Geplaatst op

Zalige geocachetocht in Ertvelde

In het begin van de vakantie hadden we ongeveer 100 caches gevonden. Wolf vond dat dat op het einde van de vakantie 150 moest zijn, en ik dacht dat dat wel haalbaar was. In de Ardennen haalden we er net geen 20, en vandaag gingen we een tocht afwerken die we op 30 december waren begonnen: Goed ter Looveren in Ertvelde-Stoepe.

Toen waren we er eigenlijk à l’improviste aan begonnen en hadden we 6 van de 21 caches gevonden, tot het eigenlijk echt te donker werd om nog te zoeken. Vandaag was het prachtig weer, en stonden we rond drie uur in Ertvelde. De tocht is 8 kilometer, maar je moet natuurlijk ook nog wel tijd rekenen om de caches zelf te zoeken. Tsja. Ik had toch wel gedacht dat we vandaag rond gingen raken, maar helaas.

We begonnen met twee losse caches in Ertvelde zelf, en reden toen naar de slag die naar het beschermde Goed Ter Looveren leidt. Want dat is het mooie aan geocaching: je komt op plekjes waar je normaal gezien niet zou komen, en je leert bij. Het is namelijk de regel bij Geocaching.com dat je niet zomaar een cache verstopt om te verstoppen, maar dat er een meerwaarde is aan de locatie: een monument, een landschap, een uitzicht, een historiek…

Dit wist de legger te vertellen: ”

Dit rondje brengt u eerst naar 2 hoeves die het “Goed Ter Looveren” uitmaken, wat een beschermd monument is. Vervolgens komen ook het Ter Looveren bos en de Ter Looveren dreef aan bod. In het tweede deel van het rondje passeert u door de Stoepewijk om te eindigen bij de Stoepekapel, wat eveneens een beschermd monument is.

Het rondje is ongeveer 8 km lang en voert u hoofdzakelijk langs rustige dreven en baantjes. Het is best te voet of met de fiets te doen. Sommige stukken zijn niet toegankelijk met gemotoriseerde voertuigen. Er zijn geen speciale tools nodig om de caches te vinden. Gelieve uw eigen schrijfmateriaal mee te brengen. In sommige caches bevinden zich kaartjes met getallen die nodig zijn om de bonus cache locatie te kunnen bepalen. 

Het Goed Ter Looveren aan de Ter Looverendreef in Zelzate ontstond in de 13de eeuw als ontginningsdomein in een uitgestrekt heidegebied. In de 16de eeuw werd het de zetel van de heerlijkheid ‘Ter Looven’. Tussen 1625 en 1716 was de gevangenis van het Ambacht Assenede ondergebracht op het goed. Nu bestaat het domein uit twee hoeves binnen een gedeeltelijk bewaarde omwalling.

De hoeve die u eerst tegenkomt, met huisnummer 12, dateert van 1842 en is illustratief voor de 19e-eeuwse Meetjeslandse hoevebouw. De hoeve met huisnummer 10 is het eigenlijke “Goed Ter Looveren”, dat vanaf de 17e eeuw aangeduid werd als “huys van plaisance” en “’t kasteeltje”. In de 17de eeuw was de hoeve in handen van het adellijk geslacht Van Oyenbrugghe de Duras. Wellicht verwijst het wapen boven de poort in het poortgebouw (1636) naar deze familie. De grote bakstenen dwarsschuur dateert van 1801.

In 2005 werd het Goed Ter Looveren, met inbegrip van de walgrachten en de dreven, beschermd als monument.”

 

Wij begonnen dus enthousiast aan de tocht, die ons onder de warme zon langs een veldweg bracht, richting de boerderij. De kinderen hadden nog nooit door een maïsveld gelopen, stel je voor! Al heb ik hen wel op het hart gedrukt de maïs niet te beschadigen.

We kwamen weer op een iet of wat aangelegd stuk, liepen voorbij de boerderij, en verzeilden op onze tocht zowaar in het Looverenbos, waar we echt lang naar een cache hebben staan zoeken. Stomweg.

