Swishing

Omdat ze me het zo lief had gevraagd, kon ik het Karolien moeilijk weigeren om naar de Swishing te gaan.

Het leek me ook wel een interessant concept: iedereen neemt maximaal tien stuks uit zijn garderobe (dingen die in prima staat zijn, maar te klein/te groot/toch niet zo mooi bij nader inzien/impulsaankoop), brengt die mee naar de swishing, laat ze nakijken en hangt ze in de voorziene rekken. De daaropvolgende uren heb je de tijd om rustig te snuisteren in de spulletjes die anderen hebben meegebracht. Je mag dingen passen, maar je moet ze daarna netjes terughangen: iedereen heeft recht op alles. Op een afgesproken uur verzamelt iedereen buiten achter een startlijn, worden de rekken binnen een beetje op orde gebracht, en wanneer het startschot gegeven wordt, mag iedereen naar binnen stormen en zijn favoriete items uit de rekken grissen, tot maximaal het aantal dat je zelf had meegebracht.

swishing

Als resultaat heb je dan een aantal nieuwe stuks in handen, terwijl je van die andere spullen die op je geweten drukten, vanaf bent. Niet slecht, toch?

Editie twee van Swishing ging door in Chateau Potuit, enfin, een kleine maar gezellige ruimte achter het prachtige herenhuis in Sint-Amandsberg. Zo’n 40 dames waren aanwezig: niet alleen de ruilbelusten, maar ook een visagiste, een kapster en zelfs een heuse stijladviseuse. Blijkbaar waren alleen de smallere soort dames op het evenement afgekomen, want boven maatje veertig vond je nog nauwelijks iets. Daar stond ik dan, met mijn behoorlijk maatje meer. Alleen een paar witte schoenen kwamen in aanmerking, vond ik.

Bon, ik heb dan rustig iets gedronken, wat heerlijke kaastaart gegeten en van de andere hapjes gesnoept (waar denk je dat die grote maat vandaan komt? :-p )en gezellig zitten kletsen.

Om half vijf ging ik tussen de rest van de dames staan, en de spanning was te snijden: er hing zowaar behoorlijk veel adrenaline in de lucht! Dat was ook te merken toen het startschot viel: er werd naar binnen gestormd op een manier alsof er binnen gratis Manolo Blahnikschoenen te rapen vielen!

bestorming

Sommige meisjes werden genadeloos tegen het venster naast de deur gesmakt, anderen ruwweg omver gedrumd. Ik liet het zwaarste geweld voorgaan en holde dan op een drafje mee binnen, maar de schoenen waren al weg natuurlijk. Ik heb dan, na een tijdje, toch een ander paar meegenomen: hele mooie, maar genadeloos hoog.

schoenen

Toen iedereen uitgegraaid was, werden er nog leuke bonussen weggegeven (zoals twee uur personal shopping met de stijladviseuse en zo) en werd er nagekeken of je toch niet teveel meegenomen had.

Mijn persoonlijke conclusie: fijn concept, maar toch: nee bedankt. Niet alleen is mijn maat niet populair, maar vooral het vreselijke gestorm was beneden alles. Het leek wel een bende uitgehongerde wilden die een buffet gezien hadden. Ik winkel zo al niet graag, en dit gaat dan echt een stap te ver.

Ik weet dat de organiserende dames mijn mening delen, en ik hoop dat ze voor de volgende editie een betere oplossing vinden. Want ja, het idee is schitterend. Alleen die uitwerking he…

(foto’s Sophie de Brabander)

1 september, als moeder en leerkracht: tussen kleuter en achttienjarigen.

wolfeersteschooldag

8.15u. Huppelend stapt Wolf, vijf jaar, tussen papa en mij in naar school, Mariavreugde in Wondelgem. Ver is het niet, dus gaan we te voet, want de school wordt overrompeld door auto’s van ouders, die net zoals wij de eerste schooldag actief willen meemaken.

