Ankoria
Gisterenavond bracht Bart Kobe en Merel naar Wetteren, bij Charlotte en Thomas, die hen dan meenamen naar Geel voor de kinderlarp Ankoria.
Ik was uiteraard van plan om met hen te gaan, maar daar is vanzelfsprekend geen sprake van. Ik had dan ook al schrik dat ze gewoon niet zouden kunnen gaan, en ze keken er allebei zo hard naar uit… Maar bon, Thomas en Charlotte to the rescue dus. Wolf hielp hen met het verzamelen van hun spullen, en ik luisterde en zag dat het goed was.
Ik moet wel toegeven dat ik jaloers was op de figuranten ginder: ik had ook dolgraag in dat stralende weer een norn gespeeld, maar bon, ik was al ongelofelijk blij dat mijn rug er niet voor zorgde dat zij dat moesten missen. Bart is hen dan ’s avonds gaan ophalen daar in Geel: een uur en een kwartier rijden, eigenlijk valt het nog mee, vergeleken met veel andere locaties in het verre Limburg.
Hebben ze ervan genoten? Heel erg, zo merk ik. En ik heb ook feedback gekregen van andere ouders, en daar ben ik zeer dankbaar om. In het begin moest Merel nog wat wennen, zoals altijd, en haar initiële angst overwinnen, en dus nam Annelies haar op sleeptouw. Na een tijdje trok ze zelfstandig op met haar Ankoriavriendinnetjes Manon en Annika. Dik in orde. En Kobe? Die speelde het op zijn Kobes: hij had een vriendje gevonden met wie hij het spelsysteem uitploos en de beste combinaties van vaardigheden en spreuken opstelde om zo nog veel krachtiger te worden. Hij is er intussen een van de zwaarste spelers geworden, wegens al meedoen sinds hij vijf is. Maar zijn ogen straalden…
Het ongelofelijk leuke aan Ankoria is dat alle ouders daar ook zelf larpers zijn, en dat ik hen zo goed als allemaal ken. Daardoor weet ik dat mijn kinderen sowieso goed opgevangen worden, wat er ook scheelt. Dat is wat je zelf ook doet: een huilend of ongelukkig kind? Gewoon even luisteren, gewoon even knuffelen, en dan een handje vasthouden, en dat komt goed.
Zwadderkotmolen
Zoals elk jaar gingen we dit weekend eten met de familie van Barts ma: wijzelf en Barts broer met gezin, haar ongetrouwde broer, en haar jongste broer met diens twee kinderen en 3 kleinkinderen. Een mooi groepje dus: 11 volwassenen, 3 grote kinderen en 5 kleine(re) kinderen.
Nelly was een tijd geleden nog eens in de Zwadderkotmolen geweest in Oudenaarde, en zag dat het daar goed was. Ze had dan meteen gevraagd of er plaats was vandaag, maar blijkbaar is er op zondag enkel een uitgebreide brunch voorzien in een grote chique feesttent. Dat ding, dat is enkel in naam een tent, en ik vermoed dat het vooral een Belgische oplossing is: er was geen vergunning voor een permanent gebouw, maar een ’tijdelijk’ gebouw zoals een tent moest wel kunnen. Nu, het is duidelijk dat het ding nooit afgebroken wordt, en dat hoeft niet: de muren zijn van hout, alleen het dak is van een zeer stevig soort canvas, en ook de inrichting is permanent.
Enfin, Nelly had dat goed gekozen, want er was ook een tuin mét speeltuin bij, en het eten was, prijs/kwaliteit, zeer goed.
Huisaperitief met hapje
~
Soep
Koud vis- en vleesbuffet
~
Keuze tussen een warm vis- of vleesgerecht
met bijhorende garnituren en sauzen
~
Dessertbuffet met mokka
Wijnen en water inbegrepen
€ 59,00 pp
Concreet zag er dat als volgt uit, met oesters, een halve kreeft per persoon, een bijzonder uitgebreid buffet, en een dessertbuffet waarvoor je graag een tweede maag zou willen.
