Geplaatst op

Zwemmen

Als je me had gezegd dat ik vandaag ging zwemmen in de Blaarmeersen, ik had je zot verklaard. Edoch…

Woensdag waren Wolf en Merel er al fluks ingesprongen en hadden duidelijk genoten, vandaag had ik me voorzien en echt zwembroeken en handdoeken meegenomen, voor na de strandtraining. Oh, en een dekentje, een ligmat, de picknick, drinken, een zwemband… Voor het zekerste had ik dus ook mijn eigen zwemgerief mee, en jawel: de jongens waren aan het trainen, en Merel wilde zo graag zwemmen, maar durfde niet alleen.

Ik heb dan maar temidden van de andere rugby-ouders mijn zwemspullen aangetrokken, en lo and behold, het was niet eens koud! Echt serieus! Ik denk dat Merel en ik toch ongeveer een uur in dat water hebben gezeten, voor ze te veel honger kreeg. Intussen waren ook de jongens en de andere spelertjes het water ingeplonst, en dat vond ze een pak minder, al dat gespat.

In elk geval heb ik er van genoten, van dat juniwater. Een aanrader, echt!

IMG_9370

IMG_9380

IMG_9392

 

Geplaatst op

Stadsgids

In januari heb ik eens een voormiddag samen gezeten met de mensen van uitgeverij Luster en een handvol echte stadse Gentenaars, om samen van gedachten te wisselen over wat nu eigenlijk alle beste plekjes van Gent waren: parkjes, Italiaanse restaurants, monumenten, hipste kledingwinkels, beste pralinewinkels, zowat alles passeerde de revue, en er werd hartelijk en druk over gediscussieerd.

Ze gingen namelijk met ingeweken Belg Derek Blyth een boekje uitgeven, The 500 Hidden Secrets of Ghent, in navolging van zijn gidsjes over Brussel en Antwerpen.

IMG_9507

Deze avond, toen Bart thuiskwam, had hij het mee voor mij, dat bewuste boekje. Ik moet toegeven: ik ben het niet altijd eens met wat erin staat, maar ik ben er best wel trots op. Want Gent, dat is toch wel dé stad voor mij, ondanks al zijn kleine kantjes.

IMG_9510

Ge moogt het altijd eens lenen als ge het braaf vraagt, of beter nog: ge kunt het gaan kopen. Ik krijg er geen cent voor, maar had een fijne ochtend met andere Gentenaars, een heerlijk ontbijt en lunch in het Paard van Troje, en dus de eer van dat boekje. Meer moet dat niet zijn.

Geplaatst op

Er zijn nog mensen met plezier in hun job!

Toen ik begin april een nieuwe droogkast kocht, was er ook een actie bij: als je je gegevens doorstuurde, kreeg je een Fatboy zitzak in een kleur naar keuze. Dik in orde! Ik gaf alle nummers door, en kreeg bevestiging dat het ding over een paar weken ging opgestuurd worden.

En toen kreeg ik vandaag een mailtje in de bus. Normaal gezien lees je dat amper, maar omdat ik zocht naar de leveringsdatum, begon ik het cursorisch te lezen. En toen grondiger. En toen ben ik serieus in de lach geschoten. Je moet zelf maar lezen:

Beste heer/mevrouw,

Vandaag is de dag dat uw Fatboy-bestelling xxx zal worden verwerkt voor de comfortabele reis richting uw leven. Binnen enkele uren zal het track-en-trace nummer xxx u de mogelijkheid bieden om iedere locatie en beweging van uw bestelling te volgen totdat het veilig in uw armen belandt!