autosaanschool

Op de kleuterspeelplaats is het druk: overal staan kleintjes bij hun ouders, sommigen onwennig en verlegen, anderen met tranen in de ogen, en nog anderen, zoals onze Wolf, met veel bravoure en goesting. Hij zwaait al van ver naar klasgenootjes die hij lang niet gezien heeft, stopt zijn rugzakje in mijn handen en verdwijnt op de speeltuigen. Hij heeft er duidelijk zin in, en wordt langs alle kanten enthousiast begroet door speelkameraadjes.

schoolpoortwondelgem

Als de bel gaat, is er chaos. Mijn man heeft zich al lang uit de voeten gemaakt: het is hem te druk en te wild. Je ziet vraagtekens op alle gezichten: waar moeten we naartoe? Naar de overdekte speelplaats binnen, zoals vorig jaar? Hier buiten blijven staan? Naar de klas?
We besluiten even binnen te kijken, en merken dat verschillende kleuterjuffen aan hun klas zijn en daar de kleintjes opwachten. Die van ons is echter nergens te bespeuren. We staan wat te drentelen aan de klasdeur, en gaan uiteindelijk weer naar buiten.
Daar blijkt de directrice een speech te geven, maar die is nauwelijks verstaanbaar. Onze uitgelaten kleuters hebben er ook geen boodschap aan, en hangen ongedurig rond ons.

Het is half tien als Wolf eindelijk in zijn klas is, en honderduit zit te vertellen tegen zijn vriendjes. De juf stuurt ons met een beslist gezicht wandelen: nu is het haar beurt. Nu is zij de baas, voor het komende schooljaar. Onwennig gaan wij, de ouders, naar de schoolpoort: het is moeilijk om na twee maanden je kind weer af te staan. Maar aan de stralende gezichtjes te zien zijn onze kinderen in goede handen. En dus druipen wij, gezellig kletsend en met een gerust hart, af.

11.15u. Het contrast kan moeilijk groter. Op de speelplaats van Atheneum Mariakerke troepen de leerlingen van 2 tot en met 6 samen: jongeren die honderduit vertellen over hun vakantie, reis, of eventuele grote verovering. Er wordt druk geknuffeld, gegiecheld, geSMSt, en over het algemeen cool gewezen. Ouders zijn hier in de verste verte niet te bespeuren: als ze er al waren om zoon- of dochterlief af te zetten, zijn ze al lang naar huis gestuurd door hen. Ouders zijn niet cool, zelfs niet op de eerste schooldag.

speelplaatsmariakerke

De eerstejaars zijn er al van half negen: zo hebben ze rustig de tijd gehad om de school te verkennen, te ontbijten, een rondleiding te krijgen, het schoolreglement te overlopen, en dergelijke dingen meer, zonder dat die grote lummels op hun vingers staan te kijken.

Wanneer de bel gaat, stromen ze naar binnen: de lokalen voor de respectieve klassen hangen uit, en ze kennen de weg. Sommigen komen wat later mijn klaslokaal binnen: uit pure gewoonte waren ze naar hun vorige klas gegaan, de naam die hen nog steeds zo vertrouwd is. Ze moeten er nog aan wennen dat ze nu zesdes zijn.
Ik zit vooraan op mijn bank, en heet hen welkom. Ze kennen me al, en ik hen, dus veel plichtplegingen zijn er niet. Ik vul de nodige papieren in, doe een paar algemene mededelingen, belicht de wijzigingen in het studie-, orde- en tuchtreglement, en dicteer de lessenroosters in de gloednieuwe, knalpaarse agenda. Ze hebben het moeilijk om stil te blijven: ze hebben elkaar zo lang niet gezien, en ze hebben nog zoveel te vertellen. Oogluikend laat ik hen doen: ze zullen de rest van het schooljaar nog stil genoeg moeten zijn, en al hun aandacht nodig hebben.

Laat hen die eerste dag nog maar wat warmlopen. Per slot van rekening is het ook voor mij nog maar net 1 september.

Aqua Azul

Ik keek er al lang naar uit, en gisteren gingen we dus eindelijk weer eens saunaen in Aqua Azul in het Patershol.

Het was lang geleden, en daarom verbaasde de inrichting me toch weer. Aqua Azul is gesitueerd in een oud, perfect gerestaureerd herenhuis met een art déco inslag. Dat aspect hebben ze sterk in de verf gezet: het gaat hier vooral om de sfeer.

