisited

Toen Kobe Desramaults aankondigde dat hij ook Chambre Séparée zou sluiten om dan ergens in het buitenland iets te beginnen, boekte Bart meteen een plaatsje voor ons twee. Slimme marketing misschien, maar wij wilden sowieso nog eens terug, de vorige keer waren we nogal van onze sokken geblazen.

Ook nu viel de sfeer meteen op, en we kregen een plaatsje aan de bar voor het aperitief. Iets later schoven we aan aan de toog rond de grote open keuken, en ik denk dat we zowat de beste plaatsjes hadden van allemaal: links, vanwaar je de hele werkplaats kan zien en zowat het dichtst bij de grote grill zit.

Het is echt fantastisch om die geoliede machine in werking te zien: elk hapje, elk gerecht wordt voor je neus klaargemaakt en dan door de betreffende kok voorgezet met wat uitleg erbij. Intussen heb je ook een schitterend zicht op de vuren en de oven, en zie je ze echt ook daar bezig. Héérlijk.

De menu krijg je trouwens pas achteraf, dus elk gerecht is een beetje een verrassing, want ook al stellen ze alles op het moment zelf samen, er is natuurlijk al een mise en place aan voorafgegaan, of ze zouden dat moordende tempo niet kunnen volhouden.

Wat was dit nu allemaal?

  • inktvis
  • mosselbouillon
  • zeebarbeel
  • makreel
  • Oscietra kaviaar, hazelnoot
  • Langoustine
  • Coquille
  • Zeebaars, kuit, daikon
  • Oester, prei
  • Wulken, wintergroen
  • Spruitjes, kombu, roggewang
  • Noordzeekrab, geuze
  • Aardappel, champignon, zwarte truffel
  • Holstein, paarse wortel
  • Eend, radicchio, XO saus
  • Cappelleti, knolselder, hazelnoot
  • Flamiche, Herve, ui
  • Citrus, kamille
  • Chocolade, aardpeer, hazelnoot
  • Mignardises

Fantastisch gegeten, genoten van het zicht, maar niet meer weggeblazen zoals de vorige keer. Misschien was het omdat we het al eens hadden meegemaakt? Geen idee, maar de vorige keer had Bart op een bepaald moment tranen in zijn ogen gekregen van een van de gerechten, en dat was nu niet het geval. Tsja.

Het blijft wel een aanrader, tenminste als je er het geld voor over hebt, want het blijft ook pokkeduur. Maar kom, je doet dit ook niet alle maanden, toch?

 

Geplaatst op

Gezellig zondagje

Ons pa ging vandaag op restaurant met zijn schoonbroers, en dus waren wij onder ons vijfjes. Bart besloot prompt dat hij niet ging koken, maar dat we ergens gingen eten, en reserveerde meteen een plekje in het restaurant onder de stadshal. Alleen hadden we er niet meteen aan gedacht dat het net dan nieuwjaarsdrink was van ’t stad Gent. Niet dat dat erg was, maar het was er wel een beetje druk.

Enfin, we aten er zeer lekker – het beenhammetje is er een sterke aanrader – en genoten van elkaars gezelschap.

Ik wilde om drie uur naar een toneelstuk in de NTG, en er was dus nog net genoeg tijd over om met het hele gezin in het reuzenrad te gaan dat al een hele tijd op de Korenmarkt staat.

Machtig zicht over het centrum, alleen vond ik het niet zo tof dat Bart plots begon te schommelen: hoogtevrees, it’s a thing.

Daarna reden zij weer naar huis, en ik, ik ging netjes op tijd naar de NTG, voor “Familie” van Milo Rau. Maar da’s voor een volgende post.

Geplaatst op

Vriendinnetje

Ik blijf dat raar vinden, dat je iemand een jaar niet gezien hebt, afspreekt en dan meteen gewoon bij elkaar in de auto stapt en begint te kletsen alsof het gewoon nog vorige week was dat je zitten tetteren hebt.

Ik heb dat met een aantal vriendinnen die ik al jàren ken, en in het specifieke geval van Sophie zijn dat er 36… Intussen slagen we er toch in om één keer per jaar af te spreken, meestal omdat één van ons een malheur heeft. In 2017 zat ik met mijn rug en kwam zij naar hier, vorig jaar had zij een galblaasoperatie gehad, en nu zat ze met haar voet in de plaaster wegens gebroken. Allez ja, intussen gelukkig een brace waar ze voorzichtig op mag lopen.

