The Cure!

Vorig jaar heb ik het tofste metercadeau ooit gekregen, en dan nog wel van mijn oudste broer: een ticket voor The Cure in het Sportpaleis!

Ik ga eigenlijk nooit naar concerten, behalve dan The Cure. Hoe vaak ik hen gezien heb, weet ik intussen niet meer, maar ’t is toch al een behoorlijk aantal. En elke keer weer laat ik me volledig meeslepen door de muziek.

Ik had vandaag al behoorlijk wat rondgelopen in ’t stad – om eerlijk te zijn: ik was het concert uit het oog verloren – maar dit kon er echt nog wel bij, inclusief het lange aanschuiven in de file, en de goeie kilometer te voet gaan tot aan het Sportpaleis.

Jeroen had meer dan tijd genoeg, en zijn maat en diens vrouw die mee waren, zagen het ook allemaal nogal ruim. Tsja, het voorprogramma was tussen half acht en half negen, en dan ging The Cure zelf beginnen. Om kwart over acht vond ik het welletjes in het café tegenover het sportpaleis, waar Jeroen nog eentje ging bestellen. En jawel, terwijl we op ons gemakje nog aan de ingang stonden en Jeroen pizza wilde, hoorden we de eerste noten al: ze waren iets te vroeg begonnen!

Ik hou meestal niet echt van recensies, maar deze recensent uit de Gazet van Antwerpen zit er toch wel kloef op:

http://m.gva.be/cnt/dmf20161113_02568553/the-cure-maakt-van-rijpere-dames-weer-tienermeisjes

Ik heb genoten van ’t begin tot einde, meegezongen met de hits, me laten meevoeren op de walls of sound van de minder gekende nummers, me toch wel weer de bedenking gemaakt dat daar toch echt soms wel heel stevige gitaren in zitten, en met open mond staan kijken naar de lichtshow. En toen ook ‘Lullaby’ werd gespeeld, heb ik me een weg gebaand naar het gangpad, zodat ik ongestoord kon staan dansen. Jawel, zelfs met mijn been in de (pseudo)gips.

img_2214

img_2219

Het was heerlijk, en ik was duidelijk niet de enige die daar zo over dacht:

img_2218

Bedankt, broere, voor een fantastische avond!

Familiedagje in eigen stad

Wolf moest naar de Poel vandaag, maar om een of andere reden had ik hoegenaamd geen zin om rond te lopen vandaag. Enfin, nu toch nog niet. Ik snuisterde wat rond in de Avalon, kocht me een knap paar zilveren oorbellen, en ging koffie drinken en lezen in de Labath. Alwaar mijn oudste zoon me iets over elven vervoegde voor een stevige warme chocomelk, en waar zelfs de kaart af en toe een knipoog bevat.

Meteen daarna zetten we er stevig de pas in: de Sint-Michielsbrug over, langs het Sint-Baafsplein, verder langs het conservatorium, en dan naar de Reep. Om er te eindigen bij de Scaldissluis aan de Reep om daar een geocache weg te steken. Altijd een leuke bezigheid!

Zodra de missie volbracht was, repten we ons terug: we hadden namelijk om twaalf uur afgesproken met Bart en de kleintjes in het Lepelblad. Amper vijf minuten te laat konden we aanschuiven en genieten van een stevige maaltijd. Heerlijk, zo met het ganse gezin, en het voelt daar nog steeds als een beetje thuiskomen.

Daarna gingen we zelfs met het hele gezin op wandel, wat zelden gebeurt: Bart wou bijzonder graag eens naar de Cru, de delicatessenzaak van de Colruytgroep aan de Kouter. Man man, wat zag die er gelukkig uit zeg! Hij stond te glunderen en te keuren, en zou bijna de hele winkel hebben leeggekocht, mochten de prijzen niet navenant zijn. Omdat we hem in alle rust wouden laten genieten zonder op zijn zenuwen te werken, gingen wij alvast weer naar buiten, rustig op een bankje.

Bon, Bart en de kleintjes gingen huiswaarts, Wolf en ik wilden nog een andere cache wegsteken, onderhoud doen aan cache aan de Sint-Jorissluis, eindelijk dat scoutshemd voor Kobe halen, en een verse cache steken op de Gaardeniersbrug, want die was blijkbaar verdwenen.

Het cachegedeelte lukte wonderwel, maar de Hopper (scoutswinkel) was nog maar eens gesloten. Ha ja, wie maakt de brug nu niet, zeg? Zucht… Ook de cache in het Coyendanspark liet zich niet vinden, maar ik had wél een bijzonder fijne middag. Het voelde echt als vakantie!

