Amusement – Pagina 213

08/08/201509/08/2015

Variaties op hetzelfde thema

Zo van die rustige tussendagen in de vakantie, ook die kunnen heerlijk zijn.

Gisteren lummelden we ook maar wat rond, kuisten in de voormiddag de benedenverdieping, gingen in de namiddag een pakje posten, Vics boompje ontdoen van onkruid, en een nieuwe tuinslanghaspel ophalen. Ik ontdekte er meteen een paar nieuwe plekjes in Vinderhoute.

Vandaag begon al even rustig. Zodra ik de nieuwe tuinslangsproeier – de oude is gepikt uit de voortuin terwijl wij in Kreta zaten – aangesloten had, wilden de kinderen er meteen mee spelen. Het is dan ook wel een amusant ding :-p Kobe mocht echter in de namiddag gaan spelen bij Sebastiaan, en had zijn kleren al aan, waar Wolf zijn pyjama had uitgetrokken en in zijn onderbroek rondcrosste. Maar kijk maar naar Kobes gezicht, hoe plezant het precies wel was.

Na de middag ging Kobe spelen, en lieten we Merel achter bij papa: Wolf en ik gingen per fiets de stad in om een cadeautje voor Merel op te halen in de Hema, kabeltjes te halen in de Switch voor Bart, en een roze zwembril van Freecycle in de Steendam. Met andere woorden: we fietsen van in de Molenaarsstraat via de brandweer en de ziekenhuizen naar Sint-Jacobs en de Steendam, en dan via de Belfortstraat richting de Switch. Helaas moesten we daarbij ook de Cora Kemperman passeren, en ik heb er een prachtige rok in zebrastrepen en twee T-shirts met lange mouwen gekocht. Gewone prijs: 199 euro. Soldenprijs: 82 euro. Netjes dus.

Als beloning voor het geduldige wachten passeerden we langs de Australian Ice Cream, en liepen al likkend richting de Switch, tot we een bankje tegenkwamen.

Daarna ging het richting Hema, bonden we een groot pakket met een paar stevige fietsrekkers vast, en stapten we door de mensenmassa naar het Dreupelkot. Niet dat ik mijn elfjarige dreupels wou leren drinken, maar er zit daar een geocache, en daar zijn we een tijdje geleden op den bots mee begonnen. We zijn een paar keer door het steegje gelopen, samen met een koppel Hollandse geocachers, en dankzij de tip vonden we het kleine rolletje. Wolf glom van trots.

En toen zijn we maar de Burgstraat doorgefietst om in het Begijnhof nog twee caches te zoeken. De eerste hadden we vrij snel, en toen passeerden we een prachtig terrasje en stopten we even om iets te drinken. Heerlijk plekje, meteen ook aangeraden aan Bart.

De tweede cache vonden we niet meteen, tot iemand aan de overkant van de straat zijn raam opentrok en vroeg of we hulp wilden. Ja dus ^^ Meteen cache vier op onze naam kunnen schrijven.

Tegen dan was het al kwart over zes, en fietsten we langs het Gaardenierspad terug naar huis.

’s Avonds ben ik met Wolf en Kobe nog even tot aan het Houtjen gefietst omdat er daar blijkbaar een moeilijke cache zit, en inderdaad, we vonden hem ook niet echt. Jammer, maar ik denk dat we nu wel vertrokken zijn in het cachen. Leuke hobby!

06/08/201507/08/2015

Thuisdagje

De kinderen hadden duidelijk nog geen behoefte aan echte activiteiten, en ik eigenlijk ook nog niet. Oma en opa gingen vandaag naar zee, maar ze hadden geen zin om mee te gaan. In de plaats zijn we lekker thuis gebleven.

In de voormiddag hebben de jongens (en ik ook een beetje) met de nieuwe klei gespeeld.

Na het eten – op algemene vraag spaghetti, dus geen kookwerk voor mij – hebben ze naar een stuk film gekeken, en heb ik ze daarna de zandbak in gejaagd.