Daarna kwam een minder stukje langs de R4 in de blakke zon, maar wel met een leuke extra cache onder de voetgangersbrug aldaar. En plots stonden we weer temidden van de velden ^^

Tegen dat we weer in de buurt van de auto kwamen, was het al half zeven en waren we behoorlijk moe aan het worden, ondanks al het water en alle koekjes. We zijn dus nog niet helemaal rond geraakt: we moeten er nog vier doen, en dan de bonus, en eentje daarvan hebben we gezocht maar niet gevonden. Toch eens een tip vragen aan de legger…

Enfin, het was een prachtige dag met een hele namiddag wandelen zonder dat de kinderen dat ook maar een minuut erg vonden. Zalig, toch? En we zitten aan 138 caches, vandaag kwamen er 13 bij  ^^

Geplaatst op

Terugweg door Leuven

Op onze weg terug van de Ardennen wil het al wel eens lukken dat we in de file staan. Om dat te vermijden – er zijn werken op de E40 – wilden we dik voor de spits thuis zijn, ook al omdat we nog het ganse weekend weg zijn ook. Buiten was het toch mistig as hell, en veel was er dus niet te zien.

We ruimden op, kuisten, en waren om kwart over tien warempel al weg. GPS zei kwart voor twaalf in Leuven, dus meer dan tijd genoeg om uitgebreid te lunchen en te geocachen ginder in ’t stad. Helaas…

Hadden we maar de route via Eupen genomen, in plaats van Malmedy: anderhalf uur hebben we voor Verviers in de file gestaan. Gelukkig zijn er dan nog spelletjes en veel onnozeliteiten om te doen in de auto als ge u verveelt. Zoals foto’s trekken van elkaar…

Enfin, tegen kwart over twee waren we in Heverlee, en zijn we gewoon de afhaalPizzaHut daar binnengewaaid, en hebben gegeten in het middenbermparkje daar. Nog nooit een pizza zo snel zien verdwijnen, overigens.

IMG_5726

En daarna? Cachen, uiteraard. We reden naar het Begijnhof, en vonden er naast een mooie cache ook hele mooie straatjes en een kerk.

De spits indachtig pikten we enkel nog een cache op die we vorig jaar in handen hadden gehad, maar blijkbaar niet herkend. Na een bevestiging van de legger zijn we hem nu dus wél gaan loggen, yay!

Een klein beetje file op de ring zorgde nog voor twintig minuten extra, maar al bij al waren we om half vijf thuis, en was om vijf uur alles al netjes uitgepakt en op zijn plaats. We rule. Files niet.

Geplaatst op

Van kastelen, cascades en caches

We kunnen hier niet komen zonder op zijn minst eens het kasteel van Reinhardstein gedaan te hebben. De binnenkant hebben we nog nooit gezien, maar de wandeling ernaartoe, van aan de dam van Robertville, is een hele leuke. En aangezien er plots een viertal geocaches in de buurt zijn opgedoken, konden we dat niet mankeren, vonden we. Het meer zelf blijft trouwens magisch…

IMG_5592

We parkeerden aan de stuwdam, en begonnen de standaard wandeling van amper twintig minuten. Maar toen bleek dat een van de geocaches op een ander wandelpad zat, en zijn we dat maar beginnen volgen, met prachtige resultaten. We hebben nogal wat afgeklauterd over grote stenen en boomwortels en smalle paadjes met touwen aan de zijkant omdat het anders te steil was, maar het was schitterend, en de kinderen vonden het heerlijk. Merel vond de cache, trouwens.

En eindelijk kwamen we via dit pad uit bij de beroemde waterval van Reinhardstein, die we al drie jaar tevergeefs zoeken. Het is de hoogste waterval van België, naar ’t schijnt, en ze is wel mooi, ja, maar nu niet bepaald spectaculair. De cache in de buurt was wat moeilijker te vinden, maar we zaten dan ook op het verkeerde pad. Enfin, we klauterden verder, kwamen opnieuw op een ander pad, en kwamen plots uit bij het kasteel.

