Geplaatst op

Eindelijk de Sluizen afgewerkt!

Koud of niet koud, het was eindelijk nog eens niet aan het regenen en dus wilde ik per se nog eens naar buiten.
Het was nodig ook: ik moest mijn bonuscache van de Sluizenreeks nog gaan versteken, die lag al een tijdje te wachten.

Half november was ik twee locaties gaan spotten: eentje voor sluis nummer 8 aan het Rabot en eentje voor de bonus. Alleen is een stad geen evidente locatie voor nieuwe caches: altijd ligt er wel ergens eentje in de buurt die je al dan niet al gevonden hebt.

Midden november was ik die van het Rabot gaan wegsteken: afgekeurd wegens een andere te dicht. Wellicht eentje van een vaarcache, die heb ik namelijk niet gedaan wegens met mijn rug niet kunnen kayakken, maar bon. Eind november deed ik een nieuwe poging met drie verschillende locaties, maar alle drie afgekeurd. Hmpf. Blijkbaar ligt er een fysieke cache echt aan het Rabot zelf dus. Bon, ik heb er dan een multi van gemaakt: je moet eerst aan het Rabot een plakkaat gaan lezen en daar dan nieuwe coördinaten mee berekenen. De cache lag dan een 200 meter verderop. Té dicht bij een andere cache, waar ik begot niet op gelet had. Grr. Dan maar een nieuwe eindlocatie in de andere richting gezocht, en toen kreeg ik de commentaar dat het te dicht bij de tramsporen lag. Ik zat op mijn paard, maar toen ik ging kijken, had de reviewer eigenlijk wel een punt: anderhalve meter van tramsporen is misschien wel oké, maar niet voor kinderen. Bon, ik heb hem dan vorige week nog een eindje verder in een verkeersbord gestoken. Zevende keer, goeie keer: goedgekeurd!

Intussen had ik ook een coördinatencheck aangevraagd voor het Rabot, en ook daar bleek er eentje te dicht bij te liggen. Ik vroeg rond bij de cache-eigenaars en yup, ik kreeg prompt de coördinaten van Google Street View, een mysteriecache. Oef. De locatie die ik in gedachten had, aan het Sluizeken – waar anders? – was maar een paar meter te dicht en ik had de mogelijkheid om hem verder te steken.

Vandaag sommeerde ik dus ons pa om zijn sjaal en pet aan te doen en we trokken op pad. Hij was wel aan het grommelen: het was hem veel te koud, vond hij. Maar ik had geen medelijden: mee moest hij! Enfin, we hebben de bonuscache verstoken, hebben er een klein ommetje bij gemaakt, en zijn toen nog een andere cache hier in een Wondelgems park gaan controleren. Die was als onvindbaar opgegeven, maar zat nog netjes op zijn plaatsje. Oef.

Enfin, we zijn een uurtje weggeweest en de koffie en de taart smaakten. Maar het mag van mij echt snel lente beginnen worden, want dit weer hangt gigantisch mijn voeten uit!

Geplaatst op

Het eerste cachetochtje van het jaar

Vandaag scheen de zon toch wel enthousiast, en ik vond dat ons pa dus geen poot had om op te staan om niet mee te gaan cachen. Hij is al weken niet gaan wandelen en dat is niet gezond voor hem en zijn evenwicht.

Dus, zonder pardon, voorzien van een petje en een sjaal uit de kast alhier, sommeerde ik hem de auto in en reden we naar Ertvelde, want daar lagen nog een paar onontdekte cachekes. Aan de eerste hebben we staan kijken als nen uil op ne kluit, want ook al wisten we wat we zochten, we vonden het maar niet. Ik heb dan een berichtje gestuurd naar de cache-eigenaar en kreeg prompt een antwoord met de precieze locatie, en een halve minuut later had ik een valse graspol in handen. Echt, vrijwel niet te bespeuren in dat gras.

We zijn dan verder gereden, hebben nog een paar andere gezocht en eentje gevonden met een wel zeer originele logrol, en dan een mini zoektochtje rond een replica van een oude molen. Origineel, dat zeker!

Al bij al waren we op een kleine twee uur terug, maar hadden we een frisse neus gehaald en meteen ook vijf nieuwe caches.

Goe gereden!

Geplaatst op

Nieuwjaren, deel twee

Na een rustige voormiddag reden we richting Ronse, om daar eens hallo te gaan zeggen tegen Nelly, zodat Merel haar nieuwjaarsbrief kon voorlezen.