En intussen was het hier heerlijk stil. Maar echt heerlijk. We hadden gepland om nog te fietsen, maar het was al tegen half zes tegen dat ze weer binnen waren, en toen wilden ze liever wat tv kijken, wat mag vanaf vijf uur. Enfin, ik nog op ’t gemakje boodschappen gedaan, daarna gegeten, Merel in bed gestoken, gewacht tot ook Kobe in zijn bed lag, en toen nog een klein fietstochtje gemaakt met Wolf. Ik heb hem een stukje laten zien dat hij nog niet kende: de R4 oversteken, maar dan langs de ringvaart tot aan de haven, en dan terug langs het water tot aan Meulesteebrug. Het bleek nog 6,6 kilometer, tot mijn verbazing. En daarna heeft Wolf heerlijk geslapen, vertelde hij.

03/08/201505/08/2015

Kreta, dag zeven

Verveling is misschien een groot woord, maar de kinderen wilden wel eens wat anders dan het zwemmen, hoe leuk dat ook is. En dus gingen we een kijkje nemen in de Kids’ Club, tussen half elf en half één. Ze gingen een strandactiviteit doen, zeiden ze. Het was wel allemaal eentalig Engels, en zij waren ook de enige niet-Britten, maar dat vonden ze niet erg, ze zagen het helemaal zitten.

Tot ik hen om half één ging ophalen, en ik drie beteuterde gezichtjes zag. De taal was geen probleem geweest, maar in die twee uur hadden ze een tekening ingekleurd, een papier vierkant gesneden, er een tekening op gezet en een touwtje aan gehangen, en dan tot aan het strand gewandeld en gehoopt dat die papiertjes gingen vliegen. Wolf dacht dat ze daar dan tenminste nog een spelletje gingen doen, maar nee hoor, ze zijn gewoon weer teruggewandeld. Tot zover dus de Kids Club…

Na het eten hebben we dan weer eerst wat op de kamer in alle rust en koelte gezeten, en dan opnieuw gaan zwemmen. Het hoofdzwembad blijft duidelijk de voorkeur wegdragen.

Tegen half acht moesten we dan in het restaurant zijn, niet het buffet, maar de à la carte Grill. Eén bezoekje per week zit in de all inclusive formule inbegrepen, maar je moet het wel boeken. Ons leek het wel leuk voor de laatste avond. De plek is niet spectaculair: waar overdag de snackbar zit. Maar het was wel eens een leuke afwisseling. Als voorgerecht is er voor iedereen hetzelfde, namelijk een variante op de meze. Crème van kikkererwten, auberginemousse, sla met tomaten en fèta, dolmadakia, worstjes, kleine gehaktballetjes, gegrilde groenten, een schotel met stukjes vlees, en ik vergeet wellicht nog wel iets. Als hoofdgerecht hadden de kinderen en ik een kipfilet gegrild in Kretenzische kruiden, en ik moet echt zeggen: het was de allerbeste kipfilet die ik ooit gegeten heb, gene zever. Bart had iets met een stoofpot, Merel had een kindermenu met hamburgertjes en frietjes.

Als dessert namen we allemaal hetzelfde: een kadaifi met een bolletje ijs, en vooral Wolf zou er bijna bijgekropen zijn. Dat weten we dan ook alweer, lang leve de Turkse bakkers hier.

Aansluitend heb ik een doodmoeë Merel in bed gestopt, en hebben we nog een paar spelletjes Uno gespeeld met de jongens. Die vinden dat gewoon zalig!

02/08/2015

Kreta, dag zes

Eigenlijk is vandaag vrij simpel te beschrijven: Knossos. We stonden op om half acht, en zaten tegen negenen met lunchpakketten en veel water in een taxi naar Knossos. Zodra de taxichauffeur door had dat ik wat Grieks kon, hield hij niet meer op met praten, in die mate zelfs dat hij extra traag reed, bij momenten, tot grote frustratie van de vier andere gezinsleden op de achterbank.

