Geplaatst op

Kreta, dag 3

Na drie dagen liggen onze routines hier blijkbaar al vast: slapen tot negen uur, rustig opstaan, ontbijten, nog wat lummelen op de kamer, en naar het zwembad.

Tegen één uur gaan eten, dan siësta, en rond een uur of drie – half vier opnieuw naar buiten, deze keer richting de zee. Merel heeft nog nooit in de zee gezwommen, en daar wilden we duidelijk verandering in brengen. Eerst was ze dan ook wat huiverachtig: “Mama, dat gaat diep zijn!” “Mama, ik vind die golven niet zo leuk!” “Mama, dat smaakt zo vies!” Tsja… Maar na een tijdje vond ze het heerlijk: spelen met de broers in de zon, in het zand, putten bouwen, broers ondergraven, dat soort dingen. En dat allemaal terwijl het heerlijk warm is, en je ook in de zee niet staat te bevriezen.

Ik had mijn handdoek in de schaduw van een van de parasols gelegd, het zand zelf was gewoon gloeiend heet, en de dame die eigenlijk aan de parasol lag, lag toch te zonnen. Bart was in de bar gaan zitten, op een plekje waar hij ons perfect kon zien zitten en vice versa.

IMG_7321

En toen kwamen twee blonde Duitse jongetjes al stamelend met een luchtmatras: of wij ze niet wilden? Euh, ja? Ze gingen morgen toch naar huis, en gingen die dingen niet mee nemen. Ik had gisteren inderdaad met de mama gesproken, en die was blij dat ze eindelijk tegen iemand Duits kon praten, want ze kon eigenlijk amper Engels. Ik had haar toen aangeboden om, als ze ergens niet uit haar woorden geraakte, te übersetzen, zonder probleem.
Bon, er moest dringend gespeeld worden met de nieuw verworven luchtmatras, en het bijhorende blauwe bootje waarvan de bodem kapot was.

Al bij al was het half acht voor we eindelijk gedoucht waren en aan tafel zaten. Ik stak daarna Merel in bed, en we gingen nog iets drinken met de jongens in de lobby. Met de computers en iPads, uiteraard. En Bart? Die struint door de gangen met zijn krukken, maar het lukt beter en beter om ze even weg te laten. Oef.

Toen de jongens in bed zaten, zijn Bart en ik nog in de lounge blijven zitten, op ’t gemakje wat computeren. Toen hij echter plat wilde liggen met zijn been, ben ik nog voor een nachtwandelingetje langs het strand gegaan. Prachtige volle maan, trouwens.

Geplaatst op

Kreta, dag twee

We hadden het kennelijk nodig om eens goed te slapen, en dat deden we dan ook allemaal. Ik ben met een ruk wakker geworden om twintig over negen, en ben dan maar de kinderen gaan halen. Die waren wakker, maar Wolf eigenlijk ook nog maar net. Merel was al langer wakker, maar had heel stilletjes zitten spelen met haar poppen, zodat de jongens niet wakker waren geworden.

Ontbijt was maar tot tien uur, en we moesten ons dus bijna haasten! Maar na het eten sleften we op het gemakje terug naar ons kamer – kilometers dat ne mens hier doet, zeg! Barts knie is er niet onverdeeld gelukkig mee, en hijzelf ook niet. We kleedden ons om, smeerden een halve pul zonnecrème, en gleden als een sardientje in zijn blikje olie het zwembad in. Enfin, de kinderen toch, ik ging eerst nog op queeste naar een ligzetel. Je mag hier niet voor tien uur bedden bezet houden met een handdoek, ze nemen die gewoon weer weg, en dus zitten er al mensen vanaf half acht aan het zwembad. Ik zweer het u! Met wat zoekwerk sprokkelde ik zowaar nog twee bedjes samen, zelfs onder een parasol! Bart installeerde zich, en ik ging mee het zwembad in. Wat later wisselden we van plek: de dokter had zwembadplezier aangeraden voor Bart, omdat dat beweging zonder belasting is. De kinderen vonden het in elk geval zalig!

