Lego bij de Fun

Lego is hier natuurlijk al lang geen onbekende meer, en ook de reeks van Lego Chima kennen de jongens: ze bekijken de online filmpjes, ze kennen volledig het verhaal van de leeuwen versus de krokodillen, en het woord ‘chi’ valt hier wel eens, vooral als ze online aan het spelen zijn. Maar Lego is en blijft vooral de bouwdozen natuurlijk. Eerder hadden ze al de gigantisch grote doos gekregen met de Vuurtempel: een constructie die je van tempel kan omvormen tot vliegende feniks, en die ronduit de max is. Alleen ga ik hem toch eens moeten nakijken op kleine foutjes – lees: herbouwen – want hij plooit niet zo makkelijk, dus ik vermoed dat Wolf ergens een foutje heeft gemaakt.

Toen Birgit van durvendromendenkendoen me vroeg of ze interesse zouden hebben in de doos met de ultieme Phoenix die ze gekregen had van de Fun, zei ik natuurlijk geen nee. Ik was wel wat verbaasd, want ik kende de webshop van de Fun wel – Wolf heeft er zijn gigantisch nerfgeweer besteld – maar het zou niet in me opgekomen zijn om er te gaan zoeken naar Lego. Hun aanbod is nochtans behoorlijk uitgebreid, zo blijkt.

Ik had de doos vandaag op de tafel gezet tegen dat ze thuis kwamen, en Kobe sprong een gat in de lucht. Zeg nu zelf, dat gezichtje!

Alleen die kleine blokjes Lego op de grond waar ik met mijn blote voeten loop, daar moeten ze echt nog iets op vinden…

Heerlijk zomers vakantiedagje

Ik sprak gisteren al van zomers vakantiegevoel, en dat werd vandaag eigenlijk alleen maar bevestigd. Kobe was al vroeg het huis uit: hij zat nog prinsheerlijk naar de ochtendfilm op Ketnet te kijken in zijn pyjama, toen een vriendje aanbelde of hij mocht komen spelen. Op drie minuten tijd ging hij van pyjama naar aangekleed, peperkoek in zijn mond, de fiets op. Hehe. In de namiddag stapten we alle vier op de fiets, en reden naar de speelstraat wat verderop, waar Kobe ook uitgenodigd was. De jongens waren eigenlijk al voorop gereden, want ik had eerst nog een oudleerlinge die een geleend boek – Annelise Freisenbruch, Vrouwen van Rome. Seks, macht & politiek in het Romeinse rijk, de eerste helft is een enorme aanrader – kwam ophalen, en meteen ook gezellig een koffie bleef drinken en de bijhorende koffieklets houden. Merel en ik reden dus achter, en er was een springkasteel, en ijsjes, en eigenlijk een heel fijne sfeer. Maar tegen half vier verlieten we de speelstraat alweer: we hadden nog andere plannen.

Zoals elke woensdag was er om zes uur rugbytraining, en we hadden met Gwen en de kinderen afgesproken om ervoor te picknicken op het gras aan de Blaarmeersen. De kinderen konden dan eerst wat spelen, en dan zouden Wolf, Kobe en Ernest naar de training gaan, terwijl Leander en neefje Noah gingen lopen, en de kleintjes gewoon bleven spelen. Het werd een ronduit heerlijke, en warme namiddag/avond. Ik had al mijn standaardspullen mee, zoals een dekentje, en extra water, en ballen natuurlijk, maar ook een speeltentje van de Ikea waar onze pubers zich in konden omkleden. Er is nog een vriendin komen bijzitten, en later ook nog een andere rugbymama, de mama van Wolfs beste vriendje. De kinderen zaten bijna onmiddellijk in het water, en waren er bijna even snel weer uit. Maar daarna hebben de kleinsten eigenlijk nog verder in het water gespeeld, ondanks het feit dat het nog ijskoud was.

Ik had in elk geval een superdag, met een ongelofelijke vakantiestemming. Fantastisch, toch?

Bekaertdraad

Het is toch een begrip op zich, Bekaertdraad.

Ik had mezelf een rustig weekendje beloofd, en dat werd het ook wel. Wolf was de hele dag naar de scouts, en ook Kobe was in de namiddag weg. Bleven over: Merel, Bart en ik. Bart zat te lezen, Merel was aan het spelen, en ik heb eigenlijk vooral gesuft. Maar toen vond ik het welletjes, en trok ik met Merel de tuin in. Het gat in de haag waar vroeger ons tuinpad naar onze oude voordeur was (twee voordeuren geleden, bedoel ik dan) werkte al lang op mijn systeem. Want af en toe wrong iemand zich daar toch nog door de struiken heen, in het bizarre idee dat dat venster op het einde van dat half gebarricadeerde pad toch wel een voordeur was. Ha ja, want er staat nog steeds een brievenbus met het oude nummer: er komt nog steeds behoorlijk wat post toe op het oude adres, vandaar.

