Ongelofelijk de max: een geocacher die had gelezen dat ik geen onderhoud kan doen wegens kapotte rug, bood aan al mijn caches na te kijken. Zo zalig!
Het probleem met zelf geocaches verstoppen, is dat ze af en toe verdwijnen: weggewaaid, in het water gevallen, of gewoon gevandaliseerd. Soms is het logrolletje nat geworden, soms is het ook gewoon vol. Een cache vraagt dus regelmatig onderhoud, en dat is geen probleem, de mijne liggen allemaal op plaatsen waar ik regelmatig passeer, of die niet ver uit de buurt zijn.
Helaas, Murphy sloeg toe: op drie weken tijd waren twee van mijn sluiscaches verdwenen, was er een multi in de buurt volledig nat geworden, was er een andere die blijkbaar zowel nat als vol was, en was een mysteriecache onvindbaar. Zucht. Ik zette overal de boodschap: “Deze is wellicht verdwenen, maar door een zwaar rugprobleem kan ik helaas even geen onderhoud uitvoeren. Het zal nog even moeten wachten, vrees ik, maar er komt zeker een nieuw doosje.” Of iets gelijkaardigs dat van toepassing was.
Blijkbaar had Plutje dit gelezen: een cacher uit Oostakker die nog heel even in revalidatieverlof was na een voetoperatie, en van de dokter elke dag moest wandelen. Hij bood aan om hier nieuwe logrolletjes en dergelijke te halen, en de caches voor mij in orde te zetten, want hij had drie kwartier staan zoeken bij de mysteriecache en niks gevonden.
Zalig, toch? Deze voormiddag waaide hij langs, stak ik hem de nodige doosjes met rolletjes en codes in handen, en toog hij op pad. Ik kreeg quasi meteen de bevestiging dat er al drie weer in orde waren gezet, en de rest ging hij maandag doen.
Zoals een vriendin zei: “Zo van die kleine dingen helpen toch echt geloof in de mensheid te herstellen.”
Yup. Mijn dag was meteen goed.
