Foto uit het Gents Gazetje.
366 – 28 oktober 2016 – een zubat en een heks
Wandeltochtjes
Het werd een dagje van de wandeltochtjes. In de voormiddag ging de tocht richting school, ook al heb ik geen les op woensdag. Maar er was een projectdag voor de eerstes, en de iPad van school was mee met een uitstap, dus gingen er geen foto’s zijn, als ik ze niet zelf ging trekken. Ja, in dienstnota was verschenen dat een collega wel foto’s ging trekken met mijn toestel, maar mijn toestel materialiseert niet spontaan zomaar op school, en daarbij zal ik zelf wel bepalen wanneer en of ik mijn toestel uit handen geef. Het is niet omdat ik het soms wel eens doorgeef aan een collega – enkel als ik zelf ook op school rondloop, overigens – dat de directie dat zomaar even kan bepalen, dacht ik zo.
Na de middag was het even rustig, maar tegen half vier ging ik Kobe afzetten aan de muziekles, en reden Wolf, Merel en ik meteen door naar Gent centrum. De verlengkabel van de koptelefoon is gesneuveld, en dan ben ik mijn rust en stilte kwijt, wanneer Merel naar tv wil kijken. Het was prachtig weer, en we maakten er meteen een wandelingetje van: parkeren aan de Poel, ijsje in een mij onbekend ijssalon daar in de Drabstraat, dan langs de Korenlei naar de Hema – op zoek naar kousenbroeken voor Merel die níet roze of grijs zijn – richting H&M, daarna C&A, maar helaas. Nog net genoeg tijd om dan terug naar de Mediamarkt te gaan, en dan snelsnel terug naar Evergem om Kobe op te vissen. Merel had haar poppenwagen mee, maar had niet gerekend op de drukte en op een ijsje. Gelukkig rijdt het ding heel makkelijk, zodat ook mama er vlot mee over de stenen kon…
We waren amper een paar minuten te laat bij Kobe, reden snel naar huis, en daar wisselden de jongens snel naar hun rugbykleren, terwijl Merel en ik boterhammetjes smeerden. Een kwartier te laat op training, jawel, maar wel op training, oef.
En toen volgde opnieuw een fijn wandelingetje aan de Blaarmeersen. We picknickten op de pier, en genoten van de eerste – en blijkbaar dit najaar – enige mooie zonsondergang die we konden beleven. Het is tot hiertoe al altijd bewolkt geweest…
En ondertussen namen Merel en ik foto’s van elkaar: heel amusant!
Schuimmonster
Toch niks leuker dan een fijn badschuim en een bubbelbad? Vraag maar aan Kobe…
Middelburg, eerste keer
Volgende week Mozartconcert, dus vandaag een algemene repetitie met het Zeelands TY-orkest, maar nog zonder de solisten. Als die er zijn op de generale, is dat eigenlijk wel voldoende.
Maar ik ben dus met twee man naar Middelburg gereden, om daar vrolijk te gaan zingen in het Zeelandse orkestgebouw. Pas met orkest begin je goed te snappen hoe het zal klinken, en ik heb toch een paar keer kiekenvel gekregen, zo mooi was het. Dik in orde dus.
Het stadje zelf is ook echt wel mooi, daar moeten we eens naar terug met de kinderen.
Op de terugweg hebben we (Karel, Rob en ik) gezellig zitten kletsen, en was het blijkbaar een andere route dan in het doorgaan, waardoor we aan de andere zijde van het kanaal terechtkwamen, via de Kennedylaan. Geen probleem, dan nemen we toch gewoon het veer? In Zelzate was ik bijna de brug over, maar we hadden intussen onze zinnen echt op dat veer gezet, zodat ik rechtsomkeert heb gemaakt en we alsnog aan de linkerkant bleven. En toen bleken er werken te zijn, en konden we dat veer toch niet nemen. Man, geschaterd hebben we. Serieus zeg.
Enfin, hele fijne avond, al bij al. Ik kijk al uit naar de concerten.
