Misschien een clichéfoto, maar het blijft mooi.
Rare dag
Aangezien de kinderen de hele dag bij oma waren – pedagogische studiedag, weetuwel – en daar meteen ook gingen blijven slapen, had ik de namiddag gewoon vrij. Vrij als in: vrij. Heeltegans.
Ergens was ik van plan om in ’t stad te gaan, maar het heerlijke weer dwarsboomde die plannen: ik had geen zin om kletsnat thuis te komen. Goh, dacht ik toen, als ik nu eens doodgemoedereerd en totaal ongestoord een lang heet bad neem, en intussen lees, en mijn haar kleur? Sounded like a plan! Ik zag het al helemaal zitten.
En toen bleken er vandaag toch weer werkmannen in huis te zijn, in tegenstelling tot de voorbije dagen, die ook in de badkamer bezig waren, en in de gang en zo. Blah. Ik heb dan maar vanalles gedaan, en een paar keer verschrikt op mijn klok gekeken in de gedachte dat ik de kinderen vergeten was. Niet dus.
Al bij al was het zeven uur tegen dat die mannen klaar waren, en heb ik alsnog een bad gepakt en mijn haar gekleurd. Ge ziet van hier dat ik tegen acht uur niet klaar was voor het personeelsfeest van Barts bedrijf. Ik ben dan maar fashionably late tegen negen uur in de Vismijn aangekomen, met een behoorlijke honger. Maar daar was blijkbaar een misverstand rond: het was de bedoeling dat er wel degelijk eten was, dacht ik, en dat was ook zo rondgemaild, maar de afspraak met de zaal was blijkbaar dat ze een paar hapjes gingen geven, maar zeker geen volwaardige maaltijd. Tsja… Er werd alsnog een beetje van een mouw aangepast, en rond half twaalf zijn Bart en ik doorgegaan: hij naar huis, ik naar de Culture Club.
Culture Club? Nee, van nature ben ik al lang zo hip niet meer, maar het bal van onze laatstejaars ging voor de eerste keer niet meer door in de turnzaal van de school – met de leerkrachten als helpers – maar wel degelijk in de Culture Club. En ik moet zeggen: het zat er stampvol, en de ambiance was dik in orde, zeker toen Jeroom als special guest aantrad. Niet dat ik staan dansen heb: daarvoor was het niet mijn type muziek, en ik heb wel wat plaats nodig om te dansen.
Enfin, om half drie lag ik in mijn bed, in de zalige wetenschap dat er de volgende ochtend geen kleine vragende stemmetjes te horen zouden zijn. Bliss!
70
Nonkel Staf wordt vrijdag 70, en dat moet uiteraard gevierd worden. Er werd dan ook gezongen voor de jarige:
De vaste stek was niet beschikbaar, maar ’t Raadsel in Kruishoutem voldeed volkomen aan de verwachtingen: lekker eten,
een aparte plek voor ons om te zitten en dus de kinderen om te spelen,
en vooral ook een grote tuin, met trampoline,
klimtuig,
en genoeg plaats om verstoppertje te spelen.
Merel was prachtig verstopt, uiteraard:
De hele bende poseerde ook gewillig:
Alleen Bo was netjes binnen gebleven:
en ook wij zaten erbij, natuurlijk.
Bedankt voor de fijne dag, Staf!
Vrijdag taartdag
Toen ik de foto van de dag postte, moest ik eraan denken: ik heb het nog niet gehad heb over vrijdag=taartdag van mijn zesdes.
Ik heb een vrij grote groep zesdes dit jaar, 23 man sterk, en die spreken tegenwoordig onderling af om een taart te bakken op vrijdag. Ik snij die dan vlak voor het speelkwartier aan, en zo heeft iedereen een klein stukje. Ha ja, want een taart in 24, dat valt klein uit.
Hoe is dat gekomen? Ik weet het eigenlijk niet met zekerheid. Ik vermoed dat het gestart is met de verjaardag van Stephanie, toen haar vriendinnen een cake mee hadden. Ze vonden dat toen enorm gezellig.