Je wordt hartelijk ontvangen aan de receptie, krijgt badlinnen mee en een allercharmantst sleutelhanger met sleuteltje van je kastje. De kleedkamer geeft al een eerste impressie: prachtige designkastjes, met dito verlichting en kaptafel in donker hout wachten je op.
Daarna geef je je sleuteltje af aan de receptie, en ga je de trap weer af, richting douches. Je kan kiezen tussen warm of ijskoud, uiteraard. Er is een ruime hete sauna, een even ruime vochtige biosauna, en een uitgebreid Turks stoombad. De sauna’s hebben een zestal ligbanken, maar al zittend kan je er uiteraard met meer mensen tegelijk in. Zodra je uitgezweet bent, kan je (na een douche) terecht in het koude zwembad (ik schat 2 op 8 meter), voorzien van een jet zodat je ook echt kan zwemmen, mocht je dat willen. Een alternatief is de binnentuin waarrond de ruimtes zich situeren, en waardoor er ook massa’s daglicht binnenvalt. In die binnentuin, weelderig begroeid met klimplanten en in okerkleuren gestoken, vind je een ijskoud dompelbad, de klassieke emmer met koud water die je over je hoofd kan uitgieten, maar ook zeven ligzetels om rustig af te koelen.

Om weer op te warmen en even te rusten kan je naar het bubbelbad, dat via een fraai gestileerd gat in de muur is te bereiken en uitzicht heeft op de binnentuin, maar kan je ook bekomen op een bankje met je voeten in heet water. Wil je meer rust dan dat, dan kan je opnieuw de trap op naar de relaxatieruimte met royale lederen ligzetels en gevarieerde lectuur. Kenmerkend is de grote bibliotheek met filosofische werken. In de winter brandt het haardvuur.

Wil je graag wat kletsen met je gezelschap, dan kan je terecht in het salon: aan een prachtige houten art deco-bar kan je diverse drankjes bestellen, van koffie tot gezonde sapjes.

De sfeer is heel belangrijk in dit badhuis: er wordt echt wel op gedrukt dat het de bedoeling is alles zo sereen mogelijk te houden, en dat er bij voorkeur niet gepraat wordt, zeker niet in de sauna’s. Zelfs fluisteren wordt afgeraden, omdat ook dat behoorlijk storend kan zijn. Daarom hebben ze ook het salon voorzien, waar je wél honderduit kan en mag kletsen.

Aqua Azul is niet bijzonder groot, maar kan toch behoorlijk wat volk aan door de diverse locaties. Als er weinig volk is, kan het best dat je elkaar nauwelijks ziet, en dat is een pluspunt. Toch is reserveren wel aangeraden.

Ook de prijs valt al bij al nog mee: een basisbeurt kost 20 euro, als lid betaal je nog 14 euro. Wij hebben voor twee, met badlinnen (badjas en twee grote handdoeken) en een milkshake resp. gezonde cocktail 64 euro betaald. Dat is niet weinig, maar het geheel doet zo luxueus aan, dat we dat met plezier hebben neergeteld.

(Foto’s ga je helaas op hun site zelf moeten bekijken, die zijn in flash en kan ik hier dus niet posten. En om zelf te nemen, nee, daar was ik te relaxed voor.)

Raj

Mmmmm…

Da’s het gevoel dat me bekruipt als ik terug aan gisterenavond denk.

Monica had me uitgenodigd voor een avondje sauna en daarna iets te eten, en ik zei geen nee natuurlijk 🙂 Ze had twee uur gereserveerd in sauna Raj, midden in het Patershol, alleen voor ons tweetjes. De prijs viel ongelofelijk goed mee, minder voor een privesauna dan in andere sauna’s voor een publieke saunabeurt per persoon…

raj-1

Groot is de Raj niet, maar wel bijzonder aangenaam en sfeervol. Het thema is -hoe raadt u het – Indisch, en dat zie je in alle ornamenten en versieringen, hoewel die niet overdadig aanwezig zijn. Er is een hete sauna (90°), een biosauna (70° en vochtiger) en een stoombad. Daarnaast zijn er verschillende soorten douches (regelbare stevige stralen, regendouches, en een ijskoude waterval) een koud dompelbad, en een heet voetbad. Als je de wenteltrap opgaat, is er een relaxruimte met tal van ligbedden, lectuur over ayurvedische massages, boeddhawijsheden en dies meer, lichtjes overal, een kan met appelsiensap, eentje met appelsap en een derde met pompelmoessap, en schaaltjes met gemengde nootjes, rozijnen of gedroogde abrikozen. Overal hoor je een zachte Indische muziek, en als die wegvalt, is dat ook meteen het teken dat je twee uur om zijn, en dat je nog rustig de tijd krijgt om je te douchen en te kleden.

