Geplaatst op

49

Nee, ik had er absoluut geen zin in, in deze verjaardag. Ligt het aan het weer, aan de coronamaatregelen of gewoon aan mezelf? Feit was dat ik al een paar dagen slecht gezind ben: ik voel me oud en lelijk en ben ik gans mijn leven nog nooit zo dik geweest als nu. Dat laatste, dat ligt volledig aan mezelf, dat weet ik, maar ik heb dan ook de wilskracht van een verlamde inktvis op weed, en ik heb al te vaak medelijden met mezelf waardoor ik vind dat ik een beloning heb verdiend in de vorm van iets zoets. Tsja. I know.

Maar toen was er een heerlijk ontbijtje met verse croissants, gesneden mango – mijn favoriet – Skyr en zelfs een Alproding en een gekookt eitje. Zalig!

Er was een kroon en er was ook een cadeautje: Assassins’ Creed Valhalla. Op zich was dat nu niet de grote verrassing, maar wel dat ze het meteen op mijn PC hadden geïnstalleerd, want daar heb ik een bloedhekel aan! Ze hadden wel wat moeite om mijn Ubisoft account te kraken, maar bon ^^

Helaas… Ik had speciaal gisteren stevig doorgewerkt aan mijn examens om vandaag een hele dag te kunnen spelen, maar het spel wil niet draaien op mijn game laptop. Het ding is anderhalf jaar oud, maar zou het normaal gezien wel moeten aankunnen. Helaas, het start wel op maar blijft daarna maar crashen. Bon, we zien wel, en anders is deze versie voor Wolf en koop ik het zelf voor de Playstation. Meh.

Halverwege de voormiddag ging de bel: een man met de vertwijfelde vraag: “Mevrouw, weet u waar nummer 1 is?”
” Euh dat bestaat niet.”
“Serieus??? Ik moet bloemen leveren op nummer 1!”
“Euh dat zal wellicht voor mij zijn?”

Ja dus, gewoon een verkeerd huisnummer, maar ik heb nu wel pràchtige bloemen staan, van een lieve lieve vriendin. Dankjewel, Marleen!
Bart kookte heerlijk, mijn vader was er en ik genoot van mijn gezin.
En mijn humeur klaarde helemaal op – ondanks de Valhalla die niet wil draaien –  toen Gwen met Erik aan mijn deur stond met een ruiker bloemen en we toch een kwartier staan kletsen hebben in de hal. Op afstand. Met masker. Maar toch…
En toen was er nog taart, en rust, en een goed boek, en massa’s wensen op FB en andere kanalen, en ik had er eigenlijk wel vrede mee, ja.
Ja, ik ben oud en versleten en kapot en nog niet eens 50, en beter wordt het niet. Maar eigenlijk heb ik een heel mooi leven en dus geen reden om te klagen.
Op naar de 50, zou ik zo zeggen…
Geplaatst op

Middagje Brussegem

Neefje Bo was eigenlijk al in april verjaard, maar een feestje geven in volle coronaquarantaine, nee, dat was het toch niet.

Maar intussen mogen we bubbelen met 15 mensen per week, dus enkel onze beide families, dat moest wel kunnen, dachten we. En dus waren we bij hen om twaalf uur om er gezellig te aperitieven en dan Italiaans te eten. Als cadeautje kreeg Bo van zijn peter Wolf een grote set Lego Ninjago, en die moest natuurlijk ook samen gebouwd worden, iets wat de jongens met veel plezier samen deden, terwijl de meisjes ook samen speelden.

En natuurlijk werden er samen cupcakes versierd, iets wat intussen een traditie is.

Maar na een tijdje begon mijn rug eigenlijk echt wel ambetant te doen door het stilzitten en ging ik even een ommetje wandelen, een kilometer of drie, met – hoe kan het ook anders? – een cache onder de baan. Uiteraard.

Al bij al een zeer aangename dag, voorwaar.