Daarna ben ik beginnen dreigen bij twee van mijn grootste kletskousen: “Freek, als ge nu nog één keer uw mond opendoet tegen uwe gebuur, moet ge een taart bakken tegen volgende week!”. Freek kon zijn mond niet houden, en toen hadden we fantastisch lekkere appelcake. En sindsdien volgen de cakes en taarten elkaar op: regenboogtaart, brownies, chocoladecake, een soort broodpudding met kersen…
Mijn verjaardag viel ook net op een vrijdag, en toen had ik mijn standaard kokostaart mee. Ze doen niet allemaal mee, jammer genoeg, maar vinden het precies wel allemaal even lekker. Maar eigenlijk heb ik er totaal niks mee te maken: ze regelen dat compleet onderling, en zijn ook onderling op het idee gekomen. Ik zorg alleen dat er een mes is, en heb ook een rol keukenpapier meegenomen zodat er geen kruimels achterblijven.
Ik vind het eigenlijk helemaal niet erg ^^
Kerstfeest-nieuwjaar bij ons ma
We hadden dat nog niet gehad, en het werd zo langzamerhand tijd, dus: familiefeest van de Rombautjes. Er waren massa’s hapjes – dat begint hier precies een trend te worden – er waren nieuwjaarsbrieven, zes al intussen, en er was ook heerlijk brood met kaas, charcuterie, en wijn. Aan de mannen te oordelen: redelijk wat wijn, ja. Het was vooral bijzonder gezellig, vond ik. En onze drie blonde meisjes konden het prima met elkaar vinden, terwijl de jongens intussen een kamp bouwden in de speelkamer, en we die eigenlijk gehoord noch gezien hebben.
Maar foto’s zeggen altijd meer dan woorden.
Blaarmeersen
Al dat binnenzitten, daar wordt ne mens op den duur stapelzot van. Vorige week was dat ook al zo, en vandaag bleek dat weer het geval te zijn.
En dus laadde ik, na Merels middagdut, de kinderen in de auto, en reden we naar de Blaarmeersen, naar de grote speeltuin daar.
Ze hebben er echt van genoten, ondanks het feit dat het begon te druppelen.
We zijn doorgegaan omdat het te donker begon te worden, en toen dacht ik er plots aan dat we vlak bij ’t Fabriekske zaten, dat Kobe nieuwe schoenen nodig had, en dat er misschien al wel een soldeke kon gescoord worden.
Een half uur later stonden we terug buiten met mooie stevige stappers voor Kobe, voor twintig euro, en hadden we aan de overkant nog een gilet gekocht voor Wolf voor de volle 12 euro. Oh, en ik heb eindelijk een cover voor mijn nieuwe GSM, eentje van Guess aan halve prijs.
Goeie namiddag, heet zoiets.
Vrienden
Eigenlijk was het, achteraf gezien, een beetje overmoedig van me. Maar ik had er eerlijk gezegd geen idee van dat de “eindfase” van onze verbouwingen zo’n impact op me zouden hebben. En eigenlijk was het ook de bedoeling dat het “af” was op 15 december, met nog een week extra voor kleinigheden.
Vanavond zijn er namelijk zes vrienden van ons komen eten. Het lag al ongeveer drie maanden vast, met moeilijke agenda’s en ploegenwerk en zo. Tot gisteren zijn ze nog vrij intensief aan het sleutelen geweest aan de keuken, en ook vandaag zijn er nog dingen in het honderd gelopen. Zoals een afvoerprobleem, waardoor het water van de afwas plotseling in de schuiven liep, en verder op de grond. De loodgieter komt morgenvoormiddag kijken. Oh, en het feit dat de deur van de nieuwe ijskast weer los is gekomen, waardoor we die eigenlijk niet kunnen gebruiken. Goed bezig.
Maar bon, vrienden dus. Waarvan ik de meesten al veel te lang niet meer gezien had, en die ik dus al lang weer eens wilde verwennen.
Bart zorgde voor een plethora aan hapjes, zodat er geen voorgerecht meer nodig was. Zelf had ik een enorme ketel lamsvlees met acht groenten klaargemaakt, en daar is duchtig van gegeten. En als nagerecht was er een recept van Sofie Dumon, een ‘verrassingspotje‘. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.
Op die manier hoefde ik nauwelijks in de keuken te staan, alleen af en toe eens te gaan kijken, dingen op te warmen, of in de oven te schuiven. En had ik ook in de namiddag alle tijd om aan het nieuwe inductievuur en de nieuwe kookpotten te wennen.
Het werd een bijzonder gezellige avond, met geanimeerde gesprekken. En de wetenschap dat ik, ook al zie ik hen niet vaak, toch echt wel fijne vrienden heb.
Dank u, jongens!