raj-2
In de kleedruimte heb je individuele kastjes (met sleutel) zonder nummers, maar met de namen van Indische godheden en dito beschildering. Uiteraard is er een kaptafel met haardrogers, maar ook bodylotion en dergelijke.

Monica heeft bij het buitengaan met een grote smile 75 euro neergeteld: we waren beiden helemaal relaxed, uitgestoomd, wellicht minstens een kilo lichter, en helemaal bijgepraat.

Jammer genoeg was het bijhorende restaurant in het post-Patersholfeestentijdperk gesloten, maar we konden gelukkig nog een hoofdschotel krijgen (het was na tienen) in alweer Le Baan Thai. Opnieuw heeft het daar enorm gesmaakt. Als dessert hadden we graag een bordje zoet verorberd in Het Oeverloze Eiland, maar dat was gesloten, helaas. We zijn dan maar een ijsje gaan eten in de Abajour, buiten op het gangpad langs het water: heerlijk rustig, gezellig, en tot mijn grote verbazing nog steeds niet koud.

Het was na middernacht toen we opnieuw de moto opstapten en naar huis reden. Helemaal relaxed, dat kon je echt wel zeggen.

Mmmmm…

Feestdag

Van een heerlijke dag gesproken!

Het hele gezin zat nog rustig wakker te worden en te suffen achter respectieve schermen, toen mijn GSM ging. Mijn kozijn Valentijn: of we zin hadden mee te varen met de zodiac naar zijn kantoor in ’t stad? Hij moest zijn laptop ophalen, en ik had al lang gevraagd of Wolf en ik ooit eens mochten meevaren.

Het was al prachtig weer, dus snel deftige kleren aangetrokken en zo, en tegen half elf waren we in Meulestee, waar Valentijn woont en het bootje dus geankerd ligt (mooie uitdrukking, voor vast met koorden en kettingen :-p).

Ik had Gent nog nooit vanop het water gezien. Ja, wellicht ooit lang geleden wel de toeristische rondvaart gedaan, maar da’s maar een heel klein stukje Gent. We voeren de oude haven af, langs de Wiedauwkaai,

en gingen een kijkje nemen naar de oude dokken.

Het droogdok is anders ook wel vree wijs om zien vanop het water.

Dan ging het verder, voorbij de geopende spoorwegbrug,

naar de zwaaikom aan de Dampoort, richting Portus Ganda,

een kijkje nemen aan de Sint-Jorissluis,

en dan langs de pakketboot

naar de achterkant van Sint-Anna, waar het kantoor ligt.

(Het vervolg van de trip is voor een volgende post, want ik zit aan mijn maximum bij Vimeo voor vandaag :-p)

Gent Verwent

Môh, ik heb blijkbaar een bon van 5 euro gewonnen van Gent Verwent, via nieuws.be!

Allez hup, eens zien wat ik daar dan mee zal kunnen doen. Is wel leuk, natuurlijk, al is het maar vijf euro.

Blaarmeersen

Vandaag ben ik met mijn ma, de twee kinderen en Alexander, het nog-net-niet-driejarige zoontje van mijn broer, gaan zwemmen in de Blaarmeersen.

Het is een hele verhuis natuurlijk, met koekjes en drinken, handdoeken en speelgoed.

Het was er behoorlijk druk ook, maar toch bijzonder doenbaar.