Geplaatst op

Nieuwjaren in Ronse

Zag Nelly het vorige week nog niet zitten om mee te gaan op restaurant, nu was ze wel degelijk netjes opgekleed en klaar om in het restaurant van Triamant samen met ons te lunchen. Ze had de menu ook op voorhand besteld: paté als voorgerecht en een hertenstoofpotje met witloof en kroketjes. Een dessert hoefde niet, al had ze wel een digestief voorzien.

We aten namelijk taart op haar kamer, terwijl de nieuwjaarsbrieven werden voorgelezen en het nieuwjaarsgeld en/of cadeautjes werden uitgewisseld.

Merel kreeg zowaar een ticket om samen met Else en Liv naar Ketnet Musical te gaan, en ik wist dus niet dat dat kind zo hard kon glunderen…

Daarna ging Bart nog even nonkel Staf bezoeken en reed ik met de kinderen naar huis, maar eerst hebben we nog snel de cache opgepikt die achter Triamant ligt. Nog een chance dat ik Wolf mee had…

 

Geplaatst op

Oudejaarsavond

Voor het eerst in jaren vierden we nog eens écht oudejaarsavond. Vorige jaren bleven we gezellig thuis met de kinderen, aten massa’s hapjes en keken films. Dit jaar had Gwen mij en Sofie een berichtje gestuurd: of we geen zin hadden om af te komen met de kinderen.

We zeiden uiteraard geen nee, en wij zorgden voor de hapjes en het dessert, Gwen maakte het hoofdgerecht, en Sofie had soep, taart en drank mee. Allemaal dik in orde dus!

Tegen zeven uur waren we bij hen, en het werd een zeer gezellige avond. Hapjes met hopen en kilo’s, dankzij mijn allerliefste echtgenoot. Hij doet dat graag, en mijn rug deed weer eens moeilijk. Intussen heb ik het verschil leren kennen tussen “Ga liggen en BLIJF!”  en “Kom van uw luie kont en beweeg ne keer een beetje!”

Dit was het laatste, en dus nam ik in de namiddag nog de fiets richting Gent om er een oudejaarscacheke op te pikken aan de Sint-Salvatorkerk. En dan ben ik maar verder gefietst tot aan Sint-Jacobs om er in de Italiaanse winkel een cadeautje voor Gwen te halen, en dan via de Reke (en mijn cache die daar ligt) terug naar huis.

In totaal zo’n tien kilometer op de elektrische fiets dus, en het deed behoorlijk veel deugd: de rug deed het weer. Gevoelig, dat wel, maar in orde.

Bart had intussen zowel hapjes als dessert gemaakt, en beide werden zeer gesmaakt, net zoals de soep die Sofie had gemaakt, en de hertenstoofpot met gevulde appeltjes en een zeer lekker soort kroketachtige dingen.

Tussen dessert en taart schoot het ons plots te binnen: het vuurwerk! We trokken jassen aan, Erik nam een zak mee met glazen en een fles bubbels, en we begonnen te stappen aan een stevig tempo richting stad. Alleen… we waren net iets te laat vertrokken, zodat we de Portus Ganda niet meer haalden, maar aan de Sint-Machariuskerk bleven staan, vlakbij ons vroegere kot. We stonden er op een bijzonder goed plekje tussen een hoop ander volk en genoten.

Daarna moesten we natuurlijk wel nog twintig minuten terugstappen. Tsja… Maar toen was er gelukkig nog taart ^^

Enfin, tegen twee uur waren we terug thuis, maar ik kon helaas nog lang niet slapen. Ik vond het in elk geval een zeer fijne avond. Voor de jongens was het wellicht wat minder, maar bon, dat hoort er dan maar bij.

Wij zijn in elk geval het nieuwe jaar goed ingezet.

Maak er een schitterend 2020 van!

