Geplaatst op

Bureau…

Merels kamer was een puinhoop. Ik bedoel maar: een puberkamer had er niks aan. Daarom had ik maandag al haar rommel gewoon centraal op haar tapijt in haar kamer gegooid, en de oppervlakten zelf allemaal netjes opgeruimd en schoongemaakt. Toegegeven, de hoop was bijna een meter hoog, jawel. Ze keek ernaar, zuchtte, en begon op te ruimen: de stiften bij de stiften, de kleren in de kast, de poppen netjes bij elkaar, de diadeems op hun plaats in de badkamer…

Terwijl ik zelf aan het opruimen was, had ik vastgesteld dat de oude tafel die ze gebruikte als bureau, eigenlijk echt wel aan vervanging toe was. We hadden het ding destijds gekocht om als luiertafel en badjestafel in de badkamer te dienen, en ze is dus al meer dan tien jaar oud. Dat is er ook aan te zien: een poot staat onherstelbaar scheef, de laminaatrandjes zijn eraf en het blad is volledig gekrast. Mja.

IMG_9292

Haar kamer is nu wel anders ingericht, maar bon.

Ik beloofde Merel dat ze een nieuw bureau ging krijgen, als ze haar kamer volledig netjes opgeruimd kreeg. Wel, ik denk dat ze ongeveer tien minuten heeft lopen dansen. En ja, die kamer was effectief ook helemaal opgeruimd tegen vandaag.

En dus gingen mijn jongedame en ik vandaag richting Weba, om te kiezen. Eigenlijk is dat een fout woord, want ze had één bepaald bureau gezien bij het binnenkomen, en dat was dat.

1350712333

Ik deed nog wel de moeite om alle andere te bekijken, maar eigenlijk was dat een formaliteit.

Alleen… het bureautje was toch wel niet op voorraad, zeker? Je had haar beteuterd gezicht moeten zien. Maar het moest gelukkig niet besteld worden, er stonden nog exemplaren in de winkel in Deinze, en dus ging het zaterdagvoormiddag wel binnenkomen. Goh, daarop kon ze wel wachten, vond Merel. Maar ik denk dat ze toch wel weer de hele Weba door gehuppeld heeft.

Mijn prinses…

Geplaatst op

Mijn Gent

Ik dacht: voor de dagelijkse cache van vandaag rij ik even tot aan DOK: daar ligt er een opgeloste mysterie te wachten tot ik het doosje vind. Eigenlijk moest ik vooral aan de Reke zijn: mijn eerste Sluizen-van-Gent-cache daar was blijkbaar zijn potje kwijtgespeeld, alleen het rolletje lag er nog. Bizar, maar bon. Vriendelijke Engelsen hadden het me zondag laten weten, en hadden het dan maar in het plastiekje van een pakje zakdoeken gestoken. Onderhoud nodig, dus, en dat deed ik dan ook fluks.

Daarna parkeerde ik me aan het Handelsdokcenter, en stak de Bataviabrug over, om er dan langs de promenade van de Schipperskaai naar de groene kraan te wandelen. Machtig zicht!

Ik heb zelfs twee stadsdraken gespot!

IMG_2388

Maar de cache die ik zocht, die kon ik niet spotten. Ik heb bijna drie kwartier staan zoeken, maar helaas. Dan maar onverrichterzake naar huis terug gereden, en in de namiddag met Merel een cache niet ver van Kobes muziekschool opgehaald.

En ’s avonds, toen ging ik met Merel picknicken, en liepen we voor het eerst rond de vijver. Ze heeft geen seconde gezwegen: ze vertelde me een heel lang, uitgebreid verhaal over hoe wij eigenlijk op bezoek waren bij de zeemeerminnen, en hoe het eiland daar Meermineiland is, en dat de koningin er niet was, maar de prinses wel, en… Het grappigste was dat er een koppel was dat zijn hond liet zwemmen, en dat dat dus een zeehond bleek te zijn. Allez, een zeemeerhond dan maar. Die mensen moesten daar echt mee lachen, met de luide commentaar van mijn dochter.

