Geplaatst op

Kussengevecht en visjes

Ibis, de hotelketen, organiseerde deze morgen een kussengevecht in het Centraal Station in Antwerpen. De eerste duizend die zich in pyama aandienden om elf uur, kregen een voucher voor een overnachting in de Belux voor één euro. Niet slecht, maar vooral gewoon een wijs idee.

Daarom stapten Bart en ik met de kinderen om kwart na tien op de trein, om een paar minuten te laat in het station te arriveren. Uit de verte zagen we de kussens al vliegen. We hadden onze eigen kussens mee, maar dat bleek niet nodig. Er waren ganse stapels verenkussens voorzien, waardoor de hele hal in een mum van tijd een verenzee was geworden. Het leek wel een bijzonder intense sneeuwbui, met het verschil dat je een sneeuwvlok probleemloos kan inslikken, en dat dat met pluimen een stuk minder vanzelfsprekend is. Kobe had schrik, waardoor ik met hem aan de kant bleef staan, terwijl Bart en Wolf zich onvervaard in het gewoel storten.
Wolf leverde een duel met Sofie en won, kijk maar :-p

kussen1

kussen2

kussen3

(ik vermoed dat de foto’s van @zofie zijn)

Aansluitend hebben we iets gegeten in de Quick, en zijn we gaan rondlopen in Aquatopia. Vooral Kobe is bijzonder gek op vissen, en vooral de haaien konden op zijn belangstelling rekenen, al was hij wat bang.

aquatopia1

aquatopia2

aquatopia3

Geplaatst op

Le 14 juillet

Gelukkig makkelijk te onthouden: gelukkige huwelijksverjaardag, Nelly en Jeroom!

Ik kan me geen betere schoonouders wensen!

Geplaatst op

Moet er nog zand zijn?

Deze middag ben ik de jongens gaan ophalen bij mijn ouders. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik gisterenavond, ook al zat ik helemaal alleen, gewoon thuis ben gebleven omdat ik te moe was om pap te zeggen. Deze morgen heb ik meteen ook geslapen tot half tien. Daarna heb ik wel nog duchtig gebruik gemaakt van mijn kinderloze momenten en heb ik verder dingen geïnstalleerd.

Toen ik bij mijn ouders aankwam, waren de kinderen wel enthousiast om me te zien, maar waren ze vooral wild over de zandbak. Mijn ouders hebben namelijk een grote zandbak beneden in de tuin. Heel vroeger was het een hondenhok, maar toen ik vier was, kwam er een nieuw groot hondenhok achteraan in de tuin, en was er dus een ruimte van twee op twee, met een muur aan de achterkant en kleine muurtjes met hek aan de zijkanten en een dak, die vrij nutteloos was geworden. Mijn pa vond er toen niet beter op dan aan de voorkant een stevige houten plank te zetten, en dan ettelijke zakken (het waren ettelijke kruiwagens zelfs) zand erin te kieperen.
Ik weet niet hoeveel uren mijn broer en ik in die zandbak hebben doorgebracht. Naar mijn gevoel leefden we er de ganse zomer in. We haalden emmers water uit de regenput, en bouwden de meest grandioze forten, knikkerbanen, wildwatertoestanden, en wat je je eigenlijk maar kan indenken.
Ik weet dat we niet verondersteld werden om op eigen houtje terug naar boven te gaan (de leefruimtes zijn op het eerste, beneden is er garage en kantoor), we moesten ons uitkleden, roepen, en dan droeg mijn pa ons, elk onder een arm, de trap op, rechtstreeks het bad binnen. Dat was de enige manier om het alomtegenwoordige zand nog een beetje binnen de perken te houden.

Al die herinneringen kwamen me vandaag weer voor de geest, toen ik de jongens zag en hen (en mijn ouders) hoorde beschrijven wat ze allemaal gedaan hebben. Er zijn tunnels gegraven, liters water verbruikt, en ganse zandfeesten gehouden. Wolfs kleren van gisteren bleven op eigen houtje rechtstaan, met dank aan de kilo’s zand die er nog aan plakken. In zowat het hele huis knisperde het onder je voeten. Maar de gezichten van de gasten: onbetaalbaar! Ik moest en zou meekomen naar de zandbak, en ze toonden me wat ze gebouwd hadden. Wolfs blinkeblauwe ogen schitterden, hij genoot nog na.

