Geplaatst op

Draken in het STAM

We lummelden wat rond, haastten ons dan nog om appelmoes te maken, voor bij de cordons bleu en de puree, want Bart kwam eten om half één, en zorgden dat we tegen twee uur in het STAM waren. Elke dag van de vakantie is daar tussen 14.00 uur en 17.00 uur een workshop “Maak zelf je draakje”, in het kader van de lopende tentoonstelling rond draken. Alleen… het workshopgedeelte beperkte zich tot een jongedame die probeerde een beetje overzicht te houden over een gigantische knutseltafel. Er hingen hier en daar voorbeelden van zelf geknutselde draakjes, er hing een mobiel van origamidraakjes, en er was stapels knutselmateriaal. En dat was dat. Oh ja, er lagen ook wat afgeprinte instructies voor andere origamidraakjes, maar duidelijk gewoon de eerste googleresultaten, want ze waren allebei in het Engels, en de eerste begon al meteen bij een vogelbasis, wat je als leek absoluut niet kan kennen, en ook de andere was behoorlijk moeilijk. Zelf kende ze niks van origami, dat was dus ook al geen hulp. De tafel lag vol met half gevouwen papiertjes, vrees ik.

Enfin, de kinderen lieten het aan hun hart niet komen, en terwijl Kobe en ik de origami probeerden, bouwden Wolf en Merel samen een eigen draakje. Goed gelachen! Ik heb wel even hulp moeten vragen bij een bepaalde drakeninstructie aan een vader die er blijkbaar ook wel behoorlijk wat van kende. Enfin, we hebben ons goed geamuseerd, maar een echte workshop was het nu niet bepaald.

Daarna liepen we even door de korte tentoonstelling, en bleven even hangen in het speelgedeelte.

En toen was er ook nog een tentoonstelling van een aantal kunstenaars en hun visie op de stad in de toekomst. Een kijk- en luisterkabinet, noemt de site het, en daarin hebben ze wel gelijk. We waren alle vier behoorlijk gefascineerd.

Ik was van plan geweest om daarna iets te drinken in het STAMcafé, maar dat was blijkbaar een beetje overspoeld. Of, zoals de baliemedewerkster me wist te zeggen: er zijn maar dertig plaatsen, en er zat 750 man in het museum op dat moment. Tsja.

We zijn dan maar naar de Delhaize gereden waar de kinderen elk een soort koek – donut, crèmekoek of zelfs taartje – mochten kiezen, en die we dan hier thuis rustig opaten bij een warme choco.

De middag werd afgesloten al knuffelend in de zetel voor de televisie. En als u zich afvraagt of onze kinderen elkaar graag zien:

img_7975

Geplaatst op

Vakantiegevoel

Awel, ook al was gisteren een heel fijne dag, pas vandaag kickte het echte vakantiegevoel in, en dat kwam doordat ik koffie kon drinken met vrienden. Dat lukt amper in het jaar, wat logisch is, en dus hangt dat voor mij volledig samen met vakantie.

We sliepen lang uit, ik stak de lasagne in de oven, en kwart na één kwam Max hier toe. Max, dat is eigenlijk het pseudoniem van een bevriend tekenaar. Hij heeft woeste plannen: een groot drieluik met in het midden een pieta van een vrouw die haar dode moeder vasthoudt, met aan de ene kant een spelend kind – onze Merel – en aan de andere kant een wachter in harnas – ikke dus. De achtergrond wordt een grote haard uit het kasteel van Gaasbeek. De foto’s van Merel waren snel getrokken, voor die van mij moest ik me wel volledig in mijn harnas wurmen, compleet met schild en zwaard. Gelukkig ga je op de tekening niet zien dat het om latex gaat. Enfin, dat hoop ik toch. Intussen dronken we koffie en kletsten we vrolijk bij.

Om drie uur gooide ik Max buiten, en nam ik alsnog de auto richting stad. Ik wist op voorhand dat dat geen goed idee ging zijn, gezien de Winterfeesten, maar de tram is voor mij zo goed als geen optie wegens extreem wagenziek, en fietsen lukt niet zo best met die laars aan. Tsja… En effectief, de borden op de Wiedauwkaai vertelden me wat ik vreesde: alle parkings volledig volzet! Het was dan ook prachtig weer, ik snapte het wel. Maar ik ken mijn Gent een beetje, en reed dus tot aan Sint-Jacobs, alwaar ik in de buurt netjes een plaatsje vond. Ik heb me zelfs geriskeerd om geen ticket te nemen, en had geluk.