Maar ik, ik genoot volop. De boterhammen werden deels opgegeten op een bankje, deels in de ligstoelen van het gesloten café aan de speeltuin.

Toch wel een zalige woensdag, ja.

Geplaatst op

Springuren

Nee, ik heb het niet getroffen met mijn lesrooster dit jaar: niet de eerste versie, en ook niet de tweede die het ganse jaar geldt.

Ik heb vooral veel springuren: uren tussen twee lesblokken in, waarin je eventueel wel kan zitten verbeteren, maar er is natuurlijk ook maar zo veel werk dat je kan doen in die uren. En als je er zeven hebt, dan is dat werk snel op, ja. Deze week had ik zelfs nog helemaal geen verbeterwerk, en zowat al de rest is per computer, wat op die oude PC’s van school met die trage internetverbinding quasi onbegonnen werk is.

Ik moest eerst de directie nog wat uitleg verschaffen rond een mailprobleem, en toen had ik nog een klein uurtje over. Ik heb de auto gepakt, ben wat verder gereden naar de Vinderhoutse bossen, heb mijn laarzen aangetrokken, en ben toen in een stevig tempo het bos doorgestapt om helemaal op het einde een cache te zoeken. Het was maar drie kilometer, een veertig minuten, maar ze hebben enorm deugd gedaan. En die Vinderhoutse bossen, die mogen er wezen.

Ik weet wat ik ga doen in het vervolg, als ik twee uur op mijn vingers zit te draaien en het mooi weer is. Serieus zeg.

Geplaatst op

Dagje Monschau

Goh, deze keer waren we zelfs op voor negen uur! We ontbeten, ik werkte wat voor school, en een en ander zorgde ervoor dat het alsnog elf uur was voor we richting Monschau reden. Monschau, dat is een heel pittoresk, heel toeristisch stadje net over de Duitse grens. En er valt geen zak te beleven. In de winter is er blijkbaar wel een leuke kerstmarkt, als je voor dat soort dingen bent, tenminste. We waren er in 2013 en 2014 al geweest, en dat was dat, dachten we. Maar toen zag ik dat er een paar leuke caches waren daar in Monschau. En dat we eigenlijk nog geen Duitse geocaches hadden, al zeker geen webcamcache, en dat er een fijne wherigo en letterbox was. Wherigo, da’s een ‘avontuur’ in de stijl van (voor de oudjes zoals ik) Leasure Suit Larry, waarbij je van locatie naar locatie gaat (maar dan wel in het echt), daar virtuele personages tegenkomt, die vragen moet stellen of dingen geven, en zo een verhaal oplost.

We reden deze keer dus naar de andere kant van Monschau, vonden een eerste cache aan de mosterdmolen, en parkeerden verderop. Iedereen had intussen serieuze honger, dus we startten de wherigo op, maar liepen dan verder naar het restaurant dat ik had opgezocht. Dat dicht was over de middag, blijkbaar, ondanks wat hun website zei. Hmpf. We zijn dan maar wat verderop gaan zitten op de markt tussen de rest van de toeristen. En we hadden natuurlijk al besteld toen we zagen dat het tafeltje waar wij zaten, bij een klassiek Duits restaurant hoorde – denk schnitzels en Bratwurst all the way – terwijl het tafeltje naast ons, met dezelfde stoelen en zo, bij een Italiaans restaurant hoorde. Iets wat we duidelijk beter zagen zitten. Maar bon, de cordon bleu was lekker.

Intussen zaten we ook in het beeld van de webcam, en konden we die geocache ook loggen. Onze eerste webcamcache!

Monschau webcam

Na het eten zag Wolf het wel zitten om een paar gewone caches te doen. Bergop of bergaf, dat maakt voor hem niks uit, het is het stappen, of nog meer het slenteren of stilstaan op zich waar hij last van heeft. We liepen dus steil bergop langs een redelijk vervelende straat, maar gingen toen een bospad in. Al even steil, eigenlijk. Dat leidde ons naar een cache, maar ook naar enkele spectaculaire uitzichten en zelfs een uitkijktorentje. Prachtige wandeling!