 

Verjaardagsfeestje

Merels feestje was op haar verjaardag zelf, en ze vond het fantastisch! Uiteraard waren Lieze en Julie erbij, die mama’s had ik op voorhand gecontacteerd om zeker te zijn dat ze er konden zijn, want anders moest het feestje verzet worden. Geen nood dus, beide dametjes waren beschikbaar. Het olijke trio werd aangevuld met Milla en Ines, en dus liepen er vijf gillende meiden in ons huis rond.

Merel was door het dolle heen met haar cadeautjes. Van ons had ze ’s morgens haar pop gekregen, en bij de cadeautjes die ze nu kreeg, stond ze zowaar elke keer te springen. Letterlijk. Als in: “Mama, ik ga moeten stoppen met springen, want mijn voeten doen zeer.” Springen, dus.

En er was taart, natuurlijk. Merel lust geen chocolade en geen slagroom, maar wel mango en marsepein. En dus had ze dat ongeveer aan mama gevraagd, met de vermelding ‘prinsessentaart’. Begin er maar eens aan zeg! Maar bon, ik heb een biscuit gebakken, in lagen gesneden, bestreken met een mangocrème (gemixte mango met een beetje limoensap, vermengd met roomkaas, en daardoor stukjes mango), en dan volledig versierd met roze marsepein en eetbare versiering. Oh, en roze marsepeinen roosjes, die ik gekocht heb. Merel vond ze prachtig!

Daarna hadden de jongens een fantastisch spel in elkaar gestoken! Op voorhand hadden ze met strijkparels alle namen van de meisjes gemaakt, en die letters per twee in een zakje gestoken. Ze waren zogezegd hun naam kwijt, en moesten opdrachtjes uitvoeren om een hint te krijgen waar ze hun namen konden zoeken. Er was een stoelendans, een verkleedpartij, een tekenwedstrijd, een prinsessenquiz (die Wolf op PPT had gemaakt), een ballonnenspelletje, een geblinddoekt parcours, een spelletje dirigentje…

En toen waren er uiteraard ook nog pannenkoeken. Ah ja, zo hoort dat.

Ik was blij toen ze het huis uit waren en het weer stil werd, maar Merel vond het fantastisch! En meer moet dat niet zijn. Zelfs geen rugbytraining, daar waren we allemaal te moe voor.

Zes jaar

Lieve muizie van me

zes jaar ben je vandaag, en ik kan het soms nog altijd niet geloven. Ik kan me eigenlijk geen leven zonder jou indenken, en dat het nog maar zes jaar is dat jij in ons leven bent. Zes vrolijke, lachende, zangerige, roze jaren. Want ja, roze is nog steeds je lievelingskleur, en je cadeau, dat je zelf hebt gekozen, is een pop.

Mijn vriendinnen lachen er soms mee: dat zo’n macho wijf als ik zo’n ongelofelijk meisje-meisje dochter heeft gekregen, die enkel rokjes en kleedjes wil dragen, ongelofelijk trots is op haar lange blonde haren, en ook echt enkel met meisjesspeelgoed speelt. Soms denk ik, Merel, dat dat net een reactie is tegen je twee broers en de rest van het macho gerief hier in huis.

Je moet inderdaad ook soms echt opboksen tegen je broers. Wat wil je, met een oudste broer die in alles goed is en altijd bij de beste van de klas is, en een tweede broer die zelfs een jaartje voor zit, en eigenlijk ook in alles uitblinkt. Jij hoeft dat voor ons niet te doen, hoor, en dat weet je intussen gelukkig ook wel. Vorig jaar had je soms last van faalangst, maar na een grondig gesprek met een hoop onnodige traantjes kon ik je eindelijk aan het verstand brengen dat je dingen kan ‘leren’. Dat een juf er is om jou dingen aan te leren, en dat je dan moet oefenen. Anders kon je alles meteen thuis, zonder proberen. Het is inderdaad niet makkelijk, met zo’n voorbeelden.

En verder heb je toch wel een uitgesproken karakter. Pas op, je bent heel lief en eigenlijk ook heel volgzaam en gehoorzaam. Maar als je aan het spelen bent met je broers, zal je je niet laten doen, en dat is dan desnoods met roepen, stampvoeten, huilen, en alles erop en eraan. Vorige week was ik boos op je, en toen heb je je zonder een woord te zeggen omgedraaid, en ben je naar je kamer gegaan. Jawel, met slaande deuren.

Wolf en ik lagen eergisteren nog strijk met jou: je had een redelijk onnozele vraag gesteld – maar ik zou begot niet meer weten wat precies – en Wolf gaf jou een uitgebreid, compleet onnozel antwoord. Je bekeek hem met je hoofd schuin, deed toen een meer dan volwaardige roloog, zuchtte, hief even je handen op, en zei toen: “Wo-olf…” terwijl je wegliep. Man, ik heb geschaterd!