Ik moest er wel stevig de pas inzetten richting Café Rosario, want ik had wel even moeten aanschuiven om tot aan Sint-Jacobs te geraken. Maar gelukkig zat Simon netjes op me te wachten. Het was zes jaar geleden dat ik hem nog gezien had, aangezien hij al een tijdje in het buitenland woont, maar het voelde heerlijk vertrouwd aan, alsof we vorige maand nog samen hadden zitten kletsen. En de koffies van Rosario zijn, wel euh… groots te noemen. Op een calorie of twee moogt ge niet kijken, dat niet.

img_2318

Het was half zes tegen dat ik huiswaarts reed, maar man, met een vakantiegevoel om u tegen te zeggen. Bedankt, heren!

Geplaatst op

Nello en Patrasche

Gisteren was er een feestje bij Roeland voor Marnes verjaardag, en Batist, de man van Sarahs zus was daar uiteraard ook. Het is dus verre ‘aangetrouwde’ familie – de man van de zus van de vrouw van mijn broer – en eigenlijk ben zelfs ik trots op hem. Waarom?

Wel, hij heeft een pracht van een beeld mogen ontwerpen van Nello en Patrasche. Wie? Juist ja, een in Vlaanderen vrij onbekend verhaal, dat echter vooral in Japan gigantisch populair blijkt te zijn. Japanse toeristen gaan er zelfs speciaal voor naar Hoboken, waar een deel van het verhaal zich zogezegd afspeelt.

Ik vind het beeld heel knap, eenvoudig, en vooral het dekentje uit straatstenen bijzonder mooi gedaan. Batist zei dat hij ook de stenen zorgvuldig had uitgetekend, en er ook bij was om ze te laten leggen, want dat het anders wellicht wel in de soep was gedraaid.

Hier is een reportage van het VRT-nieuws te zien, en dit is een foto die ik van Batists FB heb geplukt.

15540867_10155486703187646_6602431528023712566_o

Geplaatst op

Omen VI

Dat larpen, dat blijft toch een ongelofelijk fijne, maar intense hobby!

Gisteren pikte ik her en der in het land drie mensen op, en tegen acht uur liepen we met een 150 man rond in een pseudo-middeleeuwse locatie, een vikingwereld tot leven te brengen.

Ik was eigenlijk het hele weekend een barbarenhoofdman, leider van een clan Bhanda Korr, waarvan er ook zo’n tiental spelers rondlopen. Impressionante kostuums vooral, en ik mocht er eentje lenen, waardoor ik eigenlijk niet moest onderdoen. Dan nog de nodige schmink op mijn toot, en we waren helemaal de Storm. Leuk om spelen, echt waar.

’s Avonds had ik zelf om een andere rol gevraagd: de Omenband ligt een beetje op zijn gat, maar Lorre en ik wilden toch graag zingen. Hij speelt Egbert, een bard, en dat past natuurlijk prima. En daar kwam dus voor de avond Johanna van Middelberg bij, een vrouwelijke barde, om het huwelijksfeest van de graaf op te luisteren. Alleen zat er zo geen feeststemming in, en was er ook niet echt een banket of zo. We hebben dan maar gezongen in de herberg voor een ander verloofd adellijk paar, en daar eigenlijk nog serieus wat goud mee verdiend. Linus is er nog bij komen zitten, en we hebben eigenlijk ook gewoon voor onszelf zitten zingen. Waarna we naar buiten gegaan zijn, de verbranding van de stropoppen hebben meegevierd, en warempel aan het vuur van de Bhanda Korr zijn verzeild, waar we ook nog zitten zingen hebben. Fijn fijn fijn!

 

Geplaatst op

Vrienden.

Na het nieuws van gisteren zat ik er een beetje door, dat geef ik toe. Barts reactie had eigenlijk ook niet veel geholpen: een droog “Dan gaat ge uwe levensstijl moeten aanpassen, he.” was mijn deel. Tsja. Alsof ik dat nog niet wist.