Veel te veel gegeten, alweer.
Intussen speelden de kinderen vooral buiten, want het was gelukkig niet aan het regenen, al zag het er bij momenten behoorlijk grauw uit. En binnen voelde het eigenlijk vooral aan als bij een trouwfeest, want de tent zat vol, maar dat stoorde aan geen kanten: het was er ruim, lekker, en meer dan genoeg gelegenheid om te praten.
Yup, fijne middag gehad. En ik voor het eerst weer met hakken, en dat deed verdomde deugd.
Straatloper
Het was er niet meteen het ideale weer voor, maar Merel wilde toch met mij ’t stad in tijdens Wolfs muziekles. Reden? Pepernoten van de Hema, tiens. Daar zijn de kinderen momenteel verzot op, Merel op kop, en dus, ja, liepen wij onder een paraplu richting Hema. Daar werden grote zakken pepernoten gehamsterd, pepernoten in een chocoladejasje, en marsepeinpatatjes. Daarvoor waren we eerst een half uur gaan aanschuiven in de Avothea voor een simpele inlichting. Pokkedruk, en onderbemand. Tsja.
Intussen was het weer echt ongezellig geworden, en liepen we dus maar door naar het Mariott. Dat was ons een tijdje geleden aangeraden als rustiger alternatief voor de Labath. Op zich was het er inderdaad rustiger, maar voor de prijs hoef je het niet te doen: 4 euro voor een koffie verkeerd (tov. 3.20 in de Labath) maar dan krijg je er wel wat lekkers bij.
Het voordeel is wel dat Merel er ook een doodgewone limonade kan krijgen, want in de Labath is er niet echt iets dat ze graag drinkt. Enfin, zij zette zich te kleuren, ik zette me te lezen, de gerante was een ongelofelijk sympathieke dame, en samen wachtten we dus op Wolf. Die maar niet afkwam, en bij het Reylof stond, zo bleek. Een telefoontje later voegde hij zich bij ons, dronk ook nog een chocomelk, en reden we naar huis.
Na het eten was het buiten nog altijd zo’n motregen waar je doornat van wordt, maar bon, ik laadde toch alle drie de kinderen in de auto: de jongens moesten dringend nieuwe winterjassen hebben, en Merel wilde graag mee. Wij dus naar Lochristi, met als eerste stop de C&A. En jawel, na wat rondkijken vond Wolf daar een jas die hem meteen aanstond: donkerblauw, in stof, een beetje een duffelcoatmodel maar dan de modernere versie. Ze houden allebei niet van die gladde stof, en van die michelinbanden, en ook niet van het bomberjackmodel. Ik volg hen daarin. Ook Kobe zag deze jas wel zitten, maar ging toch nog rondkijken zodat hij niet dezelfde jas als Wolf zou hebben. Ook Wolf wilde graag nog even verderkijken: wie weet was er een jas die hij nóg beter vond. Wij dus in de regen nog naar de Bel&Bo, JBC, H&M en nog wel een paar, maar nee, we keerden uiteindelijk toch terug naar de eerste, waar de jongens dus weer allebei dezelfde jas kochten. 49 euro ’t stuk, dat valt goed mee. Wolf kreeg er ook nog twee sweaters en Kobe eentje: stevige kwaliteit voor ocharme 9 euro, dat zal ook wel niet helemaal koosjer zijn qua productie.
Enfin, tegen vier uur weer thuis: herfstweer om warme chocomelk te drinken en onder een dekentje in de zetel te kruipen, maar nee hoor, mijn stratengeloop was nog niet ten einde.
Ik moest namelijk nog naar Brugge, voor de vijftigste verjaardag van Stefaan. Die zit in het Hallebaardiersgilde, en die hebben het knapste clubhuis ooit, waar hij zijn feestje kon geven. Veel gekletst – uiteraard -, fantastische ter plekke gebakken pizza gegeten, en een fijne avond gehad. En de locatie, daar ben ik inderdaad stikjaloers op. Zeg nu zelf…
En mijn voeten? Ja, die begonnen wel zeer te doen, ja :-p
Prachtige afsluiters van een aangename dag
Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.
Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.
Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.
Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.
Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.
Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.
Bedankt, Veronique!
Geocachen in Sas Van Gent
Een echt mooie maandag vandaag, en meteen ook de eerste dag dat ik volledig lesvrij ben. Ik moet dit schooljaar op maandag niet naar school, en ik ben van plan daarvan te genieten, jawel.
Ik deed wat noodzakelijk schoolwerk, en zorgde dat ik tegen half twaalf in Sas Van Gent stond, u weet wel, dat kleine stadje net over de grens. Ik dacht: ik koop daar dan ergens wel een broodje, of eet een tosti – zoals ze een croque monsieur op zijn Hollands noemen.
Ik begon mijn wandeling aan het water – hoe kan het ook anders? – bij een multi die me op allerlei plekjes zou brengen, en nog langs een ongelofelijk schattige kindercache mét muziekje, die me luidop in de lach deed schieten.
Wat me vooral opviel, is hoe doods het stadje eigenlijk was. Oké, een maandag is nooit de meest bruisende dag, maar toch. Alleen aan de Albert Heijn was er leven te bespeuren, maar ik vertikte het om daar dan een broodje te kopen, omdat ik er nog altijd van uitging dat ik wel iets ging vinden. Mijn middagmaal is dus een frangipane geworden die ik bij me had in mijn rugzakje. Bovenstaande foto is het ‘centrale plein’ van Sas Van Gent, naast de kerk, op het middaguur. Ik heb er geen levende ziel gezien. Ik wandelde dan maar verder aan de andere kant van het water.
Pas op, mooie wandeling gehad, daar niet van, en het kanaal Gent-Terneuzen is echt wel indrukwekkend als er zo’n gigant passeert, maar… Daar heb ik wat fietsers gezien, ja, en een occasionele wandelaar. Mooi, maar geen zak te beleven dus.
En ik heb dan nog geeneens de cache gevonden. Intussen heb ik een hint gekregen waar hij zou moeten zitten, en het zal dus voor een volgende keer zijn.
Als de muizen van huis zijn, gaat de kat op restaurant
Startdag van de scouts, en dus waren ons drie mormels vandaag gewoon weg van negen uur ’s morgens tot vijf uur ’s namiddags. Woohoo!
Ware het niet dat Bart eigenlijk ziek is… Anders zouden we wellicht een uitstapje richting Brussel of Antwerpen gedaan hebben, of een sauna of zo… Dat laatste deden we vroeger regelmatig, maar komt er tegenwoordig niet meer van. Eigenlijk zou het wel kunnen, nochtans…
Maar bon, alle kinderen het huis uit dus, en Bart en ik zijn gewoon rustig in alle stilte thuisgebleven: beetje was doen, beetje lezen, beetje bloggen… Maar tegen de middag voelde hij zich gelukkig wel goed genoeg om naar ’t stad te gaan om iets te eten. Per fiets zat er niet in, maar we konden gewoon onder de Vrijdagmarkt parkeren. Bovengronds was er blijkbaar net een motortreffen: zo’n gigantische hoeveelheid moto’s! En vooral: wat een pokkeherrie toen ze vertrokken!
Wij hadden ons geïnstalleerd op het terras van de Savarin: toevallig het eerste waar plaats was, deels in de zon, deels in de schaduw.
Daarna liepen we even tot aan de Oude Beestenmarkt voor het onderhoud van een cache, keken we nog even hoe hard ze bezig zijn aan de Reep
en wandelden we rustig tot aan de Korenmarkt, waar uiteraard ijsjes te krijgen waren. Tegen dan was het meer dan genoeg voor mijn zieke wederhelft – bedankt, liefje, dat je al wilde rondlopen met mij – en reden we naar huis terug. Zeteltje voor hem, schoolwerk voor mij.
