Geplaatst op

Freecycle vriendin ^^

Veronique heb ik leren kennen via toen nog Freecycle Gent, nu Gift Gent. Da’s een platform op Facebook waar je allerlei spullen die nog perfect bruikbaar zijn, kan weggeven – en dan uiteraard ook vinden. Ik heb er zelf al vanalles op gezet, en ook al vanalles gevonden. Maar het leukste wat ik er al gevonden heb, is toch Veronique. Een pracht van een vrouw, heel genereus, en op een boogscheut van hier. Ze heeft twee quasi volwassen zonen en een dochter van negen, en een passie voor fotografie. Laat haar dan ook nog eens leraar zijn en een paar vijzen kwijt, en je snapt al meteen dat het klikt. Zij heeft al vanalles van haar dochtertje doorgegeven voor Merel, en op mijn beurt heb ik haar al een fiets gegeven, en een hoop kleren en vooral schoenen. En wisselen we aardperen en dat soort onzin uit, en kunnen we oeverloos kletsen.

Zij is hier al eens redelijk à l’improviste komen ontbijten, en vandaag ben ik bij haar gaan ontbijten. Man, wat een verwenpartij zeg! Drie soorten brood, koffiekoeken, thee, warme chocomelk, gekookte eitjes, verse boter, en dat alles op een onberispelijk Bochservies.

Yup, ik ben fan van Freecycle. In elk opzicht.

Geplaatst op

Woensdagweer

Wat doet ne mens op een prachtige nazomerwoensdag, wanneer het echt nog lekker warm is, en je om zes uur op de Blaarmeersen moet zijn voor de rugby?

Juist, een uurtje vroeger vertrekken, en de kinderen laten zwemmen.

Tegen zessen waren de jongens afgedroogd en aangekleed en liepen ze richting rugbyveld, terwijl Merel en ik rustig op onze handdoeken bleven liggen, en een boterhammetje aten.

Tegen achten waren we thuis, en was Merel al in de auto in slaap gevallen. De eerste schoolweek, warm weer, en dan nog gaan zwemmen? Goed om blijkbaar plat te vallen ^^

Geplaatst op

75

Ons pa is vandaag 75 geworden, en dat wilde hij toch een beetje vieren. Omdat beide broers niet konden, en hij elke zondag hier mag komen eten, had hij ons gezin uitgenodigd om samen op restaurant te gaan. En meteen had hij Nelly, mijn schoonma, ook uitgenodigd vorige week. Het is toch enkel met ons gezin, Nelly is ook alleen, en hij kan haar goed verdragen, en dat heeft de notoire misantroop met niet veel mensen… Enfin, iets over twaalf laadden Bart en ik elk een hoop mensen in onze auto, en we reden naar ’t centrum. Bart had het restaurant mogen kiezen, en het werd Restaurant Belfort, onder de stadshal. Betere brasseriekeuken, en gezellig zitten, en de perfecte locatie voor de jongens om rond te lopen en pokémon te vangen.

We nestelden ons buiten, ondanks de dreigende wolken en de windstoten bij moment, en zagen dat het goed was. En het eten? Magnifiek. Ons pa was helemaal in zijn nopjes en vond dat we dat vaker moesten doen. Tsja…

Tegen half vier reden we naar huis, en tegen vier uur kwam Roeland langs met zijn gezin en mét taart. Met veel slagroom, zoals de jarige verzocht had :-p Er werd gezongen, rond de tafel gestapt, en een kaarsje uitgeblazen. Zoals het hoort.

En daarna moest er duidelijk heel dringend knuffelrugby gespeeld worden in de tuin. Da’s een variant zonder tackelen, maar met knuffelen, bijzonder populair bij de neefjes en nichtjes.

Ik vond het een bijzonder fijne dag, en ons pa heeft een aantal keer herhaald dat hij zich bijzonder goed voelde en het zeer leuk vond, dus: missie geslaagd!

Geplaatst op

Pokémonhunt

Vandaag werd er in Gent een massaal pokémon Go!-event opgezet: maar liefst 42 pokéstops in het centrum gingen van 13 tot 18 uur permanent gelured worden, en wat voor Gentenaars zouden wij zijn als wij daar niet naar toe zouden gaan, hmm?

