Van het ene word ik vrolijk, van het andere blij.
Rugpijn revisited
Ik denk dat de voorbije dagen er wat teveel aan geweest zijn.
Vorige week deed mijn rug al lastig, maar tegen het weekend was het toch min of meer in orde. En toen was er Bellewaerde, waarbij je heel lang moet staan. En toen was er plotseling ook min of meer mooi weer, en heb ik de hele maandag stevig doorgewerkt met vooral rugbelastende bezigheden. Ook dinsdag heb ik nog vanalles gedaan, zoals kastjes schilderen, verder opruimen, dat soort dingen.
En toen begaf mijn rug het weer. ’s Morgens, bij het aandoen van mijn sokken, jawel. Ugh.
Gelukkig is het niet zo erg als in oktober vorig jaar, toen ik zelfs met krukken liep en helemaal krom stond van de pijn. Het is eigenlijk een andere soort rugpijn deze keer: op zich veel pijnlijker, maar ik heb wel mijn complete bewegingsvrijheid. Ik kan me zelfs bukken, als het echt nodig is, en loop niet scheef. Al een chance dat ik nog van die zware Diclofenac liggen heb, zodat ik de pijn toch iet of wat kan onderdrukken en min of meer mijn werk kan doen.
Al had ik erop gerekend vandaag massa’s te verbeteren. Het lukt, maar niet al zittend aan mijn bureau, en dus niet snel. Pfff.
Iemand ergens een nieuwe rug op overschot?
Stand van zaken
Daarstraks ben ik dus bij de internist geweest. De neurologe had me doorgestuurd, omdat ze er toch niet gerust in was. De man in kwestie, joviaal maar toch zeer professioneel, luisterde aandachtig, bekeek bloed- en urinewaarden, en besloot dat het een virale infectie was (geweest). Aangezien er duizenden verschillende virussen bestaan, was de kans om te achterhalen welk virus had toegeslagen, bijzonder klein. En aangezien je tegen de meeste virussen toch niks kan beginnen, was dat ook verloren moeite.
Hij concludeerde dat ik het daar maar bij moest laten, tenzij de klachten verergerden. Maandag ging ik probleemloos voor de klas staan, al kon de vermoeidheid en het oedeem nog wel enige tijd aanslepen. Mijn bloedwaarden waren goed tot zeer goed, ik zou gezond moeten zijn. Alleen cholesterol en ijzer waren nogal laag, maar niks alarmerends. Hij bestelde nog wel bijkomende tests voor reuma en artritis, omdat mijn gewrichten toch nog wel pijn doen.
En ik moest het wat rustigjes aan doen. Ook weer niet té rustig, want dat was dan weer niet goed voor de bloedsomloop en het oedeem.
Allez bon.
Waar is House als ge hem nodig hebt, hm?
Even schrikken
Om niet te zeggen: paniek.
Ik had de voorbije dagen al wat last van vermoeidheid en spierpijn, en vorige week had ik ook al serieus koppijn gehad. Dokter, zegt u? Ik had de jongens al op sleeptouw genomen naar de logopedist en de tandarts, ik vond dat ik nog wel een paar dagen kon wachten tot ze op kamp waren, om dan in alle rust naar de dokter te gaan. Lees: op dinsdag, na het lang weekend.
Mijn lijf vond van niet.
Deze morgen maakte Bart me rond half tien wakker met de boodschap dat Merel net wakker was geworden, en of ik haar kon doen, want hijzelf zat met een serieus zere rug. Geen probleem. Fluks wipte ik uit mijn bed, om kreunend vast te stellen dat dat niet zo’n goed idee was: mijn handen en voeten deden pijn en stonden helemaal dik. WTF? Zuchtend en steunend daalde ik de trap af – dat gaat niet zo vlot als uw gewrichten pijn doen – en viste Merel uit bed, goedlachs maar met een immense kakbroek. Ik dropte haar op de luiertafel en begon haar te verversen – en werd toen gigantisch misselijk, in die zin dat ik me op de grond gelegd heb om niet helemaal flauw te vallen. Ik riep Bart te hulp, en deelde vanop de grond mee dat een dokter of zelfs ziekenhuis me geen raar idee leken. Intussen was ik rechtgekrabbeld, om na een minuutje of zo opnieuw languit op de grond te gaan liggen.
Uiteindelijk ben ik naar beneden gegaan om me in de zetel te leggen, en daar ben ik effectief flauwgevallen. Compleet met koud zweet, braakneigingen en alles erop en eraan. Twee maal zelfs.
Bart en de jongens waren tegen dan in paniek, of toch zo ongeveer. Bart ging de 100 bellen, maar ik stelde mijn moeder en de dokter van wacht voor, en zo geschiedde. Ma to the rescue, en iets later ook de dokter. Die vertrouwde het absoluut niet, en sommeerde me naar de spoed te gaan voor verdere onderzoeken. Ik heb me min of meer aangekleed, en mijn ma heeft me naar het Jan Palfijn gebracht. Daar namen ze de klachten echt wel serieus, vooral dan de kleine rode vlekjes – petechiën – die over mijn ganse lijf waren opgedoken. De inderhaast opgetrommelde neurologe was formeel: ik moest een nachtje in het ziekenhuis blijven, ter observatie. Ik vermoed dat ze vooral bang was voor meningokokken, ofte hersenvliesontsteking. HEt oedeem en de bijhorende gewrichtspijn vonden ze blijkbaar minder erg, al mocht ik gerust pijnstilling vragen.
