365 – 14 mei 2014 – zon
365 – 13 mei 2014 – verrassingstaart
Omen
Een aantal maanden geleden vroegen goeie vrienden van me of ik het niet zag zitten om te komen figureren op een nieuwe larp. Er waren namelijk massaal veel inschrijvingen, vooral van doorgewinterde spelers die het ongelofelijk goed zagen zitten om te spelen. En nu hadden ze figuranten nodig natuurlijk, en liefst ook anciens.
Na een weekend of 70 denk ik dat ik wel een ancien ben, en ik had er wel zin in, zeker toen ze met een rolletje af kwamen dat me op het lijf was geschreven (misschien wel letterlijk). Het kostte me niet eens veel moeite om Bart te overtuigen, en dus trok ik vrijdagavond richting Geel. Ik moet toegeven: eerst zag ik het niet zitten. Ik had eigenlijk nog te veel werk, nog te veel dingen aan mijn hoofd, en had ik gekund, ik was thuisgebleven. Maar dat kon ik niet maken tegenover spelleiding, en maar best ook: ik heb me gigantisch geamuseerd!
Ik had eigenlijk maar twee rollen: een uberdominante druïde met een verouderingsprobleem, en een huurling, de beste vechter van het land. Jammer dat ik dat outgame niet waar kon maken, zo goed vecht ik nu ook weer niet ^^
Tussenin heb ik nog even gezelschapsdame gespeeld voor de koningin, met een lange jurk en een blonde pruik. Hilarisch.
Enfin, ik heb weer eens veel te weinig geslapen ( zaterdagnacht was het half zes, en dat was lang geleden), en me gigantisch als manwijf gedragen, in mijn harnas en met mijn attitude. Dat wordt weer overcompenseren morgen, met lange rokken en juwelen en zo.
Maar eerst ga ik een lange lange douche nemen: ik voel me ronduit smerig. En, geloof me, da’s altijd een goed teken.
Tienerverjaardagsfeestje
Jawel, Wolf is intussen een tiener – met casueel tienergedrag – en dus verdiende hij een ‘cool’ verjaardagsfeestje. Ik liet hem kiezen, deed een paar suggesties, en we waren het bijzonder snel eens, eigenlijk. En waarom pas nu, terwijl hij al in februari is verjaard? Dat hing uiteraard samen met zijn kamer: zolang die niet klaar was, kon er geen feestje zijn, toch geen slaapfeestje.
Hij nodigde maar twee vriendjes uit, zijn twee beste maten: “Ha ja, mama, liever maar twee met wie ik gegarandeerd een superavond heb, dan dat er daar vijf zijn, waarvan er een begint te zagen of ambetant te doen en gans het feestje naar de knoppen helpt.” Gelijk heeft hij.
Ik haalde extra donsdekens boven, Bart sleepte een beamer aan en stelde die op in zijn kamer, en er waren de nodige knabbels en drankjes.
Toen ze om half zes arriveerden, werd er eerst een “megacoole schatkaart” opgelost, waarop er code was geschreven in citroensap. Daarna kregen ze de toer van het huis, werd er boven al wat gegoefeld en onnozel gedaan, en kwamen ze beneden om croques monsieur te eten. Aansluitend hielpen ze me om vanille-ijs te maken, waar vooral Wout grote ogen trok. Toen moest er blijkbaar nog wat in de zetel “gehangen” worden terwijl ze naar Ketnet keken. Op dat moment viel het me gigantisch op dat ze geen van drieën nog kleine jongens waren, maar echt al pubergedrag vertoonden. Tsja…
Er werden pyjama’s aangedaan, en ze gingen zich installeren, terwijl de film ‘Turbo’ werd opgestart. Kobe mocht meekijken, en gedroeg zich bijzonder lief, zonder de aandacht op zich te trekken. Wolf mixte cocktails, ik bracht chips en M&Ms naar boven, en ik zag dat het goed was.
Toen er blijkbaar een onderbreking werd ingelast om meer drinken te halen, was ook het ijs klaar, en kregen ze heerlijk versgedraaid ijs met aardbeien. En toen moest er uiteraard verder gekeken worden.
Rond tien uur hoorden we gestommel: blijkbaar was de film gedaan. Kobe vloog in zijn eigen kamer, de drie jongens kregen nog een kwartiertje babbeltijd, en om kwart over tien was het effectief stil.
En Wolf? Die glunderde, en fluisterde me toe: “Mama, dit is het coolste feestje ooit! Dank u!”