366 – 23 oktober 2016 – Middelburg
Zuipnat, of ’t scheelde toch niet veel
Een doodgewone vrijdag, dus ’s avonds met zijn allen naar de rugby. Merel wilde heel graag op de grote speeltuin, en dus parkeerden we aan die kant, en namen de grote zak met de picknick en zo. Ik keek even naar de lucht die stralend blauw was en waar de zon zeer enthousiast scheen, en verklaarde dat de paraplu’s enkel maar ballast gingen zijn. En dus togen de dochter en ik op weg, door de stralende zon.
We installeerden ons op een bankje aan de speeltuin, en meteen voelde ik nattigheid. Letterlijk. Een paar druppeltjes, maar ik zat netjes onder een boom, het zou wel meevallen, het was maar een vlaag.
Hmm.
Na een paar minuten zei Merel: “Mama, zouden we toch niet gaan schuilen? Het begint precies harder te regenen.” Ik keek rond, maar zag niet echt iets schuilenswaardigs, toch niet dichtbij. Behalve dan het piepkleine kleuterhuisje. Ik geef even een foto van vorige keer mee om te tonen hoe groot dat precies is, dat huisje.
Enfin, nood breekt wet, dus ik vouwde me in vieren, en geraakte net het huisje binnen. Net op tijd, want toen barstte het onweer stevig los, en was ik wat blij om opgevouwen in een kabouterhuisje mijn boterhammen te kunnen opeten.
Enfin, een half uur, een paar boterhammen, een gigantische onweersbui en een hoop spelletjes ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ later, ondernam ik een poging om weer uit dat huisje te geraken. Wat simpeler lijkt dan het was. Uiteindelijk bleek ‘kont eerst’ het juiste manoeuvre om er weer uit te geraken. Merel kreeg zowat de slappe lach.
Maar we waren dus wel grotendeels droog, dat wel. Oef.
Freecycle vriendin ^^
Veronique heb ik leren kennen via toen nog Freecycle Gent, nu Gift Gent. Da’s een platform op Facebook waar je allerlei spullen die nog perfect bruikbaar zijn, kan weggeven – en dan uiteraard ook vinden. Ik heb er zelf al vanalles op gezet, en ook al vanalles gevonden. Maar het leukste wat ik er al gevonden heb, is toch Veronique. Een pracht van een vrouw, heel genereus, en op een boogscheut van hier. Ze heeft twee quasi volwassen zonen en een dochter van negen, en een passie voor fotografie. Laat haar dan ook nog eens leraar zijn en een paar vijzen kwijt, en je snapt al meteen dat het klikt. Zij heeft al vanalles van haar dochtertje doorgegeven voor Merel, en op mijn beurt heb ik haar al een fiets gegeven, en een hoop kleren en vooral schoenen. En wisselen we aardperen en dat soort onzin uit, en kunnen we oeverloos kletsen.
Zij is hier al eens redelijk à l’improviste komen ontbijten, en vandaag ben ik bij haar gaan ontbijten. Man, wat een verwenpartij zeg! Drie soorten brood, koffiekoeken, thee, warme chocomelk, gekookte eitjes, verse boter, en dat alles op een onberispelijk Bochservies.
Yup, ik ben fan van Freecycle. In elk opzicht.
Maandag taartdag
En jawel, we zijn weer vertrokken met taartdag, zo blijkt. Op maandag hebben mijn zesdes twee uur na elkaar, maar wel met een speeltijd tussen: perfect voor taartdag dus.
Tsja, mij hoor je niet klagen :-p
Stilte
De kinderen naar de scouts, mijn pa bij mijn broer, een simpel stukje zalm op tafel, en verder? Stilte. In een weekend. Met Bart en ik in huis.
En toen zei Bart: “Ik ga iets doen, wat zeker tien jaar geleden is. Serieus!” Hij vleide zich in de zetel, en zette de televisie aan, op AVS. Alwaar zelfs na al die tijd nog steeds ene Celia het programma Tendens presenteerde.
De kat spinde.