Eigenlijk mochten Merel en Kobe zelfs gewoon niet mee binnen, ze hadden blijkbaar een uitzondering gemaakt voor de feestdagen, maar blijkbaar geldt 2 januari niet meer als feestdag. Bon, na enig aandringen en gezwaai met de nieuwjaarsbrief mocht het alsnog, maar dan per uitzondering. Oef.

We konden dus het volle kwartier blijven, er werd voorgelezen, even gebabbeld, en toen moest Bart nog wat dingen voor zijn moeder doen, waardoor wij een half uurtje moesten zoek zien te maken. Nu, als geocacher is dat niet meteen een uitdaging ^^

Iets verderop, op de industriële site van een oude ververij, lag er namelijk een cache die wij nog niet gedaan hadden. Het was koud, vochtig en grijs, maar wat een locatie zeg! Heel erg urbex: verschillende watervergaarbekkens, een wandelpad daarlangs, open ronde betonnen… euh, platformen of zo… Merel vond het meteen een ideale trouwlocatie en zette daar al een ganse boom over op, compleet met roze lopers en al.

De foto’s doen het eigenlijk totaal geen recht, maar bon. Na een half uurtje gingen we Bart weer oppikken en reden naar huis, netjes op tijd voor Merels dansles.

En toen zij goed en wel vertrokken was, stapte ik zelf weer in de auto en reed naar Gwen. We wilden deze vakantie eigenlijk samen met onze dochters gaan wandelen, maar in dat rottige weer was de goesting snel voorbij, en de tweede week gooiden allerlei onverwachte omstandigheden roet in het eten.
Ik heb me dan maar een goed uur bij haar in de tuin op het terras genesteld onder een terrasverwarmer, en we hebben eindelijk nog eens gezellig getetterd. Veel te weinig, eigenlijk, want er zijn nog massa’s dingen die we willen bespreken, maar bon, het begin is er al.

We gaan proberen dit vaker te doen, nu we toch niet kunnen gaan eten. Ik heb een terras met vuurschaal, zij heeft een overdekt terras met terrasverwarmer. Moet kunnen, dus.

En toen was er enkel nog een zalig rustige zaterdagavond. Dik in orde.

Geplaatst op

Geocaching tussen Drongen en De Pinte

Ook vandaag was het niet aan het regenen, integendeel, en dus trok ik rond half drie opnieuw op geocache tocht, meer bepaald naar Drongen: daar was een nieuwe uitgekomen.

Het was een prachtig plekje, ik genoot enorm, maar de cache zelf heb ik niet gevonden. Iemand van geocaching.com zelf is gaan kijken en trof er net de legger, en de cache lag blijkbaar een tiental meter verderop, hoger dan aangeduid, waar ik hem niet kon bereiken. Tsja. Maar mooi was het er wel.

Ik reed dan maar door naar Sint-Martens-Latem om daar nog een losse cache op te pikken, en dan via Deurle naar De Pinte, want daar lagen nog een hoop niet gevonden caches. Hah! De meeste daarvan lagen in woonwijken, maar ‘Huis met Snor’ en dat elandenbord wilde ik u toch niet onthouden.

Maar bon, alweer een ontspannende dag gehad met wat beweging en wat frisse lucht.

Geplaatst op

Geocaching: de Grote Vogeltrek in Laarne

Gwen en ik wilden vorige week maandag gaan wandelen met onze dochters, maar het was aan het gieten. Niet meteen ideaal dus. Woensdag dan maar? Idem…

Geen probleem, zeiden we, maandag dan. Maar toen ik deze middag belde om concreet af te spreken, bleek ze in het testcentrum te staan met de jongste dochter: die had last van eczeem maar ook een klein hoestje, en dus wilde de huisarts haar niet onderzoeken zonder negatieve test. Zucht.

Ik ben dan rond drie uur maar vertrokken richting Laarne, maar ben behoorlijk wat tijd verloren aan het Veer van Terdonk. Aan dat van Langerbrugge stond al helemaal een lange rij auto’s aan te schuiven. Maar bon, tegen half vier stond ik in Laarne voor een rondje in de Damvallei, het rondje Grote Vogeltrek. Zo’n 2.5 kilometer, 6 caches plus een bonus en een losse cache vlakbij. Dik in orde, dacht ik zo.

Ik moest even zoeken naar een plekje om te parkeren maar begon er toen vol goeie moed aan: de eerste caches werden vlot gevonden, mooi gemaakt, dik in orde. En toen was het plots geen asfaltbaantje meer maar een aardeweg. Allez ja, een modderweg. Goh ja, ik had oude laarsjes aan, moest wel kunnen. En ik genoot intens van het weer en het uitzicht. En het gevoel dat alles weer normaal was, zonder corona.