Daarna daalden we opnieuw naar waterniveau, om dan aan de andere kant opnieuw te klimmen tot aan een cache bij het kerkhof. Toen oordeelde Wolf dat het welletjes was, en daalden we opnieuw af om een ijsje te halen. Want ja, een vakantiedag zonder ijsje is een dag zonder vakantie.

Tegen vier uur waren we dus alweer op de terugweg – de volle twintig minuten! – met nog een tussenstop aan een hele mooie kerk en een schattig kapelletje aan het kerkhof.

Tegen half vijf kroop Wolf in zijn bed, en ik installeerde me buiten in de zon met mijn boek en met, zo bleek, een hondje en zijn temster. Ook op een zonnebed, jawel. We aten, ik blogde, en Wolf kwam zowaar uit zijn kamer naar beneden toen Kobe moest gaan slapen. Ah ja, want die slapen op één kamer, en dus moest hij wel beneden zitten.

Maar jawel, alweer een heel fijne dag. En volgende keer gaan we dus zeker naar Monschau voor die wherigo en die letterbox. Op voorwaarde dat Wolfs rug beter is, natuurlijk.

Geplaatst op

Ardennen 2017: dag twee

We sliepen lang, en het was zeker al na elven voor we vertrokken richting de Mont Rigi. Er zijn in het voorbije jaar nogal wat geocaches in de streek bijgekomen, en dus wisten we weer wat gedaan. Zo passeerden we langs een heel mooi riviertje, waar we eventjes moesten zoeken.

IMG_1859

Iets verderop lag een cache in de voortuin van een restaurant, wellicht gewoon om reclame te maken. Tsja. We reden dan maar verder naar de Mont Rigi, waar we elke keer opnieuw gaan eten, en elke keer weer bijzonder tevreden zijn.

Ik nam de menu express met inktvisringen, een heerlijke risotto en een ijsje voor 20 euro, Wolf gooide zich op een stevig bord lamsvlees, en de kinderen hadden allebei een kindermenu voor tien euro, mét ijsje. Dat zou Wolf als enige zonder dessert gezet hebben, en ook al had hij eigenlijk al te veel gegeten en zijn bord niet leeg gekregen, hij wilde per se een banana split. Ik waarschuwde hem: als hij het niet opkreeg, ging hij het van zijn eigen zakgeld betalen. Deal, vond hij, en dus zat hij – nogal wat later – met een grote grijns zijn bord leeg te eten.

En toen gingen we wandelen. Er is een hele mooie wandeling van een kilometer of drie, die we elke keer doen, en zelfs nog met ons ma en pa hadden gedaan in 2014. Vorig jaar was het parcours echter afgesloten: de houten paadjes waren in zeer slechte staat, en blijkbaar duur om te onderhouden, en dus waren ze alles aan het vervangen door een soortement van dijken. Meh. Maar nu bleek het weer open te zijn, mét paadjes! Die zijn splinternieuw en ongeveer een halve meter boven de oude gebouwd, maar zonder zijreling. We genoten ervan, en gingen een goeie kilometer ver tot aan de cache Konijnenhol. Maar dat was eigenlijk al te veel voor Wolf, merkte ik. En als hij eenmaal over zijn grens is gegaan, dan helpt het niet om eventjes te zitten of te liggen, dan moet hij echt in een comfortabele zetel – zoals de autostoel, gelukkig – gaan zitten, of op een comfortabel bed gaan liggen. Hmmm. Hij geraakte gelukkig wel terug, maar was daarna bijzonder stil.

We reden terug, pikten onder de baan nog een earthcache en een losse cache mee, en Wolf kon gaan liggen. Ik reed dan maar op mijn eentje naar de Delhaize voorbij Waimes, zag dat daar een nieuwe reeks van vijf geocaches verschenen was, en haalde daar nog eentje van op. Nu weet ik meteen dat er een mooie wandeling rond de steengroeve is op brede aardewegen met grint. Da’s eentje voor volgend jaar dan.

