Merel wilde me gisteren iets uitleggen in de auto, maar struikelde over haar woorden, en het kwam er maar niet uit.
Toen zweeg ze even, dacht na, en zei, met nadenkende frons op haar gezichtje:
“Mama, mijn mondje is kapot!”
365 – 22 juni 2014 – fietshelm
Eindelijk ook een fietshelm, en dan nog een paars exemplaar ^^
Hoeden
Van Bart heb ik een zalig moederdagcadeau gekregen: een nieuwe hoed, op maat gemaakt en al!
Een gemeenschappelijke vriend van ons is namelijk als hobby hoedenmaker. Zijn eigenlijke job ligt in de websector, maar hij is intussen ook officieel afgestudeerd als modist. In 2009 hadden we al het plan opgevat om eens samen een hoed te maken voor mij, maar het was er nooit van gekomen.
Bart heeft dat nu weer in gang gezet: Peter gaat me een hoed maken, model en kleur naar mijn keuze.
Vanavond kwam hij dus langs om eens mijn bestaande collectie te bekijken, te zien waar mijn favorieten lagen en met wat ik zoal sta, en wat ik dus in gedachten had. We hadden een gezellige babbel, over vanalles en nog wat, en vooral over hoeden en andere accessoires.
Ik was eigenlijk zelf verschoten van hoeveel hoeden ik nu eigenlijk heb:
En ik draag die dus ook allemaal, behalve dan mijn ceremoniehoed rechts vooraan.
Wordt vervolgd met iets in bordeaux en grijs of zwart, in een dikke vilt wellicht. Daarvoor moet ik eerst eens langs Peters atelier. Maar ik kijk er dus echt al naar uit!
Feest in het kasteel
De kinderen waren lastig, ik had even genoeg van het verbeteren, en Bart had het druk.
Ik zocht dus iets om te doen met hen, maar voor de Midzomervertellingen waren we net te laat. Maar toen zag ik op Twitter een berichtje passeren van een vriend, dat hij blijkbaar in het Gravensteen zat, en dat daar vanalles te doen was.
Een kwartier later zat ik met de drie kinderen in de auto, en nog een kwartiertje later waren we geparkeerd in de Burgstraat en aan het stappen richting de fameuze burcht, waar effectief Feest in het Kasteel aan de gang was.
Merel was door het dolle heen: een. Echt. Kasteel! Met. Echte. Prinsessen! Ze keek haar ogen uit naar de vechtende ridders, de kostuums, de poppenkast, de kantelen, de vlaggen en wimpels, enfin, alles.
Een verslagje van die dag kan u lezen op Gentblogt, uiteraard, en wel hier.
Maar de meer persoonlijke foto’s komen daar natuurlijk niet terecht, daarvoor dient dit blog.
Op schoot bij een echte prinses. Een échte, hoor mama!
Bij Anthony die blijkbaar van kostuums deed.
Met grote ogen kijken naar de poppenkast, op schoot van broer.
Even poseren.
Zwemmen
Als je me had gezegd dat ik vandaag ging zwemmen in de Blaarmeersen, ik had je zot verklaard. Edoch…
Woensdag waren Wolf en Merel er al fluks ingesprongen en hadden duidelijk genoten, vandaag had ik me voorzien en echt zwembroeken en handdoeken meegenomen, voor na de strandtraining. Oh, en een dekentje, een ligmat, de picknick, drinken, een zwemband… Voor het zekerste had ik dus ook mijn eigen zwemgerief mee, en jawel: de jongens waren aan het trainen, en Merel wilde zo graag zwemmen, maar durfde niet alleen.
Ik heb dan maar temidden van de andere rugby-ouders mijn zwemspullen aangetrokken, en lo and behold, het was niet eens koud! Echt serieus! Ik denk dat Merel en ik toch ongeveer een uur in dat water hebben gezeten, voor ze te veel honger kreeg. Intussen waren ook de jongens en de andere spelertjes het water ingeplonst, en dat vond ze een pak minder, al dat gespat.
In elk geval heb ik er van genoten, van dat juniwater. Een aanrader, echt!
Heftig dagje
De voormiddag begon rustig, met koffie en wat verbeterwerk. Maar tegen elf uur – ik stond zelfs nog in de winkel – arriveerde Vallery, om gezellig te kletsen en samen te koken.
Om kwart voor één konden we allemaal samen aan tafel, buiten in de zon.