 

Geplaatst op

Kerstdag

Vanmorgen waren we allemaal op een redelijk uur op, gewassen, opgekleed en klaar. Bart reed al naar Ronse om er eerst nog bij zijn moeder langs te gaan, ik reed met de kinderen naar Zomergem om er mijn pa op te halen en ook naar Ronse te rijden.

We hadden er namelijk een restaurantreservering, Maison D., samen met Barts broer. Nelly zelf zag het niet zitten om mee te gaan, ze heeft nog te veel last van haar heup sinds ze recent weer gevallen is. Ons pa was meegevraagd, want anders zat hij toch alleen en hij genoot ervan. Lekker eten, fijn gezelschap: dik in orde.

Het eten was effectief ook zeer in orde, zij het een beetje traag. Allez, serieus traag. Het leverde ons om kwart na vier een telefoontje van Nelly op, waar we bleven. We gingen namelijk taart eten bij haar op het appartement, maar we gingen net nog maar aan het dessert beginnen.

Enfin, tegen vijf uur waren we bij haar om daar nog taart te eten, voor zover daar nog animo voor was: iedereen had eigenlijk al veel te veel gegeten. Ik heb dan maar wat taart meegenomen naar huis ^^.

Aansluitend reden we nog met zijn allen naar Huise om er hallo te zeggen bij nonkel Staf. Die zit daar nog wel eventjes, want zijn evenwicht is nog niet goed genoeg, en hij kan voorlopig ook nog niet voldoende stappen om terug naar huis te gaan.

Daarna klommen de kinderen allemaal bij Bart in de auto en reden ons pa en ik, via nog een fijn cacheke in Munte, terug naar Zomergem.

Lange, intensieve dag, maar wel een echte kerstdag. Zoals het hoort.

Geplaatst op

Kerstavond

Vorig jaar was het bij ons, dit jaar was het dus weer kerstavond bij Delphine en Jeroen, samen met ons pa.

Tegen zevenen stonden we bij hen, en zoals altijd zag het er weer schitterend uit. Delphine heeft echt flair van decoreren, het moet gezegd. We namen ook weer de standaard familiefoto’s.

En toen waren er cadeautjes, en hapjes, véél hapjes. En een voorgerecht met garnalen. En twee gigantische gevulde kalkoenen met een massa groenten en handgemaakte kroketten en peertjes, waarvan we er nog niet eens eentje hebben opgegeten. Ik vermoed dat ze nog wel een paar dagen kalkoen gaan eten ^^ Maar het was wél lekker! En uiteraard hadden we nog niet genoeg gegeten, waardoor er nog dessert was ook.

De kinderen speelden, wij kletsten, er waren cadeautjes, en ik genoot, net zoals ons pa. En mijn broer was zelfs genietelijk!

Ik kreeg van mijn metekindje een gigantische mand lekkernijen en van mijn lief een machtig wijs boek om zelf lekkernijen te maken. De geeky soort dan wel.

Tegen een uur lagen we in bed, in een poging om uit te buiken. Maar het was, naar traditie, een fijne avond!

Geplaatst op

Brunchke

Zoals elk jaar waren we ook dit jaar uitgenodigd voor Marnes verjaardagsfeestje. Ja, mijn metekindje wordt er ook al acht jaar!

Het  is prachtig om te zien hoe de drie nichtjes samenspelen, met tegenwoordig ook Bonne, het dochtertje van Sarahs zus, er ook nog bij. Ze maken dan samen filmpjes en giechelen zich dood!

De jongens zitten intussen samen computerspelletjes te spelen, en vooral Nand, die intussen in het derde studiejaar zit, kijkt enorm op naar Wolf. Ha ja, de grote, coole neef en al.

En intussen zitten “de grote mensen” beneden in de woonkamer gezellig te keuvelen, te eten, glazen te morsen en eigenlijk bijzonder aangenaam samen te zijn.

Die brunches bij mijn jongste broer: een aangename traditie, jawel.