Daar werden soepjes gedronken, want intussen waren we niet het geplande half uurtje later, maar wel bijna twee uur, en was het al één uur ’s middags. Tegen half twee stonden we weer aan de auto, en we hadden onze zinnen gezet op frietjes. Dat was helaas buiten de gesloten frituur in Robertville gerekend. We moesten wel lachen allemaal, want daar hebben ons ma en pa twee jaar geleden voor het eerst frieten gegeten van het frietkot. Zeggen ze toch. Ook plan B viel in het water, want beide bakkers in Robertville waren gesloten. Juist ja. We zijn dan maar naar Weywertz gereden om brood en een croissant voor elk, en hebben thuis boterhammetjes gegeten, en dan gewoon wat rustig gezeten.

Maar het is zonde om de hele tijd gewoon binnen te zitten, en dus reden we even naar de Warche en het dammetje. Vorig jaar en twee jaar geleden hebben de kinderen er zelfs nog gezwommen en hielp mijn pa mee om te dammen, dit jaar was het amper 14° en was dat niet echt een goed idee. De jongens zijn wel met hun laarzen in het water gestapt, en binnen de kortste keren waren ze allebei drijfnat. Zucht.

IMG_5616

We zijn na een half uurtje dan maar terug naar het huisje gereden voor verse droge kleren, en dan nog wat geocaches gaan zoeken. Rond het kasteel hebben we er twee gevonden, en vlak bij de bakker zat er ook nog eentje waar we vorig jaar een dik half uur staan zoeken hebben, en die we nu toch gevonden hebben met een tip van de eigenaar, maar het duurde toch ook nog wel een kwartiertje. Goed verstopt, die cache!

Maar bon, we moesten toch naar de Delhaize in Waimes, en dus reden we wat verder naar een pakkend monument voor een ganse pak Amerikaanse krijgsgevangenen die daar zonder pardon zijn neergeschoten door de Duitsers.

Daarna reden we naar een cache aan een bijzondere en blijkbaar beschermde linde, dan naar een Mariagrot, een kruis – waarmee het hier overigens vol staat – en uiteindelijk een mooi kapelletje.

IMG_5626

Tegen half zeven konden we de lasagne opwarmen, en nog wat later lag Merel baby te wezen in het park, en speelden Wolf en ik Cthulhu via Skype, maar wel zonder beeld, want dat kon de wifi blijkbaar niet trekken.

Enfin, een goed gevulde en fijne dag in d’Ardennen dus, met een voet die nu toch wel wat protesteert na al het geklauter.  Maar dat heb ik ervoor over.

Geplaatst op

Zomerse zondag

De dag begon weliswaar met croissants, maar daarna vooral met opruimen en kuisen. Merel stofte af, Wolf stofzuigde (zoog stof, stofzoog?), Bart was al volop bezig in de keuken, en ik deed de was, dirigeerde, en kuiste de badkamers.

Tegen twaalven kwam Nelly toe, mijn pa was helaas een pak later. Bart had voor succulente hapjes gezorgd: zalm die langzaam gegaard was in een stevige bouillon, met lompviseitjes, zalmeitjes, en bolletjes Sauterne, afgewerkt met een streep mierikswortel. Machtig lekker!

IMG_5536

Hij had zich daarnaast ook beziggehouden met het snijden en bakken van verse frietjes, en die mochten er ook zijn! Hij had – terwijl ik ergens boven bezig was – ook al de mossels gekuist, zodat ik ze enkel nog maar te bereiden had. Niet dat daar veel werk aan is, maar mijn ‘recept’ oogst nog altijd veel lof: mosselgroenten, dan de mossels, water, peper en zout. Laten koken tot ze open zijn, dan behoorlijk veel dille erbij en lichte room, en voilà!

En als dessert had Bart verse ananas gesneden met muntsuiker: blijft een fantastische combinatie, thx Jamie Oliver!

Daarna moest er dringend neergelegen worden door de oudjes, ruimde Bart op, ging Kobe spelen met een vriendje dat was langs komen waaien, en vond Wolf dat plaat nummer drie en vier ook dringend in het oranje moesten. En wie ben ik om dat tegen te spreken?