Het witbord had op beide meisjes een ongelofelijke aantrekkingskracht:
Tegen vier uur – en een zangexamen van Wolf later – gooide ik beide dames buiten, want om vijf uur moesten we bij de tandarts staan. Wolfs bovenste melkhoektanden hebben namelijk geen zin om plaats te ruimen voor de definitieve versies, en moesten dus een handje geholpen worden. Een kwartier later stonden we alweer buiten, met twee proppen in Wolfs mond. Die er al vrij snel serieus bloederig uitzagen.
Enfin, veel last had hij er niet van, maar hij mocht wel niet gaan rugbyen van de tandarts: het zou opnieuw kunnen beginnen bloeden.
Omdat het prachtig weer was, en ik eigenlijk wel zin had in picknicken en Kobe toch moest gaan trainen, reden we alsnog naar de Blaarmeersen. Kobe werd afgedropt op het veld, en wij wandelden verder naar het grasveld/strand.
Ik had, om eerlijk te zijn, niet gedacht dat het water zo warm ging zijn. Ik had dus wel een handdoek bij om voeten en zo af te drogen, maar geen echt zwemgerief. Geen nood, Wolf kon in zijn boxersshort zwemmen, en Merel had heel toevallig een pop bij, die ze zelf een onderbroekje had aangetrokken. Reserve-onderbroek dus ^^
Er was ook strandspeelgoed mee, en ze hebben zich de max geamuseerd, heb ik de indruk. Alleen ging Merel kopje onder op een bepaald moment, en was het gedaan met zwemmen voor haar.
Enfin, tegen zeven uur ging ik Kobe halen op het veld, en kon hij mee zijn boterhammetjes opeten. Ik had speciaal van die zachte broodjes gekocht zodat Wolf geen probleem zou hebben om te eten.
Door het gras sleften we terug naar de auto, en Merel viel in slaap op de achterbank. Het was misschien al na bedtijd, maar het was wél een heerlijke dag!
Freecycle
Sinds een paar weken zit ik op Facebook op de groep Freecycle Gent.
De bedoeling is gratis te recyclen, met andere woorden: je koopt of verkoopt niks, maar geeft dingen weg, of krijgt ze gratis. Voor zo goed als alles vind je wel ergens een afnemer, heb ik vastgesteld. Zo heb ik al een luiertas, muntplantjes, stapels oude tijdschriften, een lamp en nog wel een paar dingen weggegeven. Mensen komen dat gewoon ophalen, en dat is dat. Enfin, zou moeten: er is vaak onduidelijkheid wie wat nu “gewonnen” heeft, en soms komen mensen gewoon niet opdagen, en dat is knap vervelend. Maar eigenlijk werkt het systeem toch echt wel goed.
Zelf heb ik ook al een paar dingetjes op de kop getikt, zoals vandaag nog een wekkerradio voor Merel. Het wekkertje dat zij had, was eigenlijk kapot wegens niet meer in te stellen qua alarm. En toen gaf er iemand eentje weg, in perfecte staat.
Ik weet het, ik kan het me perfect permitteren om een nieuwe te kopen, maar dat is het hem nu net: dit is een vorm van recyclage, waardoor er weer minder afval is. Misschien is het minder goed voor de economie, maar zo is er altijd wel wat. Ik ben dus na het examen vandaag even doorgereden naar de Martelaarslaan en heb het daar opgehaald. Zij blij, ikke blij, Merel blij.
Er zijn nog mensen met plezier in hun job!
Toen ik begin april een nieuwe droogkast kocht, was er ook een actie bij: als je je gegevens doorstuurde, kreeg je een Fatboy zitzak in een kleur naar keuze. Dik in orde! Ik gaf alle nummers door, en kreeg bevestiging dat het ding over een paar weken ging opgestuurd worden.
En toen kreeg ik vandaag een mailtje in de bus. Normaal gezien lees je dat amper, maar omdat ik zocht naar de leveringsdatum, begon ik het cursorisch te lezen. En toen grondiger. En toen ben ik serieus in de lach geschoten. Je moet zelf maar lezen:
Beste heer/mevrouw,
Vandaag is de dag dat uw Fatboy-bestelling xxx zal worden verwerkt voor de comfortabele reis richting uw leven. Binnen enkele uren zal het track-en-trace nummer xxx u de mogelijkheid bieden om iedere locatie en beweging van uw bestelling te volgen totdat het veilig in uw armen belandt!
Onze vaardige vervoerders zijn DHL Europlus, UPS, DPD en DHL Globalmail. Zij zullen uw order met gevaar voor eigen leven beschermen en bezorgen. Als uw hart iets te blij klopt vol verwachting, dan kunt u de actuele status van uw bestelling bekijken via de volgende link:
xxx
Neem gerust contact met ons op als u (veelgestelde) vragen hebt over uw order. Wij zijn altijd blij als de telefoon gaat; met een beetje (on)geluk beantwoorden wij uw vraag al zingend. Heeft u eventuele (veelgestelde) vragen over het transport? Voer dan de juiste coördinaten in via uw toetsenbord en stuur een e-mail naar logistics@fatboy.com.
