Omen VI
Dat larpen, dat blijft toch een ongelofelijk fijne, maar intense hobby!
Gisteren pikte ik her en der in het land drie mensen op, en tegen acht uur liepen we met een 150 man rond in een pseudo-middeleeuwse locatie, een vikingwereld tot leven te brengen.
Ik was eigenlijk het hele weekend een barbarenhoofdman, leider van een clan Bhanda Korr, waarvan er ook zo’n tiental spelers rondlopen. Impressionante kostuums vooral, en ik mocht er eentje lenen, waardoor ik eigenlijk niet moest onderdoen. Dan nog de nodige schmink op mijn toot, en we waren helemaal de Storm. Leuk om spelen, echt waar.
’s Avonds had ik zelf om een andere rol gevraagd: de Omenband ligt een beetje op zijn gat, maar Lorre en ik wilden toch graag zingen. Hij speelt Egbert, een bard, en dat past natuurlijk prima. En daar kwam dus voor de avond Johanna van Middelberg bij, een vrouwelijke barde, om het huwelijksfeest van de graaf op te luisteren. Alleen zat er zo geen feeststemming in, en was er ook niet echt een banket of zo. We hebben dan maar gezongen in de herberg voor een ander verloofd adellijk paar, en daar eigenlijk nog serieus wat goud mee verdiend. Linus is er nog bij komen zitten, en we hebben eigenlijk ook gewoon voor onszelf zitten zingen. Waarna we naar buiten gegaan zijn, de verbranding van de stropoppen hebben meegevierd, en warempel aan het vuur van de Bhanda Korr zijn verzeild, waar we ook nog zitten zingen hebben. Fijn fijn fijn!
366 – 19 november 2016 – Johanna van Middelberg met Egbert van Brandenburg en Liam.
366 – 15 november 2016 – breiclub
KDW Games
Dat Kobe een speciaal geval was, dat wist u al, als u hier al eventjes komt lezen. Tsja.
Hij heeft nu sinds een paar maanden een eigen Youtubekanaal, KDW Games, met als logo – hoe kan het ook anders – een eland.
Hij is begonnen met heel eenvoudig een paar spelletjes te bespreken, of tactieken en zo, maar is ook al bezig met zijn vrienden voor te stellen en dergelijke, zoals deze selfie op de rugby.
Nu heeft hij ook een filmpje opgenomen met zijn zusje, waarin ze sjabloontjes toont. Of, zoals ze het zelf noemt: sjabbeloontjes. Gewoon te schattig! Kobe kijkt heel vaak naar Youtubekanalen met tutorials, vooral dan over Minecraft, en heeft zijn grote helden, zoals Enzo Knoll. Hij kent het format dan ook door en door, compleet met intro, outro, spreken tot je publiek, dat soort dingen. Ook Merel kent dat blijkbaar, want ze is niet verlegen tegenover de camera.
Ik denk dat ik er vooral zal voor moeten zorgen dat hij zijn kanaal niet op een bepaald moment gewoon wist. Want dit, dit is zalig materiaal om hem later als puber mee te plagen. Zeg nu zelf… En wil je hem een plezier doen? Word dan abonnee op zijn kanaal: hij is daar mega trots op!
The Cure!
Vorig jaar heb ik het tofste metercadeau ooit gekregen, en dan nog wel van mijn oudste broer: een ticket voor The Cure in het Sportpaleis!
Ik ga eigenlijk nooit naar concerten, behalve dan The Cure. Hoe vaak ik hen gezien heb, weet ik intussen niet meer, maar ’t is toch al een behoorlijk aantal. En elke keer weer laat ik me volledig meeslepen door de muziek.
Ik had vandaag al behoorlijk wat rondgelopen in ’t stad – om eerlijk te zijn: ik was het concert uit het oog verloren – maar dit kon er echt nog wel bij, inclusief het lange aanschuiven in de file, en de goeie kilometer te voet gaan tot aan het Sportpaleis.