Dank u, ma en pa. Die zandbak, dat wordt een familieherinnering. Voor hopelijk nog heel lang.

Geplaatst op

Familiefeest

Veel te veel gegeten vandaag.

Suikernonkel gaf namelijk een gigantisch feest omdat hij 65 werd en dus ook met pensioen gaat. Meer dan 100 man was er aanwezig, voor receptie, uitgebreid koud visbuffet, warme beenhesp met groentjes en aardappelen, en een bijzonder uitgebreid en machtig lekker dessertbuffet. Nog nooit zo uitgebreid gezien, en ja, ik heb al wel een paar dessertenbuffetten van dichtbij bekeken.

Het was in een trouwzaal, en het voelde ook als een trouwfeest aan, met naamafroeping, netjes geschikte tafels, en muziek wanneer nonkel binnenkwam.

De kinderen waren mee en hebben zich flink geamuseerd met hun achterneefjes en -nichtjes. Buiten was het pokkewarm, binnen zag je niet eens of het buiten klaar of donker was. Gelukkig had de zaal ook een grote tuin waar de receptie werd gehouden, en waar de kinderen speelden. Ik geef toe, ik heb er tussen de gangen door ook vaak gezeten, op een bankje in de schaduw.

Ik weet niet wat er nu met de boerderij van nonkel zal gebeuren. Hij is al een tijdje aan het afbouwen, en heeft al een paar straten verder een huis gekocht. Maar toch… Het zal een monument zijn dat uit de familie verdwijnt: de boerderij van Barts grootvader, en wellicht ook al een paar generaties daarvoor. Zelfs ik heb er nog hooi helpen binnenhalen, de koeien op de wei water gebracht, en de poorten en hekwerk herschilderd. Voor Barts familie is het een essentieel onderdeel van hun leven dat verdwijnt.

Maar het is nonkel van harte gegund dat hij met pensioen gaat natuurlijk.
Geniet ervan, nonkel Staf!

Geplaatst op

Gezocht: poesje

grijsje

Vorig jaar is mijn zwarte kater schielijk overleden, in vrij platte toestand. We hebben al een petitie ingediend om een verkeersdrempel te laten aanleggen, maar dat vindt de stad blijkbaar onnodig.

Enfin, ik ben dus opnieuw op zoek naar een katertje. Om voor de kinderen het verschil te kunnen maken, had ik deze keer geen zwarte gewild, maar wel een effen grijs mormeltje. Het moet ook nog een jong beestje zijn: ik heb een hond die katten gewoon is, en alleen een kitten went aan een hond, met een oudere kat wordt het gegarandeerd vechten.

Dus: wie hoort dat er ergens een klein effen grijs katertje te krijg is, laat je me iets weten? De kinderen en ik zullen je dankbaar zijn!

Geplaatst op

Familie

Vandaag hadden we een familiefeest. Zomaar. Zonder reden.
Of toch wel: de familie is te groot geworden om nog allemaal bij iemand samen te komen thuis. Vroeger kwamen we met kerstmis altijd samen bij mijn grootouders, en toen die te oud werden, afwisselend bij één van hun kinderen. Helaas, de hoop is te groot intussen. Reken maar.

Eén grootmoeder van 87. Opa is helaas gestorven vorig jaar = 1
6 kinderen, met elk hun partner = 12
14 kleinkinderen, waarvan 7 met vaste partner = 21
6 achterkleinkinderen = 6

Dat geeft toch wel 40 personen in totaal, een beetje veel voor iemands woonkamer. Daarom, om het contact tussen neven, kozijns, nichten, nonkels, tantes enzovoort niet te verliezen, was er vandaag een familiefeest in een klein, gezellig, bijna huiselijk zaaltje. We dronken champagne, aten daarna een uitgebreide broodmaaltijd, en vielen toen aan op het zelf meegebrachte dessertenbuffet.

En we zagen dat het goed was. Een fijne familie, zonder echtscheidingen, ruzies of vroegtijdige sterfgevallen. Mogen we het nog een tijdje zo houden 🙂

Geplaatst op

Lieva.

Vorige vrijdag is mijn tante begraven. Tsja, such is life natuurlijk.