En toen was er taart. Uiteraard.

Toen de grootouders weg waren, moest Merel dringend mediteren. En later, toen ze in bed lag, speelden we met zijn vieren nog Warhammer Quest. Veel te laat voor Kobe, maar wel heerlijk. Fijne dag. Serieus.

Geplaatst op

Van vriendjes, vriendinnetjes en vlaaien

Wat doet ne mens als het een hele dag regent op een vakantiedag? Juist, vriendjes en vriendinnetjes uitnodigen. Kobe ging spelen bij Sebastiaan, en ik had naar Els gebeld, de mama van Merels boezemvriendinnetje Lieze. Die waren net terug van vakantie, maar het was geen enkel probleem. Dus hebben die twee hier zo goed als de hele tijd op Merels kamer gespeeld – waar ze sowieso heelder dagen zit – naar een film gekeken, en show gegeven. Dat laatste was vooral met zeer veel gegiechel, ik heb een klein stukje gefilmd.

Merel en Lieze geven een 'show' from Gudrun Rombaut on Vimeo.

Ik probeerde intussen zinnige dingen te doen, maar kwam niet verder dan het opruimen van mijn bureau en het sorteren van mijn moeders kettingen en oorbellen.

Oh, en het maken van een vlaai, maar dan ene die wél perfect lukte, omdat ik deze keer wel de correcte ingrediënten in huis had. Het is het meest simpele recept ooit, gepikt van bij Ilse: 16 speculozen, 16 lange vingers, 6 stukken peperkoek, 3 lepels bruine suiker, 3 lepels kandijsiroop, 1 liter melk. Even laten weken, mixen, 11 minuten in de microgolf (600W), roeren, nog 11 minuten, klaar. Enfin, eigenlijk niet: de vlaai krijgt maar haar consistentie als ze afkoelt, en dat is het moeilijke stuk van het hele recept :-p En als ge ze na de eerste keer bakken in een fancy vormpje giet, ziet ze er de max uit.

IMG_5509

De leden van de Cthulhugroep hadden de nodige commentaar, maar vonden wel allemaal dat het bijzonder lekker was, dit in tegenstelling tot de rauwe champignons met dipsaus die ook op tafel stonden.

Οι βαρβαροι!

Geplaatst op

Zalige zondag

De voormiddag was er eentje van “alles kan, niks moet”. Er waren uiteraard versgebakken croissants, maar we sliepen lang, er was met moeite was te doen, en Bart ging koken. Heerlijk rustig, en dus wat bloggen, wat lummelen, de puzzel afwerken, dat soort onzin.

IMG_5483

Ons pa kwam tegen half één – hij had zitten wachten bij de telefoon en uiteindelijk rond twaalf uur toch zelf gebeld of hij mocht komen – en er waren alweer hapjes, dan zalm met gevulde pasta en spinazie, voor de heren een kaasbordje, en dan in de namiddag nog taart. Alweer een waar feestmaal, dus. We aten binnen, maar gingen daarna naar buiten, in de stralende zon.

We begonnen uiteindelijk, terwijl ons pa een middagdutje deed en ik nog even naar de Brico was geweest, een heel fijn spel te spelen: Warhammer Quest. Een bordspel, maar volgens het principe van Dungeons and Dragons, en dus eigenlijk een vorm van roleplay. Vroeger – en dan spreek ik van 20 jaar geleden – hebben we dat gigantisch veel gespeeld, maar ik was het compleet vergeten. Tot ik dus vandaag een kast op ons slaapkamer uitkuiste, en achter de lakens een ganse stapel spelletjes vond, zoals onze oude Risk, Twister, Trivial Pursuit, dat soort dingen. En dus ook Warhammer Quest. Bart had snel even de regels doorgenomen, en we speelden het met ons drie, terwijl Kobe laaiend enthousiast was.

Maar een ganse dag spelen, dat zou te veel van het goede zijn. Ik maakte yoghurt, en ik zette vooral een eerste laagje primer op de betonplaten buiten. Nog niet eens allemaal, twee stuks maar, maar het is een begin. We gaan er ooit nog geraken, als het nog eens een paar dagen droog blijft.

