Geplaatst op

eKarten

Ga mee karten, zeiden ze, dat gaat wijs zijn, zeiden ze. Ja, wel wijs, maar ge wordt er ook zo misselijk als nen hond van, zo blijkt. Ugh…

Kobes verjaardagsfeestje was namelijk nog niet afgelopen. Om acht uur zaten ze hier voor een groooote doos koffiekoeken die Bart speciaal gaan halen was, want om negen uur moesten er twee stuks (kinderen, niet de koffiekoeken) in de mis zitten ter voorbereiding van hun plechtige communie. Tsja… Tiago’s mama was hen komen ophalen, en bracht hem daarna terug. Rhune zat helaas met zijn hand in de plaaster, die kon dus niet mee gaan ekarten. Yup, elektrisch karten: sneller, veel stiller, en vooral zonder uitlaatgassen: dik in orde!

Bart had zes plaatsen voorzien: Kobe, Tiago en Nathan, Wolf, hijzelf, en Merel. Voor mij hoefde het zo niet, met mijn rug en al. Ook ons pa was mee, maar die keek gelukkig ook alleen maar toe.

Merel begon eraan met een klein hartje, en dat beterde precies ook niet: het stuur was veel te hard, en na bijna een rondje begon ze te huilen… We lieten haar dan ook naar de pits komen, waar ik haar uit de auto viste, en troostte.

Intussen raceten de anderen vrolijk door, en ze genoten duidelijk!

Merel installeerde zich in de pauze bij opa, we dronken iets, en gingen na een goed kwartier een tweede rondje racen. Aangezien Merels beurt nu toch betaald was, nam ik die dan maar over. Man, zo geestig zeg! Ik ben als een zot beginnen rondscheuren op dat circuit, grandioos voorbijgestoken door Bart en Wolf, slippend in de bochten, enfin, het betere werk. Alleen sloeg ik af en toe in de knoop: zo’n kart trekt wat baangevoel betreft wel op een motor, en met je rechtervoet rem je op de motor, terwijl dat hier je gaspedaal is. Een paar keer willen bijremmen en extra gas gegeven, waarop je dan je rem toeklopt en dwars op de baan staat, dat is het toch niet. Tsja.

Maar… in het voorlaatste rondje begon ik plots misselijk te worden, en het laatste rondje was er gewoon te veel aan. Ik ben uitstapt, zo wit als een lijk, en zo misselijk als een hond. Bart is nog met ons pa en de kinderen iets gaan eten, ik ben naar huis gereden – we waren gelukkig met twee auto’s – heb thuis meteen overgegeven, en heb dan een uurtje geslapen.

Nope, ik denk niet dat karten nog iets voor mij is, als ik er zo slecht van word. Maar wel wreed amusant, jammer genoeg.

Geplaatst op

Voormiddagje Doornik

Kobe moest deze voormiddag rugby spelen in Doornik. Nu is – door het goede weer? – mijn rug echt wel aan het meewerken deze week, en ik zag het dus zitten om naar daar te rijden – ze hadden nog vervoer nodig – en dan met Merel in de stad zelf te gaan rondlopen. Van de vorige keer herinnerde ik me dat Doornik een hele grote markt had, waar dan ook nog eens op zaterdag een grote markt op gehouden werd.
Merel en ik vertrokken dan ook, nadat we Kobe hadden afgezet, met verschillende missies:
1. geocachen
2. op de markt rondlopen
3. zoeken naar rode sandalen
4. samen iets drinken op een terrasje

Dat eerste ging heel vlot: we vonden maar liefst vijf stuks in het centrum, waarvan een letterbox/hybrid, een type geocache dat we nog niet hadden. Daarbij vind je ergens een briefje, dat je dan ergens anders kan inwisselen voor een log en een stempel. We liepen door parkjes, zagen standbeelden, bekeken torens, en zagen dat het goed was.

We liepen over de markt, keken rond, en dronken iets.