Ware het niet dat ze voor mij de eerste is van de generatie van mijn ouders die gestorven is. Dat maakte mijn eigen vader plots zo sterfelijk, en dat gevoel had hij duidelijk zelf ook. Ze was amper twee jaar ouder dan hij, 68, en compleet verteerd door de longkanker (zo bleek achteraf). Zelf bleef ze koppig ontkennen dat er iets mis was, ze weigerde heel erg lang om naar een dokter te gaan, en toen ze zich uiteindelijk liet opnemen in het ziekenhuis, wilde ze niemand zien. We wisten niet eens wat er precies scheelde. Wij hebben haar de hand gereikt, geprobeerd contact te leggen, zelfs aan haar deur in het ziekenhuis gestaan, maar nee, ze weigerde. Zo is ze dus ook gestorven: helemaal alleen, vrij onverwacht, en zonder enig menselijk contact.

Was ze geliefd? Helaas. Zal ze gemist worden? Alleen door haar eigen moeder, die tot een paar weken geleden nog samen met haar in één huis woonde. Dat moet vreselijk zijn, je eigen kinderen moeten begraven, zelfs al ben je zelf 97 en was je dochter 68, en zat daar een serieuze vijs aan los.

Ergens heerst er zelfs opluchting: nu krijgt de rest van de familie eindelijk de kans deftig voor oma te zorgen, zonder de maniakale bemoeienis van tante. Nu is tante geen zorgenkind meer, waarover iedereen met zijn handen in het haar zit en niet weet wat aan te vangen. Nu heeft ze zelf eindelijk rust.

Het werd dus een begrafenis met sterk gemengde gevoelens. Enerzijds was er wel degelijk een familielid gestorven, en werden vooral haar broers en zussen geconfronteerd met eigen sterfelijkheid. Anderzijds was er opluchting: ze is er eindelijk niet meer. En toch heb ik een paar tranen gelaten. Eerst en vooral toen ik mijn grootmoeder zag: een machtig sterke vrouw, een dame, die haar emoties zoveel mogelijk verborg.

En dan toen ik het gedicht op het santje las. Ik weet niet van wie het is, ik weet wel dat het perfect verwoordt wie mijn tante was.

Van waar zijn toch die stemmen,
die dwalen door mijn hoofd,
mijn hart zo nauw omklemmen,
verward en nooit geloofd?

Hoe kan ik ze ontvluchten?
Zij breken veel in mij
en dragen wrange vruchten,
vol onbegrip en medelij.

God, zucht mijn laatste rede,
Uw almacht is zo groot,
geef mij toch uw vrede
en stilte voorbij de kilte van de dood.

Het ga je goed, Lieva.

Geplaatst op

Niet mijn dagje…

Daarnet zag ik het even niet meer zitten: vrijdagavond, en moe.

Kobe was al de hele avond aan het huilen omdat hij net een spuitje had gekregen, en niks was goed: zelfs tijdens het eten zat hij nog te trunten. Wolf werd van de weeromstuit ook lastig.
Mijn voet deed gemeen zeer, en de brace werkte flink op mijn zenuwen. Tegelijkertijd heb ik ook nog een mega verkoudheid, waardoor mijn neus ofwel volledig verstopt zit, ofwel om de drie minuten moet gesnoten worden. Mijn lippen zijn gesprongen, en het stukje onder mijn neus voelt rauw aan. Het hoofd voelt navenant: een sluimerende koppijn.
De hond had nog steeds geen eten gehad (ik wilde de huilende Kobe niet alleen laten, en om hem mee naar buiten te dragen doet mijn voet teveel pijn) en was voortdurend tegen het raam op aan het springen.
keuken.jpg

De keuken was een complete puinhoop: de propere vaat stond nog steeds in de machine sinds woensdag, waardoor de vuile vaat zich op het aanrecht opstapelde, er stonden nog boodschappen die niet opgeborgen waren, en overal lagen kinderspullen. Zucht.

Intussen zijn we een dik half uur later. Kobe lijkt rustig te slapen, net als Wolf. De vaatwas is uitgeleegd, de vuile vaat zit in de machine, en het beetje handafwas is ook gedaan. De boodschappen zijn opgeborgen, de spullen opgeruimd, en het aanrecht proper.

keuken1.jpg
De hond ligt aan mijn voeten te slapen met welgevuld buikje.
Ik heb intussen een neusspray gebruikt, waardoor mijn neus zich een beetje gedraagt en ik weer kan ademen, en op mijn lippen ligt een dikke laag lippenbalsem. De stilte doet mijn hoofd goed.
Alleen mijn voet doet nog pijn, maar wanneer ik me direct, bij het licht van de schemerlampen en wat kaarsjes, met gesloten gordijnen, neervlei op de zetel en de brace kan uittrekken, zal de kloppende pijn ook langzaam wegebben.