Schoenen
Ook al had ik echt niet zoveel tijd, ik heb het ganse weekend doorgewerkt om deze namiddag toch even met mijn schoonmoeder op stap te kunnen gaan.
Het zit namelijk zo: ze heeft nogal wat problemen met haar voeten (een holle voetbrug, dacht ik), heeft al talloze schoenen gekocht die intussen gewoon in de kast staan, en wilde dus Mephisto’s. Maar die winkel ligt in Gent in de Mageleinstraat, en ook al rijdt Nelly nog bijzonder vlot met de auto (ze is intussen overigens wel 72), als je centrum Gent niet gewoon bent, is dat niet zo vanzelfsprekend om in te rijden, zeker niet met alle werken, eenrichtingstraten en omleidingen. Om kort te gaan: ze wilde met mij om schoenen.
Ik had deze voormiddag examen af te nemen, en dus stond ze me thuis om half één op te wachten. Ik heb toen mijn wagen volgeladen met oude wijven (nu ja, eentje maar, maar ze kan wel tellen!), ben naar de Kouter gereden, en toen zijn we bijzonder lekker gaan eten in Café Théâtre. Een aperitiefje, eendenborstfilet met onder andere aardpeerpuree, kastanjes, gestoofde appeltjes en nog wel een paar dingen, en dan een fantastisch lekker dessertje van peer. Dik in orde (pun intended).
En toen wandelden we gezapig naar de Mephisto, alwaar Nelly een paar zwarte, vrij sportieve schoenen aan de haak sloeg, en ze meteen ook een paar hele mooie rode laarsjes voor mij op de kop tikte. Dank u, schoonmoeder!
Enfin, na een omwegje via de Bosswinkel (voor Bart, uiteraard) moesten we ons nog haasten om de kinderen op tijd van school te halen. Maar bon, om vier uur zat ik alweer aan mijn bureau om verder te verbeteren. Met een goed gevuld buikje en een mooi paar schoenen. En hopelijk ook een contente schoonma.
365 – 16 december
Vrijmoed
Vorige week belde een zakenrelatie van Bart: dat hij al weken een reservatie had in Vrijmoed, maar dat zijn partner plots niet meer kon. Zij moesten toch nog wat zaken bespreken: of hij geen zin had om mee te gaan? Met een grote grijns stemde Bart toe, en ik keek jaloers. Tot er gisterenavond plots een smsje kwam: de ander had een plotse crisisvergadering en kon dus zelf ook niet. Of wij zijn reservatie wilden? We hebben er geen moment over nagedacht, en toegezegd. Gelukkig kon onze vaste babysit, en dus zaten wij deze avond grandioos te genieten in restaurant Vrijmoed. Een dikke aanrader, als je wat geld kan missen, tenminste. Ik heb het – hoe kan het ook anders? – besproken voor Gentblogt, en u krijg hieronder al de primeur van me. Komt wellicht zaterdag online op Gentblogt.
Gent telt behoorlijk wat straffe restaurants. Zo zijn er de bistro’s Volta, J.E.F. en de Vitrine van de Flemish Foodies. Maar sinds kort is er ook Vrijmoed, in de Vlaanderenstraat. Michaël Vrijmoed (32) werkte acht jaar als sous-chef in het Hof van Cleve, maar besloot uiteindelijk toch zijn eigen restaurant te beginnen, en wel in ons trotse Gent.
Mijn man en ik probeerden al geruime tijd een plaatsje vast te krijgen, maar dat bleek niet zo simpel: er zijn pas weer vrije plaatsen tijdens de week vanaf januari, en voor het weekend moet je al wachten tot in april. Serieus. Toen maandag een kennis belde dat hij twee plaatsen had gereserveerd voor de dinsdag, maar dat hij toch plots niet kon, namen wij met plezier de plaatsjes over. Er werd inderhaast een babysit opgetrommeld, en wij maakten dat we tegen zeven uur in de Vlaanderenstraat stonden.
De sfeer van Vrijmoed is niet te vergelijken met eerder vernoemde bistro’s: je komt in een statig herenhuis terecht, waar de tafels netjes zijn gedekt met wit linnen, en waar ook de rest die rustige, chique sfeer uitstraalt. Duidelijk geen bistro, maar een eerder klassiek restaurant met ambitie.
We kregen een plaatsje, bestelden een aperitief, en bekeken rustig de kaart. De logische optie is het menu: 59 euro voor vier gangen, 69 euro voor vijf. De aangepaste wijnen erbij kosten respectievelijk 25 en 30 euro. Al bij al valt dat best mee, geloof me. Je kan uiteraard à la carte eten, maar dan liggen de prijzen merkelijk hoger.