 

Tegen een uur of een gingen we ons afdrogen, trokken weer gewone kleren aan, en gingen eten. Het buffet is best wel impressionant, beter in elk geval dan dat van de Club Med in Tunesië. Heel veel keus, meer dan genoeg, en ook dingen specifiek afgestemd op kinderen.

Na het eten hielden we een siësta: niet dat er geslapen werd, maar dat beetje rust op de koele kamer, weg van de hitte en het felle licht, deed goed. Vooral Merel heeft het lastig: ze is echt moe. Maar tegen half vier zaten we in het andere deel van het zwembad, zijnde het waterpark, aan de andere kant van het hotel. En ook hier vonden de kinderen het ronduit de max! Er is een speelstuk voor kleuters, en Merel amuseerde zich te pletter. Bart had het deze keer heel rustig aan gedaan, en ook hier hadden we een ligbedje onder een parasol voor hem, waarmee hij zich kon verzoenen. Op die manier kon hij Merel in de gaten houden, terwijl ik met de jongens op de glijbanen ging. Er zijn parallelle glijbanen, er is een glijbaan op een band die gewoon rond draait, maar er is ook een speciaal geval: een glijbaan waarbij je verplicht in een dubbele band moet, megasteil naar beneden duikt, en dan door de snelheid aan de andere kant weer een gans stuk omhoog gaat. Het equivalent van een rollercoaster, eigenlijk. Ongelofelijk leuk! En het hele fijne: meer dan banden genoeg, geen wachtrij. Zalig!

Om zes uur werden we buitengekuist want dan sluit dat stuk, en gingen we rustig douchen. Dat ‘rustig’ mag je letterlijk nemen, want het was zowat half acht voor we aan tafel zaten. Maar de jongens wilden perse nog in de zee gaan zwemmen, en dus at ik rustig mijn dessert, terwijl Bart Merel in bed ging steken, en de jongens weer hun zwembroeken aantrokken en handdoeken en mijn boek meenamen. Maar alles was een dik uur later dan gisteren, en dus begon het al flink te schemeren. Ze hebben doorgezwommen tot het echt pikdonker was en ik mijn boek niet meer kon zien. Mijn camera is zeer lichtgevoelig, en die maakte er nog dit van.

 

Maar, om eventjes een beeld van de duisternis te schetsen: dit is wat mijn iPhone ervan maakte.

IMG_1236

We liepen door een zeer sfeervol hotel terug naar onze kamers, de jongens maakten een nieuw zwembad in onze badkamer door zich daar te douchen, en ik stak hen in bed bij een flink doorslapende Merel.

Waarna ik Bart in de lounge vervoegde voor een deugddoende cocktail. Slaapwel!

IMG_7306

Geplaatst op

Kreta, dag één

De man van TaxiGent stond stipt om half vijf aan onze deur, en vijf minuten later waren we al onderweg. Goed twintig over vijf leverde hij ons netjes af aan de deur van de luchthaven, en daar stonden ze eigenlijk al te wachten: we waren de laatsten om in te checken, en dat voor een vlucht die pas om 6.27u ging vertrekken! Onze knalgele koffers verdwenen op de transportband, wij aten nog snel een sandwich, maar werden al gesommeerd om door de douane te gaan: blijkbaar is een uur op voorhand ginder menens! De douane duurde wel even: Barts rugzak vol elektronica werd zorgvuldig uitgepluisd, omdat er zich in een van de vele kleine zijzakjes een klein flesje deodorant had verstopt. Ik werd manueel afgetast omdat die scanners nog steeds niet overweg kunnen met kwaliteitsvolle beha’s, en Bart moest zelfs in een zijkamertje zijn brace uittrekken, zodat die ook apart door de scanner kon. Zucht…