Kobe en Alexander hebben voortdurend door het ondiepe water lopen pletsen, en durfden uiteindelijk zelfs tot aan de kin in het water (zelfs zonder hand van mama of oma, helaas). Wolf had zijn paarse krokodil mee en maakte daardoor onmiddellijk vriendjes met een groepje oudere kinderen die vrolijk meespeelden. En ja, ze hadden respect voor Wolf, speelden met hem, hielpen hem op de krokodil, en vroegen het netjes als ze ook even op de krokodil wilden. Hij genoot van elk moment, en dobberde vrolijk rond met zijn zwembandjes. Hij kan nog net niet zwemmen, maar het scheelt echt niet veel, het is vooral een kwestie van vertrouwen.

In elk geval hebben we er allemaal van genoten en is het voor herhaling vatbaar als het echt goed weer is. Kleine kinderen bibberen namelijk nogal rap, en dat was zelfs gisteren het geval (de zon zat er niet door).

Bedankt, stad Gent, voor de peutervriendelijke aanpassing van ons aller Blaarmeersen. Nu zie ik helemaal geen reden meer om nog in de file te gaan staan richting zee: we hebben zand en zoet water vlakbij 🙂

MiramirO

En jawel, nog een verslag dat oorspronkelijk op GentBlogt is verschenen. De foto’s zijn van diverse fotografen, ik hoop maar dat ze het niet erg vinden dat ik ze overgenomen heb.

Voor de eerste dag van MiramirO gaf ik present om 20u op het Spaanskasteelplein voor de voorstelling ‘Enfin Tranquille’ van Mine de Rien (Fr). Het decor spreekt al op zich tot de verbeelding: twee kleine werkmanshuisjes, deur en venstertje bovenaan, met elk een klein achtertuintje en daartussen een lage afsluiting.

MiraMiro

Het verschil tussen de twee is meteen merkbaar: het ene tuintje is netjes opgeruimd met bloemen en een stoeltje, in het andere staat een oud tafeltje, een versleten stoel, en wat rommel. Zodra de bewoonsters erbij komen, wordt alles duidelijk: twee oude vrouwtjes hebben blijkbaar niet veel om handen, houden elkaar minutieus in het oog en gunnen elkaar niet het minste pleziertje. Het is ronduit hilarisch hoe ze elkaar het bloed van onder de nagels pesten, soms wordt het je reinste slapstick. De kinderen op de voorste rijen lagen dan ook in een deuk. Maar haten de buurvrouwen elkaar echt? Of kunnen ze elkaar, op hun eigen manier, misschien toch niet missen?

MiraMiro MiraMiro

Deze zo goed als woordeloze voorstelling van quasi een uur maakte een diepe indruk, en zou eigenlijk niet eens misstaan in een echt theater.

Gezien op donderdag 23 juli om 20u
Nog te zien op vrijdag 24 juli 17u en 20u op het Spaanskasteelplein.

Onmiddellijk na deze voorstelling begon aan de andere kant van het plein ‘Play’ van de Spanjaard Léandre. Ik slaagde er nog in me ergens tussen te wurmen, en genoot van deze hedendaagse clown. In het begin wist ik niet goed wat de bedoeling was: met veel theatrale gebaren was de man, strak in het pak gestoken, zijn publiek aan het herschikken. Achteraf gezien moet hij op dat moment aan het inschatten geweest zijn wat voor volk hij in de kuip had, want dat is ’s mans grote sterkte: inspelen op zijn publiek.

leandre leandre leandre leandre leandre leandre leandre leandre

Er zijn wellicht wel een aantal op voorhand vastgelegde patronen, maar zijn improvisatietalent is meesterlijk. Zo reageerde hij onnavolgbaar op de reacties van een klein meisje (ze kan niet ouder dan drie zijn geweest), en slaagde hij er zelfs in met een baby het hele publiek te doen schateren. Doorheen de ganse voorstelling wordt hij begeleid op elektronische piano, muziek die wel degelijk zijn functie heeft. Veertig minuten later moest ik vaststellen dat ik al bij al gewoon tranen had gelachen, en dat voor een voorstelling zonder tekst of script. Chapeau!

leandre leandre leandre leandre leandre leandre leandre leandre leandre leandre

Gezien om donderdag 23 juli om 21u.
Nog te zien op vrijdag 24, zaterdag 25 en zondag 26 juli, telkens om 21u op het Spaanskasteelplein

