Geplaatst op

Fietstochtje door Gent

Een heerlijke zonnige zondag, ons pa die ziek is en dus niet komt, en een reeks geocaches die onderhoud nodig hebben = een fietstochtje in Gent.

Eerst keek ik enkele caches na die niet gevonden waren, maar die wel nog netjes op hun plaats zaten. En toen kwam ik in Gent centrum waar ik enkele labcaches van de Kabouterreeks wilde doen. Man, wat was dat zeg!

Ik geef toe, het is een lang weekend en dus morgen ook nog een vrije dag, en het is schoon weer, maar het was in het centrum echt over de koppen lopen! Ik denk dat ik mijn fietsbel een keer of honderd heb gebruikt, want volgens toeristen is de omgeving van het Gravensteen, de Kraanlei en de volledige Vrijdagmarkt ook allemaal verkeersvrij gebied. Hier en daar ben ik ook gewoon afgestapt en ben ik te voet gegaan, want dat was een pak veiliger. Serieus, het was gewoon niet meer leuk.

De caches daarentegen werden vlotjes gevonden, al dan niet met een filmpje erbij, en de volle logrolletjes van mijn eigen caches werden fluks vervangen.

Gent is daarbij ook echt wel een fietsstad geworden – behalve dan het overvolle centrum – want overal waar ik kwam, vooral dan langs het Westerspoorringpad, reed het vol met vrolijke fietsers. Aan het Blauw Brugje stond ik zowaar als fietser drie – 3! – keer voor het licht omdat er zo veel fietsers aan het aanschuiven waren. Heerlijk…

Geplaatst op

Appartement

We hebben een appartement gekocht, Bart en ik. Jawel. Eigenlijk al een behoorlijk tijdje geleden, maar bon.

We spraken daar al enkele jaren over en waren dus ook aan het rondkijken: we wilden iets waar we later zelf in kunnen wonen wanneer de kinderen het huis uit zijn, of wanneer mijn rug het helemaal begeeft. We willen dan vooral niet vanaf nul beginnen zoeken, om eerlijk te zijn, want hier zijn natuurlijk wel te veel trappen om goed te zijn. Ondertussen lijkt het ons ideaal om de kinderen er op kot te laten gaan – als ze dat willen – of om het te verhuren.

De timing was nu ook ideaal: de lening van ons huis is afbetaald – eindelijk – en we hadden wel wat gespaard. Leg daar de royale schenkingen van mijn schoonmoeder bij, het beetje dat Bart gekregen heeft voor de verkoop van zijn bedrijf, en we kunnen al een groot deel leggen en een deel opnieuw lenen.

Het appartement in kwestie moet wel nog gebouwd worden, en dat is het mooie eraan. Het valt net binnen de Gentse kleine ring, maar ver genoeg van het centrum dat we geen last gaan hebben van de Gentse Feesten. Het gaat om een “penthouse”, een ruim geval dus met drie slaapkamers op de vijfde verdieping, met terras aan drie kanten, twee badkamers, een ondergrondse parkeerplaats en een kelderruimte. Alles is natuurlijk aan de hoogste EPC-waarden, en we hebben onlangs de binnenindeling afgesproken, waarbij we vooral de binnendeuren hebben laten verwijden zodat ook een rolstoel kan passeren. Er is een aparte lift voor ons en de appartementen onder ons, dus slechts vijf gebruikers. Het enige mindere puntje is dat we niet vlak op de binnentuin uitkijken, maar op een andere blok tegenover ons, gelukkig wel op enige afstand. Het was of het ‘uitzicht’ of de terrassen, en ik wilde dan liever licht van drie kanten en een terras rondomrond.

Oh, en iets wat ik pas gehoord heb sinds we het gekocht hebben: de kans is groot dat ze de straat waaraan het gelegen is, opengooien en we dus aan het water zullen wonen! Helemaal een droom!

En de prijs? Daar gaan we het niet over hebben, maar geloof me: drie slaapkamers, vijfde verdieping, gloednieuw en binnen Gent centrum? Euh… Je wil het niet weten. Hmpf.

Geplaatst op

Rizoom

Toen ik de vorige keer ging eten met Gwen, besloten we om er de volgende keer nog eens onze echtgenoten bij te nemen: dat was lang geleden en ook altijd fijn, al is het niet hetzelfde. We legden 5 mei vast, Bart en ik gingen dan wel voor een restaurantje kijken. En Bart liet me na een paar dagen weten dat het Rizoom ging worden. Ik kende het niet, maar Bart weet wel wat goed is en ik liet hem betijen.