Zodra we gepasseerd waren, verplaatste het voltallige personeel zich naar de boarding desk, en werden wij ook als eerste opgeroepen, omdat Bart dan in alle rust kon instappen. Netjes! Een en ander resulteerde in een vliegtuig dat al om 6.18u aan het taxiën was, in plaats van op te stijgen om 6.27u. Van mij niet gelaten. Volgens het reisschema dat we gekregen hadden, gingen we landen om 11.20u plaatselijke tijd – het is er een uur later dan hier – dus een vier uur vliegen. Nochtans gaf de gezagvoerder meteen drie uur vliegen aan, en effectief, we zijn geland iets over tien, in plaats van over elf. De kinderen vonden het opstijgen en landen heerlijk omdat je dan vanalles ziet, en vonden het vliegen zelf toch maar saai. Ze hebben zich echter voortreffelijk gedragen. Ik heb het grootste deel van de tijd proberen slapen, heb het ontbijt overgeslagen, maar helaas, dat belette niet dat ik bij het uitstappen de stewardess mijn maaginhoud in een zakje kon overhandigen. Meh.

(Helemaal links op de laatste foto zie je nog een vliegtuig.)

En toen waren er blijkbaar mensen die heel lang op hun koffers moesten wachten of een koffietje gaan drinken waren of zo, want we hebben nog meer dan een half uur in de bus die ons naar het hotel moest brengen, zitten wachten. Ach ja… Twintig minuten later stonden we gelukkig in een loden hitte – 34°- op het bordes van een toch wel mooi hotel. En toen hoorde ik het aan de balie donderen in Keulen: hotelvouchers? Eh? Nee, ik had dat niet? Ik had geen enkel papier gekregen van het reisbureau, enkel een bevestiging en factuur per mail. Geen idee dat ik nog papieren diende op te halen, ook dat was me absoluut niet gezegd in de telefoongesprekken in de vorige week. Bon, ze maakten er gelukkig niet al te veel drama van, een kopie van onze IDkaarten volstond ook. Maar onze kamers waren helaas nog niet schoongemaakt: checkout is pas om 12.00u, en wij waren daar zelfs nog voor twaalven. We mochten wel al rustig een kijkje nemen, en eten in het restaurant. Dat we allemaal bijzonder graag onze lange broeken, gesloten schoenen – in mijn geval zelfs botjes – en warme T-shirts hadden ingeruild voor iets lichters, mocht niet baten. We kregen dan ook rare blikken van de andere hotelgasten, die voor 90% in zwembroek of bikini rondliepen.

Enfin, het hotel met waterpretpark en aparte zwembaden werd bezichtigd, er werd – uiteraard – “Θάλασσα! Θάλασσα!” geroepen bij het aanschouwen van de zee, en we konden vaststellen dat het buffetrestaurant toch wel in orde was. En dan waren onze kamers klaar, en konden we ons installeren. Helaas liggen ze niet naast elkaar, maar zit er een kamer tussen. Om kortingsredenen had het reisbureau opgegeven dat Bart en ik samen met Merel in één kamer gingen slapen, en de jongens in de tweede, maar ge ziet dat van hier! Resultaat: de jongens slapen in een echt dubbel bed met een dubbel dekbed, en Bart en ik hebben elk ons eigen, tegen elkaar staand bed met een eigen dekbed. Van mij niet gelaten, eigenlijk.

We bleven even in ons kamer, en trokken toen effectief naar het zwembad, waar ook Bart mee het water in ging en de kinderen het super vonden. De jongens gingen heel even tot in de zee, we aten een ijsje, en verhuisden naar het waterpretpark. Maar daar liep het mis. Bart had het hele eind moeten stappen met zijn krukken, zweette zich te pletter, en trok zich dan maar terug in de gekoelde lounge. Ik was nog de handdoeken en de rest van de spullen op een zonnebed aan het leggen, terwijl Kobe en Merel niet rap genoeg in het water konden zitten. Letterlijk, want in al haar haast sloeg Merel gewoon voorover en had ze een bloedneus, met bijbehorend gehuil natuurlijk. En toen wilde Kobe gewoon met zijn zusje op de kleine glijbanen spelen, en wilde Wolf per se in de grote glijbaan waarvoor je per twee moet zijn. Hij zette zich dan maar met een lang gezicht te mokken, want ik wilde de spullen en de kleintjes in de gaten houden, en kon dus niet met hem mee. En toen begonnen ook Kobe en Merel nog ruzie te maken ook, waarop ik het hele boeltje samenpakte en richting hotelkamer trok.