En daarna? Toen aten we gewoon buiten, en dat geeft me altijd een instant vakantiegevoel.

IMG_1895

De jongens speelden nog wat op hun computer, Merel keek tv, en ik, ik werkte wat voor school. Ha ja, de school is weer open sinds 16 augustus, en dus is ook het schoolblog weer opgestart. Vakantie, zei u?

Enfin, ik geniet er in elk geval bijzonder hard van.

Geplaatst op

Front 242

Ik zeg het al lang, dat ik nog eens een concert van Front 242 wil zien. Toen Lieven, vroegere kotgenoot van Bart en rabiaat Front-fan – hij heeft ze ongeveer een 50tal keer gezien, denkt hij – vroeg of ik dan niet mee ging naar W-festival, zei ik ook gewoon ja. Hij had twee tickets op de kop kunnen tikken voor 50 euro, dat was dus best mooi.

Maar gisteren kreeg ik alsnog VIP-tickets in de schoot geworpen voor vandaag: een van Barts kennissen, toen ze hoorde dat ik vandaag ook kwam maar niet als VIP, had daarvoor gezorgd. Meer dan dik in orde dus!

Eigenlijk had ik wel wat vroeger willen komen, maar Lieven moest in de namiddag nog naar een babyborrel en kon maar rond 19 uur vertrekken. Daardoor misten we onder andere T’Pau, China Crisis en Big Country, maar ook het eten. Geen nood, we kregen elk voor 20 euro aan bonnetjes, zowel voor eten als voor drinken op het terrein. Dik in orde, wat mij betreft. Het VIP-eten zal misschien wel wat fijner geweest zijn, maar het was sowieso gratis, dus ik klaag helemaal niet. En een heerlijk dessertje hadden we wel nog ^^

We liepen het terrein op, luisterden naar Fisher-Z terwijl ik een wrap met gegrillde haloumi binnenspeelde – er waren vandaag merkelijk meer eetkraampjes dan gisteren, maar blijkbaar hadden nu de meesten zelf eten mee van thuis – en daarna gingen we eerst nog even iets drinken. We hadden gedacht dat de rij aan de frieten, die Lieven per se wilde, wat korter ging zijn tijdens het optreden van Tom Bailey van Thompson Twins, maar helaas, het pakje slecht gebakken frieten kostte ons meer dan drie kwartier aanschuiven… En het is niet dat de muziek van Bailey het er veel beter op maakte, want de mens kon niet bijzonder goed toon houden, helaas. Intussen had ik zelf in de rapte nog een Angus Beef Burger gehaald, en ook al was die lekker, hij lag me bijzonder zwaar op de maag.

We hadden nog net tijd om nog iets te drinken en vruchteloos een cache te gaan zoeken, en wurmden ons toen redelijk vooraan tussen het volk voor Front 242. En jawel, die loonden meer dan de moeite. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nooit eerder gaan kijken ben, maar ik weet wel dat ik nu op zoek ben naar kaarten voor hun uitverkochte concerten begin december in de AB :-p

Enfin, ik heb door het dolle heen staan dansen, net zoals de mensen om me heen, en intens genoten. En de oordopjes, die kwamen maar af en toe van pas, die hoefden eigenlijk niet. Het zijn vooral lage tonen, en je voelt de bassen doorheen je ribben dreunen. Bij de bisnummers zijn we nog even tot aan de tweede rij gegaan, en da’s eigenlijk best leuk.

We zijn wel niet meer gebleven voor Red Zebra: Lieven moest vroeg op om te werken, en ik ben niet zo voor die groep. Resultaat: tegen één uur was ik weer thuis, met nog steeds een grote grijns op mijn gezicht.

Nu nog kaarten te pakken zien te krijgen voor december. Jawel. Een partner in crime heb ik blijkbaar al ^^