En dan sloten we af met die wel heel speciale cache: het Belfort. We meldden ons beneden aan aan de kassa/balie, spraken de code van de geocache uit, en kregen prompt het voordeeltarief van 1.10 euro :-p. En toen begonnen we aan de beklimming. Merel was doodsbang – ze heeft het niet voor hoogten en nauwe ruimtes – maar klom dapper mee, verdieping na verdieping, een smalle draaitrap op. We kwamen aan een eerste kamer, een tweede, een kerker, en kwamen uiteindelijk bij de grote klok, daarna de beiaard, daarna het klavier van diezelfde beiaard, en daarna – dat had ik nog nooit gezien! – de automatische trommel van de beiaard, een gigantisch ding.

Daar vonden we dan ook de cache: een doosje verscholen op een zolderingbalk, waaruit we een klein papiertje moesten halen. We konden nog hoger, maar dat zag Merel écht niet zitten, dus daalden we maar opnieuw af, meer dan 300 treden. Ik was bijzonder verbaasd dat ik daar geen enkele moeite mee had, ik heb zelfs niet staan zuchten. Go me!

Beneden gaven we het papiertje af aan de balie, en kregen we prompt een grote ijzeren kist met daarin een stempel en een logboek. Yay!

Ik had Merel eigenlijk nog een ijsje beloofd, maar er stond liefst 11 man voor ons te wachten, en we moesten Kobe ophalen.

Ik had een heerlijke voormiddag met mijn dochter. “Meisjesdagje” noemde zij dat. Yup.

 

Geplaatst op

Brussenkamp

Een paar maanden geleden hadden twee oudleerlingen van me me gecontacteerd: ze organiseren elk jaar een kamp voor broers en zussen van gehandicapte kinderen (ze hebben zelf een fantastisch broertje met het syndroom van Down) en dit jaar was het thema Griekse en Romeinse goden. Ze wilden een dagje een “expert” uitnodigen, en daarvoor hadden ze aan mij gedacht.

Vorige week hebben we samen gezeten om mijn uitleg ook echt vorm te geven, en vandaag stapte ik dus met de kinderen de auto in naar Lokeren. Daar zaten ze in een prachtig kasteel in een park, en hadden we ruimte met hopen en kilo’s. De eerste groep die ik mocht entertainen, samen met Kobe, waren acht jongens van 1ste, 2de en 3de middelbaar. Ik gaf hen eerst een uitleg rond gladiatoren, beantwoordde al hun vragen, en het laatste kwartier – ik had telkens een uur per groep – mochten ze ook effectief per twee vechten met larpwapens. Ik heb het gevoel dat ze het zalig vonden.

Daarna kwamen de zestien- tot achttienjarigen, en hebben we samen diverse Romeinse gerechtjes gemaakt. Ook dit viel precies wel in de smaak.

Na het eten kwam dan eerst een groepje van zes meisjes tussen zes en acht, en hebben we ons geamuseerd met de kledij van Romeinse dames, plaktattoos, haar opsteken, juwelen, schmink… Merel amuseerde zich precies wel!

Als laatste had ik dan acht jongens van het vierde, vijfde en zesde studiejaar, met een paar stevige karaktertjes ertussen. Die kregen eigenlijk gewoon les, en ik hield op voorhand mijn hart vast, maar ze waren allemaal bijzonder geïnteresseerd. Ik gaf hen eigenlijk mijn introductielesje Latijn, en ze deden echt allemaal goed mee.

Na afloop ging ik nog even snel een cache meepakken die vlakbij lag, en de ooievaars spotten.

Leen en Lies hadden me op voorhand gevraagd wat ik wilde als betaling, en ik had dat afgewimpeld, maar toch hebben ze me nog twee Bongobonnen als bedanking gegeven, eentje voor een zoete zonde, en eentje voor een familie-activiteit. Leuk!