Onze vaardige vervoerders zijn DHL Europlus, UPS, DPD en DHL Globalmail. Zij zullen uw order met gevaar voor eigen leven beschermen en bezorgen. Als uw hart iets te blij klopt vol verwachting, dan kunt u de actuele status van uw bestelling bekijken via de volgende link:

xxx

Neem gerust contact met ons op als u (veelgestelde) vragen hebt over uw order. Wij zijn altijd blij als de telefoon gaat; met een beetje (on)geluk beantwoorden wij uw vraag al zingend. Heeft u eventuele (veelgestelde) vragen over het transport? Voer dan de juiste coördinaten in via uw toetsenbord en stuur een e-mail naar logistics@fatboy.com.

Met vriendelijke groet,

Het Fatboy-team

They made my day!

(En ik kwam bijna in de verleiding om te bellen, om te kijken of ze effectief zouden zingen. Maar ik heb ze dan toch maar met rust gelaten…)

Geplaatst op

Fietsen!

Omdat Kobe nog steeds niet kon fietsen, was ik eind april een loopfietsje gaan halen: zo’n fietsje met een zadel maar zonder pedalen. Kobe kreeg de opdracht om te oefenen op dat ding tot hij serieus snelheid kon halen en lange einden kon doorrijden zonder met zijn voeten aan de grond te komen. Want de beweging van gewoon fietsen kent hij wel, maar hij had teveel schrik om te vallen, en vond dus zijn evenwicht niet.

Gisteren gebood ik Bart om te oefenen met Kobe op de gewone fiets, want dat loopfietsje had hij nu wel onder de knie. Na tien minuten kwamen ze terug binnen, met de droge boodschap: “Kobe kan fietsen.” Ik heb Kobe vastgegrabbeld en heb met hem een rondedansje uitgevoerd!

Maar vandaag was dat dus een ander paar mouwen. Want het is niet omdat hij de beweging van het fietsen kan, dat hij ook echt kan fietsen. En dan bedoel ik: netjes rechtdoor rijden, zich niet laten afleiden door een hond of een auto, stoppen op het einde van de straat, afslaan, rechts houden… Ik ben vandaag met hem gaan fietsen hier in de wijk. Het was heerlijk rustig: een verkiezingszondag rond een uur of zes ’s avonds, da’s blijkbaar ideaal. Maar geloof me: het heeft me een paar jaar van mijn  leven gekost, en was mijn haar niet geverfd, dan was het nu toch wel stevig grijs.

Want Kobe en focussen, dat is het duidelijk niet. “Oh mama, mooie bloemen!” en prompt zat hij de haag van die bloemen binnen. Zucht.

Ik denk dat er nog menig zondag zal gefietst worden, zo rond een uur of zes, vooraleer hij klaar is om naar school te fietsen met mij. En dat ik best nog een voorraadje haarverf insla.

Geplaatst op

365 – 23 mei 2014 – carmentalia

365-143

Geloof het of niet, maar deze cake is pedagogisch verantwoord, en zelfs in het kader van onderzoekscompetenties. De leerlinge in kwestie had het namelijk over de Carmentalia, een vruchtbaarheidsfeest waar dit soort gebak werd gegeten. Echt waar.

Geplaatst op

Welja, zo ne keer.

Gaat anders ne keer op uw gemak na uw werk boodschappen doen, zodat ge de kinderen tegen vijf voor vijf kunt oppikken in de schoolopvang. En loopt daar dan ne keer een andere moeder tegen het lijf, aan wie ge iets wilt vragen, maar die u afwimpelt met “Sorry, maar ik heb nu genen tijd, want ik moet om vijf uur in de kerk zijn!” insert verbaasde blik “Maar gij toch ook??”

Valt dan ne keer gigantisch uit de lucht, en laat u vertellen dat dat een van de voorbereidingsmomenten is voor de eerste communie van uw tweede zoon.

Grabbelt dan uw kinderen samen, rijdt naar de kerk, en ploft u daar met uw gebroed totaal onvoorbereid op ne kerkstoel. En realiseert u dan dat ge eigenlijk al meer dan een uur naar ’t toilet moet, en dat ge dat echt geen uur meer volhoudt. Zodat ge braafkes aan de pastoor gaat vragen, of ge het toilet in zijn catacomben achteraan moogt bezigen.