Iedereen was toe aan wat rust, Bart en ik aan een douche, en ik voelde me meteen een ander mens. Tegen kwart voor zeven zaten we in het restaurant, en voelde iedereen zich meteen een pak beter. Bart was doodop, Merel ook, en dus stak de eerste de tweede in bed, terwijl ik met de jongens nog een avondwandelingetje langs het strand ging maken.

Het water was nog ronduit warm, en eerst werden de broeken van de jongens opgesloofd. En toen uitgetrokken. En daarop volgden ook de T-shirts. En werd die onderbroek toch wel per ongeluk nat zeker? Een en ander mondde uit in een lange strandwandeling, waarbij het water plots merkelijk kouder werd en we warempel in de monding van een riviertje stonden, gevolgd door een zwempartij van zeker nog een uur bij het licht van de ondergaande zon. Ik zat erbij en keek ernaar, genoot, en nam foto’s met mijn gsm.

Tegen negen uur waren we terug op ons kamer, douchten de jongens zich in onze badkamer, sloop ik op kousenvoeten binnen bij de slapende Merel om verse droge kleren, en gingen we met ons viertjes nog rustig iets drinken in de bar aan de zee. Wolf verklaarde zich helemaal zen, en ging heerlijk slapen. Ook Bart trok meteen zijn pyjama aan, en called it a day. En dus zit ik nu in de lounge, bij loungemuziek – tiens – dit verslag te typen terwijl het nog zeker 26° is, en ik net niet meer zit te zweten.

Het begon allemaal nogal haperend, maar uiteindelijk is het toch nog goed gekomen. Slaapwel!

Geplaatst op

Klein feestje

Kobes vriendjes waren, op één na, allemaal op reis gisteren, en ook vandaag waren enkel de oma’s beschikbaar. Dus stellen we de algemene feestjes uit, en hielden we vandaag een mini-feestje met Omaly, oma en opa. Ik voorzag wat zoute knabbels voor bij het aperitief, er was boursinsoep, rosbief met een heerlijke sla en kroketjes – en de obligate boontjes met azijn voor mijn pa -, versgemaakt vanille-ijs met kersen, frambozen, meloen, blauwe bessen en aardbeien, en daarna nog koffie met chocoladetaart en mislukte aardbeien-yoghurttaart.

Meer dan genoeg dus.

En Kobe? Die genoot ervan om in het middelpunt van de belangstelling te staan, en samen met zijn opa de ijscrème uit de pot te schrapen. Merel was intussen blijkbaar zo moe, dat ze op mijn schoot in slaap is gevallen, en gewoon twee uur nog heeft liggen slapen in de zetel. Tsja…

Geplaatst op

Verjaar-dagje

Kobe glunderde bij het opstaan: er stond een pakketje in Duplo met een grote K op de tafel klaar!

Bij het openmaken zat er een doosje van lego in, met daarin een doosje, met daarin een doosje, met daarin een papiertje: een bon voor een bezoekje aan de speelgoedwinkel! Kobe was heerlijk enthousiast, je moet maar eens naar de laatste foto kijken!

En toen bleken er pannenkoeken als ontbijt te zijn.

IMG_7229

IMG_7230

Daarna mochten ze naar “De Boxtrollen” kijken, en ’s middags was er zowaar macaroni met hesp, kaas en champignons! Stel je voor zeg!