En toen bleek die losse cache op een “laarzenpad” te zijn. Ik had nog eventjes tijd voor het echt begon te schemeren, het was maar zo’n halve kilometer heen en terug en het zag er heel mooi uit, dus waarom ook niet?

Wel euh… Dat “laarzenpad”, dat mag je letterlijk nemen. Het was hier en daar tien centimeter modder die niet te ontwijken was, en ook het vlonderpad stond hier en daar gewoon zelf onder water. Maar het uitzicht over het moerassige gebied aan de cache was prachtig…

Maar na afloop – en ik vond dan nog de bonus niet, ook al stond ik op de juiste plek en moet hij me bijna gebeten hebben – bleven mijn broekspijpen wel zelfstandig recht staan en kon je het kleur van mijn laarsjes niet zien.

Maar ik was helemaal uitgewaaid, helemaal ontspannen en helemaal hehe.

Geplaatst op

Nieuwe cache?

Nu veel mensen thuis zitten, verschijnen er overal nieuwe caches. Cachen is misschien niet helemaal coronaproof, maar je zit in openlucht en als je je handen even ontsmet na een cache, is er geen enkel probleem.

Ik wilde eindelijk eens de reeks Sluizen van Gent afwerken met een achtste cache aan het Rabot en een bonus aan, jawel, het Sluizeken. Het liefst werd dat een specialleke maar ik wil eerst zeker zijn dat de cache daar niet telkens weer gevandaliseerd of gepikt wordt, voorlopig is het dus een eenvoudig doosje.

Twee weken geleden was ik die cache gaan wegsteken en ook eentje aan het Rabot. Alleen bleek er in de buurt van het Rabot een andere cache te zitten die ik zelf nog niet had gezien, wellicht een van de vaarcaches. Hmpf. Cache afgekeurd dus. Ik schreef de eigenaars van de verschillende caches in de buurt aan maar kreeg niet echt antwoord.

Vandaag ben ik dus nog eens naar het Rabot gefietst om de cache op een ander plekje te steken. Prachtig weer, en drie verschillende locaties opgemeten voor het geval dat het nog niet oké is. Het Rabot is best mooi, trouwens.

Allez hup, op hoop van zege dat het nu wel oké is. En anders moet ik verder gaan zoeken, letterlijk dan.

Geplaatst op

Geocachen in Gent centrum

Nee, ik heb er geen nieuwe caches ontdekt, al zijn er nog een paar wandelingen die ik nog moet doen.

Maar het is nu al behoorlijk lang dat ik 7 verschillende sluizen in Gent van een cache heb voorzien, met elk een code. De bedoeling was al bijzonder lang om er nog een achtste sluiscache bij te leggen en dan een bonus, eentje die je maar kan vinden al je alle andere acht caches hebt gevonden.De locatie voor die laatste had ik al lang in gedachten: het Sluizeken, en dan meer bepaald het stukje wandelpad langs het water. Daar staat een paar prachtige oude bomen, ideaal voor een cache. Alleen weet ik niet hoe voorbijgangerbestendig die cache daar zal zijn.

Soit, in het prachtige weer ben ik de fiets op gegaan, heb eerst de cache aan de Tolhuissluis vernieuwd – doosje was aan het doodgaan – en ben daarna doorgefietst naar het Sluizeken om daar dus een voorlopige cache weg te steken. Ik wil er eigenlijk iets speciaals van maken, maar eerst wil ik zeker zijn dat de cache daar niet snel verdwijnt. Er is nogal wat passage langs dat wandelpad, en in de zomer zit er ook regelmatig volk te chillen.

Ik fietste verder naar de Sint-Jorissluis aan de Reke om er een nieuw logrolletje te voorzien. Het potje was nog prima, maar het was vochtig van binnen en er zat te veel brol in. Uitgekuist, en verder.

Volgende stop was de Scaldissluis aan de Oude Beestenmarkt, want daar was de cache alwéér verdwenen. Serieus zeg! Ik denk dat ik vorige keer een meter of 5 duct tape heb gebruikt om hem vast te plakken, en blijkbaar zijn er nog steeds mensen die vinden dat ze hem moeten lostrekken. Enfin, poging elvendertig.

De tocht ging verder richting Rabot, want daar wil ik een achtste cache met code wegsteken. Het is geen echte sluis geweest, wel een keersluis, maar het is zo een mooi gebouwtje dat ik er wel de aandacht op wil trekken.

Mooi plekje gevonden, en dan vrolijk naar huis gefietst, zodat ik op tijd was om om vier uur DnD te spelen met Jesse en co.

Yup, fijne en vooral ontspannende namiddag gehad. Lang leve de elektrische fiets!