We opteerden beiden voor het menu van 59, ik met plat water erbij, mijn man met de wijnen. Intussen waren de aperitieven verschenen: voor de wederhelft een gin-tonic van Sipsmith (een artisanale Londense stokerij) met Fevertree tonic, voor mij een cocktail van Sipsmith Sloe Gin, zelfgemaakte kweeperensiroop en citroensap. Lekker! Intussen waren er ook al hapjes verschenen. Vraag me niet meer wat het precies was, maar het was verrassend qua combinatie, en zeer smaakvol.
(Mijn excuses trouwens voor de luizige foto’s, ze zijn getrokken met de gsm.)
De gangen volgden elkaar op aan een zeer mooi tempo, en het ongelofelijk lekkere brood werd gelukkig zeer geregeld aangevuld. Man, ik wou dat ik zo’n brood zelf kon maken!
Een eerste voorgerecht bestond uit makreel met appel en curry, het tweede was gelakte rode poon met (onder andere) Noordzeegarnaal, en een mousse van basmatirijst. Dat laatste was zeer bizar: het mondgevoel van een mousselinepuree, maar de duidelijke smaak van de rijst.
Intussen verscheen er aan de overkant van de tafel bij elk gerecht een royaal glas wijn, dat zonder verpinken ook werd bijgevuld. Ook hier waren er vaak verrassende keuzes, zoals bijvoorbeeld een Portugese wijn uit de Dourostreek.
Het derde voorgerecht, met octopus, chorizo en buikspek hadden we overgeslagen, maar we zagen het verschijnen aan de tafel naast ons, en het speet me eigenlijk een beetje: het zag er heerlijk uit.
Als hoofdgerecht kregen we eerst een klein kommetje met daarin een koude mousse van wilde eend, met rode biet. Quasi tegelijkertijd kregen we een bord met daarop opnieuw wilde eend, met blokjes rode biet, butternutpompoen en hazelnoot. Dezelfde ingrediënten, maar een compleet andere bereiding en dus ook een compleet andere smaak. Ik vond het jammer dat de rode biet nogal overheersend was, maar verder was ook hier totaal niks op aan te merken.
Het ontlokte mijn tafelgezelschap de opmerking dat alles wel heel lekker was, verrassend van combinaties, en knap gepresenteerd, maar dat het nog iets teveel was van: “Kijk eens wat ik allemaal kan, kijk eens wat ik allemaal durf!” Hij miste zowat de rode draad doorheen het menu, een beetje consistentie, iets wat er in het Hof van Cleve duidelijk wél te vinden was.
Ook het dessert was een beetje in die aard: groene tomaat met lychee en pistache. Het werd opgediend in een zwart kommetje met deksel, waar op het deksel een spietje briochenbrood lag met onder andere pistachenootjes. In het kommetje zelf zat ijs met een saus van groene tomaat en effectief stukjes lychee. Heel apart, je proefde duidelijk de tomaat, maar er werd wel bewezen dat tomaat eigenlijk een fruitsoort is en wonderwel kan passen in een dessert.
We vroegen nog een koffie, en kregen daar nog een extra dessertje bij: een mousse en handgemaakte koekjes. En nee, het ene is geen ketchup, maar wel een fantastische frambozenbereiding.
Toen we daarna de rekening vroegen, schrok ik eerlijk gezegd wel een beetje: de menu’s (met wijn) waren samen 143 euro, maar toch kwam de rekening in totaal op 190,50 euro. Vijf euro per stuk voor de koffies vond ik best gerechtvaardigd, gezien de hapjes die je er nog bij krijgt. Maar negen euro voor een liter plat water? Of 14,50 euro voor een gin-tonic? Sta me toe dat ik dat wat veel vind.
Misschien dat Vrijmoed met die prijzen al alludeert op de ster die hem wellicht te wachten staat. Want dat hij ambitieus is, dat staat vast. En dat die ster er aan zit te komen, daar twijfel ik eerlijk gezegd ook niet aan. Mijn goeie raad: kijk wanneer je nog vrij bent in 2014, en reserveer alvast een plaatsje. Het is de moeite waard, en voorlopig nog (relatief) betaalbaar.
Vrijmoed
Vlaanderenstraat 22
www.vrijmoed.be