Het was er het weer niet naar om naar de Gentse Feesten te gaan, en dus werd er eerst naar Dierkens gegaan, om er een Lego Ninjago Airmaster te kopen, en de grote doos met het Ninjago basisstation. De hele verdere namiddag werd uiteraard daaraan gespendeerd, tot het tijd was om croques monsieur te eten. Wolf had nog geld staan, en kocht een goede step, waarmee hij de hele namiddag bus speelde voor zowel Kobe als Merel.

En Kobe bleef maar gaten in de lucht springen, zeker toen ik, zodra Merel in bed lag, aankondigde dat we ook nog naar de Lego Movie gingen kijken.

Te oordelen naar de gigantische platdrukknuffel die ik kreeg bij het slapengaan, had hij een leuke verjaardag.

Graag gedaan, Kobe!

 

Geplaatst op

Valiezen

Ja, uiteraard hadden we hier al valiezen. De meeste daarvan zijn van die oversized sportzakken op wieltjes, maar geef toe, echt praktisch zijn die niet, tenzij je op kamp gaat, of zelf met de auto rijdt. Daarnaast hebben we nog oude Samsonites, van die keiharde dozen die twee van die hele kleine wieltjes hebben op de smalle kant, en die gigantisch vaak omvallen als je ermee probeert te rijden. Stevig, dat wel, maar ook niet erg praktisch.

Aangezien we dinsdag in alle vroegte voor een weekje naar Kreta trekken, en Bart in de rolstoel zal zitten of met zijn krukken zal stappen, kan hij moeilijk valiezen helpen dragen. Daarom hebben we er maar meteen drie grote nieuwe gekocht (enfin, ik had er één gekocht, ons ma is er daarna nog twee gaan halen), van die grote soepele bakken die vier wieltjes hebben, en die je zowel rechtop als schuin kan voorttrekken. Ze zijn ook gezellig knalgeel en dus makkelijk te herkennen.

Maar kinderen en valiezen, da’s zoals katten en dozen: daar moet ingekropen worden, elk om beurt. En zelfs Wolf past er dus nog in, zij het met enige moeite. Aanschouw.

Geplaatst op

Gentse Feesten, eindelijk

Dat het er precies niet van komt, dit jaar, van de feesten. Zo hebben we MiramirO al helemaal gemist, en het ziet er naar uit dat we ook de Puppetbuskers zullen missen. Dit weekend was er bezoek, maandag zaten we in Brussel, gisteren in Antwerpen. Ach ja, zo erg is dat ook allemaal niet…

Maar vandaag zijn we wel even geweest: zomaar, met de fiets en al! Het is 4,6 km naar het stadscentrum, en een groot deel daarvan is een apart fietspad. Wolf fietste voorop, Kobe fietste dapper daarachter, en ik sloot de rangen met Merel op de aanhangfiets. Die vond het trouwens zo zalig dat ze de hele tijd stilletjes heeft zitten zingen.

We parkeerden ons aan het begin van de Jan Breydelstraat, zetten fietsen en helmen vast met maar liefst vier sloten, en trokken de stad in, op zoek naar een ijsje. De heren waren het er roerend over eens: het moest er eentje zijn van de Australian Home Made, en ik zei geen nee. Maar de wandeling ernaartoe was al niet zonder haperen: op de Hooiaard was een duo zich aan het opstellen: een hakkebord en een contrabasbalalaika. En nee, ik vind dat hier niet ter plekke uit!

IMG_1191

We slenterden verder, en passeerden aan de hiphopcrew aan de Hema, waar een oudleerling van me bij danst.

IMG_1192

We pikten onze ijsjes op, liepen al likkend terug, en sloegen de Donkersteeg in, voorbij de Stadshal, en verder langs de Belfortstraat. Daar stonden overal kleine groepjes straatmuzikanten, en we bleven regelmatig even staan.

