Geplaatst op

I caved in…

Dat mijn elleboog lastig doet, dat wist u al, als u hier af en toe komt lezen.

Intussen al meer dan een maand. Maar vandaag heb ik het uiteindelijk toch opgegeven, en ben naar de dokter gestapt. Want intussen doet mijn ganse arm gemeen pijn, van de pols tot aan de schouder. Zo’n heel gemene uitstralingspijn, en een ontstoken pees in gans mijn arm. Die Diclofenac heeft niet geholpen, dus ging de dokter meteen voor zwaardere middelen.

Feldene, ijsfrictie, zalf, brace, en kinesietherapie. Dat laatste, dat zal zijn voor als het niet betert en ik het kan inplannen, helaas. De rest moet wel kunnen. Ik ben zelfs onmiddellijk naar de bandagist hier op ’t dorp geweest, en heb een ‘sexy’ brace. Eigenlijk ziet het er uit als een bloeddrukmeter of zoiets, mijn elleboog zit er niet eens in. Maar de druk vermindert de pijn wel iets, dus dat is mooi meegenomen.

Maar de arm hindert me wel behoorlijk. Elke beweging doet pijn, dus ook draaien in mijn slaap, waardoor ik wakker schiet. Koken, want je moet snijden en roeren. Strijken, dingen wegleggen, pampers verversen, zelfs gewoon mijn koffietas optillen.

Ik hoop maar dat die Feldene effectief helpt. Zucht. Er zijn echt wel kosten, aan dat lijf van mij.

Geplaatst op

En toen waren ze ziek

We moeten toch iets verkeerds gegeten hebben op de picnic gisteren: ik ben bij het thuiskomen een paar uur in mijn bed gekropen, zo mottig was ik. Het kan natuurlijk ook de hitte geweest zijn.

Gisterenavond laat kwam Wolf plots af dat hij zich niet zo goed voelde, en jawel, rond elf uur moest hij overgeven. Waarop hij zich gelukkig wel een pak beter voelde. Deze morgen ging hij het proberen om naar kamp te gaan, maar net toen ik de lunchpakketten had gesmeerd en de rugzakjes klaar waren, zei hij dat het wellicht toch niet ging gaan, want hij voelde zich weer allesbehalve. Bon, ik heb hem toch in de auto gezet, want we moesten Kobe nog gaan afzetten op kamp. Halverwege begon die dat hij zich ook niet lekker voelde. Zucht.

Toen ik parkeerde aan de Voskenslaan, zag hij inderdaad lijkwit. Ik heb hen dan maar allebei ziek gemeld, en ben weer naar huis gereden. Ik was nog niet eens het domein van de hogeschool af, toen Kobe zei: “Mama, ik moet overgeven – beuaaark.” Ik vermoed dat er tussen woord en daad hoop en al een seconde of twee zat. Geen tijd dus om een zak te nemen, het venster open te draaien of te parkeren.

Ik ben even gestopt, ben uitgestapt, heb de schade opgemeten, en ben gewoon verder gereden – amper vijf minuten later waren we thuis. Wolf is onmiddellijk in zijn bed gekropen, en Kobe heb ik netjes in de douche gezet, gewassen, gedroogd en geknuffeld, en ook in bed gestoken. Tegen dan sliep Wolf trouwens al.

Wolf heeft iets meer dan een uur geslapen, Kobe drie uur. Ik denk dat het dus echt wel nodig was.

Soit, een kop koffie, een hoop gewroet in de auto, en een wasmachine vol autostoelenstof later was het leed geleden. En hadden zij dus een dag kamp minder, en ik een drukke dag rijker.

Ach ja. Het hoort er ook allemaal bij zeker?

Geplaatst op

Elleboog

Mijn elleboog is het weer aan het opgeven. Dat lijf van mij, daar is dus echt niet veel meer goed aan. Of zoals Bart zegt: “Er zijn kosten aan.”

Mijn tenniselleboog is er weer: een peesontsteking die begint aan de elleboog, en die dan verder uitstraalt naar de rest van mijn arm, van pols tot schouder.

Het was er al een tijdje, maar ik dacht dat het met een weekje vakantie, en dus geen computer en andere repetitieve bewegingen of belasting, wel zou beteren. Niet echt dus. Hmpf. Ik ben vandaag dan maar begonnen met Diclofenac, wat de orthopedist me de vorige keer ook al had voorgeschreven, en de Kinegel als zalf. Ik hoop maar dat het snel betert, want ik kan geen druk uitoefenen met mijn duim en wijsvinger. Zelfs de was ophangen doet pijn :-p

Enfin ja. This too shall pass.