Aan de opgravingen zelf stond nog geen rij, en aangezien we al tickets hadden, konden we heel makkelijk binnen. Er waren hier en daar wolken te zien, en het waaide vrij stevig, zodat het ook niet te warm was. We meanderden doorheen de site, liepen zowat overal en nergens, lazen de pancartes, en ik genoot. Merel vond het duidelijk maar niks, maar na een sapje en een boterham bleek het al iets meer mee te vallen. Bart hopte de hele ruïne door, en hield het verbazingwekkend gemakkelijk vol.

Zoals de taxichauffeur had voorspeld, waren we op twee uur rond. We stonden dus tegen half twaalf terug in het hotel, waar iedereen meteen een douche nam – de hitte was nog meegevallen, het stof niet – en we dan maar gingen eten. Na de middag was duidelijk dat iedereen moe was. Ik leende de kinderen mijn computer, zodat ze wat tv konden kijken, en Bart en ik lazen. Ik ben op bepaald moment in slaap gevallen, en moet stevig geslapen hebben. De kinderen hadden geen zin meer om te zwemmen, en dus zijn we allemaal de rest van de dag op ons kamer gebleven. Want ja, ook dat is vakantie: ongegeneerd en ongestoord kunnen lezen. Thuis hou ik dat niet langer dan een half uur vol, ik ben veel te ongedurig en er zijn altijd nog massa’s dingen die moeten gedaan worden.

We gingen avondeten, Merel vloog in bed, en Bart en ik speelden nog wat Uno met de jongens, tot het ook voor hen bedtijd was, en ik eindelijk kon verder lezen in mijn Engelstalige klepper van meer dan 1000 bladzijden.

Heerlijk!

01/08/201501/08/2015

Kreta, dag 5

Het moest een rustige dag worden vandaag: de kinderen waren precies moe, hadden het een beetje gehad met het zwemmen, en vroegen zelf om binnen te blijven. Bart en ik lazen, de kinderen speelden iPad. Maar ik merkte dat Merel zich begon te vervelen, en zocht naar een paar dingen online. Ketnet.be was geen optie wegens niet afspeelbaar in het buitenland, en ook YeloTV was eraan voor de moeite want we hadden de digicorder afgezet. Tsja. Maar gelukkig is er ook vanalles te vinden op Youtube, en dus keek Merel eerst naar Prinsessia, ging Kobe alras bij haar zitten, en nog wat later lagen ze alledrie languit in een donkere kamer naar ROX te kijken. Ze hadden duidelijk de slome voormiddagen van thuis gemist.

Na het eten ging het verder op hetzelfde elan, tot ik rond een uur of drie toch iedereen bijeenriep en we naar buiten gingen, met hernieuwde energie. Er werd enthousiast in het zwembad gespeeld, ik gaf de jongens wat tips bij het duiken, en er waren ijsjes. Uiteraard.

Toen ik even bij Bart langs ging, die intussen aan de bar was gaan zitten, zag ik dat de stevige wind vandaag voor behoorlijke golven zorgde. Zodra ik dat ook maar had vermeld tegen de jongens, verhuisden we richting strand. Merel en ik hoefden niet meer in het water, maar de jongens gingen er volledig voor, met de gekregen luchtmatras en Achiel de krokodiel. Langer dan drie kwartier hebben ze het niet uitgehouden: knieën geschaafd en zich pijn gedaan aan de rotsen in het water. Maar het was precies wel de max!

Bij het avondeten voelde Kobe zich plots niet zo lekker, en dus stak ik hem met Merel meteen in bed. Ik denk dat ze beiden sliepen na drie minuten. Wolf is nog bij ons gebleven, en speelde spelletjes met Bart. Tegen tien uur ben ik nog even naar het entertainment gaan kijken, Kretenzische dansen. De Griek in traditionele klederdracht, met wit rokje en pompons op de schoenen heb ik gemist, maar ik heb wel nog een stukje dans gezien. Het eerste stukje entertainment van de ganse week, trouwens, zoiets is niet aan ons besteed.

