Grosse Messe van Mozart, door Cantabile

Mijn vuurdoop bij Cantabile, jawel. Ik heb echt al massa’s concerten gezongen, maar nog niet bij dit koor. En dan nog met zo’n prachtig werk als de Grosse Messe in C-minor van Mozart. Moeilijk, maar echt prachtig.

Bart, mijn vader en de jongens waren er ook (Merel was op scoutsweekend). Het heeft behoorlijk wat overredingskracht gekost om mijn pa, de depressieveling, er te krijgen, maar hij heeft er gigantisch van genoten. Ook de jongens vonden het prachtig, ondanks het feit dat het niet bepaald Mozarts makkelijkste werk is. Ik heb het hen een paar keer gevraagd, en echt gevraagd om eerlijk te zijn, en ze vonden het echt mooi. Oef. Ik vond het in elk geval heerlijk. Kijk maar naar de foto van vandaag…

Een paar opnames links en rechts uit de kerk (hopelijk voor iedereen zichtbaar want op Facebook):

 

 

Middelburg, eerste keer

Volgende week Mozartconcert, dus vandaag een algemene repetitie met het Zeelands TY-orkest, maar nog zonder de solisten. Als die er zijn op de generale, is dat eigenlijk wel voldoende.

Maar ik ben dus met twee man naar Middelburg gereden, om daar vrolijk te gaan zingen in het Zeelandse orkestgebouw. Pas met orkest begin je goed te snappen hoe het zal klinken, en ik heb toch een paar keer kiekenvel gekregen, zo mooi was het. Dik in orde dus.

Het stadje zelf is ook echt wel mooi, daar moeten we eens naar terug met de kinderen.

Op de terugweg hebben we (Karel, Rob en ik) gezellig zitten kletsen, en was het blijkbaar een andere route dan in het doorgaan, waardoor we aan de andere zijde van het kanaal terechtkwamen, via de Kennedylaan. Geen probleem, dan nemen we toch gewoon het veer? In Zelzate was ik bijna de brug over, maar we hadden intussen onze zinnen echt op dat veer gezet, zodat ik rechtsomkeert heb gemaakt en we alsnog aan de linkerkant bleven. En toen bleken er werken te zijn, en konden we dat veer toch niet nemen. Man, geschaterd hebben we. Serieus zeg.

Enfin, hele fijne avond, al bij al. Ik kijk al uit naar de concerten.

Tenoren

Ik heb het ooit geprobeerd, hoor, zingen bij de alten. Het was de enige manier om in Furiant te kunnen blijven, want bij de tenoren komt mijn stem er bovenuit – ander timbre, weetuwel – en dat is niet bepaald bevorderlijk voor een homogene klankkleur. Toch niet in een relatief klein koor op eredivisieniveau. Tsja.

Het heeft me toen een jaar logopedie opgeleverd, want ik zing mijn stem rats kapot. Eigenlijk wist ik dat wel, maar de dirigent en de stemcoach wilden de logopedist – nochtans een bijzonder gewaardeerd man in zangmiddens, vraag maar aan Helmut Lotti bijvoorbeeld – niet geloven. Meh.

Ik zing dus nu opnieuw bij de tenoren, met dezelfde fantastische dirigent, maar in Cantabile, een ietwat ouder koor met een veel klassieker repertoire. Daar had ik het al eerder over.

Vandaag heb ik gigantisch mijn pere gezien op de repetitie. We zijn maar met zes tenoren, op een behoorlijk wat groter aantal bij de andere stemmen, en ik geef het toe, we waren aan het prutsen. Ik had al het repetitieweekend gemist, en een paar repetities (infoavond en zo), en ook al ben ik thuis alles beetje bij beetje aan het instuderen, het trok er eigenlijk niet op. Vandaag riep Steve ons al om 19.30 uur op het appel, voor anderhalf uur tenorenrepetitie. Man, heb ik afgezien zeg! Maar het heeft wel immens geholpen qua stemvastheid en zelfvertrouwen. Nu nog wat meer blokken, en we komen er wel. Maar wat een beest van een werk!

Het gaat in elk geval de moeite zijn. Kaarten bij mij te koop, trouwens :-p

concert_mozart_2016_a5

Concert: “Grosse Messe” van Mozart

Dat ik alweer een tijdje in een koor zing, dat wist u wellicht al. Momenteel zijn we keihard aan het oefenen op de “Grosse Messe  in C Minor” van Mozart: een prachtstuk, maar ook wel serieus moeilijk, zeker in het tempo dat wij het zingen. Vaak wordt het nogal sloom uitgevoerd, maar in een sneller tempo sprankelt het een pak meer, en voelt het meer Mozartiaans aan.