IMG_1019

Al een chance dat dat ne braven mens is dus.

Enfin, we zijn dus een totaal onverwachte kerkervaring rijker. Booyah. Nog een chance dat ik die boodschappen al eerst had gedaan ^^

Geplaatst op

Lamp

In de paasvakantie waren we de reeds gekochte lamp – een gewone lampenkap, eigenlijk – gaan inwisselen voor een nieuwe, bijzonder coole Ikea PS 2014, ofte een Death Star, zoals hij blijkbaar ook genoemd wordt. Ik ken er zelfs die van plan zijn hem volledig te schilderen zoals de echte Death Star. Ik was ook meteen verkocht toen ik hem zag, en heb er eentje voor Wolf met turkooizen binnenkant, en voor Kobe met oranje. Die van hem wil nog niet branden, die van Wolf wel, en het ziet er echt de max uit.

Dit is de lamp in gesloten toestand:

IMG_9211

en dit is als ze openstaat:

IMG_9212

Geef toe, veel cooler dan dat wordt het toch niet voor een jongenskamer?

Geplaatst op

Ambiance

Toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg van Bart of ik mee wilde gaan kijken naar de Ronde (op uitnodiging van VDAB), heb ik daar geen moment over getwijfeld.

De kinderen werden bij Omaly afgezet (dank u, Nelly!) en wij reden naar de Zwalmkoets, voor zeer uitgebreide receptie en staand voorgerecht. Om 13.00u werden twee grote bussen volgeladen en afgezet in Velzeke, aan het PAM, op het einde van de Paddestraat.

Eigenlijk zijn de renners voorbijgeflitst voor je het goed en wel beseft, maar om een of andere reden vind ik dat ongelofelijk wijs. Het is leuk om Volderke eens goed te kunnen aanmoedigen, daar achteraan het peloton.

Enfin, allen weer de bus op, terug naar Zwalm, om daar met grote schermen en geluid vollen bak op Sporza de rest van de koers te volgen, tussen quasi allemaal fervente supporters:

IMG_0957

onderwijl een maaltijd nuttigend met als briefing ‘lekker, en ruim voldoende’. Dat laatste was wel letterlijk te nemen, ja:

IMG_0958

IMG_0959

En dan was er nog een groot bord soep aan vooraf gegaan.

Enfin, toen Cancellara gewonnen had (Kobe: “De fans van Cancellara dansten de bolognaise!”) en wij eigenlijk geen pap meer konden zeggen, pikten we de kinderen op, reden naar huis, en zagen dat we een fijne dag hadden gehad.

Meer moet dat absoluut niet zijn.

Geplaatst op

Cent deux

Mijn vaders moeder, mijn oma dus, is intussen 102. Ze zit sinds een paar jaar in een tehuis, niet omdat ze het niet echt meer aankon om alleen te zijn, maar omdat ze gevallen was, en we het sindsdien niet meer vertrouwden.

Ze heeft twee hoorapparaten, dat wel, maar heeft nog altijd geen bril nodig om te lezen.

Zo zat ze vorig week in een dik boek te lezen toen mijn ouders binnen kwamen. Het bleek dan ook nog een Franse turf te zijn, waarbij ze al aan pagina 350 of zo zat. Uiteraard kwam de vraag waarom ze in het Frans zat te lezen. Het antwoord kwam snel:

“Ha ja, toen ik jong was, moesten we veel Frans spreken. En het zou toch jammer zijn dat ik dat zou kwijtspelen. Want ja, als ik een woord niet meer weet, dan zoek ik het op in mijnen dictionnaire! Ik heb dat, zulle!” en trots hield ze het woordenboek omhoog.

Stel u voor zeg, dat ze haar Frans zou verwaarlozen! Zie dat ze het nog nodig heeft in haar volgende job!

Juist ja.

Ik heb het, geloof ik, van niet verre.