Geocaching: de Grote Vogeltrek in Laarne
Gwen en ik wilden vorige week maandag gaan wandelen met onze dochters, maar het was aan het gieten. Niet meteen ideaal dus. Woensdag dan maar? Idem…
Geen probleem, zeiden we, maandag dan. Maar toen ik deze middag belde om concreet af te spreken, bleek ze in het testcentrum te staan met de jongste dochter: die had last van eczeem maar ook een klein hoestje, en dus wilde de huisarts haar niet onderzoeken zonder negatieve test. Zucht.
Ik ben dan rond drie uur maar vertrokken richting Laarne, maar ben behoorlijk wat tijd verloren aan het Veer van Terdonk. Aan dat van Langerbrugge stond al helemaal een lange rij auto’s aan te schuiven. Maar bon, tegen half vier stond ik in Laarne voor een rondje in de Damvallei, het rondje Grote Vogeltrek. Zo’n 2.5 kilometer, 6 caches plus een bonus en een losse cache vlakbij. Dik in orde, dacht ik zo.
Ik moest even zoeken naar een plekje om te parkeren maar begon er toen vol goeie moed aan: de eerste caches werden vlot gevonden, mooi gemaakt, dik in orde. En toen was het plots geen asfaltbaantje meer maar een aardeweg. Allez ja, een modderweg. Goh ja, ik had oude laarsjes aan, moest wel kunnen. En ik genoot intens van het weer en het uitzicht. En het gevoel dat alles weer normaal was, zonder corona.
En toen bleek die losse cache op een “laarzenpad” te zijn. Ik had nog eventjes tijd voor het echt begon te schemeren, het was maar zo’n halve kilometer heen en terug en het zag er heel mooi uit, dus waarom ook niet?
Wel euh… Dat “laarzenpad”, dat mag je letterlijk nemen. Het was hier en daar tien centimeter modder die niet te ontwijken was, en ook het vlonderpad stond hier en daar gewoon zelf onder water. Maar het uitzicht over het moerassige gebied aan de cache was prachtig…
Maar na afloop – en ik vond dan nog de bonus niet, ook al stond ik op de juiste plek en moet hij me bijna gebeten hebben – bleven mijn broekspijpen wel zelfstandig recht staan en kon je het kleur van mijn laarsjes niet zien.
Maar ik was helemaal uitgewaaid, helemaal ontspannen en helemaal hehe.
366 – 28 december 2020 – Laarnse modder
Nieuwe cache?
Nu veel mensen thuis zitten, verschijnen er overal nieuwe caches. Cachen is misschien niet helemaal coronaproof, maar je zit in openlucht en als je je handen even ontsmet na een cache, is er geen enkel probleem.
Ik wilde eindelijk eens de reeks Sluizen van Gent afwerken met een achtste cache aan het Rabot en een bonus aan, jawel, het Sluizeken. Het liefst werd dat een specialleke maar ik wil eerst zeker zijn dat de cache daar niet telkens weer gevandaliseerd of gepikt wordt, voorlopig is het dus een eenvoudig doosje.
Twee weken geleden was ik die cache gaan wegsteken en ook eentje aan het Rabot. Alleen bleek er in de buurt van het Rabot een andere cache te zitten die ik zelf nog niet had gezien, wellicht een van de vaarcaches. Hmpf. Cache afgekeurd dus. Ik schreef de eigenaars van de verschillende caches in de buurt aan maar kreeg niet echt antwoord.
Vandaag ben ik dus nog eens naar het Rabot gefietst om de cache op een ander plekje te steken. Prachtig weer, en drie verschillende locaties opgemeten voor het geval dat het nog niet oké is. Het Rabot is best mooi, trouwens.
Allez hup, op hoop van zege dat het nu wel oké is. En anders moet ik verder gaan zoeken, letterlijk dan.
Geocachen in Gent centrum
Nee, ik heb er geen nieuwe caches ontdekt, al zijn er nog een paar wandelingen die ik nog moet doen.
Maar het is nu al behoorlijk lang dat ik 7 verschillende sluizen in Gent van een cache heb voorzien, met elk een code. De bedoeling was al bijzonder lang om er nog een achtste sluiscache bij te leggen en dan een bonus, eentje die je maar kan vinden al je alle andere acht caches hebt gevonden.De locatie voor die laatste had ik al lang in gedachten: het Sluizeken, en dan meer bepaald het stukje wandelpad langs het water. Daar staat een paar prachtige oude bomen, ideaal voor een cache. Alleen weet ik niet hoe voorbijgangerbestendig die cache daar zal zijn.
Soit, in het prachtige weer ben ik de fiets op gegaan, heb eerst de cache aan de Tolhuissluis vernieuwd – doosje was aan het doodgaan – en ben daarna doorgefietst naar het Sluizeken om daar dus een voorlopige cache weg te steken. Ik wil er eigenlijk iets speciaals van maken, maar eerst wil ik zeker zijn dat de cache daar niet snel verdwijnt. Er is nogal wat passage langs dat wandelpad, en in de zomer zit er ook regelmatig volk te chillen.
Ik fietste verder naar de Sint-Jorissluis aan de Reke om er een nieuw logrolletje te voorzien. Het potje was nog prima, maar het was vochtig van binnen en er zat te veel brol in. Uitgekuist, en verder.