En daarna? Daarna speelden we nog een spelletje Warhammer Quest, tot ongelofelijke blijdschap van Kobe. Hij vond het alleen doodjammer dat Wolf er niet bij was, en ik begrijp hem. Ik denk dat Wolf het de max zou vinden.

 

 

 

Geplaatst op

Zwemmige, maar niet zo zonnige zaterdag

Ik was alweer van plan om die platen achteraan te schilderen, en alweer stak het weer er een stokje voor. Tsja.

Het werd een voormiddag van lummelen, en de pyjamakast uitkuisen. De tabouleh van gisteren was meer dan voldoende voor vandaag, we bakten er enkel een paar worstjes bij, en dat was dat.

Merel hield in de namiddag nog een ‘fotoshoot’ met Kobe, en ook Bart moest eraan geloven:

Maar tegen vier uur stonden we aan het zwembad van Ertvelde: dat hadden de kinderen gevraagd. Jammer genoeg is het kleine glijbaantje verdwenen, en is er dus niet veel te doen ginder: enkel een klein aflopend zwembad, zonder extra’s, en een groot baantjeszwembad dat ook een pak kouder is. Mja. Gelukkig hadden we zelf wat speelgoed mee, en neemt Merel het zwemmen heel ernstig nu: ze durft probleemloos onder water zwemmen, maar kan helaas nog niet boven water blijven :-p Al heeft ze vandaag wel leren drijven, toch voor een paar seconden al. ’t Is een begin…

Enfin, we kwamen thuis, en er moest nog dringend gepuzzeld worden, vond Kobe. Oh, en een potjesschuif uitgekuist, dat ook. Pff. Project 2016 going strong!

Geplaatst op

Pokémon cake

Kobe wist vrij snel welke taart hij wilde: een pokémon taart! Hijzelf speelt geen Pokémon Go!, maar zoals bij alle andere spelletjes wil hij er wel alles over weten, en dus leest hij vanalles, bekijkt hij filmpjes, en is hij onze wandelende encyclopedie. Handig, dat wel.

Ik zag het niet meteen zitten om een pikachu of zo te maken – zoals drie jaar geleden de Wrecking Ball – maar zo’n pokéball, dat moest wel lukken. De cakevorm hadden we eergisteren gehaald, de cake zelf gisterenavond gebakken. Om de voetbalzeshoekjes te maskeren, ging er eerst een dikke laag slagroom over. En daarna was het een kwestie van marsepein uit te rollen. Ik dacht dat ik nog bruikbare suikerpasta had, maar dat bewaart dus blijkbaar niet: keihard, en met een voze smaak. Wij dus naar de Aveve om verse marsepein.

Kobe en Merel rolden, ik sneed in vorm en legde over de cake, en werkte dus ook af. Het resultaat mag er best zijn, maar volgende keer doe ik er nog een extra rondje bij, denk ik.

Kobe was in elk geval in zijn nopjes, en het smaakte nog ferm lekker ook.

Geplaatst op

Negen jaar

Kobes verjaardag dus, vandaag: ze vergaten me wakker te maken, en dus maakte ik om half elf nog pannenkoeken voor het jarige varken.

IMG_5452

Elandje was de eregast, en kreeg zijn eigen mandje met elandhapjes.

IMG_5451

Aansluitend gingen we richting de winkel: Kobe wilde graag macaroni met hesp en kaas voor zijn verjaardag, en wie ben ik om hem dat te weigeren? Ik maakte dus een gigantische pot klaar, en Kobe at er een behoorlijk deel van.