Het hele gezin ging dus gezwind de fiets op: Merel bij mij op de aanhangfiets, en Bart op mijn oud reserve-exemplaar, en via het Gaardenierspad reden we fluks tot aan de Hema. Al was dat laatste stukje eigenlijk al niet meer zo fluks: een massa volk op straat, de Gentse Feesten waardig. Man man man, wat was me dat zeg! Bart ging nog snel even in de Hema een nieuw fietsslot kopen, want er waren tal van sloten mee, helaas zonder sleutel. Goed bezig, Waelekes! En toen begonnen we, na een ijsje uiteraard, aan ons rondje. Veel interessants hebben we niet gevangen, maar de pokéballs werden aangevuld, en we hadden vooral een zeer fijn gezinsdagje.

We gingen nog even wat typische dingen halen in de Albert Heijn, daarna nog even in de Hema, en tegen zessen stonden we gezellig allemaal thuis. Zo op een twintig minuten fietsen van ’t stadscentrum wonen, dat heeft toch zijn voordelen.

Geplaatst op

Van caches verstoppen en caches zoeken

Ik zeg al maanden dat ik een geocache wil verstoppen aan de Tolhuissluis, maar het werd steeds maar weer uitgesteld. Tot dus vandaag: het was een perfecte dag om in de namiddag te gaan geocachen. Ha ja, want Wolf had als doel gesteld 150 geocaches in totaal gevonden te hebben op het eind van de vakantie, wat betekende dat we er zo’n 50 moesten vinden. Vandaag zaten we aan 147, met drie caches zouden we dus wel toekomen.

We vertrokken rustig na de middag, zonder ons op te jagen, pikten een nieuwe voortuincache mee, en staken onze vijfde geocache weg, de Tolhuissluis. Mooi plekje waar bijzonder veel mensen voorbij razen zonder het ooit te zien. Tsja.

Daarna reden we het hoekje om, en parkeerden aan Dok Noord, langs het water. Vandaag was het namelijk geen 32° zoals vorige week, en nu zag ik het wél zitten om nog eens te gaan zoeken in de oude grintbakken die nu dienst doen als grafittispot. En jawel, de cache liet zich vandaag wel vlot vinden.

We wandelden verder langs het water – bijzonder ongezellig eigenlijk, wegens langs de ring zonder voetpad – en kwamen aan de Bataviabrug, de voetgangersbrug richting Dok Strand. Dat is dan wél weer heel mooi:

Aan de overkant staat een grote blauwe kraan, en daar in de buurt ligt ook een geocache verborgen: nummer 150, jawel! De kraan zelf is ook bijzonder fotogeniek, zeker als er zo’n stralend blauwe lucht is.

We logden nog geocache nr. 151 in de Logstraat, en wandelden daarna rustig naar Dok Noord, om er nog wat schoolspullen in te slaan in de Action, en een koffie/limonade/cola te drinken op het grote terras van De Plek.

Zo op een van de laatste vakantiedagen haalden we nog helemaal het vakantiegevoel. Schitterend, toch?

Geplaatst op

Hedera, of toch een versietje ervan

Sinds een paar jaar heeft de larpwereld, en dan meer bepaald de reeks Omen, een eigen folkbandje. De bezetting ervan is echt moeilijk, want er zijn zowel leden uit West-Vlaanderen als Limburg en Geldenaken, en dat maakt het niet bijzonder praktisch. Niet dat ze vaak samenkomen om te oefenen, dat is net eigen aan folk natuurlijk, dat je vrij makkelijk kan samenspelen.

Nu, om één of andere reden hadden ze besloten om te spelen op een wiccadagje in Wachtebeke, en ik had me erbij aangesloten. Voor de gelegenheid waren we met vijf: twee dames die tot hiertoe eigenlijk het voortouw hadden genomen, maar er nu allebei gingen mee stoppen, na dit. De ene zingt en speelt thin whistle, de andere zingt, doet percussie, en speelt prachtig harp. Verder was er ook nog Lorre, de enige man in het gezelschap, die zingt en gitaar speelt, en voor de gelegenheid werden we bijgestaan door Mabyr, die een kei is in percussie en banjo. En ik daar dus bij, met vooral zang, en een klein beetje viool en verder nog castagnetten. Tsja…

We namen op voorhand alles nog kort even door, en hadden dan een optredentje in de tuin van ongeveer 50 minuten in een loden hitte. Nog een chance dat we in de schaduw van een paar bomen stonden.

Daarna volgde een optreden van een Ierse dansgroep in het zaaltje, waar het nog warmer was. Kudos voor die mensen, die hebben liters gezweet, dat weet ik wel zeker!

IMG_5951

Daarna kwamen wij nog eens met een ingekort programma, en dat vond ik niet erg, want het was pokkeheet daar op dat podium. Maar ik heb wel genoten van het zingen, serieus.

Terwijl Lorre Katrien naar huis bracht, reed ik nog heel even rond om een cache of twee te zoeken daar op de Nederlandse grens, met beperkt resultaat overigens.