Echte hobby’s heb je nog niet: we hadden erover gesproken om jou te laten paardrijden, maar het is er eigenlijk gewoon nog niet van gekomen. Het is eigenlijk ook al druk genoeg voor iedereen, en echt vragende partij ben je nog niet. We zullen volgend jaar wel zien, oké? Beloofd.

Maar je kan wel hele dagen prachtig spelen, meestal alleen. Dan speel je met een van je poppen die je zusje is, in de kinderwagen of de buggy. Of je maakt een leiband voor een van je hondjesknuffels, en dan krijgt die plots een mand, en een drinkbak, en ga je ermee wandelen en zo. Of je opent een winkel, compleet met prijzen (die Kobe dan voor je maakt) en een kassa, en een etalage en een ‘winkelmevrouw’. Gisteren was je nog een ontwerpster, en dan maak je allerhande ontwerpen op papier. Kobe zei dat hij eens ging proberen om een van jouw ontworpen hoeden ook effectief te maken.

Weet je, Merel, ik ben compleet verzot op jou. Hoe graag ik je broers ook zie, jij bent iets speciaals voor mij. Dan doen we af en toe samen meisjesdingen, lekker geheimzinnig, en genieten we daar mateloos van. Serieus Merel, ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik je heb. En hopelijk mag jij mij langer hebben dan ik jouw oma had.

Dikke kus, enne… gelukkige verjaardag, liefje!

 

Dagje Oostende in de herfstvakantie

Of we zin hadden om een dagje in de vakantie naar Oostende te komen? Euh, redelijk idiote vraag, eigenlijk feitelijk.
Ik keek snel eens wat er zoal te doen was, die week.

  • ER WAS EENS…, een sprookjesparadijs in het gezellige Leopoldpark met straatacts, theatervoorstellingen, workshops en magische verhalen.
  • Voor de allerjongsten (tot 8 jaar) is er opnieuw de INTERACTIEVE EXPO DE SPIEKPIETJES in Fort Napoleon. In opdracht van Sinterklaas houden de miniscule Zwarte Pietjes een oogje in het zeil om te weten welke kindjes braaf of een beetje ondeugend zijn. Ga op zoek naar deze kleine Sinterklaashulpjes tijdens een meeslepende wandeling. Pik onderweg nog een knutselworkshop of vertelmomentje mee.
  • Naar jaarlijkse gewoonte verlicht de OKTOBERFOOR ook dit najaar opnieuw vier Oostendse pleinen. Gil het uit van plezier op één van de 75 duizelingwekkende kermisattracties van de kleurrijkste kermis, proef allerlei zalige zoetigheden of kom griezelen tijdens de Halloween-avond op vrijdag 29 oktober.
  • Op zondag 6 november organiseert MU.ZEE een boeiende voormiddag voor het hele gezin geïnspireerd door het audiovisuele werk van de Zweeds-Belgische kunstenaar CARSTEN HÖLLER. Laat je verrassen tijdens deze interactieve tentoonstelling en ga de creatieve uitdagingen aan in het atelier als een echte artiest.

Hmm. Het eerste was wel aanlokkelijk, maar wat als het dan de hele dag regent dat het giet? Dan loop je daar met drie kinderen en een kouwelijke vent… Het tweede was dan weer niks voor de jongens, alleen Merel zou daar nog plezier aan beleven, en Fort Napoleon op zich kenden we al. Leuke locatie, dat zeker, en ik vermoed dus wel een aanrader met kleintjes. Een kermis spreekt mij dan weer aan geen kanten aan. En toen was er de laatste optie: Mu.Zee. Had dat als eerste gestaan, dan was het pleit al meteen beslecht geweest. Sinds ik er in het voorjaar helemaal onverwacht verzeilde met een aantal leerlingen, ben ik fan. Ook de kinderen zijn altijd wel voor een museum te vinden, zeker als er een extra workshop of zo is, en dus was het beslist.

Tegen half elf liepen we het museum binnen, betaalden 18 euro voor het hele gezin, en schoven aan bij de rondleiding. Ik had eerder een workshop verwacht, maar dit was ook meer dan oké. Een frisse jongedame liet de kinderen nadenken over conceptuele en audiovisuele kunst, maar liep gelukkig vooral door de minder controversiële stukken van de tentoonstelling rond Carsten Höller. Het riep bij de jongens de vraag op: “Wat beschouw je als kunst? Wat is kunst, wat is het niet?”

Gelukkig kwam er ook nog een stuk rondleiding door de permanente collectie bij, vooral dan van Ensor en Spilliaert. De kinderen probeerden zelf dingen te tekenen, dachten na over bepaalde concepten, en werden uitgedaagd. Mooi.