Enfin, ik wil u met heel veel plezier uitnodigen om te komen luisteren, en kaarten kan je via mij krijgen: 18 euro (15 euro voor -25 jaar). ’t Zal zeker de moeite zijn!

concert_mozart_2016_a5

De Grosse Messe, een onvoltooid meesterwerk

Voor dit najaarsconcert koos Cantabile voor een veeleer bijzonder werk : de Missa in c mineur van Mozart, KV 427. We combineren dit Magnum Opus met het ‘Adagio en Fuga’ KV 546 voor strijkorkest en het intense ‘Maurerische Trauermusic’ KV 477, allebei van dezelfde meester.

Van de ca. 70 religieuze werken die Mozart schreef, is de Missa in c mineur van Mozart, KV 427 zeker één van de meest besproken repertoirestukken, niet enkel vanwege het ‘onvoltooide’ aspect ervan, maar meer nog omwille van de intense Italiaanse invloeden en het bijna dramatisch-emotionele karakter die het werk kenmerken.

Onvoltooide meesterwerken zijn in de muziekgeschiedenis steeds weer een bron geweest van speculatie, romantiek en musicologische studie en ook bij dit werk is het niet anders. Het verhaal lijkt bewezen dat Mozart deze Missa schreef als protest tegen de in Salzburg regerende aartsbisschop Coloredo. Die man hield niet van langdurige en concertante missen en hij pleitte bij zijn hofcomponisten voor een hernieuwde liturgische dienstbaarheid. Hij stuurde onder andere om die redenen Mozart de laan uit, en wilde enkel nog sober werk in zijn hervormde kerkmuziek-beleving toelaten.

Mozart echter zag zijn kans schoon om zijn vroegere meester van het tegendeel te overtuigen en liet zijn vader een concert organiseren ter gelegenheid van zijn huwelijk met Constanze. In brieven tussen zoon en vader werd gesproken van het componeren van een ‘votiefmis’ en van ‘het tonen van de mature Italiaanse stijl aan het conservatieve Salzburg’. Bovendien schreef Mozart naar zijn vader Leopold dat zijn kersverse echtgenote de sopraansolo van het werk zou zingen, tijdens de creatie in de St.-Peterskerk te Salzburg, de thuiskerk van Coloredo, op 26 oktober 1783.

Het resultaat is magistraal en virtuoos : een missa in Italiaans-vurige stijl, trouw aan de opera-invloeden, voor orkest, solistenkwartet en koor. De geboorte van Mozarts eerste zoon, zou de oorzaak geweest kunnen zijn dat het werk nooit afgewerkt is geraakt, en dat op de première nog snel enkele delen werden gekopieerd uit zijn opera ‘Davide Penitente’ KV 469 (nl. het Agnus Dei).

Cantabile brengt het werk in de versie van musicoloog R.D. Levin, met weglating van de later door andere musicologen toegevoegde delen (uit bv. Credo), maar wel met het prachtige ‘Agnus Dei’ uit Davide Penitente en met de herneming van het Kyrie op nieuwe tekst ‘Dona Nobis Pacem’. We kiezen ervoor om de solisten ook in ensemble op te stellen als dubbelkoor-antagonist van het koor. Op die manier blijven we trouw aan de operagedachte van solisten en ensemble, en vergroten we de virtuoze kracht die intrinsiek in dit meesterwerk aanwezig is.

We wensen u een fijne concertavond toe !

Lezen

Ik ben eindelijk weer aan het lezen geslagen, en dat werd tijd ook.

Ik vermoed dat het de leesclub was, die mijn goesting weer aangewakkerd heeft: met wisselend succes las ik De Cirkel van Dave Eggers, Het diner van Herman Koch, Amerikanah van Chimamanda Ngozi Adichie en Mrs Dalloway van Virginia Woolf. Dat laatste is zelfs nooit besproken geraakt, omdat net dan ons ma is gestorven. Tsja. Maar ik heb het wel gelezen en goed bevonden.

En toen was ik eigenlijk al tijden bezig met de Masters of Rome-reeks van Colleen McCullough: vier kleppers van elk meer dan 1000 bladzijden, maar meesterlijk geschreven! Man man man, zelfs dertig bladzijden over een senaatsvergadering gaan niet vervelen. Heerlijk gewoon!!