Een dik half uur later stond ik aan te schuiven op de Sint-Baafssite aan de piepkleine circustent van Circo Ripopolo (BE) voor de voorstelling ‘A Rovescio’. We maakten ons eigenlijk wel een beetje zorgen: volgens een bordje kon er maximum 20 man binnen, en we stonden er zeker met 60! Na een beetje wachten werden we alsnog allemaal binnengesluisd naar de achterkant van de tent: staljongens Gabriele en Giancarlo verzamelden alle mogelijke dingen om op te zitten, maar helaas, binnen in de tent konden we niet meer.

ripo ripo ripo ripo ripo ripo ripo ripo

Niet getreurd, dan gingen zij wel zorgen voor spektakel. Er waren bijzonder goeie vondsten bij (zoals Carlito de slak) maar ook wel mindere momenten. Soms verliep de voorstelling nogal traag, al zat je bij tijd en wijle echt te schateren. Naar mijn mening mocht de drie kwartier durende voorstelling wat ingekort worden, maar is ze zeker de moeite waard.

Gezien op donderdag 23 juli om 22u30.
Nog te zien op vrijdag 24, zaterdag 25 en zondag 26 juli, telkens om 22u30 op de Sint-Baafssite.
Tickets: € 6; reserveren via Uitbureau, tel. 09/233.77.88

Oidipoes in Kolonos

Alweer een verslagje voor GentBlogt.

Sophocles mag dan misschien wel 2500 jaar geleden geleefd hebben, zijn toneelstukken hebben nog steeds niks van hun actuele waarde verloren. Zeker niet als het om een bewerking van Oidipoes in Kolonos door Hugo Claus gaat, die uitgevoerd wordt door Aldo Behrens en Katrien Delbaere, in regie van Jo Decaluwe.

Ook al zijn er meerdere personages, alles wordt gespeeld door twee acteurs, zoals ook in Sophocles’ tijd vaak gedaan werd. De Zuid-Afrikaanse professor Aldo Behrens, 69 intussen, staat met een geweldige présence op de planken, en zet een uitstekende Oidipoes neer, waardig in al zijn nederigheid. Zijn tegenspeelster Katrien Delbaere neemt de andere rollen voor haar rekening, netjes te onderscheiden van elkaar door de knappe kostumering. De enscenering is heel eenvoudig: een omgevallen boom in een zandvlakte, waarrond het publiek zit. Dit “théâtre en rond” heeft het voordeel dat de acteurs niet belemmerd zijn door hun publiek, maar heel eenvoudig de actie kunnen spelen waar ze willen.

De thematiek is dan weer die van rechtvaardigheid en familiezin versus machtswellust en hebzucht: Oidipoes is verbannen door zijn eigen zonen, die hem omwille van een orakeluitspraak nu terug willen in hun stad. Om evidente redenen weigert de blinde oudkoning.

oidipoes

Oidipoes in Kolonos is op zich al geen licht stuk, en het feit dat Behrens Afrikaans spreekt, maakt het er wellicht niet makkelijker op. Toch is die taal zeker geen probleem: door het feit dat Delbaere Nederlands spreekt, vallen de gesprekken bijzonder goed te volgen, ook als je een woord niet zou begrepen hebben.

Een knappe voorstelling, gebracht door sterke acteurs: zeker een aanrader.

Nog elke dag van de feesten in Theater Tinnenpot, om 17.30u. Prijs: 13.00€. Info en reservaties op 09/225.18.60 of http://www.tinnenpot.be

Moereloere

Dinsdagavond met mijn ouders naar de Moereloere geweest, en er het volgende artikel voor Gent Blogt bij geschreven (ze kwamen er niet uit of het in het Nederlands of het Gents moest, vandaar dat het allebei is).

Oas ge nen echte Genteneire zijt, en ge leeft al langer of dat er nen computer in ui uis stoat, tons kende de Moereloere. Margrietse, Oswald, Fred, en vroeger uuk nog Michel en Rik (en ‘k vergete der nog nen nest) ên joaren oan een stuk elke Fieste in ‘t Museetse gespeeld, en doarachter uuk nog in nen uup prochezoalen overal te velde. Tien joar geleen zijn ze dermee gestopt, ‘t wier tevele en te lange. Kanne da goe verstoan.