Tot bleek dat het niet bepaald een Grieks restaurantje of zo was, zoals Gwen en ik altijd nemen, maar een net iets chiquere gelegenheid. Ach ja, moet ook eens kunnen, zeker? Het werd in ieder geval een fijne en lekkere avond.

En ja, ik snap volledig waarom Bart hier zo graag komt. Ik zou het persoonlijk ook niet erg vinden om hier af en toe te komen lunchen.

Geplaatst op

Nieuw kot voor Wolf

Wolf had het al een tijdje gezegd: hij zit best wel graag op kot waar hij nu zit, namelijk in het gloednieuwe Billy-gebouw vlakbij Barts kantoor. Maar daar knelt ook het schoentje: het zit nog steeds, zelfs na een schooljaar, vol met kleine gebreken. En ja, het is ook echt wel duur voor wat het is, al ga je niet veel beters vinden voor minder geld.

Dat laatste had ook Wolf al vastgesteld, want hij was al een tijdje op zoek naar iets nieuws, met meer plaats, voor hemzelf en voor Tiemen. En voor twee man vind je wel dingen, maar wel voor ongeveer dezelfde prijs.

Gisteren stuurde hij plots iets door: dat hij iets wreed wijs had gevonden, en dat ze vandaag gingen gaan kijken. En vandaag kreeg ik een berichtje: of ik, als ouder, ook het contract wilde tekenen, want hij en Tiemen hadden effectief toegezegd en getekend. Maar ook al zijn ze volwassen, bij studenten willen ze ook graag de ouders laten tekenen.

Ik belde naar het makelaarskantoor, 18.00 uur bleek prima voor ons allebei – Wolf zat dan alweer in de les – en dan kon ze ons het kot ook wel eens tonen. Ik wilde graag met de fiets gaan, nu de zon eindelijk eens schijnt, en Bart zei prompt: “Ik ga mee!” Nog veel beter dus. Vrolijk fietsen we samen richting Sint-Pietersplein, tekenden het contract, bezochten het kot, en zagen dat het goed was. Ik hou ook wel van het steegje naar het water naast het gebouw.

Ze hebben elk een eigen kamer met bureau en dubbel bed, maar dus ook een kleine woonkamer met slaapzetel en tv, een keukentje met een tafeltje voor vier, een badkamer, een kleine berging en vooral ook een fijn terras, helaas zonder uitzicht. Ze betalen wel ongeveer evenveel, maar Wolf wilde zelfstandiger zijn, meer zijn eigen ding kunnen doen buiten zijn kamer, een ietsje huiselijker eigenlijk. En met Tiemen komt hij tegenwoordig gigantisch overeen, het zijn allebei ook heel ernstige gasten met een hart voor hun studies.

Soit, we waren nu in ’t stad, tussen de restaurantjes, en toen viel ons oog op een klein Thais restaurantje vlak naast zijn kot. Dat konden we nu toch niet weerstaan, toch? Gezellig op den bots met ons tweetjes, het was zalig. Letterlijk te nemen, aan de overkant.

De fietstocht naar huis was wat frisjes, mijn batterij was zo goed als plat, maar wat een onverwacht fijne avond!

Geplaatst op

OCD, iemand?

Vandaag was er dus opnieuw een hele dag mediacoach opleiding, en in tegenstelling tot de vorige sessie was deze wél goed! Opnieuw een pak dingen bijgeleerd, genoteerd, opgeslagen voor later gebruik, wie weet zelfs een onderwijscafé op school.

Het geheel ging door, zoals twee keer geleden, in De Stroom, een gebouw van de stad Gent op de Zuid, achter het standbeeld van Edward Anseele, strikt genomen Franklin Rooseveltlaan.

En daar viel me iets gigantisch op: wat zou het probleem geweest zijn in de toiletten? Kijk zelf eens goed naar onderstaande foto:

Een dispuut tussen architecten? Een probleem met bevoorrading? De ene na de andere kraan die begon te lekken en een reparateur van ’t stad die het geen klute kon schelen? Of gewoon voor elk wat wils?

Ik had er in elk geval moeite mee…