Bon, tegen twee uur lag ik dus op een kamer in zo’n ziekenhuishemdje, met een ‘poortje’ in mijn arm en ettelijke buisjes bloed minder. Heerlijk rustig, dat wel. Ik heb geslapen, gelezen, geslapen, tv gekeken en geslapen. En onnoemelijk veel goesting gehad in chocolade.
En de onderzoeken op mijn bloed? Die wezen uit dat alles perfect normaal was, en dus hadden de artsen geen touw om ergens aan vast te knopen. Ze hebben geen idee wat er aan de hand is, maar willen toch zeker zijn dat het niks ernstig is, en dus blijf ik hier een nachtje.
Yay. Not.
GWP dag vijf
Ofte een half dagje, want woensdag was een ganse dag.
Veel valt er niet te zeggen, behalve: koppijn. In die mate dat het zelfs mijn eetlust tempert, en dat Dafalgan 1000 niet echt helpt.
Hmpf.
Thuisgekomen rond één uur, en in de zetel gaan liggen, met de gordijnen dicht.
Ik geloof dat dit is wat ze migraine noemen. Not fun.
Kind & Gezin vijftien maanden
Ook al is ze bijna zestien maanden ondertussen, onze kleine Merel, ze kreeg vandaag haar laatste reeks spuitjes voor vijftien maanden.
Uiteraard werd ze ook gewogen en gemeten: 81 cm, en 11,150 kilo, blijkbaar een perfect gemiddelde. De dokter vond haar zeer levendig en attent, maar Merel vond het niet leuk dat er in haar oren werd gekeken, of dat de stethoscoop zo koud was, en begon te huilen. Een stapdemonstratie (nodig om te kijken of haar heupen wel normaal bewegen) zat er totaal niet in, alleen de armen van mama konden troost brengen. Helaas volgden er toen nog twee spuitjes, zodat Merel al helemaal begon te brullen.
Ik zette haar op de grond, en Mies bleef brullend staan. Van zodra ik aanstalten maakte om haar iets te geven of haar te willen pakken, brulde ze nog harder. Zowel de dokter als de verpleegster moesten lachen: zo klein, en toch al zo koppig en vastberaden. Pas toen ik haar een beestje gaf, plooide ze, en liep ze op me toe. Haar manier van lopen werd overigens goed bevonden, dank u.
Ze klom op een stoel, ik wikkelde haar in een dekentje, en toen zat ze parmantig te lachen, en charmeerde meteen compleet de verpleegster. Klein ding.
Maar gelukkig is alles dus dik ok.
Kafka (en ook wel: auw!)
Om half elf moest ik vandaag in het ziekenhuis bij de logopedist zijn. Daar lagen de door de arts ingevulde papieren voor school klaar, alleen… hij had gedateerd op 23/11/2012, wat gegarandeerd ging geweigerd worden. De logo belde naar de dienst OKN, maar de dokter was aan het opereren. Soit.
Na mijn sessie ging ik dus maar naar de dienst om de papieren af te geven. Echter, hun belletje stond op rood als zijnde bezet, en dan helpt het ook niet om te bellen, want dat horen ze niet. Na een kwartier van rood gepinkel en geen levende ziel te zien had ik er genoeg van, nam ik mijn telefoon en belde ik naar het nummer dat vermeld stond als het te informeren nummer als je een afspraak niet kon nakomen. Bleek de algemene balie te zijn, waar ze me gezwind doorverbonden met de betreffende dienst. Ik hoorde de telefoon overgaan, en jawel, er werd opgenomen. Ik legde uit dat er foutief ingevulde papieren waren, en vermeldde terloops dat ik voor de deur in de gang stond. Waarop de verpleegster: “Ah maar kind toch!” uitriep en – met de telefoon nog tegen het oor gedrukt – haar deur opendeed. Ze ging de papieren doorgeven :-p
De techniek staat toch voor niks he :-p
Iets minder technisch en iets meer klungelig ging het er even later aantoe. Omdat het intussen al kwart voor twaalf was, ik nog snel boodschappen moest doen en de kinderen wilde ophalen om 12.15, zette ik er in de parkeergarage stevig de pas in. Geen goed idee, neem dat van mij aan: de grond is glad en olieachtig, en ideaal voor uw hakje om weg te schieten. Resultaat: licht verstuikte rechterpoot. Ik dacht dat het allemaal zo erg niet ging zijn, krabbelde overeind, beet serieus op mijn tanden tegen de misselijkheid, en reed naar huis.
Auw.