Met vriendelijke groet,
Het Fatboy-team
They made my day!
(En ik kwam bijna in de verleiding om te bellen, om te kijken of ze effectief zouden zingen. Maar ik heb ze dan toch maar met rust gelaten…)
Belgian Girl Geeks #1
Toen Clo na 63 edities ophield met het organiseren van de Brussels Girl Geek Dinners, vond ik dat doodjammer, maar zeer begrijpelijk: er kruipt serieus wat tijd in.
Groot waren dan ook mijn verbazing én vreugde, toen behoorlijk snel de Belgian Girl Geeks ontstond. Ik had geluk, ik was er snel bij, en kon vandaag dus vrolijk op de Antwerpse Meir gaan lopen. Dat was trouwens bijna niet gelukt wegens een vent in San Francisco en dus drie kinderen in het kielzog, maar ze mochten met de kinderen van een vriendin bij dier wederhelft en zijn ouders in Kruibeke gaan spelen. Zalig, gewoon! Zij een supertoffe dag, en wij eigenlijk ook.
De pop-up winkel – god wat haat ik dat woord! – van de Hello Bank gaf ons de locatie, en er was uitgebreid ontbijt voorzien. De mensen van Nexen hadden voor ons een hoop beacons opgezet, en het was de bedoeling om zo snel mogelijk alle tien de voorziene beacons op te sporen met je smartphone, je dan terug aan te melden op het hoofdkwartier, en hopelijk een van de vele prijzen in de wacht te slepen.
Helaas, driewerf helaas.
Die vermaledijde beacons wilden niet registreren bij mij, en zo te zien niet bij mij alleen. Mijn telefoon voldeed nochtans aan alle vereisten: zwaar genoeg, de juiste versie van de app, en ik heb zelfs ter plekke nog de allernieuwste versie van het OS gedownload, ook al was de vorige versie eigenlijk ook goed genoeg. Het mocht helaas niet baten: geen beacons voor mij 🙁 Annelies had een verouderd OS staan, en helaas niet genoeg plaats meer – haal al die foto’s er dan toch eens af, mens! – om ter plekke te upgraden. Het resultaat was dat we gefrustreerd rondliepen omdat we intussen wel al alle beacons wisten staan, maar er niks mee konden aanvangen. We hebben dan maar wat rondgelopen, winkels gekeken, en andere girl geeks geholpen met de nodige tips.
Na afloop – we deelden in de dolle pret en het gecross van de anderen – was er een heerlijke broodjeslunch voorzien met dank aan Weight Watchers, en kwam dus de prijsuitreiking. Een heuse smartphone van Samsung, twee overnachtingen met ontbijt en alle faciliteiten in het Crowne Plaza, en een hoop shopping bons, van 25 tot zelfs 200 euro: nog meer frustratie dus. Tsja.
Maar eigenlijk moet ik nergens over zagen: ik heb een hele fijne voormiddag gehad, met fijne mensen, lekker eten, en een hele positieve sfeer. Dank je dus, Kel! Ik kijk al uit naar de volgende!
Nachtkronieken
Ik ben al twintig jaar een larper, maar waar ik al die tijd nog nooit aan meegedaan had, was de Camarilla, ofte Vampire The Masquerade. Voor wie ooit de tv-reeks “Kindred: the Embraced” heeft gezien: dat is gebaseerd op dit spel. Ik kende de wereld en de basis wel al, door al tabletop Vampire te spelen, maar het live spel, dat nochtans al lang bestaat, was me onbekend.
Op Omen had een van de andere spelers me aangesproken, en gevraagd of ik het niet zag zitten om eens te figureren om de Antwerpse Nachtkronieken: ze hebben er regelmatig extra mensen nodig, en het is één zaterdag per maand. Ik zei niet nee, omdat ik eigenlijk wel nieuwsgierig was.
En dus ben ik rond een uur of zeven naar Antwerpen Linkeroever gereden, als zuster Hermine, en heb me eigenlijk wel goed geamuseerd. Zo’n avondje lijkt in quasi niks op een gewone larp: er wordt niet gevochten, en het is vooral een gigantisch politiek spelletje, maar er zat wel degelijk spanning in. En massa’ s intrige, zelfs voor een doodgewone non. Allez ja, vampiernon.
Ideaal als ontspanning, en helemaal weg van de gewone realiteit. Knap!