Wolf had in de voormiddag meegedaan, maar ging in de namiddag gewoon liggen, want het ging niet meer. Merel vond het een fantastische dag, en ook Kobe had zich geamuseerd, vooral dan met het trampolinepark in de namiddag. En ikzelf vond het de max om eens te doen. Win op alle vlakken dus!

Geplaatst op

Als paddenstoelen uit de grond

Ik vind het eigenlijk wel grappig hoe onze tuin een soort verzamelplaats is geworden. Kobe heeft nogal wat vriendjes in de buurt, en die komen steevast naar hier. Soms spelen ze binnen, maar zodra het goed weer is, zitten ze wel degelijk buiten. Ze weten ook dat ze het eigenlijk niet eens hoeven te vragen als ze op onze schommel willen, dat mag.

Vandaag dus was het plots zonnig, en toen het vier uur was, zat het hier ook plots vol. De twee kleinzonen van de overburen zaten hier, zoals wel vaker, maar hadden deze keer ook hun zusje bij.  Die zat te schateren van plezier met haar grote broer op de schommel. Baran van een paar huizen verderop zat hier ook – dat gebeurt een paar keer per week – en die kwam mee steppen en rollerbladen. Soms zijn er nog meer ook, maar da’s dan meestal afgesproken, heb ik de indruk.

Het leuke is dat die ook weer even ongemerkt verdwijnen als dat ze gekomen zijn. De afspraak met de ouders is ook dat ik hen gewoon buitengooi als het niet past, of ik er geen zin in heb.

Ondertussen was Wolf Merel aan het leren fietsen op haar nieuwe grote fiets. Eigenlijk kan ze het, het is allemaal een kwestie van zelfvertrouwen.

Maar vandaag gaf het me een lentegevoel, al dat gejoel in de tuin.

Geplaatst op

Fietsjesplezier

Ik heb vanavond het koor afgezegd: het was me een beetje te veel vandaag.

De ochtend was rustig begonnen, met wat opruimen en zo, en dan om twaalf uur een uurtje lesgeven. Dan wat foto’s nemen op school, en rond half twee passeerde ik even langs de Kringwinkel in Mariakerke. Geen idee waarom, dat was maanden geleden, maar nu had ik daar plots zin in: karma, zeker?

Want ik liep daar rond, en plots viel mijn oog op een fietsje. Een mooi, roze meisjesfietsje, precies de maat die Merel nodig heeft. Ze kan nog steeds niet echt zelfstandig fietsen, en Bart had het gisteren nog gezegd dat ze dringend een nieuwe fiets nodig had, want dat haar huidige fietsje toch echt wel te klein was om deftig op te fietsen.

Ik nam een foto, reserveerde de fiets, legde thuis het dilemma voor aan mijn dochter die meteen wildenthousiast reageerde, reed naar de klassenraad, volgde twee klassen, reed in de tussenpauze (andere klassen) om de fiets, keerde terug, zette me wat te lezen en rapporten te maken, deed verder met de klassenraad, en was thuis tegen kwart voor zeven.

En toen liet mijn rug weten dat het welletjes was. Hij doet al de hele week lastig, sinds ik zondag te ver ben gegaan, en die klassenraden zijn nu ook niet meteen ideaal. Enfin, zo erg zal het ook weer niet zijn, voor die ene keer het koor te missen? Gjeilo kan wel even wachten…

Geplaatst op

Warrior Cats

Kobe is de laatste tijd “in zijne lees”, en veel hangt af van de boeken die hij vindt. Soms leest hij tijden niks, dan weer verslindt hij boeken, zoals nu de reeks “Warrior Cats” van Erin Hunter, een schrijverscollectief. Het is zelfs zo erg dat ik al tot aan de bibliotheken van Mariakerke en de Bloemekeswijk ben gereden om de boeken te halen: reeks 1 had 7 boeken plus twee extra dikke superedities, en nu zit hij volop in de tweede reeks. Zijn boekopdracht op school ging ook over een van die boeken, en daardoor had hij zitten opzoeken. Tot zijn grote ontzetting moest hij vaststellen dat reeks drie wel al geschreven was, maar nog niet vertaald.