Maar ik was nog niet uitgewandeld, geef ik toe, en dus ging ik nog cachen, meer bepaald aan het Kasteel van Wippelgem. Ik kende dat, om eerlijk te zijn, niet.
Een echt lange wandeling was het niet, maar wel mooier dan ik gedacht had, en ik wist ook niet dat het domein rond het kasteel openbaar park/bos was. Bij de cache zelf kreeg ik problemen met de GPS op mijn smartphone: hij sprong van het een naar het ander. Ik stuurde een berichtje naar de legger, waarop die prompt terugbelde om me uit te leggen waar hij precies lag. Zalig!
Enfin, een aanrader dus. Alweer.
Mechelen en omstreken
Kobe moest vandaag tornooi spelen in Mechelen, en ik besloot mee te gaan met hem. Auto’s genoeg, dus het was gewoon wij tweetjes in de auto. Ik vond dat niet erg, want ik vind dat ik te weinig Kobetijd heb. Met Merel ga ik regelmatig wandelen of picknicken aan de Blaarmeersen, en met Wolf ga ik naar de muziekles of geocachen, of praten we in de auto. Maar Kobe, die valt er zo’n beetje vantussen.
Kobetijd dus. We kletsten heerlijk in de auto, en rond negen uur waren we aan het rugbyterrein. Ik gooide hem af bij zijn trainers, en vond dat ik toen niet zomaar een uurtje ging wachten, maar dat ik beter kon cachen in de omgeving. Aangezien ik nog een moeilijke Travel Bug bij had, reed ik naar het perfecte Travel Bug Hotel in de buurt, waar ik wel nog eventjes moest zoeken. Ik genoot echter zodanig van het landschap, dat ik dat eigenlijk helemaal niet erg vond.
Ik reed wat verder, vond een ronduit prachtige Rondje Vlaanderen cache in Zemst, en begon toen aan een ronde Grimm: 25 caches met sprookjesnamen. Ik heb er maar een paar van gedaan, want tegen dat ik terug bij Kobe was, was het al na elven, en heb ik hem maar één matchke meer zien spelen. Tsja.
Bart was intussen met de andere twee in Gent iets gaan eten, dus keken wij even om daar in Hombeek iets te eten. De eerste aanrader, Achille, bleek dicht. De tweede aanrader, De Neus, ook. Op aanraden van Peter Nyffels, een vriend van lang geleden die wat verderop in Boortmeerbeek woont en bij wie we aansluitend op babybezoek gingen, reden we naar Haacht, maar het Brouwershof was, u raadt het al, dicht. Maar naast dat Brouwershof was een nieuw klein restaurantje met wereldkeuken, Atlas. Op dat punt kon het ons eigenlijk niet veel meer schelen waar we zouden eten, als het maar eten was. Maar het restaurant verbaasde ons: we kregen een klein hapje bij ons drinken, en ik had een heuse mango lassi besteld, want blijkbaar waren de eigenaars Indiërs. Kobe at daarna een trio van kroketten – garnaal, kaas en Breydelham – en ik gooide me op een uitstekende kip Tikka Massala. Ik heb het pannetje tot bijna de laatste druppel saus uitgelepeld…
Daarna gingen we lekker buurten bij Peter, kregen we een rondleiding van zijn hele knappe huis in aanbouw – zelf wonen ze momenteel in het veredelde tuinhuis, met alles erop en eraan maar in het mini – en kletsen een eind weg. En daarna was het tijd om nog samen met mijn zoon een paar caches te zoeken, iets waarin hij niet slecht is.
Enfin, het nodige gezoek en gewandel leidde ertoe dat het na zessen was tegen dat we terug thuis stonden, maar we hadden samen een heerlijke moeder-zoondag gehad. En dat was ook eens nodig.