Maar gelukkig had ik vandaag afgesproken met Lorre, voor een ontbijtje, en dan zingen. Ha ja, dit weekend is het Omen, en we willen muzikaal vermaak brengen op het huwelijksfeest. Om half tien zaten we samen croissants en fruit te verorberen, en leende hij me een gewillig luisterend oor. En daarna werd er gezongen, en hoe. We kozen vijf liederen uit, pasten de teksten aan, en genoten van het harmoniezingen. Een fijne vriend in de buurt, blijkbaar moet ik niet meer hebben om mijn humeur op te krikken.

We kookten samen, lieten het kindergeweld over ons heen gaan, aten een groentenquiche, dronken koffie, en zongen nog wat meer. En om half vier schopte ik hem buiten, want toen moest ik Kobe naar de muziekles brengen.

Tussendoor kwam ook Vallery nog even binnenwaaien om wat schoenen te passen, en stond ook Véro even aan de deur.

Ik heb het al eerder gezegd: ik denk dat ik er echt wel een vriend bij heb. En op een dag als deze was net dat wat ik nodig had. Ik heb er zelfs niet aan gedacht om foto’s te trekken.

Geplaatst op

KDW Games

Dat Kobe een speciaal geval was, dat wist u al, als u hier al eventjes komt lezen. Tsja.

Hij heeft nu sinds een paar maanden een eigen Youtubekanaal, KDW Games, met als logo – hoe kan het ook anders – een eland.

Hij is begonnen met heel eenvoudig een paar spelletjes te bespreken, of tactieken en zo, maar is ook al bezig met zijn vrienden voor te stellen en dergelijke, zoals deze selfie op de rugby.

Nu heeft hij ook een filmpje opgenomen met zijn zusje, waarin ze sjabloontjes toont. Of, zoals ze het zelf noemt: sjabbeloontjes. Gewoon te schattig! Kobe kijkt heel vaak naar Youtubekanalen met tutorials, vooral dan over Minecraft, en heeft zijn grote helden, zoals Enzo Knoll. Hij kent het format dan ook door en door, compleet met intro, outro, spreken tot je publiek, dat soort dingen. Ook Merel kent dat blijkbaar, want ze is niet verlegen tegenover de camera.

Ik denk dat ik er vooral zal voor moeten zorgen dat hij zijn kanaal niet op een bepaald moment gewoon wist. Want dit, dit is zalig materiaal om hem later als puber mee te plagen. Zeg nu zelf… En wil je hem een plezier doen? Word dan abonnee op zijn kanaal: hij is daar mega trots op!

 

Geplaatst op

Dagje Oostende in de herfstvakantie

Of we zin hadden om een dagje in de vakantie naar Oostende te komen? Euh, redelijk idiote vraag, eigenlijk feitelijk.
Ik keek snel eens wat er zoal te doen was, die week.

  • ER WAS EENS…, een sprookjesparadijs in het gezellige Leopoldpark met straatacts, theatervoorstellingen, workshops en magische verhalen.
  • Voor de allerjongsten (tot 8 jaar) is er opnieuw de INTERACTIEVE EXPO DE SPIEKPIETJES in Fort Napoleon. In opdracht van Sinterklaas houden de miniscule Zwarte Pietjes een oogje in het zeil om te weten welke kindjes braaf of een beetje ondeugend zijn. Ga op zoek naar deze kleine Sinterklaashulpjes tijdens een meeslepende wandeling. Pik onderweg nog een knutselworkshop of vertelmomentje mee.
  • Naar jaarlijkse gewoonte verlicht de OKTOBERFOOR ook dit najaar opnieuw vier Oostendse pleinen. Gil het uit van plezier op één van de 75 duizelingwekkende kermisattracties van de kleurrijkste kermis, proef allerlei zalige zoetigheden of kom griezelen tijdens de Halloween-avond op vrijdag 29 oktober.
  • Op zondag 6 november organiseert MU.ZEE een boeiende voormiddag voor het hele gezin geïnspireerd door het audiovisuele werk van de Zweeds-Belgische kunstenaar CARSTEN HÖLLER. Laat je verrassen tijdens deze interactieve tentoonstelling en ga de creatieve uitdagingen aan in het atelier als een echte artiest.