Na de middag, zo rond een uur of drie, reden we richting Supra Bazar: ik moest nog schors hebben, wilde even naar de tuinstoelen kijken, en vooral: Kobe wilde graag een legoset voor zijn verjaardag. Helaas, wat hij wilde, hadden ze niet binnen. Maar we keken wel nog even naar de boekentassen, en jawel: zowel Kobe als Merel vonden hun goesting! Kobes boekentas was echt aan vervanging toe, en Merel moet een grotere hebben, nu ze naar het eerste studiejaar gaat. Kobe koos voor een (goedkoop) exemplaar van Pokémon, en Merel koos een – hoe kan het ook anders? – mooie paarse Frozenrugzak. We vulden nog wat schoolspullen aan, en dat was dat, toch voor de Suprabazar.

We reden dan maar binnendoor naar Evergem, naar speelgoedwinkel Dierkens, maar ik had eerst online moeten checken: die was dicht wegens vakantie. Groot gelijk, die mensen, maar Kobe was toch wel serieus ontgoocheld. Ik stelde daarop voor om alsnog naar Dreamland in Lochristi te rijden, en zijn ogen begonnen te blinken. Wat ne mens al niet doet voor zijn jarig kind…

In de Dreamland hadden ze gelukkig wél de nodige Lego Ninjago, en Kobe kocht een mooie doos, en kreeg er nog een kroon en een jojo bovenop omdat hij jarig was.

In het terugrijden passeerden we nog even langs de Action, omdat ik dringend een nieuw oplaadkabeltje voor mijn iPhone van doen had. Het werden er twee, met nog een kaartlezertje, een B-damanfiguur voor Kobe, een kleurboek voor Merel, en een doos met drie Van Haasterpuzzels en een extra spelletje voor amper 3.99 euro. Kobe blonk nog meer, intussen.

We waren relatief laat thuis, maar er was nog meer dan tijd genoeg voor de gevraagde croques monsieur, mét ananas voor Kobe, buiten op het terras.

Toen ik hem ’s avonds in bed stopte, vond hij het een fijne verjaardag, ondanks het feit dat we niet toegekomen waren aan het maken van een cake en zo. Dat is dan maar voor morgen, besloot hij.

Geplaatst op

Middagje Eindhoven

Het plan was om op te ruimen, tegen tien uur uit het huisje te zijn, zoals de traditie vereist te minigolfen, dan iets te eten in het centrum, te zwemmen, en naar huis te rijden.

Dat was duidelijk buiten het weer gerekend, hmpf. Rond acht uur is het beginnen onweren, en eigenlijk is nauwelijks nog gestopt. Bart en Wolf zijn relatief droog de auto kunnen gaan halen, maar daarna begon het weer gigantisch te gieten. Ons terrasje stond onder vijf centimeter water, gene zever.

IMG_5421

We waren al blij dat we min of meer droog in de auto geraakten, maar minigolfen zat er duidelijk niet in, en om te zwemmen hadden we geen zin. We gingen dus maar naar huis rijden, en afhankelijk van het weer onderweg een stop maken, eventueel in Antwerpen. Maar het weer klaarde op naarmate we aan het rijden waren, en toen kwam ik op het idee om eens te kijken wat Eindhoven te bieden heeft. De autostrade passeert er op vijf kilometer, ’t is niet dat het een enorme omweg is. Bart wist te melden dat er een knap museum was, en ik was meteen verkocht.

We parkeerden aan de rand van de voetgangerszone, en liepen een restaurantje binnen om te lunchen. In Nederland kan je ’s middags nauwelijks deftig eten krijgen, enkel snacks, maar de omeletten en croques waren zeer in orde. Merel was echter alweer doodop, en ging quasi meteen liggen. Tsja.

Maar na het eten (en een paar pokéstops en een poging tot geocachen op een overvolle markt) liepen we naar het Van Abbemuseum. Ik moet het toegeven: echt de moeite waard! Een mooie verzameling moderne kunst, met veel uitleg, zeer enthousiaste suppoosten, en een sfeervol museumcafé.

Tegen half vijf waren we thuis, tegen half zes was alles al opgeruimd, opgeborgen, en had ik zelfs al een kast vol oude snoep getackled.

Hoe fijn het weekje vakantie ook was, we zijn ook blij van weer gewoon thuis te zijn. In ons eigen bed, hopelijk zonder muggen. En vooral – dixit Kobe – met een goeie wifi.