Maar bon, vandaag heb ik daar een stokje, enfin, een draadje voor gestoken. Ik had nog restjes draad in het tuinhuis staan, perfect om dat gat te dichten, mijn handen vol schrammen te zetten (van de haag) en mijn nagels om zeep te helpen. Oh, en de poes compleet de kluts te doen kwijt geraken en helemaal gefrustreerd te krijgen… Aan de andere kant: hij zal daar nu niet meer de straat oversteken, zoals Radagast deed op die fatale avond… Maar wel blij met het geleverde werk!

IMG_4372

Bonte specht

Drie keer per week ga ik – tenzij het regent dat het giet, en dat valt eigenlijk ongelofelijk goed mee – te voet met de kinderen naar school. Het is door een rustige woonwijk, en tien minuutjes stappen. Zij genieten daarvan, en ik ook: ze krijgen mijn onverdeelde aandacht, en babbelen, zingen en lachen honderduit. We kijken naar bloemen, knoppen, slakjes, enfin, alles wat kinderen leuk vinden.

En we luisteren naar de vogels. Al een paar weken horen we elke morgen weer een ijverige specht. Het geluid is onmiskenbaar: een serie van vijf razendsnelle klopjes in een seconde. We hebben ons al zot zitten turen, maar het geluid weerkaatst in de boomtoppen, en is dus ongelofelijk moeilijk te lokaliseren.

Tot deze morgen.

Toen ik rustig terug naar huis wandelde in de stralende zon, hoorde ik de specht weer, en keek ik van de weeromstuit omhoog. En bleek het geluid niet uit een trosje bomen te komen, maar uit een alleenstaande boom. Ha, dacht ik, dé uitgelezen kans om het beest te vinden! Ik bleef staan, tuurde even, en jawel! Ik zag niet één, maar twéé spechten vrolijk onnozel doen met elkaar in de bewuste boom, en af en toe eens een salvo afvuren tegen een dikke tak. Ze waren kleiner dan ik dacht: de grootte van een merel, maar veel, veel slanker, meer als een uitgerokken mees eigenlijk. Ze vielen in het niet naast de dikke duif die een tak verder zat, maar de rode kleur stak wel fel af tegen de blauwe lucht.

Grote-bonte-specht3

(foto van het net geplukt)

En ik, ik voelde me content als een kind op de kermis.

Gewoon, twee spechten in een boom. Soms moet een mens niet meer hebben om gelukkig te zijn.

Verjaardagsfeestje voor Wolf

Tegenwoordig is het blijkbaar moeilijk om vier elfjarige jongens samen te krijgen voor een feestje, zeg!

Maar bon, een maand na datum stonden hier toch Wolfs drie beste vrienden over de vloer, met fijne cadeautjes.

Ze crossten hier wat rond, deden wat onnozel in de tuin, en tegen half vier zetten we aan naar het zwembad van de Rozenbroeken. Was me dat de vorige keer nog sterk tegengevallen, dan was het deze keer echt wel een fijne namiddag. Het was er niet al te druk, en Bart was mee, dus gooide ik me ook af en toe mee in de wildwaterbaan, dobberde ik mee in het hete water, en amuseerde me eigenlijk meer dan behoorlijk. Ook de jongens vonden het fantastisch! En Merel, die vond het al helemaal super, zo in de sterke armen van papa.

We kwamen terug, aten croques monsieurs, ik maakte verse ijscrème, en de jongens kropen met hun knuffels en hun pyjama’s allemaal samen in Wolfs grote bed. Ha ja, want ik had de projector zodanig opgesteld dat ze de film Gladiator konden bekijken plat op hun rug, want geprojecteerd op het plafond. Ze vonden het fantastisch!

Halverwege kwam er dus een ijspauze, en blijkbaar werd er daarna nogal wat gewriemeld en onnozel gedaan, want Wolf vond het niet meer leuk. Een kleine interventie later was alles gelukkig weer koek en ei.

Rond kwart voor elf duwden ze per ongeluk de verdeelstekker uit, en kwamen ze in een halve paniek melden dat alle “elektriek” was uitgevallen. Maar het leek me wel het ideale moment om er effectief een eind aan te breien voor de avond, met de belofte dat ze ’s morgens, na de versgebakken koffiekoeken, verder mochten kijken.

In elk geval was het, dixit Wolf, een megawijs feestje. En meer moet dat voor een elfjarige niet zijn, toch?

Môh, u hier!

Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.

Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.

IMG_3808

We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!

Gezellig vakantiedagje

De voormiddag was al helemaal rustig, ik maakte quiche,  na het eten verdween Wolf richting zijn maatje, en ging ik Kobe afzetten bij een vriendinnetje om te spelen. Merel en ik maakten er een rustige namiddag van, zij al spelend, ik al verbeterend.

En toen was er rugby, en gingen Merel en ik in het heerlijke weer naar de grote speeltuin van de Blaarmeersen, en picknickten aan het water. Voor de zonsondergang waren we net te laat (de zon gaat onder om 18.06u) maar het avondlicht bleef betoverend mooi.