Het is ook de eerste keer, daar boven op dat dak, dat ik iets rook van de nabijgelegen elektriciteitscentrale: een zoete, weeë mazoutgeur, heel zachtjes. Tsja…

01/08/2015

365 – 01 augustus 2015 – Kreta

31/07/201501/08/2015

Kreta, dag vier

We stonden ‘vroeg’ op, en stonden gepakt en gezakt – lees: veel water en zonnecrème – klaar in de lobby om kwart over negen, want we hadden een auto gehuurd voor de dag! Plan: eerst naar Knossos, dan iets eten in Heraklion, en dan het Archeologisch Museum aldaar, en eventueel Bart parkeren op een terrasje en nog wat rondlopen.

Hmpf.

Tot om zeventien na negen bleek dat ik mijn rijbewijs niet mee had. De zaak was snel beklonken: geen rijbewijs = geen auto. Man, hoe stom kan ik zijn! Met tranen in mijn ogen ben ik boos naar mijn kamer gelopen. Vijf minuten later ben ik dan aan de receptie gaan vragen hoeveel een taxi naar Iraklio zou kosten: bleek dat amper 15 euro te zijn! Het was snel nagerekend: 30 euro heen en terug naar Heraklion, zonder stress, zoeken naar parkeerplaats of moeten tanken, en dan nog eens 36 euro heen en weer naar Knossos, waar een auto ons 108 euro voor een dag zou gekost hebben. En dit was dan nog beter voor Bart: van deur tot deur! Een bus had misschien ook wel gekund, maar die zou ons toch ook nog 10 euro enkele reis gekost hebben, voor veertig minuten misselijk zijn in een veel te hete bus, en dan Bart nog ver moeten doen stappen.

Bon, tegen half tien zaten we in een heerlijk gekoelde Mercedes en een kwartier (en een afgereden paaltje vóór de deur van het museum) later stonden we aan de balie van het museum. Kinderen betalen niet, en wij betaalden 10 euro per persoon voor een combiticket museum-Knossos, vijf dagen geldig. Netjes!

Bart ging vrij snel op zijn krukken door de expositie, Wolf ontfermde zich over Merel en ging ook vrij snel, maar Kobe bleef bij mij en vroeg honderduit, en wees me op allerhande details. We vonden het beiden prachtig! De derde foto, btw, is een gezelschapsspel :-p

Kobe was overigens zot van de vele kleine beestjes die er overal stonden, en hij ging proberen ze na te maken in plasticine. Toen hij opmerkte dat het toch wel jammer was dat hij dat niet in echte klei kon, heb ik hem op het bestaan gewezen van Pronto, zelfdrogende klei die je daarna perfect kan verven. Hij ging die vragen voor zijn verjaardag, maar ik heb hem verzekerd dat dat zoiets was als tekenpapier, en dat ik dat wel zo voor hem ging kopen. Ik heb een aantal foto’s genomen van die beestjes, maar dat hoefde niet echt, zei hij: hij had al foto’s in zijn hoofd genomen en opgeslagen in zijn geheugen.

We dronken nog iets in het museum, en staken de straat over. Het Bureau voor Toerisme, zoals overal aangeduid, was gesloten en verwees door naar een ander een paar straten verder. Dat hebben we helaas niet gevonden, zodat ik ten langen leste maar in een toeristenwinkeltje een kaart van de stad ben gaan kopen. Het was er vooral bijzonder druk en bijzonder warm. Bart pikkelde gezwind mee, eigenlijk, ik sta er van versteld hoe vlot het allemaal gaat. Hij mankt niet, en kan eigenlijk zelfs behoorlijke stukken stappen zonder krukken. Alleen heeft hij daarna wel behoorlijk last van de weggedeemsterde spieren in zijn kuiten… Enfin, we liepen wat rond door de extreem toeristische straatjes, en vleiden ons neer op een terrasje om er iets te eten.