Aan Sint-Jacobs keken we een kwartiertje naar de Propere Fanfare, maar de kinderen vonden het eigenlijk toch niet zo wijs. We liepen verder richting Baudelo, en zagen een gigantische bellenblazer, en nog een ongelofelijk amusant kwartet percussionisten, die op alles muziek produceerden, maar er tegelijkertijd slapstick van maakten. Er moet vooral ongelofelijk veel oefening bij te pas gekomen zijn.

In het Baudelopark zagen we dat er een enorme menigte verzameld was voor de Circusplaneet, en de kinderen wurmden zich er even tussen. Maar ook hier was het voldoende na een kwartiertje: ze wilden graag iets drinken. De diabolo-artiest en de acrobaten waren nochtans echt de moeite om te zien.

We dronken dus iets, en liepen toen rustig via de Baudelostraat, de Vrijdagmarkt en de Kraanlei terug naar de fietsen. Een hele rustige, fijne namiddag.

Geplaatst op

Belle Epoque in de Zoo van Antwerpen

Ik had het er eerder al over omdat ik tickets mocht weggeven: de picknick in Belle Epoquestijl in de Zoo van Antwerpen. Maar uiteraard hadden wij zelf ook tickets gekregen.

Ik had het al helemaal voor me gezien: ik in lange kleren met mijn chique hoed, Merel met een schattig wit kleedje en haar roze hoedje, en de jongens in korte broek met hemd en bretellen. Helaas.

Ik vond de bloes niet die ik wilde aantrekken, Bart ging zich sowieso niet verkleden, en Merel zag er ongelofelijk schattig uit in haar kleedje, maar begon onbedaarlijk te huilen. Ze zag het zelf niet graag, en wilde het niet aanhouden. Ik heb daar en dan maar beslist om allemaal gewone kleren aan te trekken. De jongens zijn hun hemden terug gaan hangen, en Merel kreeg een ander kleedje en kon haar plan trekken. Tot zover.

Tegen twaalf uur waren we tenslotte in de dierentuin, en ik keek mijn ogen uit naar de prachtige kleren en fietsen. Blijkbaar bestaat er een ganse groep die dat wel vaker doet, en daar dan ook piekfijn voor uitgedost is.

We liepen eerst even langs de apen, bewonderden de vlinders in een heel erg warme vlindertuin, en gingen toen voor pizza of brood op het terras aan de wilde bloementuin.

Daarna slenterden we verder, van de ene kooi naar de volgende afdeling. Heerlijk!

En toen gingen we richting aquarium, waar Wolf zich uitleefde met het fototoestel.

We liepen terug de zon in, weg van de immense drukte en de klamme hitte in de gebouwen, en zwoegden om met de rolstoel boven te geraken. Ik kan u verzekeren: de zoo is níet rolstoelvriendelijk, met al die ribbels in het pad! We liepen nog wat verder, en de jongens deden even mee aan de kinderspelen.

Uiteindelijk wilden we nog even langs de olifanten en de giraffen, de okapi’s en de mensapen. Ha ja, een bezoek aan de dierentuin zonder die gezien te hebben, komaan zeg!

En toen waren er natuurlijk nog alle Belle Epoque-toiletten, waar ik me aan vergaapt heb. Prachtig!

Al bij al een heel mooie, zij het vermoeiende dag gehad in de Zoo van Antwerpen. Merci, gasten!

Geplaatst op

“Brusseleir” van Brik

Omdat we toch naar Brussel moesten om Merel op te halen, dachten we om er een dagje Brussel van te maken. Alleen… op maandag is er quasi niks te beleven. Ja, Autoworld is open, maar da’s noch voor de jongens, noch voor mezelf een optie. En het Stripmuseum, daar zijn ze nog net wat te jong voor.

Maar tussen massa’s suggesties kwam er ook het volgende: er bestaat een gratis spel voor scholen, meer bepaald vijfde en zesde middelbaar, dat ze in groepjes tegen elkaar kunnen spelen, met een fijn competitief element, te spelen via iPhones: Brusseleir. Dat klonk meteen goed, en ik belde of ik het kon uitproberen met de kinderen, en dat kon.

