Geplaatst op

Dagje vriendschap

Veel zien Gwen en ik elkaar niet, maar elke vakantie proberen we minstens één dagje samen uit te trekken.

Tegen elf uur stond ik met de kinderen bij haar, en stond er al een – alcoholvrij – aperitiefje met hapjes te wachten. Wolf trok direct naar Ernest, Merel liep recht op Lena-Mare af, en Kobe… stond een beetje verweesd te kijken naar Elly en haar vriendinnetje Nina, dat door een misverstandje vandaag ook was komen spelen. Maar hij liet het niet aan zijn hart komen, en speelde vrolijk mee, nu eens met de kleintjes, dan weer met de grotere. En intussen konden Gwen en ik heerlijk bijkletsen.

img_2192

Aan tafel had ze een slaatje voorzien van tomaatjes, mozzarella en avocado, en daarna maakten we samen een gigantische hoeveelheid spaghetti carbonara. Ha ja, voor 12 personen (wij met vier, zij met zes, + vriendinnetje + kuisvrouw) kan dat wel tellen, ja.

Omdat het intussen toch eigenlijk wel haalbaar weer was, trokken we er dan op uit naar de Rozenbroeken voor een fijne wandeling en de speeltuin. De twee oudsten deden nog een poging om een cache te vinden, maar helaas.

We hadden de kinderen allemaal nog een tractatie beloofd, en zowat de hele bende dronk dus een warme chocomelk in het cafetaria van de Rozenbroeken.

Nodeloos te zeggen hoe veel Gwen en ik intussen hebben lopen kletsen, zeker? We zijn in elk geval eindelijk weer eens bijgepraat, en dat was nodig. Ze is en blijft niet voor niets mijn beste vriendin…

Geplaatst op

Thuisdag

Dit was een echte thuisdag. Als in: ik ben mijn kot niet uitgeweest. Alleen Wolf heeft heel even het huis verlaten, om brood te halen. En dat was dat.

Er is gewassen. Ik was dat niet van plan, want ze hadden regen voorspeld. Maar in de voormiddag was de zon zo prachtig aan het schijnen, dat ik alsnog lakens in de machine stopte. Om vast te stellen, zodra die proper waren, dat het regende. Hmpf. Een uur later scheen de zon alweer een hele tijd, en nam ik het dus toch in overweging om die lakens buiten te hangen. Ik dus alles in een mand gepropt, de trap af, naar buiten, lakens in de stralende zon. En vijf minuten later hoor ik in mijn bureau de druppels vallen. Hmm, dacht ik, het zal niet veel zijn. Vijf minuten later was ik te koppig om in de gietende kletsende regen alsnog die lakens binnen te halen. Droger werden ze er toch niet op.  Meh.

Maar verder was het wel een fijne, rustige, broodnodige rustdag. Er was natuurlijk wel schoolwerk, zoals altijd, en er werd geblogd.

Merel speelde ballerina, met een mini-ballerina en een mini-miniballerina op de foto.

img_7137

En verder deden we eigenlijk gewoon niks.

Oh, ’s avonds keek ik met Wolf naar Terminator. En schrok ik er gigantisch van dat die film al uit 1984 is. Man, we worden oud…

Geplaatst op

Boswandeling

We waren allemaal toe aan een luie dag: ik zat gisteren in Middelburg, Merel was dit weekend blijven slapen met de scouts, en Wolf had gisteren een uitgebreide scoutsactiviteit.

We maakten er dus een hele rustige voormiddag van, met vooral veel niksen. Ik deed nog boodschappen, dat wel, en ik maakte hespenrolletjes met witloof, maar dat was het zowat.

Maar in de namiddag begon het toch te kriebelen: veel te mooi herfstweer om binnen te blijven! We zochten de laarzen, en reden naar de Lembeekse bossen, voor een aantal geocaches. Anderhalf uur hebben we rondgelopen, en toen was het welletjes. Maar we hadden wel een fantastische middag!

En toen, toen was het goed geweest, begon het ook al donkerder te worden, en reden we naar huis voor een avondje in pyjama, met verse pompoensoep met spinnenballetjes, en na het eten spokenchips en Monsters University. Halloween, iemand?

Geplaatst op

Middelburg!

Het begon als een heerlijk luie dag, met croissants, chocomelk en het uitkerven van een grote pompoen. De jongens hielpen naarstig, en dus was er iets later een geslaagde pompoen en een pruttelende ketel pompoensoep. Zalig!

img_7043

Ons pa was na het concert van gisteren gewoon blijven slapen, zodat hij hier meteen ’s middags kon blijven eten. Ik had gevreesd dat het niet eenvoudig zou zijn om hem te doen opstaan – thuis slaapt hij tot na de middag – maar de jongens hoefden het maar één keer te vragen, tegen negen uur zat hij netjes mee aan tafel, te genieten van een eitje, versgebakken croissants en schijfjes meloen.

img_7041

Tegen kwart over elf stonden er hier twee Cantabilés, en iets later zaten we alweer in de auto richting Middelburg. Er stonden fijne broodjes op ons te wachten, we genoten van het zalige weer, en gingen toen vrolijk inzingen in de ronde Oostkerk. Fantastische akoestiek daar, we hoorden elkaar tenminste zingen, en dat doet wel wat met een koorklank.