Tegen kwart over zeven zaten Lorre en ik heerlijk aan de tuintafel te eten, nog wat later bracht hij me met de auto naar de motogarage om de motor op te halen – eindelijk klaar, na de vraag tot reparatie in maart – en nog later reden we samen op diezelfde motor naar Barts kantoor. Ik dacht wel dat Lorre het gebouw zou appreciëren, en jawel, hij was serieus in de wolken.

Het was nog steeds 27°, en dus bleven we buiten zitten, met wat kaarsjes en een glas mede, en Bart kwam ons zowaar nog wat hapjes brengen ook. Goud waard, die man van mij! En op deze manier heb ik ook de tuin eens in actie gezien ’s nachts, en ik geef het u op een briefje: ik geniet er intens van!

IMG_5953

Ik denk dat het na enen was toen we gingen slapen, na een bijzonder fijne avond. Ik maak niet makkelijk vrienden, maar ik denk dat ik er nu toch wel eentje heb bijgemaakt. Enfin, ik hoop het toch. Fijne gast, echt waar.

 

 

Geplaatst op

Fietstochtje

Als je zo al de ganse week op zwier bent geweest – Waimes, Elftopia, Ledegem, Ertvelde, zee – dan mag een dagje thuis ook wel eens.

Maar het was echt stralend weer, en dus namen we rond een uur of vier de fiets om een paar caches hier in de buurt op te lossen. Blijkbaar is er een meisje dat verzot is op cachen, en die vond dat er hier in Wondelgem niet genoeg waren. Haar ouders hebben een klein rondje gelegd, in de buurt van de grootouders. Enfin, da’s toch de uitleg.

Ik ontdekte er een alleraardigst parkje door, dat ik nog nooit had gezien, maar dat Wolf blijkbaar wel al kende. De kinderen leefden zich vooral uit op het speeltuintje daar, de caches zelf werden snel gevonden.

Aan één cache hebben we echt lang staan zoeken en niks gevonden, we hebben een vermoeden dat hij verdwenen is. De laatste cache lag aan de flikkenvijver, en die zijn de kinderen gaan zoeken terwijl ik een klapke deed met een visser.

Cachen, ik zeg het u: zalige hobby!

Geplaatst op

Dagje zee

We hadden het al eventjes gepland voor vandaag: een dagje Cadzand! Maar de jongens hadden geen zin om al in de voormiddag te vertrekken, dus werd er eerst nog gespeeld met de lakens die moesten ververst worden. Of hoe je dus een Merel- of Kobewrap maakt.

We aten om twaalf uur, en zaten we om één uur (toch weer iets later dan gepland) in de auto, gepakt en gezakt: handdoeken, ligdingen, schopjes en ander zandspeelgoed, vliegers, strandtent, zonnecrème, enfin, u kent het wel. We vonden vrij vlot een parkeerplaats en in minder dan tien minuten stonden we met onze voeten in het warme zand, tussen de talloze andere mensen die op hetzelfde idee waren gekomen. Ik ben blij dat we niet voor Knokke hebben gekozen…

Er stond een stevige, strakke wind, ideaal vliegerweer, maar de combinatie met al dat zand maakte het niet altijd even aangenaam. Koud was het nochtans absoluut niet.

(En sorry voor de vele stofjes op de lens van mijn camera, het was me nog niet opgevallen op gewone foto’s)

Tegen half zes was er blijkbaar genoeg gezwommen (door de jongens) en verveeld op een handdoek gelegen (door Merel), terwijl ik bijna een half boek uit had, en serieus wat zonnecrème had gesmeerd. We waren ook op zoek gegaan naar een fossiele haaientand, waar we van afwisten door, jawel, het geocachen, en na een half uurtje zoeken en speuren had ik er effectief eentje beet.

IMG_5829

We ruimden op, wandelden naar de auto, pikten ietsje verderop nog een cache mee, en vonden het jammer dat we geen ijsjes hadden gevonden.

En toen, toen reden we door Retranchement, moesten we 100 meter afwijken van de route voor een cache, en lag daar, jawel, een frituur waar je ook ijsjes kon kopen! Dubbel score!

Iets verderop plukten we nog, met enige moeite, een cache, en gingen daarna vrolijk in de file staan. Jawel, nog maar eens, niet omdat er veel verkeer van de kust kwam, maar omdat er werken waren. Alweer.

Enfin, iets na achten konden we de voeten onder tafel steken, en nog iets later lag een proper gewassen Merel in een lekker vers bedje. Oef.