Moar nui ân Margrietse, Oswald en Fred der were goeste in gekrege, en z’ên tuupe me Jo Decaluwe een compiloase gemokt. ‘k Verschote wel een beetse oas ek zagge daddet nui in ‘t Tinnenpot es, en niemier in ‘t Museetse, moar alla ja, tons emme tenminste gien natte voeten niemier oas ‘t were nen drache nationale doet.
Deissendag zij ‘k mee mijn èwers goan kèke, en ‘k zagge daddet goe woas. Sommigste van de liedses oak joaren geleên al gezien, moar dadden besan nie, want ze zijn nog even goe. En de sketchkes? Awel, da’s gelijk of altijd: ‘uit het leven gegrepen’, lijk of da Oswald da zuu schuune kan zegge. Simonne, getrèwd me Richard, vertelt over ulder vakanse op nen camping oan de Côte d’ Azur, of wa dan ze tegengekomen zijn me ulder otootse in de Beekse Bergen in Olland. Of ge ziet oe dat den chef van Richard komt eten, en da zezij tevele ee gedronke…

‘k E van uure waaien daddet de loatste kier zuu zijn da ze spelen: ‘k en wete nie of dat er nog koarten zijn, moar moeste kik van ui zijn, ‘k zoe ne kier belle, want ‘t is de moeite weird. Zeker wete!

Moereloere Moereloere

Moereloere, het is jarenlang een van de vaste waarden geweest in het Gentse, en dan meer bepaald op de Gentse Feesten. De voorstellingen van deze Gentse cabaretgroep op het binnenplein van het Museetse (Het Huis van Alijn) waren legendarisch, net zoals het paniekerige vluchten midden in een voorstelling als het weer eens begon te stortregenen.

Jarenlang hebben Margriet, Oswald, Rik, Michel en vele anderen het beste van zichzelf gegeven. Tien jaar geleden hebben ze echter de lier aan de wilgen gehangen en er een punt achter gezet, tot grote spijt van velen in het publiek.

Dit jaar zijn echter drie van de vaste leden van vroeger, met name Margriet Bruggeman, Oswald Versyp en Fred Praet, opnieuw samengekomen om onder leiding van Jo Decaluwe een compilatie in elkaar te boksen. Ze zijn verhuisd van buiten naar binnen, dat wel: ik moet toegeven dat ik even vreemd opkeek toen het in de Tinnenpot bleek te zijn. De sfeer is daardoor een beetje anders, maar toen ik het midden in de voorstelling buiten hoorde stortregenen, was ik daar niet echt rouwig om.

Moereloere brengt, zoals altijd, een mix van tekst en muziek, van lollen en ernstiger momenten, maar eigenlijk altijd bijzonder herkenbaar en levensecht. Het eerste stukje is zelfs schrijnend: een oudere man zit op café, en vertelt daar aan de fictieve cafébaas dat hij ontslagen is na 24 jaar trouwe dienst: “den dienst van de carrosserie wordt gotomatiseerd, en de goeie weirkmensen worden vervange door azuu van die robotses… ”

Het overgrote deel van de sketches speelt zich echter af bij Simonne en Richard, een koppel met een tienerdochter Lucrèce. Of Simonne nu aan de telefoon vertelt van de uitstap naar de Beekse Bergen, of het heeft over de campingvakantie, je lacht je tranen. De chef van Richard komt eten en Simonne heeft teveel gedronken, of ze vertelt hoe haar vent aan het worstelen is met een nieuwe kleerkast van de Weba… Het geheel wordt doorspekt met liedjes, al dan niet komisch.

De enige voorwaarde om de voorstelling te kunnen volgen, is een basiskennis van het Gents, aangezien alles in een sappig Gents wordt gebracht. Amper één stuk wordt door Versyp in een of ander Meetjeslands dialect gebracht. Een doorgewinterde Limburger zal dus met grote ogen en niet-begrijpende blik zitten kijken, maar het aanwezige publiek zat dinsdag toch te smullen van de woordgrapjes. Echte Genteneirs dus, mijn gedacht!