Hmm. Het eerste was wel aanlokkelijk, maar wat als het dan de hele dag regent dat het giet? Dan loop je daar met drie kinderen en een kouwelijke vent… Het tweede was dan weer niks voor de jongens, alleen Merel zou daar nog plezier aan beleven, en Fort Napoleon op zich kenden we al. Leuke locatie, dat zeker, en ik vermoed dus wel een aanrader met kleintjes. Een kermis spreekt mij dan weer aan geen kanten aan. En toen was er de laatste optie: Mu.Zee. Had dat als eerste gestaan, dan was het pleit al meteen beslecht geweest. Sinds ik er in het voorjaar helemaal onverwacht verzeilde met een aantal leerlingen, ben ik fan. Ook de kinderen zijn altijd wel voor een museum te vinden, zeker als er een extra workshop of zo is, en dus was het beslist.

Tegen half elf liepen we het museum binnen, betaalden 18 euro voor het hele gezin, en schoven aan bij de rondleiding. Ik had eerder een workshop verwacht, maar dit was ook meer dan oké. Een frisse jongedame liet de kinderen nadenken over conceptuele en audiovisuele kunst, maar liep gelukkig vooral door de minder controversiële stukken van de tentoonstelling rond Carsten Höller. Het riep bij de jongens de vraag op: “Wat beschouw je als kunst? Wat is kunst, wat is het niet?”

Gelukkig kwam er ook nog een stuk rondleiding door de permanente collectie bij, vooral dan van Ensor en Spilliaert. De kinderen probeerden zelf dingen te tekenen, dachten na over bepaalde concepten, en werden uitgedaagd. Mooi.

We gingen daarna zelf nog even snuisteren op de bovenste verdieping, maar ontweken de precies toch redelijk expliciete beelden van Höller. Blij dat ik nog eens in het museum ben geweest, echt.

 

Aansluitend reden we dan richting parking Kursaal om iets te eten op een aanrader aan de dijk. Mja. Ik was er niet super enthousiast over, moet ik eerlijk zijn. De bediening was ronduit slordig, de kaart zeer beperkt, de toiletten vuil, en de prijs hoog. Maar het uitzicht was prachtig, dat wel.

Daarna gingen we voor een wandeling op het strand en langs de dijk. Ik moet het toegeven, er stond een fikse wind, en we waaiden bijna weg, maar kou had ik niet. De heren en jongedame daarentegen vonden het niet zo bijzonder aangenaam, daar in die ijskoude wind.

Toen het heel even begon te regenen, gingen we het strand af, op zoek naar een paar geocaches en een aantal graffitikunstwerken in het kader van The Crystal Ship. Die wandeling/fietstocht (respectievelijk 8 en 25 kilometer) zou ik toch graag eens in de zomer doen.

Tegen half vier kreeg ik de strakke ijzige wind echter niet meer verkocht aan mijn huisgenoten, en reden we dan maar huiswaarts. Voor een warme choco, pyjama’s en een knetterend haardvuur.

Maar heb ik ervan genoten? Hell yeah!

Geplaatst op

‘Rain’ van Rosas

Donderdag gingen Bart en ik naar het Concertgebouw in Brugge, voor de voorstelling ‘Rain’ van Rosas en Anne Teresa De Keersmaeker, live van muziek voorzien door het ensemble ‘Ictus’.

Ik keek er serieus naar uit, want ik heb al prachtige dingen gezien van hen. Maar, om eerlijk te zijn, van dit werd ik warm noch koud.

Ja, er zaten prachtige stukken in, en op sommige momenten zat ik ademloos te kijken, maar het was me te weinig vertellend. Te… Tsja, te veel geloop, te weinig samen, te weinig vertellend tegen elkaar, vond ik. Maar da’s uiteraard mijn persoonlijke mening. De muziek zat er voor veel tussen, vrees ik. Steve Reichs minimalistische muziek kon me niet bekoren, wel integendeel, hij werkte soms behoorlijk op mijn zenuwen, en stond ook veel te luid. Het was echt de eerste keer dat ik bij een dansvoorstelling de bedenking maakte dat ik in het vervolg beter mijn oordoppen kon meenemen, en dat zou toch niet mogen.

De spel met de kleuren in de kostuums vond ik dan wel weer mooi, maar je gaat niet naar een dansvoorstelling om naar de kleren te kijken. Ja, het was energiek, en ja, ik zat vaak met bewondering te denken aan de enorme stamina van de dansers, maar het sleepte me niet mee, ik zat geen moment in de voorstelling.

Jammer, jammer.

Volgende keer beter?