Gelukkig waren we al klaar toen ik iets voelde kriebelen op mijn rug. Een vlieg, dacht ik, en ik sloeg ze weg. Dacht ik, want het bleef kriebelen. En toen sloeg ik met een gil een kakkerlak van een centimeter of vier van mijn schouder. Ieks! Kijk, als er nu één beest is waar ik verschrikkelijk vies van ben, dan zijn het wel kakkerlakken. Vraag me niet waarom, ik vind ze vreselijk! We hadden de rekening al gevraagd, en ik ben dan ook niet meer gaan zitten.

Daarna hebben we nog wat rondgelopen, langs de fel overroepen Leeuwenfontein – er staan mooiere dingen in Gent – en zo naar de quasi onvindbare muren. We waren stilaan ook aan het oververhitten, liepen nog even door een parkje langs de muren, voorbij een speeltuin, en hielden dan maar een taxi aan.

Tegen drie uur waren we al terug in het hotel, moesten allemaal even bekomen op onze koele kamers, en gingen daarna dan maar het zwembad in. Oef!

Na het eten was er nog tijd om heel even langs de vloedlijn te lopen bij het licht van de ondergaande zon. De kinderen genoten.

En daarna? Zijn zelfs Bart en ik op de kamer gebleven: zijn knie had rust nodig, en in de bar was een crooner het beste van zichzelf aan het geven, in een indrukwekkende hoeveelheid decibels. Maar de kamer is aangenaam en er waren drankjes ^^

30/07/201531/07/2015

Kreta, dag 3

Na drie dagen liggen onze routines hier blijkbaar al vast: slapen tot negen uur, rustig opstaan, ontbijten, nog wat lummelen op de kamer, en naar het zwembad.

Tegen één uur gaan eten, dan siësta, en rond een uur of drie – half vier opnieuw naar buiten, deze keer richting de zee. Merel heeft nog nooit in de zee gezwommen, en daar wilden we duidelijk verandering in brengen. Eerst was ze dan ook wat huiverachtig: “Mama, dat gaat diep zijn!” “Mama, ik vind die golven niet zo leuk!” “Mama, dat smaakt zo vies!” Tsja… Maar na een tijdje vond ze het heerlijk: spelen met de broers in de zon, in het zand, putten bouwen, broers ondergraven, dat soort dingen. En dat allemaal terwijl het heerlijk warm is, en je ook in de zee niet staat te bevriezen.

Ik had mijn handdoek in de schaduw van een van de parasols gelegd, het zand zelf was gewoon gloeiend heet, en de dame die eigenlijk aan de parasol lag, lag toch te zonnen. Bart was in de bar gaan zitten, op een plekje waar hij ons perfect kon zien zitten en vice versa.

En toen kwamen twee blonde Duitse jongetjes al stamelend met een luchtmatras: of wij ze niet wilden? Euh, ja? Ze gingen morgen toch naar huis, en gingen die dingen niet mee nemen. Ik had gisteren inderdaad met de mama gesproken, en die was blij dat ze eindelijk tegen iemand Duits kon praten, want ze kon eigenlijk amper Engels. Ik had haar toen aangeboden om, als ze ergens niet uit haar woorden geraakte, te übersetzen, zonder probleem.
Bon, er moest dringend gespeeld worden met de nieuw verworven luchtmatras, en het bijhorende blauwe bootje waarvan de bodem kapot was.

Al bij al was het half acht voor we eindelijk gedoucht waren en aan tafel zaten. Ik stak daarna Merel in bed, en we gingen nog iets drinken met de jongens in de lobby. Met de computers en iPads, uiteraard. En Bart? Die struint door de gangen met zijn krukken, maar het lukt beter en beter om ze even weg te laten. Oef.

Toen de jongens in bed zaten, zijn Bart en ik nog in de lounge blijven zitten, op ’t gemakje wat computeren. Toen hij echter plat wilde liggen met zijn been, ben ik nog voor een nachtwandelingetje langs het strand gegaan. Prachtige volle maan, trouwens.