Wij dus naar Brussel, waar we eerst genoten van het quasi autovrije de Brouckèreplein om er de gekochte broodjes op te eten. Dat lukte wonderwel tussen de regenbuien door.

IMG_6867

Daarna gingen we op zoek naar Brik, de organisatie achter het spel. Daar kregen we een iPhone met de juiste app, een kaart, en een boel uitleg. Eigenlijk is het absoluut niet moeilijk: je moet zoveel mogelijk punten zien te scoren door zoveel mogelijk plekjes aan te doen binnen twee en een half uur. Alles rond de Grote Markt (normaal gezien het startpunt) geeft je maar tien punten; ga je naar verder verwijderde locaties, krijg je 30 of zelfs 60 punten voor een check-in. De stripmuren geven je bonuspunten, als je er eentje vindt.
De locaties staan enkel als puntje vermeld op de kaart: het is de iPhone die laat zien hoe ver je nog van iets verwijderd bent. Op de achterkant van de kaart staat dan wat meer uitleg over elke locatie, met telkens een hint over het exacte check-inpunt. Maar wacht, (een deel van) de kaart zal het wellicht wel duidelijker maken:

Brusseleir

Wij vertrokken aan de dertig die net in het noorden van de gele ring staat, zijnde het Br(ik-kantoor, en scoorden dus meteen. We meanderden naar het kerkje in de Nieuwstraat, alweer voor 30 punten, en zakten toen af naar het Stripmuseum in de Zandstraat.

Alleen jammer, natuurlijk, dat we geen tegenstanders hadden. Elk spel bestaat normaal gezien uit vier groepjes van ongeveer vier personen, en zij kunnen ook de gescoorde punten van hun tegenstanders zien. Br(ik beschikt over twaalf iPhones, en kan dus simultaan drie spellen laten lopen. Ik heb het even nagevraagd, en als je zelf over voldoende iPhones beschikt, kan je de app downloaden en met een van hun codes nog een extra spel opstarten.

Wij gingen op zoek naar de Nationale Bank, piepten even binnen in de hal, en besloten toen om toch nog wat verder van het centrum te gaan, en het Parlement aan de Wetstraat mee te pikken, langs het Warandepark. De jongens zagen het allebei nog volop zitten, terwijl we er toch een stevig tempo op nahielden. En nu we toch aan het park waren, wilden de jongens wel eens het koninklijk paleis zien, waar ze net aan het oefenen waren voor de parade morgen. Er liepen trouwens overal soldaten rond.


We gingen de Kunstberg af, richting centrum, en zigzagden om links en rechts de punten mee te pikken. Alleen bij Cinema Nova weigerde het toestel: we bleven er telkens nog één rood streepje af, en konden niet dichter bij het checkpoint geraken. Jammer! We zagen Manneken en Jeanneke Pis, de Grote Markt, de Sint-Hubertusgalerij, pikten wat stripmuren mee, en zetten op het einde – en intussen in de gietende regen –  nog een eindsprintje in om de Sint-Gorikshallen te halen. Ook de checkin aan de AB (Bonnefooi) wilde helaas niet meewerken.

En toen liep onherroepelijk de timer van het spel af, en zakten we alle drie op een stoel neer, om iets te drinken. Het gamificatie-aspect is zalig, we zijn echt op den duur beginnen lopen! Wat moet dat dan niet geven als je tegen elkaar kan spelen, en elkaars punten ziet?

Met een grote grijns zijn we het spel gaan terugbrengen in de Bloemenstraat, en zagen toen dat we maar liefst twaalf kilometer hadden afgelegd op drie uur tijd! Netjes!

Ik ga in elk geval proberen om het spel op een of andere manier op school te gebruiken: de leerlingen gaan het echt wel fijn vinden. En bent u zelf leerkracht in het hoger middelbaar? Dan is Brusseleir echt een aanrader. Serieus.