Een jaar geleden is mijn grootmoeder langs moeders zijde in een rusthuis gegaan. Het kon niet anders: ze was 90, bijna volledig blind, en is een been kwijt. Toch heeft ze het, dankzij Familiehulp, verpleegsters en familie dus nog heel lang in haar eigen huis kunnen volhouden.
Het voorbije jaar was dus een jaar van opruimen, verdelen, wegdoen, laten schatten enzovoort. Ze heeft zes kinderen en een resem kleinkinderen, er waren dus gelukkig wel een aantal helpende handen.
Ik heb zelf een paar dingen gekregen: een bedje voor Merel, een paar kleine dingetjes, en een kader die niemand anders wilde. Waar ik eigenlijk dolblij mee ben.
Mijn grootvader was namelijk mijn peter, en een ongelofelijke mens met wie ik een bijzondere band had. Hij was ook leraar Latijn, en niet van de minste. En deze kader hing, met gebroken glas, boven op de studeerkamer, waar de laatste jaren eigenlijk nog zelden iemand kwam. Het was een oorkonde die hij gekregen heeft in 1933 (hij was van 1913, hij was toen dus 20) omdat hij de knapste tekst in het Latijn had geschreven. Een oorkonde, volledig in het Latijn uiteraard, beschilderd met goudverf, zilververf, en rood.
Ik heb hem net in een nieuwe kader gestoken, en ga hem een ereplaats geven.
Ut tibi honori fit, ave!