29/07/201530/07/2015

Kreta, dag twee

We hadden het kennelijk nodig om eens goed te slapen, en dat deden we dan ook allemaal. Ik ben met een ruk wakker geworden om twintig over negen, en ben dan maar de kinderen gaan halen. Die waren wakker, maar Wolf eigenlijk ook nog maar net. Merel was al langer wakker, maar had heel stilletjes zitten spelen met haar poppen, zodat de jongens niet wakker waren geworden.

Ontbijt was maar tot tien uur, en we moesten ons dus bijna haasten! Maar na het eten sleften we op het gemakje terug naar ons kamer – kilometers dat ne mens hier doet, zeg! Barts knie is er niet onverdeeld gelukkig mee, en hijzelf ook niet. We kleedden ons om, smeerden een halve pul zonnecrème, en gleden als een sardientje in zijn blikje olie het zwembad in. Enfin, de kinderen toch, ik ging eerst nog op queeste naar een ligzetel. Je mag hier niet voor tien uur bedden bezet houden met een handdoek, ze nemen die gewoon weer weg, en dus zitten er al mensen vanaf half acht aan het zwembad. Ik zweer het u! Met wat zoekwerk sprokkelde ik zowaar nog twee bedjes samen, zelfs onder een parasol! Bart installeerde zich, en ik ging mee het zwembad in. Wat later wisselden we van plek: de dokter had zwembadplezier aangeraden voor Bart, omdat dat beweging zonder belasting is. De kinderen vonden het in elk geval zalig!

Tegen een uur of een gingen we ons afdrogen, trokken weer gewone kleren aan, en gingen eten. Het buffet is best wel impressionant, beter in elk geval dan dat van de Club Med in Tunesië. Heel veel keus, meer dan genoeg, en ook dingen specifiek afgestemd op kinderen.

Na het eten hielden we een siësta: niet dat er geslapen werd, maar dat beetje rust op de koele kamer, weg van de hitte en het felle licht, deed goed. Vooral Merel heeft het lastig: ze is echt moe. Maar tegen half vier zaten we in het andere deel van het zwembad, zijnde het waterpark, aan de andere kant van het hotel. En ook hier vonden de kinderen het ronduit de max! Er is een speelstuk voor kleuters, en Merel amuseerde zich te pletter. Bart had het deze keer heel rustig aan gedaan, en ook hier hadden we een ligbedje onder een parasol voor hem, waarmee hij zich kon verzoenen. Op die manier kon hij Merel in de gaten houden, terwijl ik met de jongens op de glijbanen ging. Er zijn parallelle glijbanen, er is een glijbaan op een band die gewoon rond draait, maar er is ook een speciaal geval: een glijbaan waarbij je verplicht in een dubbele band moet, megasteil naar beneden duikt, en dan door de snelheid aan de andere kant weer een gans stuk omhoog gaat. Het equivalent van een rollercoaster, eigenlijk. Ongelofelijk leuk! En het hele fijne: meer dan banden genoeg, geen wachtrij. Zalig!

Om zes uur werden we buitengekuist want dan sluit dat stuk, en gingen we rustig douchen. Dat ‘rustig’ mag je letterlijk nemen, want het was zowat half acht voor we aan tafel zaten. Maar de jongens wilden perse nog in de zee gaan zwemmen, en dus at ik rustig mijn dessert, terwijl Bart Merel in bed ging steken, en de jongens weer hun zwembroeken aantrokken en handdoeken en mijn boek meenamen. Maar alles was een dik uur later dan gisteren, en dus begon het al flink te schemeren. Ze hebben doorgezwommen tot het echt pikdonker was en ik mijn boek niet meer kon zien. Mijn camera is zeer lichtgevoelig, en die maakte er nog dit van.

Maar, om eventjes een beeld van de duisternis te schetsen: dit is wat mijn iPhone ervan maakte.

We liepen door een zeer sfeervol hotel terug naar onze kamers, de jongens maakten een nieuw zwembad in onze badkamer door zich daar te douchen, en ik stak hen in bed bij een flink doorslapende Merel.