Bon, die waren uit, en dan ben ik tussendoor even de Hunger Games trilogie begonnen, en die was uit op een dag of vijf. Pulp, maar vlot geschreven, en aangezien ik enkel de eerste film heb gezien, serieus spannend ook.

En toen had ik het plots in mijn hoofd dat ik de reeks van Amber wilde herlezen, fantasy van Roger Zelazny. Ik heb die ooit gelezen een dikke twintig jaar geleden, en ik herinnerde me dat ik die bijzonder aangenaam had gevonden. Ik vroeg even rond, en jawel, iets later stonden ze op mijn Kindle. Fantastisch, toch? Dat was toen we in de Ardennen zaten, en een goeie twee weken later waren alle tien de boeken er aan voor de moeite.

En toen ging ik met Merel en de jongens naar de bibliotheek, en nam ik op goed geluk ‘The Cat’s Table’ van Michael Ondaatje mee: zeker niet slecht, maar niet het beste boek ooit. Enfin, het is nog niet uit, ik zie nog wel, maar het is niet echt zo meeslepend dat je het niet kan neerleggen, en dat heb ik vaak wel met andere boeken. En om eerlijk te zijn: ik mis de Kindle. Ik heb graag papieren boeken, daar niet van, maar als ik in het Engels lees, mis ik keihard de woordenboekfunctie van mijn Kindle.

Het volgende wordt dus wellicht weer een elektronisch exemplaar, tenzij ik een Nederlandstalig boek meeneem uit de bib. Ik zal nog wel zien.

Laatste vakantiedag

We wisten eigenlijk niet goed wat we vandaag nog gingen doen. Enerzijds wilden we eigenlijk gewoon een dagje rustig thuis, maar aan de andere kant was het wel nog prachtig weer, en mag je een laatste vakantiedag ook niet zomaar verloren laten gaan, nee? Gaan zwemmen, misschien? Neptunus, of de vijver? Of gaan cachen? Hmmmm…

Het werd in elk geval een rustige voormiddag, met boodschappen en dergelijke, en de vaststelling dat de fietsgraveurs van stad Gent aan den Delhaize stonden. Er volgde een lome start van de namiddag, en dan nog gespurt om net tegen half vier aan de Delhaize te staan met onze fietsen, nog net op tijd. Oef.

En toen besloten we om naar de kapper te gaan in de Wondelgemstraat, voor twee frisse korte kopjes voor de eerste schooldag. Vijftien minuten en vijftien euro later stonden we weer buiten, en aten we een vieruurtje van bij de bakker op een bankje aan de kerk. Geloof me: helemaal vakantiegevoel!

Omdat we nu toch op de baan waren, vond ik dat we evengoed een klein beetje konden omrijden en een cache gaan oppikken aan de ingang van de Westerbegraafplaats. Uiteraard hebben we toen maar een wandelingetje gemaakt in het park dat die begraafplaats eigenlijk gewoon is. Prachtige dingen gezien, trouwens, ik ga hier zeker nog eens komen rondlopen.

We moesten ons nog bijna haasten om op tijd op de rugbytraining te zijn. Enfin, enkel training voor Wolf, Kobe begint pas vrijdag. We leverden hem af, en Kobe, Merel en ik gingen voor de wandeling rond de petanquevelden tot aan de speeltuin aan de camping, om daar al een eerste paar boterhammetjes op te eten.

Daarna wandelden we verder tot aan het toch nog steeds vrij drukke strand, en installeerden ons aan het piertje. Ik stak er een cache weg, Merel bleef bij me, en Kobe ging al gauw terug naar het strand om er zijn sandalen uit te trekken en in het water te gaan staan. Twee minuten later was hij al terug: of hij ook zijn broek mocht uittrekken en in zijn onderbroek er staan? Nog drie minuten later kwam de vraag: “Mama, mag ik zwemmen in mijn onderbroek? Please?” Euh… Hij had toevallig een boxersshortje aan, met daarover een vrij lange bermuda, ik zag dus het probleem niet. Alleen had ik natuurlijk geen handdoek bij, maar dat vond hij niet erg, hij ging zo wel opdrogen. Kobe heeft dus drie kwartier in het water liggen spelen op zijn eentje. Tsja…

Om kwart voor acht konden we eindelijk Wolf oppikken, en ging het meteen naar huis: morgen school, dus Merel moest echt wel in haar bedje!

Maar die laatste vakantiedag zorgde toch ook wel voor het nodige laatste vakantiegevoel. Zalig!