Geplaatst op

Hmpf.

We waren van plan om vandaag naar het Gravensteen te gaan (en meteen eens op de laatste dag van de solden te kijken voor een nieuwe bikini, want de sluiting van de mijne is kapotgesprongen in Tunesië), maar toen voelde Kobe zich niet lekker. Buikloop, zelfs bijna overgeven, en jawel, 38° koorts. Veel is dat niet, maar ik heb het ventje toch maar lekker in de zetel geposteerd. Hij ziet er slapjes uit, wil niks eten, en spurt om de zoveel tijd naar het toilet. Geen goed idee om ons buitenshuis te begeven dus.

De uitstap (en de bikini) zal voor een andere keer zijn. Ach ja. De tuin kan er maar wel bij varen. We gaan er eens invliegen vooraan, en de helft van die overwoekerde struik wegsnoeien. Wolf staat al te popelen om te helpen.

Geplaatst op

Oei!

Nu ben ik weer wat tegengekomen…

Ik moet zeggen, ik loop dus eigenlijk rond met een keelontsteking, en de nodige antibiotica in mijn lijf. Reken daar de vermoeidheid van de examens bij, en de deliberaties deze morgen, en dan weet je dat het niet zo goed gaat.

Deze avond was er de barbecue van de zesdes, en ik was eigenlijk te moe en te mottig om ernaar toe te gaan. Aan de andere kant, het is zowat de laatste keer dat ik mijn lieverdjes zie, dus ik ging wel acte de présence geven, eten, en terug naar huis.

Op het moment zelf voelde ik me echter prima. Ik heb gezellig zitten kletsen met zowel collega’s als leerlingen, en heb genoten van de barbecue: massa’s gewokte groenten, twee scampispiesjes en een klein stukje entrecote, en dan nog het dessert, zijnde gebakken ananas met ijs. Zoveel heb ik dus echt niet gegeten, en ik heb er toch wel veel water bij gedronken. En toch…

Rond half twaalf ben ik doorgegaan, en in de auto kreeg ik plots serieuze buikkrampen, zodat ik me echt naar huis heb gehaast. Damn die trage auto voor mij! Thuis heb ik snel een emmer meegegrist in mijn haast richting toilet. En jawel, serieuze buikloop, overgeven, en een bijzonder mottig gevoel. Zo erg zelf, dat ik ongelofelijk ongemakkelijk werd, en blijkbaar zelfs ben flauwgevallen. Want plots werd ik wakker met het gevoel dat het toch wel erg hard was aan mijn hoofd. En toen ik mijn ogen opende, zag ik de tegels. Van de vloer. Hmmm. Gelukkig was Bart nog wakker, en die heeft me overeind geholpen, en uiteindelijk ook in bed gekregen. Kanjer van een koppijn, en een vreselijk gevoel.

Hopelijk geen hersenschudding…

Geplaatst op

Ziek

Ik voelde me al een paar dagen slapjes, en had moeite om me te concentreren. Nu, dat laatste komt wel vaker voor, maar vormt wel een probleem als je met stapels examens zit die moeten verbeterd worden. Gisteren had ik een ruwe keel, maar ik stak dat op slijm dat van mijn neus naar beneden in mijn keel kroop, wat ervoor zorgde dat ik moest hoesten en schrapen.

Tot ik deze morgen opstond. Een echt zere keel, een dikke rechteramandel, en een mottig gevoel. Dokter dus.

Die keek in mijn keel, en verschoot precies: het was niet enkel die ene amandel, het waren beide amandels én de huig en keelwand die onder de witte spikkels zaten. Verdict: een stevige keelontsteking, en dus zware antibiotica. En normaal gezien veel rust en slapen, maar helaas, die examens verbeteren zichzelf niet. Ik kan het me echt niet permitteren ziek te zijn.

Pech zeker?

Geplaatst op

Mountainbike

Daarstraks had ik zin om nog te gaan fietsen. Het was een prachtige avond, de kinderen lagen al in bed, en Bart was thuis, dus ik kon gerust het huis uit. Alleen… ik heb het moeilijk om zonder doel te gaan fietsen. Zomaar een toertje, meh. Je kan natuurlijk zeggen dat de beweging op zich een doel is, maar dat is toch niet hetzelfde. Ik fiets graag ergens naartoe, begrijp je?

Uiteindelijk, na lang aarzelen, ben ik toch de fiets opgegaan, omdat ik eigenlijk wel eens wilde weten hoe ver dat nieuwe park van de Lange Velden doorliep. Een ideaal doel, dus ik trok een vestje aan (het was intussen al na negenen), stak de telefoon op zak, en weg was ik. Doorheen de wijk was uiteraard geen enkel probleem. De hoofdweg van het park is aangestampt gras, ook dat was niet echt moeilijk, al dudderde het soms op de ribbels van de sporen van de tractor die het traject had ingezaaid.