Tegen twee uur konden we beschikken, tegen kwart voor drie moesten we terug zijn, en dat betekende net voldoende tijd om met twee andere tenoren vrolijk door Middelburg op zoek te gaan naar twee geocaches. Ik had in de auto het principe uitgelegd, en ze waren beiden gefascineerd.

We waren net op tijd terug, en zongen een prachtig concert, beter dan dat van gisterenavond, al zeg ik het zelf. Het Ty heeft er zelfs een stukje van gepubliceerd. Het is net eentje waar je ons als koor niet hoort, maar dat maakt niks uit.

Na afloop was er een receptie, en gingen we nog eten met een aantal. Een tiental koorleden bleef ook slapen en maakte er een lang weekend van, maar met kinderen is dat niet zo vanzelfsprekend natuurlijk. Maar het was bijzonder gezellig zitten, eerst op een verwarmd terras, dan een geocache op de markt met nóg een andere tenor, en dan het eten zelf.

Ik had in ieder geval een bijzonder fijne dag. Waarvoor dank, Cantabile!

 

Geplaatst op

Grosse Messe van Mozart, door Cantabile

Mijn vuurdoop bij Cantabile, jawel. Ik heb echt al massa’s concerten gezongen, maar nog niet bij dit koor. En dan nog met zo’n prachtig werk als de Grosse Messe in C-minor van Mozart. Moeilijk, maar echt prachtig.

Bart, mijn vader en de jongens waren er ook (Merel was op scoutsweekend). Het heeft behoorlijk wat overredingskracht gekost om mijn pa, de depressieveling, er te krijgen, maar hij heeft er gigantisch van genoten. Ook de jongens vonden het prachtig, ondanks het feit dat het niet bepaald Mozarts makkelijkste werk is. Ik heb het hen een paar keer gevraagd, en echt gevraagd om eerlijk te zijn, en ze vonden het echt mooi. Oef. Ik vond het in elk geval heerlijk. Kijk maar naar de foto van vandaag…

Een paar opnames links en rechts uit de kerk (hopelijk voor iedereen zichtbaar want op Facebook):

 

 

Geplaatst op

Wandeltochtjes

Het werd een dagje van de wandeltochtjes. In de voormiddag ging de tocht richting school, ook al heb ik geen les op woensdag. Maar er was een projectdag voor de eerstes, en de iPad van school was mee met een uitstap, dus gingen er geen foto’s zijn, als ik ze niet zelf ging trekken. Ja, in dienstnota was verschenen dat een collega wel foto’s ging trekken met mijn toestel, maar mijn toestel materialiseert niet spontaan zomaar op school, en daarbij zal ik zelf wel bepalen wanneer en of ik mijn toestel uit handen geef. Het is niet omdat ik het soms wel eens doorgeef aan een collega – enkel als ik zelf ook op school rondloop, overigens – dat de directie dat zomaar even kan bepalen, dacht ik zo.

Na de middag was het even rustig, maar tegen half vier ging ik Kobe afzetten aan de muziekles, en reden Wolf, Merel en ik meteen door naar Gent centrum. De verlengkabel van de koptelefoon is gesneuveld, en dan ben ik mijn rust en stilte kwijt, wanneer Merel naar tv wil kijken. Het was prachtig weer, en we maakten er meteen een wandelingetje van: parkeren aan de Poel, ijsje in een mij onbekend ijssalon daar in de Drabstraat, dan langs de Korenlei naar de Hema – op zoek naar kousenbroeken voor Merel die níet roze of grijs zijn – richting H&M, daarna C&A, maar helaas. Nog net genoeg tijd om dan terug naar de Mediamarkt te gaan, en dan snelsnel terug naar Evergem om Kobe op te vissen. Merel had haar poppenwagen mee, maar had niet gerekend op de drukte en op een ijsje. Gelukkig rijdt het ding heel makkelijk, zodat ook mama er vlot mee over de stenen kon…

We waren amper een paar minuten te laat bij Kobe, reden snel naar huis, en daar wisselden de jongens snel naar hun rugbykleren, terwijl Merel en ik boterhammetjes smeerden. Een kwartier te laat op training, jawel, maar wel op training, oef.

En toen volgde opnieuw een fijn wandelingetje aan de Blaarmeersen. We picknickten op de pier, en genoten van de eerste – en blijkbaar dit najaar – enige mooie zonsondergang die we konden beleven. Het is tot hiertoe al altijd bewolkt geweest…

En ondertussen namen Merel en ik foto’s van elkaar: heel amusant!