Chef aan huis

Als nieuwjaarscadeau hadden we mijn schoonouders een chef aan huis cadeau gedaan: op die manier konden we genieten van een heerlijk diner, zonder dat mijn schoonma er al dat werk aan had (en de bijhorende stress) en dat we niet op restaurant hoefden met de kleintjes.

Het was een beetje in uitgesteld relais, maar vandaag mochten we wel gaan eten 🙂 Dat Nelly er geen werk meer aan zou hebben, was bijzonder relatief: het huis moest wel gepoetst zijn tot in de kleinste hoekjes, ze was een extra grote tafel gaan halen bij de buren, had een nieuw compleetje, was naar de kapper geweest, en had zelfs menukaarten laten maken. Zo is ze dan wel weer, mijn schoonma.

chef1

chef2

Toch was het bijzonder gezellig: het vertrouwde van het eigen huis, compleet met kamers waar de kleintjes konden slapen, en toch het gemak van een restaurant. Zij komen de tafel dekken, zij doen de bediening, en na afloop merk je niet eens dat er iets gebeurd is, want je keuken ligt smetteloos, ze nemen zelfs de vuilbak mee en slaan een dweiltje (al weigerde Nelly dat laatste categoriek).

Het menu was succulent, op zo’n manier zelfs dat ik de hapjes en het dessert vergeten fotograferen ben. Ach ja…

chef6

Maar u krijgt alvast de omschrijvingen:

* Champagne J.M. Gobillard Brut Grande Réserve met mini huisgemaakte hapjes.

* Kreeft. Fris slaatje van quinoa met groene kruiden, boontjes en tapastomaatjes. Eitje met mayonaise en cocktailsaus.

chef3

* Gebakken ganzenlever, gecaramelliseerde appeltjes, aceto balsamico siroop

chef5

* Filet pur van Belgisch witblauw rund. Béarnaise en bloemkoolmousseline, Provençale en gepersilleerde mille-feuille van Charlotte de France, aardappelen natuur en broccolipuree.

chef7

* Sabayon van Kriekbier, vers fruit, vanilleroomijs en sinaasappelkantkoekje

Hier dus geen foto van, maar wel de tussenin spelende kinderen

chef4

* Moka met huisgemaakte zoetigheden (en de pralines en eitjes die Nelly nog gekregen had)

chef8

En dan vragen mensen zich af waarom ik naar de Weight Watchers moet…

Verwenmassage

Tijdens Music For Life 2010 deed Leen, een vriendin/vroedvrouw/relaxatietherapeute een actie ‘Massage for life’. Ik had er reclame voor gemaakt hier op dit blog, en dat was ook mijn allerliefste niet ontgaan: als kerstcadeautje kreeg ik prompt een bon voor een verwenmassage voor moeder en baby.

Alleen is het er nooit van gekomen: ik was niet in de haak, toen was Leen ziek, en meestal dacht ik er ook gewoon niet aan. Maar deze week zag ik de envelop liggen, en door gans dat gedoe met dat vreemde virus kon ik een massage wel gebruiken.

Ze heeft me heerlijk gemasseerd, ingepakt, bepaalde spieren die het nodig hadden wat harder aangepakt, en intussen hebben we heerlijk gekletst. Anderhalf uur, jawel. En daarna heeft ze een ‘hapje’ gemaakt, niets meer of minder dan een kleine lunch: bulghur met gewokte groenten en scampi’s, met een glaasje versgeperst fruitsap erbij. Heerlijk gewoon! De foto staat hier, trouwens.

Ik kan het aanraden, zo’n massage bij L’O. Bij deze is dat trouwens ook gebeurd :-p

Langslaper… of niet?