Op het einde – en dat loopt echt wel een eindje door –  had ik de keuze: ofwel keerde ik terug via een woonwijk, ofwel aan de iets hoger gelegen overkant van het park, tussen het water en de hoge berm in. Ik koos voor dat laatste. Hmm. Foute keuze dus. Dat traject is namelijk níet aangestampt, en door de regen van de laatste dagen bestond het uit vrij mul nat zand, ook wel modder genoemd. Voeg er dan nog aan toe dat er blijkbaar toch een paar auto’s waren gepasseerd en er dus sporen van twintig centimeter diep waren, en je begint het wellicht al te snappen. Ik was te koppig om terug te gaan, en dacht dat ik halverwege wel ging kunnen oversteken, maar dat viel zo een beetje tegen. En op een bepaald moment heb ik een bocht genomen van 90°, maar dat zand wilde niet meewerken, en toen lag ik heeltegans elegant tegen de grond. Jawel. Gelukkig was het maar nat zand, het viel nog mee dus. Eerder een gekrenkt ego dan een gekrenkt lijf.

Soit, ik heb vijfentwintig minuten gedaan over ocharme vier kilometer, en ik was helemaal bezweet. Niet dat ik anders vlot dertig per uur rij, maar dit was toch wel er een beetje over. Het zegt wel wat over het terrein dus.

Volgende keer toch maar die woonwijk nemen om terug te keren. Of ergens een mountainbike lenen, medunkt.

Geplaatst op

Otorhinolaryngologisch onderzoek

Ofte, een nazicht bij de stemarts om te zien hoe het intussen zit met die stembanden van me.

Goed nieuws: de verdikking (de nodulus, ofte het knobbeltje) is verdwenen. De logopedie helpt dus, gelukkig maar. Alleen merk ik dat mijn stem nog verre van in goeie conditie is. Ik ben nog veel sneller hees dan vroeger, en mijn stem doet sneller pijn.

Mijn doel is: na de grote vakantie de stem weer in orde hebben. En hopelijk tegen dan ook al wat zangtherapie, zodat ik weer naar het koor kan gaan. Want ja, ik mis het. Ik ben zelfs met opzet naar hun laatste twee concerten niet gegaan, omdat dat eigenlijk toch wel pijn zou doen.

Maar er is beterschap in zicht, dus. Yay!

Geplaatst op

Ziek Mereltje

Merel had al een paar dagen vlekjes in haar gezicht, precies een soort acné of zo. Ik maakte er niks van, ze sliep al een paar nachten wat onrustig, en ik dacht dus dat het gewoon vermoeidheid was.

En toen bleek ze zondag plots één rood vlekje met een puntje/blaasje op haar rug te hebben. Windpokken? Het zou best wel eens kunnen, het doet de ronde links en rechts momenteel. Ze was nochtans absoluut niet ziek, wel speels, vrolijk, goedlachs, en actief.

Forward maandagnamiddag: rond een uur of vier had de crèche gebeld, maar mijn telefoon stond stil, en pas rond twintig over vier had ik het gezien. Meteen teruggebeld, en ik hoorde haar al brullen in de achtergrond. Ze had daarstraks nogal enthousiast gans haar bedje ondergekotst, en was nu compleet overstuur. Toen ik een goeie vijf minuten later arriveerde, was de rest van de kinderen netjes appeltjes aan het eten, en lag zij op haar zij in de zetel, duimpje in de mond, beestje in haar armen. Ze reageerde zelfs niet toen ze me zag. Ook thuis bleek ze een complete dweil te zijn: zelfs toen Wolf haar riep, keek ze niet eens om.

Ik heb ze maar onmiddellijk in haar bedje gestoken, met een dankbare blik tot gevolg. En toen sliep ze. Van half vijf tot elf uur, jawel. Toen werd ze wakker, slobberde twee flessen melk naar binnen (500 ml, echtig waar), at van ver een korstje brood, speelde even (vrolijk en goed gezind), en lag tegen kwart voor twaalf weer in haar bed. Om pas wakker te worden om half zeven.

Mijn moeder stond stand by om een eventueel nog serieus zieke Merel op te vangen, maar ze was bijzonder vrolijk, speels, actief, at met smaak en lachte, en dus mocht ze naar de crèche. Daar bleek alles normaal te zijn, behalve dat ze voortdurend een lichte verhoging had, 37,5° en zo.

Tsja. Een virusje zeker?