Ideaal excuus voor mij, dus, om vandaag even tot in Aaigem te rijden, haar op te pikken, en gezellig samen bij een uitstekende Italiaan in Lede te gaan eten. En intussen honderuit te kletsen over vooral ons familie – we kennen elkaar al zo lang dat we ook elkaars ouders en broers kennen, we zijn zelfs ooit samen op vakantie geweest – maar ook over het werk en alle mogelijke andere idiote onderwerpen.

Oh, en in Lede was er uiteraard een geocache die we niet konden laten liggen. Hehe.

Ik moest helaas om vier uur terug in Wondelgem staan om Kobe naar de fagotles te brengen, maar het deed deugd, elkaar nog eens zien.

Geplaatst op

Villa Ooievaar

Eind 2018 had ik het al eens gehad over Villa Ooievaar, het sociale restaurant dat op de baan van school naar huis ligt. Een collega wist me te vertellen dat de chef eigenlijk vroeger een topchef was, en dat hij kookt met lokale producten en marktoverschotten. Als je weet dat de bediening gebeurt door mensen met een verstandelijke beperking, dan weet je dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je er gaat eten.

Ik heb dan ook voor mezelf een klein vrijdags momentje gecreëerd: ik heb dit jaar op vrijdag gedaan met lesgeven om 12.05 uur, en als ik dan niet op larp vertrek of andere plannen heb, en als er ook niks meer in de koelkast staat – wat inderdaad niet vaak het geval is op vrijdag – dan trakteer ik mezelf op een dagschotel in de villa. Tien euro, en de karaf met kraantjeswater en de glimlach krijg je erbij.

Zo ook vandaag, en het prachtige park krijg je erbij, al moet ik zeggen dat de zijroute nogal zompig is ^^

Voorbeeldjes van het eten van vorige keren:

Haute cuisine is het niet, maar je hebt wel altijd keuze tussen twee schotels en een vegetarisch volwaardig alternatief.

Pas op: tegenwoordig moet je eigenlijk al bijna reserveren, wil je een plekje. Ze hebben intussen meer en meer kamers in de villa in gebruik genomen, en ik zat vandaag aan tafeltje 37, terwijl al de rest al volzet was.

Dik in orde, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Van jarige vrienden en de nodige rozen

Gwen verjaart in juni, en traditioneel ga ik dan met haar eten om dat te vieren. Ze krijgt dan ook steevast het correcte aantal rozen van mij, da’s traditie. Intussen wordt het een redelijk stevig boeket, 48 stuks, maar dat stoort niet.

Alleen… het is nu niet bepaald juni, toch? Wel, het is er echt gewoonweg niet van gekomen om af te spreken met ons tweetjes. Erg hé! Ja, we zien elkaar wel af en toe door de Certamina en door nascholingen, maar zo’n moment voor ons alleen, dat lukt moeilijk. Juni was pokkedruk voor ons allebei en met die leerplanhervormingen is ze ’s avonds steevast doodop. Tsja, daar kan ik dik inkomen.

Soit, het was eindelijk gelukt om af te spreken, en dus stond ik met die enorme bos rozen en nog een klein cadeautje in de Fou d’ O. Ik was vergeten hoe druk en lawaaierig het er eigenlijk wel is, maar we wilden iets dat open is op maandag en niet te ver is van de Watersportbaan, en dan is dit toch wel ideaal. Koppel dat dan aan het lekkere eten en de fijne bediening, en je zet je wel over de decibels.

We kozen allebei voor een aperitief, gamba’s op de grill als hoofdgerecht, en daarna wilde ik nog graag een crème brûlée, want ik weet dat die daar goed is. Gwen had helaas minder geluk: ze is lactose-intolerant en dan bleef er niet veel meer over. Ze hield het dan maar bij een thee.

Dacht ze.

Want natuurlijk hadden ze opgepikt dat ik daar met die rozen stond en kwamen ze met een kleine verjaardagsverrassing. Gwen strààlde.

Enfin, het werd geen late avond maar wel een heel gezellige. Zoals gewoonlijk. Zoals het hoort. Ook dat is traditie.