Oh jee…

Waarop ik hem, half al lachend, voorstelde om ze in het Engels te lezen. Ik stelde zelfs voor om al even eentje te zoeken in het Engels, digitaal, op mijn Kindle, om te zien of hij ze wel al kon lezen. Tien minuten later stond het boek dat hij momenteel aan het lezen is, op mijn e-reader, en jawel, hij was verkocht. De papieren versie ligt opzij, hij is het Engels aan het lezen want dat is beter geschreven, vindt hij. Het helpt natuurlijk wel dat zo’n Kindle een vertaalwoordenboekfunctie heeft, waarbij je maar op het woord te duwen hebt en je na een klikje of twee de vertaling krijgt.

Maar hij is dus tien, en hij leest Engelse boeken. Dikke Engelse boeken. Engelse boeken die niet op beginnende lezers gericht zijn, en eigenlijk nog niet zo makkelijk geschreven zijn.

Mijn Kobe.

Ge wilt niet weten hoe trots ik ben.

Geplaatst op

Wandeldagje

Merel had vandaag een dagje boerderij, maar omdat bussen zo gruwelijk duur zijn, hadden de juffen en meesters gevraagd of het niet per auto kon. Nu, ik moet niet lesgeven op maandag, en dus stond ik rond negen uur met drie dikke vriendinnen in Drongen op de Campagne. Aangezien ik daar nu toch was, kon ik meteen in de vrieskou een wandeling maken, vond ik.

Maar eigenlijk was ik nog niet uitgewandeld, en dus ging ik nog even in de Vinderhoutse bossen, op zoek naar een cache. Helaas, geen cache, wel een drie kwartier gezonde boslucht opgesnoven.

Ik reed naar huis, ging nog even liggen, en tegen kwart voor twaalf stond Véronique hier. Samen gingen we eten in de VIP-school, waar twee keer per maand op maandag de leerlingen eten serveren aan de leraars + gasten die dat willen. We waren met niet veel, maar het was wel gezellig: Franse dag. De menuutjes waren in het Frans, de tafel was zeer Frans gedekt, en er speelde een ‘valse musette”. We kregen zelfs, zoals het hoort, de bediening in het Frans, zij het een beetje stuntelig. Maar het eten was wél lekker: een stukje quiche als voorgerecht, daarna vol au vent met frietjes, en een schitterende tarte tatin als afsluiter. Een zeer Escheriaans gebouw, overigens.

Daarna wandelden Véro en ik rustigjes richting STAM om daar een superleuke multicache rond het museum te doen. Kort, maar heel leuk, veel bijgeleerd, en supermooi gedaan.

Tegen drie uur repte ik me alweer naar Drongen, om daar een zeer vrolijke, maar ook wel vermoeide Merel op te pikken.

En dan was er ’s avonds nog logo, waardoor ze al helemaal pompaf was, en ik ook. 14.599 stappen, goe gedaan!

Geplaatst op

Nog eens een geocache introductie

Veronique had gisteren en vandaag een ganse dag opleiding Frenetonderwijs, en dus kwam dochter Léonore de hele middag bij ons. Alleen… Wolf had huiswerk, en Merel en Kobe waren naar de scouts. Het kind wist dus niet goed wat te doen, eigenlijk.
Het was prachtig weer, beetje koud, maar bon, en toen ik haar voorstelde om te gaan geocachen, zag ze dat meteen zitten. We reden in de richting van Ertvelde, en zagen een paar hele mooie plekjes en hele mooie caches.

Thuis heeft ze meteen een gratis account aangemaakt, en ik denk dat ze er wel mee vertrokken is, met dat geocachen. Zalige hobby, toch?