(En nu, ’s avonds laat, met een verband eromheen en wat zalf: nog steeds auw. Het is niet gezwollen, het is niet blauw, het doet alleen pijn, vooral als ik gewoon stilzit. Meh.)
Otorhinolaryngoloogdinges
Ik heb dus een week moeten zwijgen. Wie me kent, weet dat dat moeilijk lijkt, maar eigenlijk viel dat best mee: het is gewoon een mentale knop omdraaien. Ik heb het trouwens vroeger ook al een paar keer moeten doen, toen ik geopereerd werd aan mijn stembanden, en meteen ook mijn toneelambities gefnuikt werden.
Ik heb veel geschreven met een witbordstift op mijn gelamineerde blaadje, en vooral ook veel hints gespeeld, met soms hilarische gevolgen. Af en toe, als het muisstil was, heb ik ook vrijwel onhoorbaar gefluisterd, op een manier waardoor mijn stembanden niet gebruikt werden. Mja…
Helaas, het heeft niet mogen zijn: de knobbel is onveranderd. Donderdag ben ik bij de otorhinolaryngoloog geweest, een zeer droog en sarcastisch man, die ik eigenlijk wel best kan pruimen. Mja. Ik ga woensdag dus naar de logopedist (dezelfde als negentien jaar geleden, een schitterend man, diensthoofd in het Jan Palfijn) om de oorzaak te achterhalen waarom mijn stem nu plots zo lastig doet. Pas dan kan er overgegaan worden tot een eventuele operatie, waarbij de knobbel weggesneden wordt. Vijf dagen stemrust, dat valt wel mee.
We zien wel.
Meh.
Acupunctuur
Een van de broers van mijn ma is gediplomeerd acupuncturist, met stages in China en al. Hij doet het niet beroepsmatig, hij is nog steeds verpleger in een mentale instelling, maar hij weet dus wel goed wat hij doet. Blijkbaar had mijn ma het er in de familie over gehad dat ik zo’n last had met mijn sinussen, want ze sprak me daarop aan: dat Jan blijkbaar al mensen had geholpen met chronische sinusitis, en dat het echt wel hielp. En dat ik het ook moest proberen.
Hmm.
Alternatieve geneeswijzen, ik sta daar nogal sceptisch tegenover. Aan de andere kant: acupunctuur wordt al meer dan drieduizend jaar met succes beoefend in China, het kon dus wel eens nuttig zijn. Ik had er trouwens niks bij te verliezen, behalve dan dat mijn ma zou stoppen met zagen (sorry he ma :-p ).
Jan stond hier dus deze avond, met zijn naalden en de nodige documentatie. Elke naald zit individueel steriel verpakt en wordt daarna weggegooid, dat was dus geen probleem. Jan vroeg eerst een hoop dingen over mijn algemene gezondheidstoestand, over de specifieke problemen, en vroeg me daarna te gaan liggen in de zetel.
Man, bizar! Hij stak een naald in mijn hand en eentje in de plooi van mijn arm, en… Ken je dat, van die flannetjes waar je zo een lipje moet aftrekken, zodat de druk wegvalt en het flannetje met saus en al op een bordje staat? Zo voelde het aan: alsof iemand een gaatje in mijn sinus had bijgemaakt, zodat die kon leegstromen. Raar, maat! Ik had voor het eerst in weken trouwens weer lucht!
Hij heeft dan nog een aantal naalden bijgestoken in mijn voorhoofd en rond mijn neus, en dat was echt wel raar. Niet echt aangenaam ook, trouwens, maar bon.
Helaas liepen de sinussen weer vol later op de avond, maar er is dus wel degelijk iets van.
Er komt een vervolg op, dat weet ik zeker, want het is te bizar om het zo te laten. Benieuwd wat mijn ORL daar morgen op zegt…
Stemproblemen
Ik zat het eigenlijk al een paar weken te zeggen, dat mijn stem niet goed aanvoelt. Door de steeds terugkerende keelontsteking viel ze nu eigenlijk acuut weg: ik ben behoorlijk hees.
Deze voormiddag had ik een afspraak bij mijn vaste oor-, neus- en keelarts, degene die me ook negentien jaar geleden heeft geopereerd aan diezelfde stembanden. Ik hield mijn hart vast, en jawel: een beginnende stembandknobbel op mijn rechterstemband.
Oi.
Ik moet een week zwijgen – ‘stemrust’, zoals dat zo mooi heet, en dan ging hij wel zien. Hopelijk is het daarmee opgelost. Daarna ga ik, ook al heeft de dokter dat nog niet vermeld, terug naar de logopedist. Eens kijken of mijn stemgebruik nog altijd ok is, en of het niet moet bijgestuurd worden.
Ik hoop maar dat het niet te maken heeft met mijn switch eerder dit jaar binnen het koor van tenor naar alt. Want tenor mag ik er niet meer zingen, wegens afwijkend stemtimbre. Zucht. Ook dit ga ik laten nakijken door mijn logopedist.
Soit, mijn eerste beroepsziekte is een feit. Zowat de enige die een leerkracht Latijn kan hebben :-p