Gisteren gespeeld tot vier uur. Met de uursverandering bij was dat plots vijf uur, en besloot ik om toch maar op de locatie te blijven slapen. Tot ik vaststelde dat mijn donsdeken nog in mijn auto lag, en die auto een heel eind stappen verwijderd was. Waarop ik dan toch maar mijn boeltje pakte en naar huis reed, wat meteen ook een pak beter was voor mijn rug. Alleen heb ik op die manier natuurlijk de organisatie een beetje in de steek gelaten, door niet meer mee te helpen opruimen.

Maar op deze manier heb ik wel geslapen tot bijna twaalf uur ’s middags. Toen ging de binnenhuistelefoon, en dacht ik dat Bart me wakker wilde maken, en stond ik op. Bleek het Merel geweest te zijn, die met de telefoon aan het spelen was.

In elk geval heb ik verder nog een heel relaxte zondag gehad, lekker rustig, en zonder schoolwerk. Gewoon genieten. Mag ook wel eens 🙂

Zo van die zalige namiddagen

Dan geef je les tot vijf over twaalf, rij je in de stralende zon naar ’t stad, en spreek je af met een van je beste vriendinnen, die je alweer een tijd niet hebt gezien.

Dan ga je eten in het Lepelblad, altijd een voltreffer, kan je buiten op het terras zitten, en geniet je van een heerlijke salade. Ondertussen klets je bij, en geniet je van het gezelschap. Daarna ga je nog heel even de Veldstraat in, op zoek naar kousjes voor het meisje van je vriendin, even oud als je eigen dochter, en daarna trakteer je haar en jezelf op een ijsje, dat je opeet op een bankje aan de Ajuinlei.

En dan moet je allebei je kinderen afhalen, en is de middag weer veel te kort. En beloof je elkaar dat je dat snel opnieuw zal doen, zo afspreken, en weet je dat het toch weer een hele tijd zal duren voor het er effectief van komt.

Het leven, meneer, dat gaat zo vreselijk snel, meneer.

Fijne namiddag

Zo van die onverwacht fijne middagen, da’s altijd wijs 🙂

Deze morgen was het een beetje hectisch: snelsnel naar school voor die introductielesjes, dan op vijf minuten van Mariakerke naar het Jan Palfijn voor mijn logopedie. Die mens vond dat ik precies wat opgejaagd was. Tiens.

Naar huis gecrosst, snel eten gemaakt voor de jongens die zelf te voet naar huis kwamen, en dan heel even adem happen.

Tegen twee uur mocht Wolf bij een maatje gaan spelen, twee straten verderop. Ik ben te voet met hem tot daar gewandeld, samen met Kobe, en toen ben ik gewoon blijven plakken. Fien had gezegd dat ze eigenlijk in de zon wou zitten, maar dat niet kon omdat ze dan altijd ander werk zag liggen. Bezoek was een goed excuus om wél van dat lentezonnetje te genieten, en dat hebben we dan ook maar samen gedaan, met een kop koffie erbij.

De kinderen speelden intussen buiten en genoten al evenzeer.

Toen ze om half vier naar de turnles moesten, vond ik het eigenlijk zelfs jammer, maar aan de andere kant: ik had ook nog wel wat werk liggen. En daar kon ik nu plots ook wel weer tegen glimlachen.

’t Sas

Gisteren was er pedagogische studiedag op de school van de jongens, maar ik kan ze moeilijk aan een haakje hangen. Ik heb mijn moeder gevraagd of zij voor haakje van dienst wilde spelen, en dus bracht ik de kinderen ’s morgens naar haar. Ik moest maar werken tot 12.05u, en reed daarna opnieuw naar Zomergem om ook daar te eten. Omdat de zon er net was doorgekomen, ben ik even langs ’t sas gereden. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik daar als kind ben gaan wandelen, maar ik vind het nog steeds een magisch mooie plek. Ik heb er een paar fotootjes genomen met mijn kleine compacte Coolpix die standaard in mijn handtas woont. Ik ga toch echt eens investeren in een beter toestel, denk ik.

sas1

sas2

sas3

sas4

sas5