Op bezoek bij omoe

We waren nog steeds niet gaan nieuwjaren bij mijn grootmoeder in Ursel, dus dat werd zo langzamerhand hoog tijd.

Ik dus de auto volgeladen – iets later dan gepland, want de kinderen waren hier ongelofelijk mooi aan het samenspelen –  en richting Ursel. Na wat gezoek vonden we oma in de eetzaal, waar ze vrolijk aan het zingen was, en kregen de kinderen onmiddellijk een halve doughnut toegestopt van de verzorgster. Daarop togen we vrolijk naar de cafetaria, en vrolijk is wel het woord, ja ^^

IMG_3555

Daar werd er gekletst, respectievelijk cola, warme choco of ice tea gedronken, en door de kinderen eigenlijk onnoemelijk braaf gewezen.

Dik drie kwartier later reden we naar oma – mijn ma – omdat die toch op de weg naar huis ligt, en ik dan een amaryllis die op het punt staat te bloeien, kan meenemen. Ha ja, zij trekken als volleerde gepensioneerden naar Gran Canaria voor een weekje :-p

Daar waren ook Alexander en Marie-Julie, en binnen de drie minuten – ik overdrijf niet – ontaardde het daar al in een immens kussengevecht. Onderstaand filmpje was op een moment dat het ergste eigenlijk al voorbij was, en ze al wat aan het kalmeren/moe worden waren. Het lawaai daarvoor was tien keer erger, geloof me.

Tegen zessen reden we naar huis, want om zeven uur moest ik al in de Blandijn staan, voor een lezing door studiegenoot Yanick Maes over De rerum Natura van Lucretius. Echt wel interessant.

Maar om negen uur, toen ik thuis was, ben ik toch in de zetel geploft. Poeh.

 

Enfin, ’t was weer een goeie dag!

Lifehack: diepvries organiseren

Ik heb een hekel, of beter, ik hàd een hekel aan mijn diepvries. Altijd stampvol, geen idee wat er nog inzit, waar het inzit, en hoe lang het er al inzit, en altijd ijskoude poten als ik iets moest zoeken. Plus dan de keren dat de uitgehaalde spaghettisaus dan plots tomatensoep bleek te zijn, of zo.

Ja, ik heb het een tijdje volgehouden om plakkertjes op de dozen te zetten, met daarop de inhoud. Maar dan vond ik die plakkertjes weer niet meer, of was de doos te vochtig om te blijven plakken, of kreeg ik het oude plakkertje er niet af en schrapte ik dan maar, of…

Niet dus.

Tot ik bij een vriendin een schitterend idee had, en dat dan zelf maar uitgewerkt heb.

Men neme een rol papier zoals die van de Ikea, en snijde daar een stevig stuk af, de halve lengte van de diepvries. Men kleve dat stuk papier op de deur van voornoemde diepvries. Men zoeke een alcoholstift of iets in die stijl,  men schrijve een nummer op de doos, en het corresponderende nummer mét inhoud op het papier, en voilà! Oh, en de stift leg je daarna op de diepvries zelf, zodat je die niet kwijtspeelt. Nee serieus, het werkt, toch voor mij. De inhoud met datum is bijzonder snel opgeschreven, na een tijdje zijn al je dozen genummerd, en je ziet in één oogopslag wat er zoal nog inzit. En je hoeft dus ook niet meer je dozen te openen om de inhoud vast te stellen, je zoekt gewoon het juiste nummer.

IMG_3546

Na verloop van tijd vervang je gewoon het papier, en schrijf je de paar dingen die overblijven, over. Het is overzichtelijk, en voor mij werkt het. En ik kan ook onmiddellijk zien wat ik nog wil uithalen om mee te nemen naar school die middag.

IMG_3547

Spionnen in het dorp!

De kinderen verveelden zich, dus stelde ik voor om de kartonhuisjes nog eens uit te halen, samen met het tafelhuis.

Dat werd op hoera-geroep onthaald, en al gauw ontpopte het gedoe met de huisjes zich tot een heus spionnenspel. Ze waren inderdaad naar boven getrokken, maar ik heb al lang geleerd me daar niks van aan te trekken, en gewoon te genieten van de plotse stilte hier beneden. Tot ze plots al fluisterend hier beneden op kousenvoeten door de woonkamer slopen, en ik daarna de volgende foto kon trekken:

IMG_3327

En toen hadden ze hun hoofdkwartier in hun tafelhuis gebouwd, en hadden ze elk daarnaast een eigen huisje. Dat van Kobe was nogal klein, maar ik had nog een extra doos, en we hebben die met elkaar verbonden bij wijze van “appartement”, zodat ze een gans dorp hadden.

IMG_3328

De rest hebben ze opgeruimd, maar ik heb plechtig moeten beloven dat het dorp mocht blijven staan tot morgen, ook al komt Omaly. Tsja, die kan maar haar hoofd schudden, zeker?