We gingen daarna zelf nog even snuisteren op de bovenste verdieping, maar ontweken de precies toch redelijk expliciete beelden van Höller. Blij dat ik nog eens in het museum ben geweest, echt.

 

Aansluitend reden we dan richting parking Kursaal om iets te eten op een aanrader aan de dijk. Mja. Ik was er niet super enthousiast over, moet ik eerlijk zijn. De bediening was ronduit slordig, de kaart zeer beperkt, de toiletten vuil, en de prijs hoog. Maar het uitzicht was prachtig, dat wel.

Daarna gingen we voor een wandeling op het strand en langs de dijk. Ik moet het toegeven, er stond een fikse wind, en we waaiden bijna weg, maar kou had ik niet. De heren en jongedame daarentegen vonden het niet zo bijzonder aangenaam, daar in die ijskoude wind.

Toen het heel even begon te regenen, gingen we het strand af, op zoek naar een paar geocaches en een aantal graffitikunstwerken in het kader van The Crystal Ship. Die wandeling/fietstocht (respectievelijk 8 en 25 kilometer) zou ik toch graag eens in de zomer doen.

Tegen half vier kreeg ik de strakke ijzige wind echter niet meer verkocht aan mijn huisgenoten, en reden we dan maar huiswaarts. Voor een warme choco, pyjama’s en een knetterend haardvuur.

Maar heb ik ervan genoten? Hell yeah!

Boswandeling

We waren allemaal toe aan een luie dag: ik zat gisteren in Middelburg, Merel was dit weekend blijven slapen met de scouts, en Wolf had gisteren een uitgebreide scoutsactiviteit.

We maakten er dus een hele rustige voormiddag van, met vooral veel niksen. Ik deed nog boodschappen, dat wel, en ik maakte hespenrolletjes met witloof, maar dat was het zowat.

Maar in de namiddag begon het toch te kriebelen: veel te mooi herfstweer om binnen te blijven! We zochten de laarzen, en reden naar de Lembeekse bossen, voor een aantal geocaches. Anderhalf uur hebben we rondgelopen, en toen was het welletjes. Maar we hadden wel een fantastische middag!

En toen, toen was het goed geweest, begon het ook al donkerder te worden, en reden we naar huis voor een avondje in pyjama, met verse pompoensoep met spinnenballetjes, en na het eten spokenchips en Monsters University. Halloween, iemand?

Grosse Messe van Mozart, door Cantabile

Mijn vuurdoop bij Cantabile, jawel. Ik heb echt al massa’s concerten gezongen, maar nog niet bij dit koor. En dan nog met zo’n prachtig werk als de Grosse Messe in C-minor van Mozart. Moeilijk, maar echt prachtig.

Bart, mijn vader en de jongens waren er ook (Merel was op scoutsweekend). Het heeft behoorlijk wat overredingskracht gekost om mijn pa, de depressieveling, er te krijgen, maar hij heeft er gigantisch van genoten. Ook de jongens vonden het prachtig, ondanks het feit dat het niet bepaald Mozarts makkelijkste werk is. Ik heb het hen een paar keer gevraagd, en echt gevraagd om eerlijk te zijn, en ze vonden het echt mooi. Oef. Ik vond het in elk geval heerlijk. Kijk maar naar de foto van vandaag…

Een paar opnames links en rechts uit de kerk (hopelijk voor iedereen zichtbaar want op Facebook):

 

 

Freecycle vriendin ^^

Veronique heb ik leren kennen via toen nog Freecycle Gent, nu Gift Gent. Da’s een platform op Facebook waar je allerlei spullen die nog perfect bruikbaar zijn, kan weggeven – en dan uiteraard ook vinden. Ik heb er zelf al vanalles op gezet, en ook al vanalles gevonden. Maar het leukste wat ik er al gevonden heb, is toch Veronique. Een pracht van een vrouw, heel genereus, en op een boogscheut van hier. Ze heeft twee quasi volwassen zonen en een dochter van negen, en een passie voor fotografie. Laat haar dan ook nog eens leraar zijn en een paar vijzen kwijt, en je snapt al meteen dat het klikt. Zij heeft al vanalles van haar dochtertje doorgegeven voor Merel, en op mijn beurt heb ik haar al een fiets gegeven, en een hoop kleren en vooral schoenen. En wisselen we aardperen en dat soort onzin uit, en kunnen we oeverloos kletsen.

Zij is hier al eens redelijk à l’improviste komen ontbijten, en vandaag ben ik bij haar gaan ontbijten. Man, wat een verwenpartij zeg! Drie soorten brood, koffiekoeken, thee, warme chocomelk, gekookte eitjes, verse boter, en dat alles op een onberispelijk Bochservies.

Yup, ik ben fan van Freecycle. In elk opzicht.