Pedagogische studiedag
De twee vorige jaren was de pedagogische studiedag er eentje geweest van vergaderen, een ganse dag lang. In 2014 was het een pak amusanter geweest: vergaderen in de voormiddag, en in de namiddag dan kajakken door Gent. Zalig!
Ook de directie had dat toen zo ervaren, en de laatste tijd is er sowieso al heel veel druk, dat extra vergaderen hoefde voor een keertje niet. Tussen half tien en tien werden we aan de kajakclub verwacht, en stonden er boterkoeken klaar.
Een deel wilde absoluut niet het water op, en die kregen dan een gegidste tocht doorheen Gent. Het grootste deel van het lerarenkorps kroop wél een kajak of kano in: veel kajaks per twee, sommige solo, en twee grote kano’s van tien personen. We vertrokken aan de Watersportbaan, peddelden de hele Coupure af, langs de Recolettelei en Ajuinlei, verder langs de Graslei, Gravensteen, en zo verder tot aan het Rabot. Daar stapten we uit, hielden een pauze samen met de wandelaars in de kantoren van Vizit, en peddelden toen terug. Amai mijn armen!
In het doorgaan deelde ik een kajak met onze nieuwe adjunct, en die had in zijn overmoed – hij had dat nog gedaan, kajakken, en was sportief, zei hij – voorgesteld dat ik enkel maar foto’s moest nemen, en dat hij wel zou roeien voor ons twee. Ik had voor de zekerheid toch maar een eigen peddel meegenomen, en heb dan ook het grootste deel van de tijd meegepeddeld. Ha ja, want het was verder dan hij had gedacht, verklaarde de adjunct. Hij was zelfs zó moe, dat hij deel twee gewandeld heeft, en er iemand anders in zijn plaats in de kajak ging.
Zelf zat ik in het terugkeren in een grote kano, omdat ik dan veel beter foto’s kon nemen, en dat was ook effectief zo. Ik heb ook hier wel het grootste deel meegeholpen, daar niet van.
Tegen twee uur waren we terug en was er barbecue, tegen half vier moest ik weg wegens kinderen oppikken. Maar ik heb echt zo’n zalige dag gehad, zeg, heerlijk!
Het verslag dat ik voor de schoolwebsite maakte, kan u hier bekijken. Iets algemener natuurlijk, en andere foto’s.
Bourgoyen-Ossemeersen
Ik geef het toe, ik kan de tijd niet zeggen dat ik nog eens het toertje van de Bourgoyen deed. Met de hond en de buggy durfde ik vroeger wel eens in de buurt van de hoosmolen parkeren en dan de dijk afwandelen, maar verder ging dat eigenlijk niet.
Tot vandaag. Ik trok mijn rubberlaarzen aan – achteraf een domme beslissing, zo bleek: de paden liggen overal meer dan goed genoeg voor wandelschoenen, en mijn voeten deden achteraf mega zeer – en begon aan de wandeling van 6 kilometer. En ik, ik genoot intens. Het enige storende was het geraas van de R4, maar zo dicht bij de stad kan het eigenlijk niet anders dan dat je de auto’s hoort. Alhoewel, op bepaalde punten in het reservaat hoor je eigenlijk gewoonweg niks dat niet natuurlijk is. Ik zag er veel wandelaars – met of zonder hond – , joggers, fietsers, en zelfs een heuse vogelspotter uit het Aalsterse. Ik kan de man geen ongelijk geven: het vogelreservaat is prachtig! Al heb ik er zelf enkel meeuwen, waterhoentjes, meerkoeten, eenden en de occasionele fuut gezien, hij kwam kijken of er toevallig geen lepelaar zou zitten.
Maar laat ik u vooral meegenieten van enkele foto’s die ik er nam.
Oh, en ik heb er de boom van mijnheer de Uil gevonden!
Enfin, als u zin heeft om frisse lucht op te snuiven en even de benen te strekken, u weet waar naartoe. Meer nog, u moest al weg zijn!
De wandelkaart vindt u hier.