En dan maar hopen dat mijn lief snel thuiskomt, zodat ik me in zijn armen kan nestelen. Dan, dàn zal het in orde zijn.

Geplaatst op

Timing

Normaal brengt Bart Wolf naar school, en neem ik Kobe mee naar de opvang.

Vandaag had ik Wolf beloofd dat ik hem met de fiets naar school zou brengen, en heeft Bart dus Kobe afgezet.

Allemaal goed en wel, maar op het moment dat wij klaar staan (giletjes aan, boekentassen in de hand) om op de fiets te springen, begint het hier nu toch wel te gieten zeker? Wolf en ik hebben beiden een tijdje bedremmeld in het deurgat staan kijken, en toen was het te laat om nog met de fiets te gaan, zodat we toch maar weer de auto hebben genomen. Jammer.

Ik denk dat het wel een zicht was, wij twee daar in dat deurgat…

Geplaatst op

Moederdag

Hoewel ik de laatste tijd echt geen zin heb om veel te bloggen, kon ik dit echt niet voorbij laten gaan: ik was zó trots en voelde me zó geliefd 🙂

Bart heeft me gisteren namelijk laten slapen, en verdween met beide kinderen naar beneden. Ik draaide me nog even om in ons grote bed en knorde genoeglijk.
Iets na negen werd ik wakker van kleine trippelende voetjes, een zacht (nat) kusje op mijn kaak, en een klein stemmetje dat vroeg: ‘Mama? Ben jij al wakker?’ Door mijn wimpers heen zag ik twee helderblauwe ogen, twee blozende kaakjes, en vooral een bijzonder verwachtingsvolle blik. ‘Ja he, mama, jij bent wakker hé!’ Ja dus :-p

Hij stond erop dat ik dadelijk naar beneden kwam, want de koffiekoeken waren klaar, en de tafel was gedekt, en hij had véééééél cadeautjes die écht niet meer konden wachten. Gedecideerd nam hij me bij de hand, leidde me de trap af, en stond me nog nét toe dat ik even richting toilet verdween (waarbij hij geduldig bleef wachten).

Beneden wachtte me dan ook een verrassing: papa had de tafel buiten gedekt (en ik weet wat voor een hekel hij heeft aan buiten eten): onderleggers, een enkele roos in een vaasje op tafel, de baby netjes aangekleed in zijn stoeltje, een glas versgeperst fruitsap, vers gebakken croissants, en een grote caffè latte met opgeschuimde melk, precíes zoals ik hem graag heb. Ik werd toen al helemaal week van binnen, en het leukste moest nog komen: de cadeautjes!
Uiteraard mocht Wolf eerst, en hij overhandigde me een groot pak in een vrolijk doorschijnend papier. Eerst en vooral zat er een klein zelfgemaakt zeepje in, en een grote tekening: iets met waterverf, waar hij een hartje uit had geprikt, en door dat gat kwam er rood papier opgebold. Op een opgeplakt hartje stond een tekening van mezelf (nooit geweten dat ik vijftien vingers had) met de woorden ‘Ik hou van jou’. Het bijhorende versje werd prompt opgezegd 🙂 Het mooiste was echter een schilderij, canvas op triplex opgespannen: een grote gele zonnebloem op een heloranje achtergrond, met een hart van zonnebloempitjes. Ik wil niet weten hoeveel werk zijn juffen daar hebben ingestoken…
Van Bart kreeg ik twee geschenkbonnen voor één van mijn favoriete winkeltjes, BAT in de Kortemunt.
En van Kobe kreeg ik ook iets: vorige week had de crèche gevraagd om een lichtgekleurd effen kledingstuk mee te brengen. Vandaag kreeg ik het terug, netjes ingepakt en met een lekstok in de strik (die prompt werd geclaimd door Wolf natuurlijk). Er stond een grote opdruk op, een foto van mijn in een varkentje geschilderde Kobe 🙂 Op de achterkant staat dan, netjes in een vierkantje geschreven, met roze letters: “Mijn mama heeft een super lief klein knorretje”.

Enfin, nodeloos om te zeggen dat mijn dag eigenlijk niet meer stuk kon. Om eerlijk te zijn, ik geniet er nog steeds van 🙂

moederdag.jpg