Ik denk dat ik zo mogelijk nog harder glunderde dan hij.
365 – 25 april 2014 – Pierkespark
Efkes weg. Gewoon efkes.
Ik heb het al zowat gehad met deze vakantie: de twee jongsten maken geregeld ruzie, en ik heb nog een pak werk dat ik niet afkrijg. De chaos in mijn hoofd is een pak minder tijdens de werkweken: dan is alles tenminste netjes geregeld, en heb ik tijd voor mezelf tussendoor.
Maar vandaag kwamen mijn ouders langs: die wilden de verbouwingen nog wel eens zien, want het was een serieus tijdje geleden dat ze hier nog waren geweest. En ik, ik zag mijn kans schoon: ik gaf mijn vader koffie en soesjes, liet hem bij de kinderen (+ 1, want neefje Alexander was ook meegekomen, tot groot jolijt van de jongens) achter, joeg mijn ma in de auto, en reed fluks naar de Sint-Michielsgarage. Zij had namelijk geklaagd dat het al zo lang geleden was dat ze nog eens in ’t stad was geweest, en dat het voorzekers serieus veranderd was in de winkelstraten. Kopen gingen we niet doen, nee hoor.
En toen keek ze haar ogen uit in de Desigualwinkel – “Moh, sinds wanneer is dat hier? Zo wijs! Ik draag dat al van sinds dat dat nog niet bekend was, meegebracht uit Spanje, jaja.” – en kreeg ze voor haar Moederkesdag-verjaardag een groen rokje van mij, waar ze beeldig mee staat.
Het was dik na zessen toen we weer thuis waren, maar dat kon me niet schelen: de kinderen hadden goed gespeeld, mijn pa had ze intussen morse-oefeningen gegeven, en ik, ik was een paar uur weg geweest van hun gezaag.
Thuis zijn als uw kinderen thuis zijn: het is een echt gemak, maar soms niet goed voor de mentale gezondheid. Geloof me maar.
Vier jaar en al!
Kleine meisjes worden groot, en niet alleen die van ons: ook mijn metekindje en ‘Merels béste vriendin’ groeit als kool. Ze is intussen dus ook al vier jaar, en kreeg uiteraard een bijhorend feestje. We waren erbij, en zagen dat het goed was, mede dankzij het mooie weer, waardoor we op het terras konden.
Er was een enorm buffet – de foto hieronder is maar een klein stukje –
en er was natuurlijk taart, met kaarsjes die moesten uitgeblazen worden, of wat dacht je.
De jongens waren evenwel op groepstocht met de scouts: om negen uur ’s morgens vertrokken met de trein aan de Dampoort, en om half vijf terug, moe, vuil, en zeer tevreden over hun dagje in Deinze. Maar ik had gerust wat langer in Zomergem willen blijven, het was er bijzonder gezellig.
Dank je, Delphine!
Strand
Omdat ik vier/vijfde werk, hoefde ik vandaag niet mee met het fotoproject naar Rijsel. Ik vind het super dat mijn collega’s daar rekening mee houden, want op woensdag kan ik moeilijk de kinderen aan een haakje hangen.
Ik had dus tijd om vanalles te regelen en te doen, en ’s avonds de jongens naar de rugby te brengen. Heerlijk weertje, en dus ging ik met Merel en een volle boterhamdoos richting Blaarmeersen strand terwijl de jongens trainden. Merel genoot er met volle teugen van, en ik eigenlijk ook. Zen, weetuwel.
Na een uurtje kwam ook Kobe meespelen, voor even toch.
Zeeklassen – einde
Om zes uur stond ik met Merel paraat aan het station: ze wilde per se mee, want ze had haar grote broer gigantisch hard gemist, zei ze. Nochtans vond ik dat het allemaal best wel meeviel, en dat zij ongelofelijk mooi kan samenspelen met Kobe. Het was in elk geval een pak stiller in huis zonder Wolf, en hij is nochtans de stilste van de drie.
Enfin, de trein kwam eraan, en toen Wolf zich door de massa kinderen en ouders kon wurmen, klampte Merel zich aan hem vast, een stralende glimlach op haar gezicht. En Wolf, die was mooi bruin in zijn gezicht, en precies toch ook wel een beetje blij ons terug te zien.
De kilo’s zand die uit zijn bagage kwamen, wil ik u onthouden. Bij nader inzien had ik ze beter in de zandbak uitgekieperd. Maar bon, hij is terug, en hij heeft er duidelijk van genoten.
Hieronder een paar van de foto’s die door de leraars zijn gemaakt.