Volgende stop was de Scaldissluis aan de Oude Beestenmarkt, want daar was de cache alwéér verdwenen. Serieus zeg! Ik denk dat ik vorige keer een meter of 5 duct tape heb gebruikt om hem vast te plakken, en blijkbaar zijn er nog steeds mensen die vinden dat ze hem moeten lostrekken. Enfin, poging elvendertig.
De tocht ging verder richting Rabot, want daar wil ik een achtste cache met code wegsteken. Het is geen echte sluis geweest, wel een keersluis, maar het is zo een mooi gebouwtje dat ik er wel de aandacht op wil trekken.
Mooi plekje gevonden, en dan vrolijk naar huis gefietst, zodat ik op tijd was om om vier uur DnD te spelen met Jesse en co.
Yup, fijne en vooral ontspannende namiddag gehad. Lang leve de elektrische fiets!
Nog meer geocaches, maar dan vooral herstellen
Dat het een bezigheid is, zelf geocaches plaatsen en in orde houden. Mijn rondje in het park van Mariakerke was nog maar eens aan onderhoud toe: de 1 die een nieuw plekje had gekregen, lag blijkbaar te dicht bij een andere cache en was afgekeurd, en de 2 was verdwenen. Een cache wat verderop aan een kapelletje was toe aan een nieuw logrolletje wegens compleet vol.
Bon, ik deed boodschappen voor Marleen en reed daarna door naar het park. Ik ging verplaatsen, vervangen en vernieuwen en genoot van de heerlijke zon.
Meteen passeerde ik ook even langs de school en kon het niet laten om daar een foto voor Instagram te nemen.
En toen had ik nog wat tijd voor het oudercontact van Merel en ik reed nog door naar de Blaarmeersen. Daar ligt namelijk al lang een cache naast de pier die al weken kleddernat is. Ik dacht voortdurend van hem te gaan vervangen tijdens een rugbytraining, maar ofwel was het aan het regenen, ofwel was er om een of andere reden geen training.
Er was veel volk, maar het is me toch gelukt om hem redelijk onopvallend te vervangen, denk ik.
Ik kwam thuis, plofte in de zetel, luisterde naar juf Liesbeth voor het oudercontact van Merel, en opende daarna mijn mail. Moh! Een nieuwe cache, uitgekomen om half drie in de namiddag, op drie kilometer van mijn deur! Langs de fietsostrade rond Gent, tussen Mariakerke en Wondelgem, een stukje dat ik wel kende. Ik twijfelde even tussen fiets en auto, maar sprong toch in de auto. Na een kort wandelingetje kwam ik aan een brugje en begon ik te zoeken met een pillamp. Eerst stond ik duidelijk aan de verkeerde kant te zoeken, maar toen ik het brugje overstak en naar de andere kant liep, had ik hem snel in handen. Een waar avontuur in het donker, maar wel een “first to find” voor ondergetekende. Yep!
Een geslaagd cachedagje, zou ik zo zeggen.
366 – 12 november 2020 – Blaarmeersen
Geocachen in Munte
Vandaag had ik afgesproken met Véronique om in het mooie weer te gaan cachen. Plaats van afspraak was Munte, de rand van het Bruinbos, waar ik een rondje van zo’n 5 kilometer en 14 caches had uitgestippeld. Vijf kilometer, da’s normaal gezien ongeveer een uur, maar als je cacht moet je per cache daar toch vijf à tien minuten bij rekenen: sommige caches vind je in een oogopslag en moet je enkel nog loggen, bij andere ben je soms tot een half uur kwijt, afhankelijk van hoe koppig je bent.
Over ons rondje deden we iets meer dan drie uur, pauze op een hekkenbalkje met een carré confituurtje inbegrepen. Oh, en talloze foto’s, dat ook.
Ik hield het bij de gsm, kwestie van het gewicht wat te beperken, maar Véro had haar toestel mee en documenteerde grondig.
Tegen het einde was het echt wel donker, de laatste cache hebben we gezocht én gevonden met het lichtje van onze telefoons.
Om kwart over vijf reden we huiswaarts, en ik pikte in het passeren in het donker nog 4 extra caches langs de baan op.
Ik heb er immens van genoten: buitenlucht, beweging, volwassen gezelschap en een zalige babbel. Meer moet dat toch niet zijn?
366 – 11 november 2020 – fotografiegymnastiek
Eindelijk weer buiten!
Vandaag was het ronduit rotweer, zodat ik in mijn kot gebleven ben. Maar gisteren, gisteren was in de namiddag eindelijk onze quarantaine afgelopen, zodat ik de auto heb genomen en naar Sleidinge ben gereden om er een rondje te geocachen. Het was dan wel grotendeels door woonwijken, ik heb intens genoten van het wandelen, het zoeken, en het op afstand kennismaken met een koppel geocachers.
Ik haalde tien mooie caches binnen, alleen de bonus heb ik niet meer gezocht want de rug begon pijn te doen, de gsm was zo goed als plat en ik was eigenlijk al te laat voor Merels verjaardagstaart. Ik ga nog wel eens terug ^^
Maar man, opgelucht dat ik eindelijk weer mag rondlopen!