Jeroen had meer dan tijd genoeg, en zijn maat en diens vrouw die mee waren, zagen het ook allemaal nogal ruim. Tsja, het voorprogramma was tussen half acht en half negen, en dan ging The Cure zelf beginnen. Om kwart over acht vond ik het welletjes in het café tegenover het sportpaleis, waar Jeroen nog eentje ging bestellen. En jawel, terwijl we op ons gemakje nog aan de ingang stonden en Jeroen pizza wilde, hoorden we de eerste noten al: ze waren iets te vroeg begonnen!
Ik hou meestal niet echt van recensies, maar deze recensent uit de Gazet van Antwerpen zit er toch wel kloef op:
http://m.gva.be/cnt/dmf20161113_02568553/the-cure-maakt-van-rijpere-dames-weer-tienermeisjes
Ik heb genoten van ’t begin tot einde, meegezongen met de hits, me laten meevoeren op de walls of sound van de minder gekende nummers, me toch wel weer de bedenking gemaakt dat daar toch echt soms wel heel stevige gitaren in zitten, en met open mond staan kijken naar de lichtshow. En toen ook ‘Lullaby’ werd gespeeld, heb ik me een weg gebaand naar het gangpad, zodat ik ongestoord kon staan dansen. Jawel, zelfs met mijn been in de (pseudo)gips.
Het was heerlijk, en ik was duidelijk niet de enige die daar zo over dacht:
Bedankt, broere, voor een fantastische avond!
Familiedagje in eigen stad
Wolf moest naar de Poel vandaag, maar om een of andere reden had ik hoegenaamd geen zin om rond te lopen vandaag. Enfin, nu toch nog niet. Ik snuisterde wat rond in de Avalon, kocht me een knap paar zilveren oorbellen, en ging koffie drinken en lezen in de Labath. Alwaar mijn oudste zoon me iets over elven vervoegde voor een stevige warme chocomelk, en waar zelfs de kaart af en toe een knipoog bevat.
Meteen daarna zetten we er stevig de pas in: de Sint-Michielsbrug over, langs het Sint-Baafsplein, verder langs het conservatorium, en dan naar de Reep. Om er te eindigen bij de Scaldissluis aan de Reep om daar een geocache weg te steken. Altijd een leuke bezigheid!
Zodra de missie volbracht was, repten we ons terug: we hadden namelijk om twaalf uur afgesproken met Bart en de kleintjes in het Lepelblad. Amper vijf minuten te laat konden we aanschuiven en genieten van een stevige maaltijd. Heerlijk, zo met het ganse gezin, en het voelt daar nog steeds als een beetje thuiskomen.
Daarna gingen we zelfs met het hele gezin op wandel, wat zelden gebeurt: Bart wou bijzonder graag eens naar de Cru, de delicatessenzaak van de Colruytgroep aan de Kouter. Man man, wat zag die er gelukkig uit zeg! Hij stond te glunderen en te keuren, en zou bijna de hele winkel hebben leeggekocht, mochten de prijzen niet navenant zijn. Omdat we hem in alle rust wouden laten genieten zonder op zijn zenuwen te werken, gingen wij alvast weer naar buiten, rustig op een bankje.
Bon, Bart en de kleintjes gingen huiswaarts, Wolf en ik wilden nog een andere cache wegsteken, onderhoud doen aan cache aan de Sint-Jorissluis, eindelijk dat scoutshemd voor Kobe halen, en een verse cache steken op de Gaardeniersbrug, want die was blijkbaar verdwenen.
Het cachegedeelte lukte wonderwel, maar de Hopper (scoutswinkel) was nog maar eens gesloten. Ha ja, wie maakt de brug nu niet, zeg? Zucht… Ook de cache in het Coyendanspark liet zich niet vinden, maar ik had wél een bijzonder fijne middag. Het voelde echt als vakantie!
366 – 10 november 2016 – Oud-Grieks in de scannerruimte
366 – 08 november 2016 – Gallo-Romein
366 – 07 november 2016 – worteltjestaart
